23

De blik in Anya's blauwe ogen was van staal toen ze Ryan in zich opnam alsof ze hem nog nooit had gezien, alsof hij niet de man was die haar had gered uit een uitzichtloos leven vol vernedering en wanhoop.

‘Aangenaam met u kennis te maken,’ zei ze effen en met een sterk accent.

‘Eh…wederzijds,’ kreeg Ryan eruit. Uit zijn ooghoeken zag hij Mandy de hal in komen. Zo te zien was ze stomverbaasd om haar vader aan te treffen. Iedereen had gedacht dat hij nog op zijn zogenaamde huwelijksreis was.

‘Papa!’ riep Mandy met een verwijtende pruillip. ‘Waarom heb je me niet laten weten dat je alweer terug bent?’

‘Ik wilde je verrassen, prinses.’ Hamilton streek zijn dikke zilverkleurige haar glad. ‘En ik wilde je natuurlijk zelf aan Pola voorstellen. Is het geen poppetje?’

Alleen Hamilton had het lef om een vrouw een poppetje te noemen.

Mandy nam de meeste recente echtgenote van haar vader in zich op. Het meisje was precies wat ze had verwacht, weer zo'n ordinaire goudzoeker. Waarom ging hij er niet gewoon mee naar bed? Waarom moest hij er toch steeds mee trouwen?

Wijselijk hield ze haar gevoelens voor zich, maar van binnen ziedde ze. Wat bezielde haar vader toch? Dacht hij nu werkelijk dat mensen zijn smaak in vrouwen bewonderden terwijl iedereen met twee werkende hersencellen kon zien dat ze alleen maar achter hem aan zaten omdat hij geld had? Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, was dit niet eens een vrouw, maar nog slechts een meisje, helemaal opgetuigd in designerkleding en te veel diamanten die veel te chique waren voor iemand van haar leeftijd.

‘Hallo.’ Mandy produceerde een vreugdeloos lachje.

‘Heel leuk met je kennis te maken,’ herhaalde Anya op dezelfde vlakke toon waarmee ze Ryan had toegesproken.

Ryan kon er nog steeds met zijn hoofd niet bij. Pola – Anya. Hoe was ze hier in vredesnaam terechtgekomen? Getrouwd met zijn schoonvader, stond ze opeens in zijn hal. Het was ongelofelijk.

Had ze hem herkend? Ryan Richards, haar redder? De man die een fortuin had betaald voor haar vrijheid, de man die om vele gunsten had gevraagd om haar aan een visum voor Amerika te helpen. Nog een geluk dat hij haar niet had geneukt, dat zou pas echt gênant zijn geweest.

Er was niets van herkenning te bespeuren op haar fijnbesneden gezicht. Leed ze aan geheugenverlies? Het was nog maar zeven jaar geleden en zoveel was hij niet veranderd. Alleen zijn haar was wat langer, dat was alles.

Zij had echter een metamorfose ondergaan. Anya was geen bang, misbruikt meisje meer, maar een jonge, zeer verzorgde vrouw, met kastanjekleurig haar, professionele make-up en dure kleding aan haar slanke lichaam. De diamanten die ze droeg waren oogverblindend, Hamilton moest wel dol op haar zijn.

‘Wat een verrassing,’ improviseerde Mandy, die besloot er maar het beste van te maken. ‘Blijven jullie eten?’

‘Ik had geen idee dat jullie een feestje hadden.’ Hamilton veegde een onzichtbaar pluisje van zijn Brioni-maatpak. ‘We willen ons niet opdringen.’

‘Ben je mal.’ Mandy maakte een nonchalant gebaar. ‘Het is Ryans familie maar en je kunt het nauwelijks een feestje noemen.’

Ryan wierp haar een boze blik toe. Alsof zijn familie er niet toe deed. Hoorde ze dan helemaal niet wat ze zei?

