39

Mary Ellen arriveerde bij Mr. Chow met een bloeddorstige meute paparazzi in haar kielzog, die uiteraard de toegang werd ontzegd. Mopperend en klagend hielden ze zich op bij de ingang, terwijl Mary Ellen naar binnen holde om zich bij Lucy en Mandy te voegen.

Ze leek gestresst, hoewel ze zichtbaar haar best had gedaan om er goed uit te zien, in een korte witte jurk van Donna Karan, met daarop een lichtblauw jasje van Richard Tyler. Haar ogen hield ze verborgen achter een enorme zonnebril van Dolce & Gabbana, haar handen hield ze krampachtig in elkaar gekneld.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Mandy toen Mary Ellen was aangeschoven.

‘Die vriend van je, Don Verona?’ siste Mary Ellen. ‘Dat is gewoon de zoveelste onbetrouwbare klootzak. Ik haat hem!’

‘O, god, wat heeft hij nu weer gedaan?’ wilde Mandy weten, om dat ze altijd graag op de hoogte was van alles.

‘Nou,’ zei Mary Ellen, nog steeds opgewonden. ‘Ik dacht dat we samen iets moois hadden, maar hij dacht daar blijkbaar anders over.’

‘Typisch Don,’ zei Mandy op een toon alsof ze hem beter kende dan wie dan ook.

Uit haar enorme Prada-tas diepte Mary Ellen een pagina op die uit Truth and Fact was gescheurd en las de kop hardop: DON VERONA BREIDT ZIJN HAREM UIT! Vol walging gooide ze de bladzijde neer. ‘Hoe denk je dat het voor mij is, dat ze dit soort dingen schrijven?’

‘Niet fijn,’ zei Lucy meelevend.

‘Precies!’ snauwde Mary Ellen, opeens even helemaal niet meer de American Sweetheart waar ze vaak voor werd aangezien. ‘Don Verona is een leugenachtige klootzak. En dat geldt ook voor die teef van een Cameron met haar kuttenkop!’

‘Vooruit, hou je niet in, vertel ons maar hoe je je écht voelt,’ murmelde Lucy ingetogen.

‘Ze voelt zich natuurlijk ellendig,’ zei Mandy, die de pagina oppakte om verder te lezen. ‘En ik kan het haar niet kwalijk nemen, jij wel?’

‘Ik dacht dat hij de ware was,’ zei Mary Ellen triest. Onder haar donkere zonnebril rolde een traan over haar wang. ‘En dan doet hij me zoiets aan.’

‘Ben je met hem naar bed geweest?’ Mandy was nog lang niet verzadigd.

‘Natuurlijk is ze met hem naar bed geweest,’ zei Lucy verwijtend. ‘Dat zou toch iedereen doen? De man is echt een stuk.’

‘Is hij zo goed in bed als wordt beweerd?’ vroeg Mandy. Ze wilde al een hele tijd weten of Don echt zo'n meesterlijke minnaar was en dit leek haar een uitstekende gelegenheid om erachter te komen.

‘Ja, ging wel,’ mompelde Mary Ellen. ‘Hoewel ik hem een kwartier heb gepijpt en beffen er niet bij was.’

‘Onacceptabel,’ constateerde Mandy.

‘Há,’ zei Lucy snel. ‘Je zou eens met Phil naar bed moeten: dat is het enige waar hij zin in heeft.’

Dit was geheel nieuw voor Mandy en ze keek meteen met andere ogen naar Phil. Mannen die er echt van hielden om een vrouw oraal te bevredigen waren dun gezaaid. Zelfs tijdens haar eerste nepzwangerschap had Ryan haar niet een keer gebeft. Niet dat het haar veel kon schelen; seks was niet haar meest favoriete activiteit, hoewel ze een enthousiast deelneemster was als ze zich ertoe zette. Op haar vijftiende had ze de kunst van het pijpen vervolmaakt zodat jongens dol op haar zouden zijn. Het had gewerkt: ze had Ryan gekregen.

‘Ik denk dat ik maar lesbisch word,’ peinsde Mary Ellen hardop. ‘Dan hebben de bladen pas echt wat om over te schrijven.’

‘Interessante optie,’ beaamde Lucy. ‘Heb je gezien hoe mooi de actrices van The L Word zijn?’

