56
Marlon maakte de kok en de barman los, waarna het drietal zich naar buiten begaf. Marlon belde daar onmiddellijk de politie.
Man, dacht hij bij zichzelf, toen er twee minuten later al een paar politiewagens voorreden, zijn die eikels even snel.
Het bleek dat ze al een stil alarm hadden ontvangen dat iemand in het huis had geactiveerd; de politie was al op weg geweest.
Zowel de kok als de barman hadden medische hulp nodig van wege kneuzingen en wonden. Terwijl een inmiddels gearriveerde ambulancemedewerker hen verzorgde, nam een rechercheur hun verklaringen af. Marlon deed hetzelfde, maar had niet veel te vertellen.
‘Ik heb die man niet gezien,’ zei hij tegen de politieman. ‘Maar ik heb wel het schot gehoord. Werd ervan wakker uit een diepe slaap. Schrok me dood, man.’
‘Wat deed je in huis?’ vroeg de rechercheur, alsof Marlon bij de zaak betrokken was.
Marlon legde uit hoe het zat met Lucy en het script, maar moest toch blijven. En daar had hij helemaal geen bezwaar tegen, want hij zat eerste rang bij een real lifedrama, dus hij ging echt nergens heen.
Binnen een uur arriveerden de eerste cameraploegen, wat de politie woedend maakte, maar waar ze niet veel aan kon doen.
Marlon haakte aan bij een jonge, blonde reporter in een kort rokje en kniehoge leren laarzen. ‘Ik was net nog binnen,’ vertelde hij. ‘Je weet toch wel wiens huis dit is, hè?’
‘Nee, eigenlijk niet,’ zei ze, een en al zachte krullen en glanzende lipgloss. ‘Van wie dan?’
‘Lucy Lyons.’
‘Die ouwe filmster?’
‘Zo oud is ze nu ook weer niet.’
‘Wauw!’ zei de reporter. ‘Mijn vader nam me mee naar die ene film van haar, Blue nogwat. Ik was twaalf, hij dacht dat het over dolfijnen ging. Het draaide op een behoorlijke verrassing uit!’
‘Dat kan ik me voorstellen.’ Marlon gokte dat Miss Glossy Lippen ongeveer drieëntwintig was. Precies de juiste leeftijd voor zijn eerstvolgende scharrel met een oudere vrouw.
‘Dus,’ zei ze, met groeiende interesse. ‘Vertel me alsjeblieft alles wat je weet.’
‘O, ik weet een hoop,’ zei Marlon en schonk haar een scheve grijns.