2

‘Ik verveel me,’ verklaarde Mandy Richards. Ze zat in kleermakerszit op de oversized bank in haar enorme woonkamer met uitzicht op een hemelsblauw, schitterend zwembad. ‘Niets boeit me nog, ik verveel me echt helemaal dood.’

Ryan Richards keek even naar de tweeëndertigjarige Hollywood-prinses met wie hij was getrouwd. Ze had een slank, compact lichaam en droeg haar glanzende donkerrode haar in een meisjesachtige paardenstaart. Soms kreeg ze het voor elkaar om precies als een zeurende tiener te klinken en vandaag was het weer eens zover. Hij was alleen niet van plan om aan haar en haar kinderachtige gedrag tegemoet te komen.

Vol verwachting keek ze hem aan, maar hij zweeg in alle talen. Dat was veiliger.

‘Ik zei dat ik me vervéél,’ herhaalde Mandy, spelend met een stel diamanten armbanden terwijl ze hem een verwijtende blik toewierp. ‘Ben je doof of zo?’

‘Nou ja,’ zei hij ten slotte. ‘Als je je zo verveelt, kun je toch gewoon wat gaan doen?’

Zijn antwoord beviel haar niet. ‘Jij bent mijn echtgenoot,’ zei ze onheilspellend. ‘Waarom doe jíj er niet wat aan?’

Ryan was snel van begrip. Mandy was weer eens op oorlogspad en hij was zoals gewoonlijk haar eerste doelwit. Je hoefde geen genie te zijn om dat te begrijpen. ‘Sorry,’ zei hij en maakte zich klaar voor een snelle exit. ‘Ik moet vandaag echt een heleboel doen.’

Dat was helemaal niet waar, maar het leek hem wijs om zo snel mogelijk het huis uit te komen.

‘Wat dan allemaal?’ wilde Mandy weten. ‘Het is zaterdag, toch? Kunnen we de dag niet samen doorbrengen?’

‘Nee,’ antwoordde Ryan een beetje bruusk. ‘Ik had je toch verteld dat ik moet brunchen met die Argentijnse regisseur die ik graag wil ontmoeten? Hij is speciaal over komen vliegen om met me af te kunnen spreken. Daarna ga ik langs mijn zus, dat heb ik haar kinderen beloofd.’

‘En welke zus is dat?’ informeerde Mandy snerend, alsof zus een vies woord was. ‘Die ene die een man in de bajes heeft zitten?’

‘Niet doen, Mandy,’ zei Ryan waarschuwend. Hij voelde woede in zich opborrelen. Jezus! Hij werd er gek van als ze hem op zijn familie probeerde te pakken en dat wist ze maar al te goed. ‘Marty is gearresteerd wegens rijden onder invloed, dat kan iedereen overkomen.’

‘Het was anders voor hem al de derde keer,’ meldde Mandy fijntjes. ‘Zelfs papa kon hem niet meer uit de problemen halen.’

Natuurlijk. Papa. Mandy's vader. Hamilton J. Heckerling, film magnaat Suprême. Überproducer. Sterrenmaker. Egoïstische lamzak. Er ging geen gesprek voorbij zonder dat Mandy hem even ter sprake wist te brengen.

‘Waar hangt je vader eigenlijk uit?’ vroeg hij, niet uit belangstelling, maar vastbesloten het gesprek af te leiden van zijn zus Evie op wie hij dol op was en die Mandy niet kon uitstaan. Hij wist dat ze jaloers was op de innige band die ze als broer en zus hadden.

‘Hamilton zit in New York,’ zei Mandy en ze strekte haar benen. ‘Ik vermoed dat hij een nieuwe vriendin heeft.’

‘Alwéér?’

Mandy schoot onmiddellijk in de verdediging. ‘Hij is gescheiden, hij mag net zoveel vriendinnen hebben als hij wil.’

‘Inderdaad,’ antwoordde Ryan droog. ‘En hoe vaak is hij nu inmiddels al getrouwd geweest?’

Vol misprijzen keek Mandy hem aan. ‘Dat weet je best.’

