19

‘Waar heb jij gezeten?’ vroeg Cole ijzig. ‘Ik heb twee klanten moeten afzeggen en me hier naartoe moeten haasten om de boel niet in het honderd te laten lopen.’

Cameron voelde zich opeens ontzettend schuldig. ‘Het spijt me,’ zei ze berouwvol. ‘Een vriend had een… eh… noodgeval en ik ben erheen gegaan om te helpen.’

‘Welke vriend?’ informeerde Cole achterdochtig. Hij dacht dat Cameron en hij geen geheimen voor elkaar hadden, maar misschien vergiste hij zich daar toch in.

‘Het ging om eh… Katie en Jinx, die een of andere… krankzinnige ruzie hadden,’ loog ze niet al te vlot. ‘Ik ben er naartoe gegaan om te voorkomen dat ze elkaar de hersens zouden inslaan.’

Waarom vertelde ze Cole niet gewoon de waarheid? Dat ze iemand had leren kennen met wie het lust op het eerste gezicht was en dat het ging om een getrouwde en dus onbereikbare man, zodat het allemaal op niets zou uitlopen?

‘En de batterij van je mobieltje was zeker leeg?’ merkte Cole stijfjes op. ‘Je kon me niet even laten weten dat je niet zou komen? De man van de telefoons belde míj omdat hij niet wist welke lijn waar moest. Jij bent degene die dat allemaal op een rijtje heeft. Ik moest midden in een work-out met het hoofd van een tv-zender weg – hij was hartstikke kwaad.’

‘O, help,’ zei Cameron schaapachtig. ‘Ik denk dat mijn mobieltje uitstaat.’

‘Ik heb drie keer bij je ingesproken,’ zei Cole, met nog altijd een verwijtende pruil op zijn knappe gezicht.

Cameron trok haar mobieltje tevoorschijn en checkte haar berichten: drie van Cole, twee van Don.

‘Ik moet weer aan het werk, als jij tenminste zeker weet dat je niet nog méér noodgevallen moet afhandelen,’ zei Cole sarcastisch.

‘Nee, ga maar gauw,’ zei ze en ze vroeg zich af of het hem opviel dat ze haar stompzinnige glimlach niet kon verbergen. Er was niets gebeurd tussen Ryan en haar, maar het was op zich al wonderbaarlijk om zo'n connectie te voelen. Zielsverwantschap, dat was het. Ze had het gevoel dat ze vierentwintig uur per dag met hem zou kunnen doorbrengen zonder zich ooit te vervelen.

Na hun vertrek uit Silverlake hadden ze nog wat gepraat. Ze had niet veel over zichzelf verteld. Geen zin in.

Hij had niet aangedrongen. Ryan Richards was een bijzondere man, dat had ze meteen geweten toen ze hem zag.

Toen hij haar bij het hotel afzette, had hij gevraagd of ze in haar agenda nog ruimte had om zijn personal trainer te worden.

‘Uiteraard,’ had ze gezegd. Dank u God! had ze er achteraan gedacht. Getrouwd of niet, ik kan hem in ieder geval blijven zien.

Ze spraken af dat ze samen elke werkdag om zes uur 's avonds aan de slag zouden gaan. Het betekende dat ze een andere klant die al op die tijd zat moest verzetten, maar ze voelde zich zo geweldig bij Ryan, dat ze zelfs Brad Pitt voor hem zou afzeggen.

Vervolgens stelde hij voor dat het misschien het beste was om hun gezamenlijke ontbijt en bezoek aan Silverlake voor zich te houden.

Ze had ermee ingestemd.

Een paar uur samen en ze deelde al geheimen. Waarom liet dat haar hart alleen maar sneller kloppen?

Je bent aan het ontsporen.

Niet waar.

Sorry? Over een paar weken wil je je eigen zaak openen en er zijn nog een miljoen dingen te doen. Toch verspil je een hele morgen aan een wildvreemde.

Hij is geen vreemde, hij is een nieuwe klant. Ik kan nieuwe klanten goed gebruiken, toch?

Hou jezelf voor de gek, zeg!

Haar inwendige monoloog werd onderbroken door de komst van Lynda, vergezeld door Carlos. Lynda lachte van oor tot oor, Carlos maakte zich zo breed als de macho in hem toestond.

‘O, wauw, wat een fantastische plek!’ riep Lynda uit. Ze zag er strijdlustig uit in een strak rood topje en al even strakke jeans die haar Jennifer Lopez-achtige bilpartij goed deed uitkomen. ‘Krijgen we een rondleiding?’