Mandy trok een gezicht naar Lucy. ‘Ze maakte maar een grapje, hoor. Toch?’ vroeg ze aan Mary Ellen.

‘Als we nog langs die nieuwe fitnessclub willen, moeten we ervandoor,’ zei Lucy met een blik op haar horloge. ‘Ik heb om vier uur een afspraak met een schrijver.’

‘Welke schrijver?’ wilde Mandy onmiddellijk weten.

‘Een jonge vent die ik heb ingehuurd,’ antwoordde Lucy vaag. Ze vroeg zich af of Marlon opnieuw zou proberen om haar te zoenen. Ze had zijn eerste poging helemaal niet zo erg gevonden. Het was heel verfrissend om eens door een andere man dan haar echtgenoot te worden begeerd. En Marlon had wel zin in haar, zoveel was duidelijk.

‘Ik kan niet naar die sportschool.’ Mary Ellen spuwde de woorden bijna uit. ‘Daar werkt dat vreselijke méns.’

‘Welk mens?’ vroeg Lucy, die de connectie niet direct maakte.

‘Dat mens dat Don aflikt,’ zei Mary Ellen met stemverheffing. ‘Dat kreng dat mij wou wijsmaken dat ze alleen maar zijn trainer was.’

‘Misschien is dat ook zo,’ opperde Lucy.

‘Natuurlijk,’ zei Mary Ellen cynisch. ‘Ze traint zijn pik om rechtstreeks in haar leugenachtige kut te gaan.’

‘Mevrouw Heckerling aan de lijn,’ zei Kara tegen Ryan, die in een vergadering zat met de producer die het budget in de gaten moest houden.

‘Sorry, Keith, ik moet dit even aannemen,’ zei hij.

Keith stond meteen op om Ryan even privacy te gunnen.

Ryan nam het gesprek aan. Hij hoefde dat niet te doen, maar hij wilde eigenlijk wel weten wat Anya hem na zeven jaar te zeggen had.

‘We moeten elkaar ontmoeten,’ zei Anya, haar stem laag en geheimzinnig.

‘Hoezo dat?’ vroeg hij.

‘Ik moet je spreken,’ zei ze. ‘Hamilton vliegt aankomend weekend naar Japan, dan kan ik met je afspreken. Is er een plek waar ze discreet zijn?’

Discreet, in LA? Ryan zag het al voor zich: de jonge vrouw van een filmmagnaat met de schoonzoon van diezelfde magnaat. Daar zou niets discreet aan blijven. De sites van tmz en Perez Hilton zouden er een topdag mee hebben.

Hij overwoog de mogelijkheden.

Een hotelkamer?

Nee! Nee! Nee!

Een motel ergens in Culver City?

Dat was zo mogelijk nog erger.

Een bar?

Vergeet het maar.

Toen begon het bij hem te dagen. Het huis van een vriend. Dat was een plek die helemaal privé was.

Dons huis.

Op een perverse manier vond Ryan dat Don bij hem in het krijt stond.

Toen Cameron met Cole Paradise verliet, had ze niet gerekend op een aanval van de paparazzi. Ze storten zich op haar met een waslijst vol vragen.

‘Hebben Don Verona en jij een relatie?’

‘Ken je hem allang?’

‘Wanneer zie je hem weer?’

‘Hoe vind je het voor Mary Ellen?’

‘Zijn jullie rivalen?’

Ze klampte zich vast aan Coles arm. ‘Dit is absurd,’ fluisterde ze. ‘Ik ben helemaal niemand. Waarom doen ze dit?’

‘Omdat je nu wel iemand bent,’ antwoordde Cole, die alle aandacht helemaal niet zo vervelend leek te vinden.

‘Ik neem een sprint naar mijn auto,’ zei ze tegen hem.

Hij knikte. ‘Sterkte, laat je niet gek maken. Ik bel je later nog wel.’ Hij gaf haar een snelle kus op haar wang en liep naar zijn motor.

Ze wist haar Mustang te bereiken, nog altijd met een stoet foto grafen in haar kielzog. De overdosis belangstelling was afschuwelijk. Ze was het niet gewend en ze vond het vreselijk. Als een relatie met Don Verona dit als gevolg had, wilde ze niets meer met hem te maken hebben.