‘Ik ben geen expert in dit soort dingen, hoor.’

‘O, man, houd toch op!’

‘Waarmee?’

‘Misschien kan ik maar beter gaan,’ zei ze, haastig van onderwerp veranderend omdat ze het niet prettig vond het liefdesleven van haar vader te bespreken, al helemaal niet met Ryan.

‘Waarheen?’ vroeg Ryan pesterig.

‘Naar New York, om bij hem te zijn,’ snauwde ze.

‘Nou, als je dat wilt, moet je dat vooral…’

‘Dat zou je wel willen, hè?’ onderbrak Mandy hem dreigend. ‘Mij lekker uit de weg hebben zodat je zelf met een of ander hoertje kan gaan rotzooien!’

Waarom zei ze dit soort dingen? Waarom deed ze zo ontzettend haar best om hem kwaad te maken?

Zeven jaar waren ze nu getrouwd. Zeven lange jaren en niet eenmaal was hij haar ontrouw geweest, hoewel hij meer dan eens de gelegenheid had gehad. Hij was zesendertig en zag er best goed uit; bovengemiddeld zelfs. Hij was lang en behoorlijk fit dankzij dagelijks hardlopen. Donkerblond haar dat hij aan de lange kant droeg, zeer blauwe ogen – zijn beste punt – en een iets scheve neus die hij aan een potje rugby op zijn twaalfde had overgehouden. Hij had de uitstraling van een jonge Kevin Costner en vrouwen leken daar wel voor te vallen. Actrices, modellen, jonge zakenvrouwen, vrouwen van andere mannen, ze probeerden hem allemaal te versieren, maar hij hield altijd de boot af. Ryan Richards was een van die zeldzame mannen die nog geloofde in het huwelijk. Hij was met Mandy getrouwd in vooren tegenspoed. Dat hun relatie een nachtmerrie was geworden, betekende nog niet dat hij er zomaar een punt achter kon zetten, ook al verlangde hij daar soms hevig naar. Het betekende ook niet dat hij haar met andere vrouwen kon bedriegen zoals zijn getrouwde vrienden veel en vaak deden. Hij had principes en zijn vrouw trouw blijven was daar één van.

Het was in het begin allemaal zo mooi geweest. Mandy – knap, lief en zorgzaam – had zich aan hem gepresenteerd als de ideale vrouw om mee getrouwd te zijn.

Hij had haar ontmoet bij de première van de tweede film die hij had geproduceerd, een grimmig drama over een vrouw die in een dodencel op haar executie wachtte. Hoewel hij destijds nog geen dertig was, wilde hij zich graag settelen met de ware. Ryan had het helemaal gehad met de wannabe-modellen en actreutels die achter hem aanzaten. Hij vond het allemaal leeghoofden: saai, ambitieus en mooier dan goed voor hen was. Mandy leek op dat moment een heel geschikte levenspartner. Ze maakte opmerkingen over zijn film die van interesse en inzicht getuigden, niet op de manier van een zwijmelende fan. Hun gesprek was scherpzinnig en diepgaand, en hij was verrukt toen hij ontdekte dat er met haar een intelligent gesprek over films maken te voeren viel. Daarbij kwam dat ze mooi was op een kleine, maar fijne manier en toch helemaal geen ambities had om actrice te worden. ‘Een dezer dagen wil ik een eigen gezin en er gewoon zijn voor mijn kinderen,’ had ze gezegd. Ryan was onmiddellijk onder de indruk geweest.

Destijds had hij zich niet gerealiseerd dat Mandy de dochter was van Hamilton J. Heckerling. Natúúrlijk wist ze wat ze tegen aanstormende producers moest zeggen om ze in te pakken – ze was immers opgevoed door een van de grootste showbizzmannen ter wereld. Hamilton J. Heckerling was een levende legende, het soort magnaat dat zich kon meten met de grote namen die vroeger over Hollywood regeerden.