‘Vanzelfsprekend,’ zei Cameron, ‘maar kijk uit dat je niet struikelt over losse kabels.’

‘Gisteren was mijn laatste dag bij Bounce,’ vertelde Lynda en ze duwde haar bruine krullen op. ‘Volgens mij begint Mr. Fake Tan door te krijgen wat er gaande is.’

‘Als dat zo is, kan hij er toch niets aan doen. Geen van ons heeft contracten getekend.’

‘Hij zegt dat dat er niet toe doet,’ meldde Lynda zorgelijk. ‘Hij zegt dat hij Cole en jou gaat aanklagen wegens inkomstenderving.’

‘Hij doet maar,’ zei Cameron kalm. ‘Ik maak me geen zorgen, jij wel?’

‘Ikke niet,’ zei Lynda overmoedig. ‘Ik kom hier werken, en meid, ik kan niet wachten!’

Carlos gaf haar een niet al te subtiel duwtje.

‘O ja,’ vervolgde Lynda. ‘Carlos heeft een aannemer ontmoet, een man met een eigen zaak, zit goed in de slappe was. En nu dachten we…’

‘Nee!’ onderbrak Cameron haar snel. ‘Geen gekoppel meer.’

‘Ik wil je helemaal niet koppelen,’ verdedigde Lynda zich, die zowaar kans zag daar gekwetst bij te kijken. ‘Die man is aannemer, huizen afwerken en zo. Carlos dacht dat hij hier misschien zou kunnen bijspringen.’

‘Klopt,’ viel Carlos haar bij. ‘Handje-contantje, maar hij werkt snel en goed. Je zou hem eens langs moeten laten komen.’

‘Wat vind je ervan?’ vroeg Lynda.

‘Ik wil zijn nummer wel.’

‘Dat hij er goed uitziet is mooi meegenomen,’ merkte Lynda giechelend op. ‘Knap op de manier van Tony Soprano, zeg maar.’

Cameron slaakte een zucht. ‘O, mens, houd toch eens op.’

Gillend van de lach hing Lynda aan Carlos' arm. ‘Geintje! Hij is getrouwd, dus zelfs al zou je als een blok voor hem vallen, dan zou het nog niets kunnen worden.’

Ja, dacht Cameron. Ryan is ook getrouwd en dat betekent dat ik van hem af moet blijven. Dus waarom wil ik dan toch van alles met hem?

Omdat het sterker is dan ik…

Ryan huurde kantoorruimte in een klein bedrijfspand aan Ventura Boulevard. Dit kwam hem goed uit, want als hij een film in productie had, kon hij makkelijk kantoren bijhuren en als hij tussen twee projecten in zat, kon hij zijn kosten tot een minimum beperken, met slechts twee kantoren en één assistent. Hij was altijd wars geweest van geld verspillen; liever investeerde hij alles in de film waar hij mee bezig was. Dit maakte Mandy gek van ergernis: zij was van mening dat hij een imposant kantoor moest hebben om indruk mee te maken op potentiële investeerders en dat hij zichzelf een veel hoger salaris zou moeten geven.

Ryan weigerde om zo te werken. Als zijn films het goed deden, had hij het ook goed. En zo niet, dan zou hij zijn mensen geen cent minder betalen en leverde hij liever zelf in. Mandy hoefde zich daar geen zorgen over te maken, die had zelf meer dan genoeg geld.

Zijn assistent Kara, een bekwame Afro-Amerikaanse die al tien jaar voor hem werkte, overhandigde hem een lijstje met berichten en mensen die hij moest terugbellen. Ryan liep ermee naar zijn kantoor en keek de lijst door. Er stonden de gebruikelijke zakelijke contacten op, naast meldingen van Don, Phil en twee van Mandy. Ze had ook al drie berichten op zijn mobiel achtergelaten, ze kneep 'm blijkbaar of ze was weer eens kwaad. Jammer dan, dat was hij ook.

Hij dacht even aan zijn ontbijt met Cameron. Ze liet hem niet los en hij wist zeker dat hij haar ook niet onberoerd liet. Het was echter onmogelijk er iets mee te doen zolang hij Mandy niet definitief duidelijk had gemaakt dat hij van haar wilde scheiden.

God! Als hij eerlijk was tegen zichzelf, moest hij toegeven dat hij het onvermijdelijke alleen maar aan het uitstellen was. Hun relatie was kapot, daar moest Mandy zich ook van bewust zijn. Tijd om er een punt achter te zetten.

