32

‘Je luncht vandaag met mijn dochter,’ zei Hamilton op een toon die geen tegenspraak duldde. ‘Mijn chauffeur zet je straks af bij Spago.’

‘Ik ken je dochter amper,’ zei Anya, die hoopte op een of andere manier onder de afspraak uit te kunnen komen. Ze had haarfijn aangevoeld dat Mandy haar niet mocht.

‘Wat doet dat er nu toe?’ zei Hamilton bot. ‘Mandy maakt je wegwijs, zal je laten zien waar je kunt shoppen, naar welke schoonheidssalon je moet gaan, van die dingen.’

‘Als je erop staat, zal ik gaan,’ zei Anya met tegenzin.

‘Ik sta er inderdaad op,’ zei Hamilton. ‘Ik breng aardig wat tijd door in LA, dus je kunt er maar beter aan wennen om hier regelmatig te zijn.’

‘Je zou me ook in New York kunnen laten,’ stelde ze voor. ‘Dat zou ik niet erg vinden, hoor.’

‘Hè, ja,’ zei hij, met een stem die droop van het sarcasme. ‘Nu weet ik weet waarom ik met je getrouwd ben. Om je in je eentje in New York achter te laten terwijl elke miljardairvriend van me probeert je te neuken.’

‘Je weet dat ik je nooit ontrouw zal zijn, Hamilton.’

‘Ik vertrouw jou ook wel, ik vertrouw hén niet.’

Hamilton was buitengewoon bezitterig en jaloers. Hij keurde het al af als ze naar andere mannen keek, laat staan als ze met hen in gesprek ging, zodat ze zich had aangeleerd om al zijn vrienden en kennissen te negeren als ze samen naar een diner of een formeel benefietconcert gingen. Waar ze ook waren uitgenodigd, Hamilton liet een van zijn assistenten altijd vooraf bellen, om zich ervan te verzekeren dat ze naast elkaar zouden zitten.

Anya wist niet goed wie hij niet vertrouwde: haar of zijn geile oude vrienden. Geil waren ze, het legertje van zeer rijke, zeer getrouwde miljardairs die er allemaal een maîtresse op nahielden, met hier en daar nog wat scharrels die op afroep beschikbaar waren.

Anya was er snel achtergekomen dat in Amerika alles voor geld te koop was. Hamilton wist dit en hij had geen zin om zijn verrukkelijke jonge bruid bloot te stellen aan verleidingen die hij haar niet kon bieden. En aangezien hij haar heel wat te bieden had, schikte Anya zich in zijn bezitterige gedrag. Het kon haar niet veel schelen. Om eerlijk te zijn kon niets haar veel schelen, afgezien van haar groeiende collectie schoenen. O, wat hield ze van haar schoenen.

In de afgelopen vijf jaar – twee jaar nadat ze in Amerika was gearriveerd – had ze meer dan vijfhonderd paar verzameld, veelal Jimmy Choo's. Ze vormden haar dierbaarste bezittingen. Niemand zou er tussen Anya en haar schoenen komen.

‘Hoe heb je mijn vader leren kennen?’ vroeg Mandy, die geërgerd was omdat ze gedwongen was te lunchen met de nieuwe vrouw van haar vader. Papa had erop gestaan en het had geen zin om Hamilton iets te weigeren.

Ze had de hulp ingeroepen van Lucy en Mary Ellen, en had zelfs Birdy Marvel uitgenodigd, hoewel die nog niet was komen opdagen. Wat misschien maar beter was ook, want de babydiva was meestal zo stoned dat er toch geen zinnig woord uitkwam.

Ze zaten op de patio van Spago. Het was een glorieuze lentedag en onder andere omstandigheden zou Mandy van de lunch hebben genoten. Maar niet vandaag, niet met thuis drie schreeuwende kinderen en hier een jonge Russische goudzoeker die ze verplicht moest entertainen. Het was allemaal verre van volmaakt.

Anya's gezicht bleef uitdrukkingloos. ‘Tijdens een dineetje,’ zei ze tenslotte. ‘In New York.’

‘Wie gaf het dineetje?’ drong Mandy aan.

‘Dat weet ik niet meer.’ Anya wou dat ze waar dan ook was, behalve hier. Ze voelde zich evenmin op haar gemak als Hamiltons dochter, omdat ze nog steeds geen kans had gehad om met Ryan te spreken. Ze had dus geen idee of die over haar beschamende verleden had gepraat.

Zou Mandy het weten?

Het was mogelijk.

‘Weet je dat niet meer?’ Mandy stopte net voldoende ongeloof in haar stem. ‘Onvoorstelbaar dat je je niet meer kunt herinneren bij wie je je aanstaande echtgenoot hebt ontmoet.’