Tegen de tijd dat Ryan erachter kwam wie haar beroemde vader was, hadden ze in alle rust drie dates gehad en diverse malen van extreem bevredigende seks genoten. De jonge Mandy was niet lui tussen de lakens: ze kon pijpen op een manier die geheel nieuw voor hem was en Ryan wist waar hij het over had, want hij had álles uit zijn tijd als vrijgezel gehaald.

Toen hij erachter kwam wie haar vader was, had hij besloten dat het er niet toe deed. Het was zelfs wel een kick. En hoewel vrienden hem hadden gewaarschuwd om niet in de familie Heckerling te trouwen, had hij dat toch gedaan.

Beetje dom.

Om niet te zeggen: oerstom.

Maar destijds was hij verliefd geweest, of dat had hij zichzelf tenminste wijsgemaakt.

Een paar vrienden organiseerden een vrijgezellenfeest voor hem en beweerden dat ze hem meenamen naar Las Vegas. In werkelijkheid hadden ze een privéjet gecharterd en vlogen ze met hem naar Amsterdam voor een lang weekend vol lust, avontuur en verdorven genot. Het was tenslotte de laatste keer dat hij uit de band kon springen.

Het was een gedenkwaardig weekend geworden: vier dagen die hij zijn leven lang niet meer zou vergeten.

Toen Mandy erachter was gekomen dat hij zonder haar naar Europa was gegaan, was ze woest geweest. Zou ze erachter zijn gekomen wat hij daar allemaal had uitgevreten, dan zou woest vanzelf laaiend zijn geworden. Toch was ze met hem getrouwd. Mandy was een meisje dat altijd haar zin kreeg en de man waar ze haar zinnen op had gezet, was Ryan.

Het huwelijk was voltrokken op een privéstrand dat grensde aan het landgoed van Mandy's vader in Puerto Rico, een paleis dat vijfentwintig miljoen dollar waard was. Ryan had er liever een besloten familiefeestje van gemaakt, maar Mandy had hem gesmeekt om een droombruiloft. ‘Papa vraagt niet veel,’ had ze lief gezegd. ‘Ik ben zijn enige dochter. Je kunt het hem niet kwalijk nemen dat hij van ons huwelijk iets bijzonders wilt maken. Het is wel het minste wat we voor hem kunnen doen.’

Dus hij had Mandy haar zin gegeven.

Hun bruiloft werd opgeluisterd door zeshonderd gasten. Tachtig van hen waren vrienden en familie; de rest kende hij niet, hoewel Mandy hem verzekerde dat het allemaal belangrijke mensen uit de filmwereld waren.

Het zij zo, had hij gedacht. We doen dit tenslotte maar één keer.

Toen had hij nog niet geweten dat het wekelijks feest zou zijn. Hamilton organiseerde elke week soirees in zijn magnifieke villa op een heuvel in Bel Air, waar hij elke week geacht werd aanwezig te zijn.

‘Dit is echt onzin,’ had hij geklaagd, na het vierde feest op rij.

‘Nee, dat is het niet,’ had Mandy meteen gezegd.

‘Ik kan niet tegen deze overdosis socialiseren,’ had Ryan duidelijk gemaakt. ‘Het is gewoon niet mijn soort wereldje.’

‘Papa noemt het netwerken,’ was haar antwoord geweest. ‘Wees liever dankbaar dat hij je voorstelt aan iedereen die ertoe doet in de filmwereld.’

‘Waarom zou ik daar dankbaar voor moeten zijn?’ wilde Ryan weten.

‘In verband met je carrière,’ kaatste ze meteen terug. ‘Je weet nooit wanneer je eens een gunst van iemand nodig zult hebben.’

‘Het gaat ook zo al heel aardig met mijn carrière,’ had hij wrevelig geantwoord. ‘Voor het geval je het vergeten bent: ik heb twee producties in voorbereiding en ik ben een film aan het draaien.’

‘Papa vindt dat je grotere projecten zou moeten doen,’ had Mandy terloops verklaard. ‘Hij vindt dat je voor hem moet komen werken.’