Hij pakte de telefoon en belde zijn echtgenote.

Ryan verwachtte gekrijs, maar kreeg in plaats daarvan een aardige Mandy aan de lijn. Een schat van een vrouw die helaas slechts nog maar zelden haar opwachting maakte.

‘Is alles goed met je?’ vroeg ze verontrust.

‘Ja, alles oké,’ antwoordde hij op zijn hoede.

‘Ik heb me echt ontzettend zorgen gemaakt, toen je vannacht niet thuiskwam,’ zei ze zachtjes.

Ryan schraapte zijn keel. ‘Hoor eens, Mandy, we moeten praten.’

Ah… dacht Mandy. We moeten praten. Woorden die geen vrouw wil horen.

‘Goed idee,’ zei ze snel, ‘maar laat ik je eerst vertellen dat je hele familie vanavond bij ons komt eten.’

‘Huh?’ Ryan wist niet wat hij hoorde.

‘Ik probeerde je dat gisteravond al te vertellen,’ zei ze en probeerde een vleugje verwijt in haar stem te leggen. ‘Maar toen was je niet in de stemming om te luisteren.’

O, shit! Meende ze dit echt? Zijn familie? Bij hen thuis? Had hij Mandy verkeerd ingeschat?

‘Allemaal?’ vroeg hij voor alle zekerheid.

‘Ja, allemaal,’ antwoordde ze opgewekt. ‘Ik had je moeder vijf minuten geleden nog aan de lijn en zij verzekerde me dat iedereen zou komen. Het moest eigenlijk een verrassing zijn, maar je was gisteravond zo boos dat ik dacht dat ik het je maar beter kon vertellen. Ik ben er al weken mee bezig.’ Ze liet een strategische stilte vallen. ‘Vind je het leuk, schat?’

Normaal gesproken noemde ze hem nooit schat, maar gezien de situatie leek het gepast. Ze wilde dat hij zich door en door rot voelde over de manier waarop hij haar had behandeld. Ryan Richards kon wel een gezonde dosis schuldgevoel gebruiken.

‘Eh… ja,’ zei hij. Jezus! Hij was tegen haar tekeer gegaan omdat ze zijn familie niet had uitgenodigd en nu bleek ze hier al die tijd mee bezig te zijn geweest. Waarom had Evie niets gezegd?

Waarschijnlijk omdat ze andere dingen aan haar hoofd had.

‘Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen,’ mompelde hij.

‘Geeft niets,’ zei Mandy grootmoedig en vergevingsgezind. ‘Je was een beetje overstuur, je dacht dat ik je familie was vergeten. Je weet best dat ik dat nooit zou doen.’

Verdomme! Hij voelde zich een grote lul. De hele dag had hij negatief over haar lopen doen, hij had er zelfs serieus over gedacht om uit elkaar gaan en dan nu dit?

‘Hoe laat ben je thuis?’

‘Strakjes.’

‘Niet te laat,’ zei ze waarschuwend. ‘Je wilt je vast nog even douchen. Ze komen om zeven uur.’

Hij wou dat ze zich weer zou gedragen als de hardnekkige zeur die ze de laatste tijd was, maar ze klonk nog altijd even vriendelijk en voorkomend, en bezorgde hem zo een lelijke knoop in zijn maag.

Hij zat gevangen in een huwelijk met een vrouw van wie hij niet meer hield, maar kon er zo niet met goed fatsoen uit ontsnappen.

Tijdens de rit van Venice Beach naar huis voelde Lucy zich helemaal verkwikt. Het was erg leuk geweest om Marlon – zo heette de jongeman, zijn moeder was blijkbaar een grote fan van Marlon Brando – haar idee uit de doeken te doen. Hij had het begrepen, hij had het écht begrepen. En niet alleen dat, hij had ook onmiddellijk ideeën gespuid om het verhaal aan te vullen en die waren allemaal even fris en eigentijds geweest. Er was wel iets voor te zeggen om met iemand in zee te gaan die zo jong was. Marlon was nog niet blasé, hij had een enthousiaste, open levenshouding die ze bewonderde.

Het drong tot haar door dat áls hij een knaller van een script schreef, ze Phil noch Ryan nodig zou hebben. Ze zou haar manager het gewoon laten rondshoppen met haar als leading lady en dan gingen ze gewoon voor de beste deal.

Hoewel ze moest toegeven dat ze graag eens met Ryan zou werken. Hij kon goed omgaan met actrices en ze snakte ernaar om dat eens aan den lijve mee te maken.