Toen ze bij haar huis aankwam, blokkeerden twee mannen in een kleine vrachtwagen de ingang naar haar garage. Ze toeterde en een van de mannen stapte kalmpjes uit.

‘Mag ik er even langs?’ vroeg ze.

‘Bent u mevrouw Paradise?’ vroeg de man.

O, nee, niet nog een persmuskiet!

‘Wie wil dat weten?’ vroeg ze achterdochtig.

‘We moeten een bestelling afleveren voor ene Cameron Paradise.’

Ze fronste. ‘Ik heb anders niets besteld.’

‘Het gaat om een dvd-recorder en een televisie,’ zei de man. ‘Met de complimenten van meneer Don Verona. Als u ons even binnenlaat, sluiten we de boel meteen voor u aan.’

Een uur laten staarde ze naar een gloednieuwe flatscreen van hd-kwaliteit en een ingewikkelde dvd-recorder waarvan ze niet wist hoe hij werkte.

Was dit de beloning voor een nacht met Don Verona? Gaf hij al zijn veroveringen een nieuwe tv zodat ze hem beter konden zien?

Het was zo onwerkelijk! Ze wilde geen dure cadeaus – een vertrouwelijk telefoontje was welkom geweest. Maar dat zat er niet in, dus blijkbaar moest ze het doen met een televisie en een dvdrecorder, of ze het nu wilde of niet.

Terwijl Cameron probeerde uit te dokteren waarom Don haar een televisie had gestuurd, maakte de man zelf zich op om door Natalie de Barge te worden geïnterviewd. Hij had er niet veel zin in, maar hij had het beloofd, dus kon hij er niet onderuit.

Zijn pr-vrouw Fanny snapte er niets van. ‘Je haat het om geinterviewd te worden,’ zei ze ten overvloede. ‘Waarom doe je dit?’

‘Ik heb het beloofd,’ zei hij onverschillig. ‘En trouwens, Natalie de Barge is in de hand te houden, ze zal me niets vragen waarop ik geen antwoord wil geven.’

‘Zij heeft het niet voor het zeggen,’ zei Fanny onheilspellend. ‘Haar producer wel. Dat weet je net zo goed als ik.’

Niemand kon Don echter op andere gedachten brengen als hij ergens zijn zinnen op had gezet, dus Fanny vergezelde hem naar de studio waar Natalie haar goed bekeken dagelijkse gossipshow presenteerde.

Natalie omhelsde Don hartelijk en fluisterde: ‘Onze investering loopt uitstekend, wie had gedacht dat we ons geld zo snel terug zouden verdienen? Je hebt er kijk op.’

‘Dat hoor ik wel vaker,’ zei hij lijzig.

‘Hmm,’ zei Natalie met een flirterige lach. ‘Volgens mij heb je ook kijk op heel wat andere dingen. Wil je in de make-up? De meisjes van de visagie zitten met smart op je te wachten.’

‘Nee, sorry, ik draag nooit make-up.’

‘Ook niet voor je show?’

‘Nee.’

Natalie grinnikte. ‘De meeste mannen op televisie hebben meer make-up nodig dan Mary Osmond. ‘Ik had kunnen raden dat jij voor “bloot” zou gaan.’

‘Goed, zullen we een beetje opschieten?’ zei Fanny bazig, zoals het een pr-vrouw betaamt. ‘Meneer Verona heeft een extreem vol schema, dus hij heeft niet al te veel tijd.’

‘Dat zal best,’ mompelde Natalie. Ze haatte dit soort vrouw, die altijd tussenbeide kwam, ongevraagd haar mening gaf en in de tussentijd probeerde alles voor hun klant te bepalen. Er waren wel een paar bekwame, maar Fanny hoorde daar volgens haar niet bij. Door de jaren heen hadden ze al aardig wat aanvaringen gehad. Ditmaal zou Fanny niet winnen, besloot Natalie. Don had haar een exclusief gesprek beloofd en dat zou ze krijgen ook.

‘Als je zover bent, Don, kunnen we meteen door naar de studio.’ Handig haakte Natalie haar arm door die van Don en slaagde er zo in Fanny buiten te sluiten. Stomend van woede liep de vrouw achter hen aan, gedegradeerd tot slippendrager. ‘Je kunt meekijken in de Green Room,’ riep Natalie over haar schouder.