Ryan was bijna ontploft. ‘Dat meen je niet! Ik wil absoluut niet voor je vader werken, ik maak kleine art-housefilms – dat is mijn stijl.’

‘Soms volstaat stijl niet.’

‘En wat wil je daar nu weer mee zeggen?’

Mandy liet zich niet afschrikken door zijn toon. ‘Alleen maar dat je als je voor papa zou werken, alles zou kunnen doen wat je wilde.’

‘Volgens mij doe ik het heel aardig op eigen kracht.’

‘Het was maar een ideetje,’ had Mandy gezegd, om meteen naar zijn gulp te tasten, want ze wist precies wanneer ze moest ophouden met drammen. Ze waren tenslotte nog maar net getrouwd en het kostte waarschijnlijk gewoon nog even tijd om Ryan over te halen.

Ryan was echter geen doetje. Hij mocht dan getrouwd zijn met de dochter van een machtige man, in de filmindustrie koos hij zijn eigen pad. Hij had hulp, advies noch bemoeienis nodig van Hamilton J. Heckerling.

Toen ze een jaar getrouwd waren, zag Mandy met tegenzin onder ogen dat ze geen invloed had op Ryans carrière. Hij deed zijn eigen ding en daar kon ze niets aan veranderen. Het enige wat ze voor elkaar had gekregen, was dat hij het huwelijkscadeau van haar vader had geaccepteerd, een huis in Beverly Hills met zes slaapkamers, een weelderige tuin, een zwembad en een eigen tennisbaan.

Eerst had hij geprotesteerd: ‘Het is veel te groot.’

‘Niet voor een gezin,’ was haar antwoord geweest, waarmee ze slim inspeelde op zijn kinderwens. ‘Trouwens, het zou papa's hart breken als we het weigeren, dat kunnen we niet maken.’

Na er een paar weken over te hebben gekibbeld, had hij Mandy haar zin gegeven en waren ze in het huis in Foothill getrokken. Ryan moest toegeven dat het idee van een groot gezin hem aantrok. Hij was opgegroeid met drie zussen bij liefhebbende ouders: zijn familie was hem dierbaar en hij kon niet wachten om zelf een gezin te stichten.

Helaas mocht het niet zo zijn. In de zeven jaar dat ze getrouwd waren, was Mandy drie keer zwanger geraakt. De eerste twee zwangerschappen eindigden met een miskraam en het derde kindje werd dood geboren.

Ze waren er allebei kapot van geweest. Het was de belangrijkste reden dat hij nog bij haar was: hoe kon hij haar verlaten na alles wat ze had doorstaan? Het deugde niet om van haar te scheiden en Ryan had zijn hele leven geprobeerd het goede te doen. Zijn huwelijk vormde daarop geen uitzondering, hoe slecht het ook was.

‘Oké Mandy,’ zei Ryan ongeduldig. ‘Ik moet ervandoor.’

‘Wat moet dat moet,’ zei ze stijfjes. ‘Hoe laat ben je thuis?’

Hij vond het vreselijk als ze dit soort vragen stelde. Ze wist dat en deed het toch.

‘Rond vijf uur,’ antwoordde hij vaag.

‘Vergeet niet dat we vanavond dineren met Phil en Lucy op het strand,’ merkte Mandy waarschuwend op. ‘Bij Geoffrey's, en het is onze beurt om te betalen. We moeten echt voor zessen wegrijden, je weet nooit hoe druk het zal zijn op de Pacific Coast Highway en je weet hoe vreselijk ik het vind om te laat te komen.’

Dat was nogal een statement voor een vrouw op wie hij altijd en eeuwig moest wachten.

‘Ik zal op tijd zijn,’ antwoordde hij en hij wist eindelijk de deur uit te komen.

Eten bij Geoffrey's met Phil en Lucy Standard was zo gek nog niet. Phil was een goede vriend en Lucy was onderhoudend gezelschap, als ze tenminste niet stoned rondliep op haar favoriete mix van Vicodin en Xanax.

En een avond met de Standards was altijd nog beter dan een avond alleen met Mandy.