51

Aan de eettafel van de Standards verschilden de reacties op Hamiltons foto's nogal.

Mandy slaakte een kreet van schrik.

Anya staarde nietsziend naar de belastende beelden.

Cameron schudde haar hoofd vol ongeloof.

Don floot bewonderend tussen zijn tanden.

Phil wist een schaterbui in te slikken.

Lucy was razend. Haar script diende de verrassing van de avond te zijn. Dit zou alles verpesten.

En Ryan? Ryan was sprakeloos en wist dat iemand hem in de val had laten lopen.

De foto's, zes in totaal, waren geschoten in Dons huis. Anya stond voor hem in een kanten string en verder niks, terwijl hij – goddank – al zijn kleren aanhad. Hij wist precies wat er op dat moment gaande was geweest, maar een buitenstaander zou er een heel ander verhaal van kunnen maken.

‘Nou, iets te verbergen?’ informeerde Hamilton triomfantelijk. Hij had het erg naar zijn zin.

‘Jij klootzak,’ siste Mandy haar man toe. ‘Hoe kon je papa en mij dit aandoen?’

‘Het is niet wat het lijkt.’ Ryan kon het niet opbrengen om Cameron aan te kijken. God, wat zou ze van hem denken?

‘Ik ben anders van mening dat het precies is wat het lijkt,’ zei Hamilton ijzig. ‘Het ziet eruit alsof je op het punt staat om met mijn vrouw te gaan neuken, terwijl ik aan de andere kant van de wereld zit. Ik wist dat je niet deugde toen Mandy je mee naar huis sleepte en ik heb eindelijk gelijk gekregen.’

Ryan keek naar Anya. Dit was het moment waarop zij haar mond open zou moeten doen en hem zou moeten redden, zoals hij haar zeven jaar geleden had gered. Ze zweeg echter, haar gezicht nog altijd zonder enige uitdrukking.

‘We hebben alleen maar gepraat, dat is alles,’ zei Ryan in een poging het uit te leggen, maar hij hoorde zelf hoe zwak zijn verdediging klonk.

‘Gepraat?’ sneerde Hamilton. ‘Is dat zo, Pola, liefje?’

Ze zweeg, haar ogen waren neergeslagen.

‘Jullie moeten zoveel te bespreken hebben,’ vervolgde Hamilton sarcastisch. ‘Mijn vrouw en de man die met mijn dochter getrouwd is.’

Mandy verraste iedereen door op te springen en onverwacht Ryan hard in zijn gezicht te slaan. ‘Klootzak!’ schreeuwde ze nogmaals. ‘Hoe haal je het in je hoofd om me zo te vernederen!’

Don kwam ook overeind. ‘Weet je, Hamilton,’ zei hij kwaad. ‘Het is een rotstreek om ons hierbij te betrekken. Dit zijn jouw zaken, wij hebben hier niets mee te maken. Je zou wel eens wat meer rekening kunnen houden met de gevoelens van je dochter. Wat voor vader ben jij eigenlijk?’

‘Een heel genereuze,’ zei Hamilton ijzig. ‘Een vader die het zich aantrekt dat zijn dochter omgaat met tuig.’

‘O,’ zei Don cynisch. ‘Dus het is niet jouw vrouw, die daar in haar blote reet op die foto's staat?’

‘Alsjeblieft,’ smeekte Lucy in het algemeen. ‘Even rustig nu.’ Ze wilde wanhopig graag de avond weer op de rails krijgen, ook al wist ze dat dit godsonmogelijk was. Al haar voorbereidingen, al haar gekonkel, al haar plannen en nu dit. Die verdomde Hamilton ook, ze had hem nooit gemogen.

‘Het spijt me, Lucy,’ zei Don. ‘Cameron en ik gaan ervandoor. We willen hier niets mee te maken hebben.’

Hij legde een hand op Camerons schouder en zij schoof net haar stoel achteruit toen er uit de keuken oorverdovend kabaal klonk.

‘O, mijn god!’ riep Lucy gefrustreerd. ‘Wat nu weer?’

Phil stond op en nam de leiding. ‘Allemaal hier blijven,’ zei hij ferm. ‘Ik ben zo terug.’