Hmm… bedacht ze. Als Phil nu eens zou instemmen met een rol als script consultant als geste aan mij?

Ze pakte haar mobieltje en belde haar ontrouwe echtgenoot.

‘Waar zit je?’ zei hij en klonk chagrijnig omdat ze niet thuis was om al zijn wensen te vervullen.

Het was nog te vroeg om hem van alles op de hoogte te stellen. ‘Ik ben aan het shoppen,’ antwoordde ze vaag.

‘Shoppen? Alweer? Ik dacht dat je alles al had?’

‘Nog niet álles,’ zei ze. ‘O, trouwens, Mandy en Ryan hebben ons uitgenodigd om vanavond bij hen te komen eten. Is dat oké, wat jou betreft?’

‘Wat jij maar wilt.’

Ik wil mijn carrière terug.

‘Mooi zo. Laat je assistent Mandy even bellen om te zeggen dat we komen.’

‘Ben je op weg naar huis?’

Neuk jij nog altijd alles wat beweegt?

‘Ik ben er zo.’

‘Je hebt mijn hele dag verpest,’ zei Don aan de telefoon tegen Cameron, terwijl hij iedereen uit zijn kantoor gebaarde.

‘Hoezo dat?’ vroeg ze.

‘Gisteravond, op het feestje van Ryan, had ik zowaar het gevoel dat het tussen ons klikte,’ zei hij en trommelde ongedurig met zijn vingers op zijn bureau. ‘En dan laat je me vanmorgen zomaar zitten. Dat is niet aardig.’

‘Sorry,’ mompelde ze. Het leek wel alsof ze zich vandaag bij iedereen moest verontschuldigen.

‘Met een “sorry” kom je er niet vanaf,’ zei hij quasistreng. ‘Wat was er zo belangrijk dat je niet naar mij kon komen?’

Onthullen dat ze hem had afgebeld om met Ryan te ontbijten, was geen optie. Ze wist dat Don achter haar aan zat, maar dat was alleen omdat ze hem steeds afwees. Ze wist ook dat Ryan en hij goed bevriend waren. Wat kon zij daaraan doen? Ze kon het ook niet helpen dat ze zich zo aangetrokken voelde tot Ryan. Ze had nu eenmaal niet altijd al haar gevoelens onder controle.

Ze koos haar woorden zorgvuldig. ‘Er kwam iets persoonlijks tussen. Morgen ben ik er weer.’

‘Kan ik iets voor je doen?’

‘Nee, Don, maar toch bedankt.’

‘Zeker weten?’ Hij wou dat ze hem eens een beetje in haar leven zou toelaten. Ze was zo verschrikkelijk raadselachtig, hij werd er niet goed van.

‘Zeker weten,’ zei ze ferm.

‘Misschien kan ik je mee uit eten nemen?’ Hij voelde zich de schoolnerd die een poging deed het mooiste meisje van de klas mee uit te vragen.

‘Ik kan zelf wel eten kopen.’ Ze wist dat het krengerig klonk, maar ze kon het niet helpen – Ryan beheerste al haar gedachten.

‘Wat is er toch met jou?’ viel hij uit. ‘Je bent zo fucking onafhankelijk.’

‘Wat is er mis met onafhankelijkheid?’ vroeg ze afwezig, omdat de man van de telefoonlijnen probeerde haar aandacht te vangen.

‘Niets, maar…’

‘Ik moet ophangen,’ zei ze abrupt.

‘Wat jij maar wilt, liefje,’ zei hij en voelde blinde woede omdat ze hem zo nonchalant afwimpelde. Misschien had Jill gelijk, misschien viel ze wel op vrouwen. ‘Ik heb ook nog meer te doen,’ zei hij er snel achteraan, om zich een houding te geven.

‘Morgenochtend ben ik er,’ zei ze zo koel mogelijk. ‘En dan gaan we weer aan de slag.’

We gaan helemaal niet aan de slag, dacht hij bitter en verbrak het gesprek. Hij zou zijn versierpogingen opgeven, het was te belachelijk voor woorden. Vrouwen lagen aan zijn voeten, en de vrouw waar hij zijn zinnen op had gezet, was vast lesbisch, dus fuck it – het had geen zin om hier nog energie in te steken.

‘Bel Mary Ellen Evans even voor me,’ blafte hij via de intercom tegen zijn assistent.

Eén ding was zeker. Vanavond werd er geneukt.