‘God!’ riep Lucy uit en gooide bijna haar mimosa om. ‘Ik vergeet nooit de eerste keer dat ik Phil zag. Hij zat bij Brett Ratner thuis aan het zwembad in de meest absurde Speedo die je ooit hebt gezien. Zijn zwembandjes waren rood verbrand en hij was zo harig als een gorilla!’

‘Klinkt betoverend,’ murmelde Mandy uitgestreken. ‘Ik wed dat je niet kon wachten om hem in je bed te slepen.’

‘Na een poosje raakten we aan de praat.’ Lucy glimlachte vol genegenheid bij de herinnering. ‘En het duurde niet lang voor ik aan zijn lippen hing. Phil kan geweldige, absurde verhalen vertellen. Ik ben verliefd geworden op zijn woorden.’

Mary Ellen besloot ook een duit in het zakje te doen. ‘Ik heb mijn echtgenoot, nou ja, ex-echtgenoot, leren kennen op een blind date. Onze gezamenlijke businessmanager dacht dat we een leuk stel zouden zijn.’

‘Dat kun je amper een blind date noemen,’ vond Mandy. ‘Jullie waren allebei beroemd en hadden dus toch al een idee hoe de ander was.’

‘Misschien wel ja.’ Mary Ellen besloot niet tegen Mandy in te gaan. Ze had geen idee waarom ze was uitgenodigd voor de lunch en had de uitnodiging alleen geaccepteerd omdat ze dacht dat Don het leuk zou vinden als ze zijn vrienden wat beter leerde kennen. Ze wilde alles wel doen om bij hem in de gunst te komen. Don Verona was echt een goede partij, zo knap en felbegeerd en geestig. De pers was ook dol op hem en had hen al tot stel gebombardeerd. Het waren opwindende tijden.

Mary Ellen hoopte vurig dat haar ex er eindelijk spijt van zou hebben dat hij haar voor het oog van de wereld had gedumpt.

Lucy schoot Mary Ellen te hulp. ‘Nou ja, ze wist hoe hij eruitzag, maar dat zegt toch niet alles? Hij had best ontzettend saai kunnen zijn.’

‘Altijd nog beter dan ontrouw,’ zei Mandy.

Mary Ellen klokte haar glas bronwater haastig leeg en negeerde Mandy's steek onder water. ‘En jij, Mandy, hoe heb jij Ryan leren kennen?’

Mandy ging in gedachten zeven jaar terug in de tijd. Destijds was ze vijfentwintig geweest en had ze zich wanhopig graag willen settelen met iemand die haar vader nu eens niet voor haar had uitgekozen. Hamilton drong haar altijd mannen op waar hij invloed op had en zij hield die vervolgens altijd op afstand. Intuïtief wist ze – nou ja, haar therapeut had het haar uitgelegd – dat ze voor een man moest gaan op wie haar vader geen grip had. Een man met ruggengraat, die voor zichzelf kon opkomen. Er was geen betere kandidaat geweest dan art-housefilmmaker Ryan Richards.

Ze had zijn carrière gevolgd en die beviel haar. Hij was jong, hot en happening. De perfecte gegadigde. Het volmaakte tegengif voor papa.

Na eerst alle informatie die ze over hem kon vinden te hebben verzameld, zette ze haar kwaliteiten als stalker aan het werk. Bin nen drie maanden had hij haar ten huwelijk gevraagd en had zij zijn aanzoek aangenomen.

Hamilton was niet blij met haar keuze. Jammer dan, zij was in haar nopjes.

‘Ryan zag mijn foto in Hollywood Reporter en zat eindeloos achter me aan,’ vertelde ze in een poging de waarheid wat op te leuken. ‘Hoe kon ik hem weerstaan?’

‘Wat romantisch,’ zei Lucy en ze verzweeg dat Phil haar had verteld dat Mandy zichzelf aan Ryan had voorgesteld op de première van zijn tweede film en hem vanaf dat moment nooit meer had losgelaten. Volgens Phil had de arme man geen schijn van kans gehad. Mandy was net als haar vader, ze wist niet van ophouden en moest haar zin krijgen.

‘Heb jij vanmorgen nog wat van Don gehoord?’ vroeg Mandy aan Mary Ellen.

‘Om eerlijk te zijn niet, nee.’ Mary Ellen was wat terneergeslagen over het feit dat hij haar de avond ervoor niet had thuisgebracht. Even bellen om zijn verontschuldigingen aan te brengen was wel het minste wat hij had kunnen doen. ‘Hij heeft het vast druk,’ voegde ze er aan toe en hoorde zelf hoe flets het klonk.

‘We waren gisteren bij de opening van een nieuwe fitnessclub,’ legde Mandy aan Lucy uit. ‘Beetje ongeorganiseerd, maar misschien toch wel de moeite waard om eens te gaan kijken.’