Terwijl hij zich naar de keuken haastte, dacht hij aan het meisje op de foto's. Hamiltons vrouw. Zonder kleren aan had zeiets wat hij meende te herkennen. Phil had een ijzeren geheugen vol vrouwen die hij ooit naakt had gezien en deze kwam hem bekend voor. Maar waarvan? Hij kon haar zo snel niet plaatsen.

Na de klapdeuren naar de keuken te hebben geopend, keek hij recht in de loop van een pistool.

Jezus! Als hij een script voor deze avond had geschreven, had hij dit allemaal echt niet bij elkaar kunnen verzinnen. Uit zijn ooghoeken zag hij de kok en de barman gekneveld op de vloer liggen. Alsof er nog niet genoeg gaande was, hadden ze nu ook nog te maken met een fucking invasie.

Shit! Waar zat de knop van het alarm? Hij kon het zich niet meer herinneren.

‘Navond, mate,’ zei de man met het pistool, een grote vent van een jaar of dertig, met een verweerd en diepgebruind gelaat. ‘Niks om je zorgen over te maken, ik wip alleen maar even langs.’

Shit in het kwadraat! Een Australische inbreker die dacht dat hij grappig was.

‘Rustig maar,’ zei Phil en hij sprak langzamer dan anders. ‘Ik breng je naar de kluis. Pak wat je wilt en vertrek dan weer. Niemand zal je een strobreed in de weg leggen.’

‘Ik ben niet uit op geld,’ zei de inbreker met een kegel die naar whisky rook. ‘Hoewel ik altijd wel een paar duizend dollar cash kan gebruiken.’

‘Wat wil je dan? Sieraden? Computers?’

‘Je bent verdomd gul, mate, maar ik kom hier alleen maar mijn vrouw ophalen.’

‘Je vrouw?’ Phil kraakte zijn hersens. Kon dit een van Lucy's getikte fans uit een grijs verleden zijn? Ja, dat was goed mogelijk. Ze ontving nog altijd stapels fanmail van gekken, met hier en daar een paar obscene brieven ertussen.

‘Klopt,’ zei ze man. ‘Mijn doortrapte, slechte vrouw.’

Phil haalde diep adem, de avond kreeg per minuut meer bizarre trekjes. Toen bedacht hij opeens dat dit wel eens iets van doen kon hebben met Lucy's scriptpresentatie. Hij zag haar ertoe in staat om dit in scène te zetten, om zich ervan te verzekeren dat hij voldoende gestraft werd voor zijn slippertje.

De inbreker, al dan niet ingehuurd, wenkte met zijn wapen naar Phil. ‘Laten we naar binnen gaan en ons bij je vrienden voegen,’ beval hij.

Phil knipperde met zijn ogen en trok aan zijn baard. ‘Uiteraard,’ zei hij en speelde het spelletje mee. ‘Phil Standard, tot je dienst.’

‘We gaan,’ zei Don gedempt tegen Cameron. ‘Ik kan hier niet meer tegen. Je vindt het toch hopelijk niet erg?’

‘Natuurlijk niet,’ zei ze en keek toe hoe Mandy Ryan uitmaakte voor alles wat smerig was. ‘Ik heb met Ryan te doen.’

‘Ik ook, maar dit is niet het moment om hem te hulp te schieten. Hij is een grote jongen, hij redt zich wel.’

Cameron vroeg zich af wat er nu echt was gebeurd. Ryan was niet het type man dat zijn vrouw zou bedriegen met de kersverse echtgenote van zijn schoonvader. Bovendien had hij op alle foto's al zijn kleren aan, dus iets klopte er niet.

Don wendde zich naar de gastvrouw, die behoorlijk overstuur was. ‘Lucy, we moeten gaan. Ik weet dat je het zult begrijpen.’

Lucy kon niets bedenken dat hen tegen zou kunnen houden.

Terwijl Cameron en Don naar de deur liepen, ontstond er plotseling commotie. Phil werd ruw door de deur geduwd en liep bijna Cameron omver. Pal achter hem liep een man met een pistool.

Cameron wist haar evenwicht te bewaren, maar bevroor toen ze zag wie het was.

De man met het pistool was Gregg, de man aan wie ze jaren geleden was ontsnapt. Althans, dat had ze gedacht.