‘Nee, dat hoeft niet,’ zei Fanny tandenknarsend. ‘Ik ben er liever bij op de set.’

‘Wat wil jij, Don?’ vroeg Natalie.

‘Ik vind alles best.’ Het enige wat Don wilde was zo snel mogelijk weer vragen stellen in plaats van ze beantwoorden.

‘Oké, Fanny,’ zei Natalie nuffig, ‘Je mag op de set.’

Gemeen zwart kreng, dacht Fanny.

Uitgedroogde witte heks, dacht Natalie.

Het interview verliep vlot, tot Natalie besloot persoonlijk te worden. Niet haar keuze, het werd haar ingefluisterd door haar producer via haar oortje. Die vond dat de verhalen op de voorpagina's over Don met twee vrouwen relevant waren om over door te vragen, als ze tenminste een competent journalist wilde lijken.

Hij had net een geestige anekdote afgerond over Warren Beatty en Justin Timberlake die samen in zijn show waren verschenen, toen Natalie zich vastbeet in zijn liefdeleven. Hoe kwam het dat hij twee keer was gescheiden? Wie was zijn huidige vriendin? Zat er een grond van waarheid in de verhalen in de roddelbladen? Hoe zat het tussen hem en Mary Ellen Evans? Ging hij nog met haar om? Waarom had ze volgens hem altijd zo'n pech met mannen?

Hoewel hij nijdig was dat ze zich niet aan de gemaakte afspraken hield, wist Don de meeste vragen met tact en charme af te wimpelen, maar toen het over Mary Ellen ging, had hij even geen tekst. Hij had nooit iets met haar moeten beginnen.

Toen het eindelijk voorbij was, ging hij meteen weg, met Fanny naast hem, die maar doordrensde dat hij naar haar had moeten luisteren en nooit met een interview voor een gossipshow had moeten instemmen.

Beetje laat om dat nu nog te roepen, dacht hij wrang.

Afhankelijk van hoe Natalie het gesprek zou monteren, zou hij overkomen als een harteloze klootzak of een player die alleen maar op vrouwenjacht was.

Hoe dan ook, hij zou er beroerd opstaan.

Op weg naar huis ging Ryan even bij Evie langs om te zien of alles goed ging met haar en de jongens.

‘Ze kunnen hun geluk niet op,’ zei ze. ‘Een zwembad én een basketbalveld – het is gewoon te veel.’

‘Volgende week heb je een afspraak met een advocaat,’ zei hij streng. En ik ook, dacht hij erachteraan.

Evie knikte halfslachtig. Ze was eindelijk tot de conclusie gekomen dat Ryan gelijk had en dat ze met Marty moest breken om een nieuwe start te maken, maar gemakkelijk was het niet.

De jongens waren verrukt om hun oom te zien. Hij speelde een potje basketbal met hen voor hij doorreed naar huis, met het vaste voornemen dat dit de avond was waarop hij Mandy zou vertellen dat hij van haar wilde scheiden.

Het mocht echter weer niet zo zijn. Ze had zes vriendinnen op bezoek en een Indiase goeroe die hen de zin van het leven duidelijk trachtte te maken.

De zin van het leven, toe maar. Mandy had geen idee; ze kickte er alleen maar op om trends te volgen en op dit moment was spiritualiteit helemaal hot.

De vrouwen waren aan het chanten. Een paar zagen er vrijwel identiek uit, met lang blond haar en een stralende huid waarop geen rimpel te bekennen was. Hun uniform bestond uit True Religion-jeans, een wit t-shirt van James Perse en een Birkintas in een pastelkleur.

Vrouwen van Hollywood, één generatie verder.

Ryan liep meteen naar boven en belde Don. Hij wilde het hele gedoe met Anya maar liever zo snel mogelijk achter de rug hebben.

Don nam niet op.

Ryan stelde zich voor dat Don ergens met Cameron was. Misschien in bed met Cameron, misschien bedreef hij de liefde met Cameron.

Verdomme, hij kende het meisje amper en toch was hij helemaal gek van haar.

Helemaal hopeloos verliefd.