‘Ik ben op zoek naar een nieuwe trainer.’ Lucy wuifde naar Wolfgang Puck, de eigenaar van het restaurant, die plichtsgetrouw de tafeltjes afliep.

‘Ik zag er een erg knappe trainer met een geweldig lijf,’ zei Mary Ellen. ‘Hij heeft me zijn kaartje gegeven. Het is alleen voor leden, ik denk dat ik lid word.’

‘Heb je zijn nummer voor me?’ Lucy groef in haar tas naar haar BlackBerry en vroeg zich af of ze het kon maken om op te stappen. Marlon had haar een sms gestuurd waarin stond dat hij haar het een en ander wilde laten lezen en ze kon niet wachten om te zien wat hij nu weer had verzonnen.

Anya staarde in de verte. Ze had deze vrouwen niets te zeggen. Op een bepaalde manier deden ze haar denken aan de actrices van Sex and the City. Alle drie zagen ze er zeer verzorgd uit, met glanzend haar en een smetteloze teint, in stijlvolle kleren met absurd dure accessoires, terwijl ze een gesprek voerden dat nergens over ging.

‘Waar kom je precies vandaan, ik bedoel uit welke Russische stad?’ vroeg Lucy die met het meisje te doen had – ze was nog zo jong. Hamilton was minstens veertig jaar ouder dan zij. En Mandy negeerde haar gewoon, die hoefde niet eens haar best te doen om een bitch te zijn. Ze kon het wicht toch minimaal een kans geven?

‘Moskou,’ antwoordde Anya. ‘Een magnifieke stad, maar erg koud in de winter.’

‘Ze klinkt als een toeristengids,’ mompelde Mandy nauwelijks hoorbaar.

‘Sorry?’ zei Anya.

‘Laat maar, liefje,’ zei Mandy luchtig. ‘Ah, daar zul je Birdy hebben. Nu wordt het pas echt leuk.’

‘Ik ga een huis voor je huren,’ zei Ryan tegen Evie. ‘En we gaan hier niet over in discussie.’

‘Doe niet zo raar,’ zei Evie, meteen tegenstribbelend. ‘Waarom zouden we verhuizen? We gaan gewoon terug naar Silverlake, Marty kan ons niets doen nu we dat straatverbod hebben.

‘Dat denk je maar,’ zei Ryan onheilspellend. ‘Ik heb gesproken met een privédetective met wie ik bevriend ben en hij waarschuwde me dat je niet te veel moet vertrouwen op een stukje papier. Volgens hem negeren mensen straat- en omgangsverboden voortdurend en dan gaat het pas echt mis.’

Evie keek door haar raam naar haar drie zoontjes die in het grote zwembad plonsden. Kon ze het maken tegenover hen, om hun vader bij hen weg te houden? Moest ze Marty niet tenminste de gelegenheid gunnen om het goed te maken?

‘Ik weet het niet, Ryan,’ zei ze aarzelend. ‘Misschien moet ik Marty toch nog een kans geven.’

‘Godverdomme!’ schreeuwde Ryan gefrustreerd en boos. ‘Laat het nou toch eens tot je botte kop doordringen dat je dóór moet. Marty verandert nooit, dat weet jij net zo goed als ik.’

‘Misschien heb je gelijk,’ zei ze terughoudend, omdat ze niet wilde toegeven dat haar broer het waarschijnlijk bij het rechte eind had.

‘Dan is dat bij dezen geregeld,’ zei Ryan ferm. ‘Ik huur een huis voor je en de jongens gaan hier in de buurt naar school. Maak je maar geen zorgen over geld, ik regel alles wel.’

Achter Evies rug om had hij al een makelaar gebeld en enkele woningen bekeken. Hij had haar niet meegenomen, om dat hij wist dat ze er alles aan zou doen om onder verhuizen uit te komen.

Toch kon het niet anders. Niet dat hij er niet van genoot om Evie en zijn neefjes over de vloer te hebben, maar hij hunkerde ernaar om weer aan het werk te kunnen. Zijn nieuwste film was klaar en zou over een paar maanden in première gaan, dus was het tijd om aan een volgend project te beginnen, een grimmig drama dat zich afspeelde in de straten van LA. Het script was bijna klaar, tijd om een crew te gaan samenstellen, locaties te zoeken en acteurs te gaan casten. Hij vond niets zo leuk als een nieuwe productie opstarten.

Toen hij die ochtend wakker was geworden, had hij zich voorgenomen niet meer aan Cameron Paradise te denken. Hij zou zichzelf alleen maar gek maken door te fantaseren hoe het met haar zou kunnen zijn en dat leverde niets op. Ze was Dons nieuwe vriendin, einde verhaal.

Cameron moest verder met wat er ook gebeurde tussen haar en Don en hij zat in dezelfde positie met Mandy.

Het was de enige redelijke beslissing die hij in deze kwestie kon nemen.