Ja, Mandy had de gewoonte om altijd het verkeerde te zeggen, zonder aan andermans gevoelens te denken.

‘Dan blijven we,’ besloot Hamilton. ‘Jij en Pola moeten tenslotte snel vriendinnen worden.’

‘O ja?’ Mandy slikte haar verontwaardiging in. Hoe durfde hij ervan uit te gaan dat ze vriendschap zou sluiten met zijn nieuwe slet?

‘Pola kent niemand in LA,’ vervolgde Hamilton. ‘En ik ga haar zeker niet blootstellen aan de harpijen die de echtgenotes van mijn vrienden moeten voorstellen. Trouwens, daar heeft ze toch niets mee, die zijn allemaal veel te oud. Jij moet haar helpen, prinses. Maak haar wegwijs, laat haar zien waar ze al die meisjesonzin kan laten doen. Manicure, kapper, de beste masseuse, waar ze moet winkelen en zo.’

‘Vanzelfsprekend,’ zei Mandy die er niet over peinsde om zijn nieuwste verovering onder haar hoede te nemen. Ze gebaarde hen de kamer in. ‘Kom, dan schenk ik even wat te drinken voor je in. Phil en Lucy Standard zijn er ook. Speelde Lucy niet mee in een van je films?’

‘Blue Sapphire,’ antwoordde hij met een ondeugende glans in zijn ogen. ‘Fortuin aan verdiend. De buitenlandse verkoop brak alle records. Ik wilde graag een vervolg maken, maar Lucy weigerde. Was niet bereid nog eens haar tieten te laten zien. Actrices! Ze hebben echt geen idee hoe ze carrière moeten maken.’

Ryan was al op weg naar de woonkamer en twijfelde of hij Phil moest waarschuwen. Zou hij zich het meisje herinneren dat ze al die jaren geleden in Amsterdam hadden gezien? Waarschijnlijk niet; Phil was toen stomdronken geweest en had het veel te druk gehad met feesten en beesten.

Geen van Ryans vrienden wist wat er die nacht was gebeurd. Hij had besloten het aan niemand te vertellen, zelfs niet aan Don. Wat hij had gedaan, was goed geweest, maar bepaald niet gemakkelijk. Nadat hij haar verhaal had aangehoord, was hij tot de conclusie gekomen dat het zijn roeping was om haar te helpen een nieuwe start te maken. Hij wist niet waarom, hij wist alleen dat het veel voor hem betekende. Tenslotte was het hem zelf altijd voor de wind gegaan: hij kwam uit een goed gezin, hij had mogen studeren, zijn carrière lachte hem toe en hij zou gaan trouwen met een geweldige vrouw. Hij had het gevoel dat hij iets terug moest doen voor al het goede in zijn leven. Een jong meisje helpen dat nog niets dan ellende had meegemaakt, paste precies in dat plaatje.

Het was niet goedkoop geweest, maar hij had met liefde en plezier de prijs voor haar vrijheid betaald. Nadat hij zich ervan had verzekerd dat ze veilig in Amerika was aangekomen, had hij nooit meer iets van haar gehoord. Dat was maar goed ook, want als Mandy er ooit achterkwam wat hij had gedaan, zou ze onmiddellijk aannemen dat hij met het meisje naar bed was geweest. Hij zou haar er nooit van hebben kunnen overtuigen dat dit niet het geval was.

Phil kwam op hem af. ‘Zeg eens even tegen die loser van een zwager van je dat hij ophoudt mijn vrouw lastig te vallen,’ gromde hij in Ryans oor. ‘Die eikel loopt achter haar aan alsof ze een loopse teef is. Ik vind het niet prettig als klootzakken mijn vrouw met hun ogen lopen uit te kleden.’

‘Hamilton is er.’ Ryan pakte een drankje.

‘En zijn we daar blij mee of pissig over?’ informeerde Phil, die wist dat Ryan en zijn schoonvader bepaald geen dikke vrienden waren.

‘Geen van beide,’ antwoordde Ryan. ‘Ik probeer hem zoveel mogelijk te negeren.’

‘Zo mag ik het horen.’ Phil trok eens aan zijn baard.

‘Hij is hier met zijn nieuwe vrouw.’

‘Alweer een nieuwe?’ bulderde Phil.

‘Niet zo schreeuwen,’ vermaande Ryan met een blik op de deuropening. ‘Daar zijn ze al.’

Bewonderend floot Phil tussen zijn tanden. ‘Zo zeg, die ouwe lamlul weet ze wel te kiezen.’

‘Inderdaad,’ stemde Ryan in. Hij was allang blij dat Phil het meisje niet leek te herkennen.

Plots klonk er een boze gil van Lucy uit de andere kant van de kamer, gevolgd door: ‘Hou je walgelijke poten thuis, idiote zatlap!’ Om haar woorden te onderstrepen gooide ze haar drankje in Marty's gezicht.

Marty deed een stap naar voren en hij hief zijn arm op alsof hij haar wilde slaan, maar voor hij iets kon doen, was Ryan al tussen beide gekomen om hen allebei tot kalmte te manen.

Evie snelde toe, klaar om haar waardeloze echtgenoot te verdedi gen. Ryan wierp haar een waarschuwende blik toe: als geen ander wist zij waar Marty toe in staat was. ‘Even chillen, iedereen.’

‘Wij vertrekken,’ kondigde ze aan, ze pakte Marty bij de arm en marcheerde met hem naar de deur.

Hoofdschuddend keek Ryan haar na. Hij kon niets doen om haar te helpen, ze moest zelf tot de conclusie komen dat haar man niet meer was dan een hopeloze alcoholist. Hij wilde dat ze eindelijk haar gezonde verstand zou gebruiken en van die mislukkeling zou scheiden voor het te laat was en Marty een keer helemaal zou doorslaan.

Zijn andere zusjes vroegen wat er gebeurd was. Hij wilde hen op de hoogte brengen van wat hij die ochtend bij Evie thuis had aangetroffen, maar daar was dit niet het goede moment voor.

‘Niets aan de hand,’ zei hij sussend. ‘Marty had wat te veel op.’

Tandenknarsend wist hij zich door de rest van de avond te worstelen.

Niet één keer keek Anya in zijn richting, alsof hij niet haar barmhartige samaritaan was geweest. Of misschien wilde ze gewoon discreet zijn, dat kon ook.

Hij had haar ook geen aandacht geschonken, daar kon zij uit hebben opgemaakt dat het niet verstandig was om hun gezamenlijke geschiedenis ter sprake te brengen. Hamilton zou bepaald opkijken van haar verleden, die had inmiddels al drie keer verteld dat zijn bruid een voormalige Russische ballerina was die naar Amerika was gekomen om economie te studeren. Ze hadden elkaar op een feestje ontmoet, het was liefde op het eerste gezicht geweest.

Tuurlijk, dacht Ryan. Een vijfenzestigjarige miljardair en een voormalige kindprostituee van in de twintig – iedereen kan zien dat die bij elkaar horen.

Tot zover de romantiek.

Later op de avond stond Ryan naast Mandy in de hal om iedereen uit te zwaaien. Toen iedereen weg was, wendde Mandy zich tot Ryan. ‘Wat is je moeder toch een enig mens,’ jubelde ze zonder een spoortje oprechtheid. ‘Waarom kan Hamilton nu geen vrouw zoals zij nemen? Eentje van zijn eigen leeftijd?’

Ryan haalde zijn schouders op. Hij voelde zich leeg en uitgeput. Dit was niet het moment om een verhitte discussie aan te gaan.

Morgen, als ze wat gekalmeerd was en hij weer helder konden denken, zouden ze het erover hebben.

Morgen zou hij tegen Mandy zeggen dat hij wilde scheiden.