3

Zes klanten later was Cameron klaar bij Bounce, hoewel haar werkdag nog lang niet voorbij was. In de agenda stonden nog diverse huisbezoeken, die haar tot na achten zoet zouden houden. Als ze eindelijk klaar was, zou ze haar twee honden gaan ophalen bij haar aardige buurman, meneer Wasabi, daarna zou ze iets te eten maken en in bed rollen, om de volgende dag weer een vroege start te kunnen maken.

Ze wist dat ze een workaholic was, maar niemand anders zou haar droom voor haar waarmaken: ze was vastbesloten genoeg om te sparen tot ze haar eigen fitnessclub kon beginnen. Gelukkig was ze al een aardig eind op weg om dat doel te bereiken en als het eenmaal zover was dan zou ze bewijzen dat al haar inspanningen de moeite waard waren.

‘Waar ga je nu naartoe?’ wilde Lynda weten toen ze langs de balie naar de voordeur liep.

‘Charlene Lewis,’ antwoordde Cameron. ‘Is dat niet je minst favoriete Hollywood-vrouw?’

Lynda tikte met haar veel te lange kunstnagels op haar werkblad. ‘O, die. Dat mens is een echte puta. Typisch geval van een goudzoeker met een alcoholistische ouwe vent.’

Cameron grinnikte. ‘Je meent het.’

‘O, kom op zeg!’ riep Lynda uit. ‘Iedereen weet dat ze zit te wachten tot hij dood neervalt, zodat zij zijn miljoenen erft en van bil kan gaan met cabana-boys.’

Geamuseerd keek Cameron haar aan. ‘Cabana-boys? Mag het niet ook een knappe jonge tuinman zijn, of anders de jongen die het zwembad schoonmaakt?’

‘Je weet best wat ik bedoel,’ zei Lynda met een veelzeggende giechel.

‘Heb je een hekel aan ál mijn klanten?’

‘Alleen aan degenen die niet deugen,’ kaatste Lynda terug. ‘Je hebt een paar leuke acteurs onder je hoede waar ik best wel eens mee onder de douche zou willen staan. En ik ben dol op Joanna P. Die weet hoe je lol moet trappen.’

‘Hoe erg kunnen mijn niet-deugende klanten nu helemaal zijn als ik ze zo gek krijg om me dubbel te betalen?’ vroeg Cameron. ‘Ze helpen ons, hoor.’

‘Nee, jij helpt hen van hun zwabberkonten af.’

‘Whatever.’

Bezorgd rimpelde Lynda haar neus. ‘Je werkt te hard. Weet je, meid, je hebt helemaal geen privéleven en dat kan niet gezond zijn.’

‘Ik heb een prima privéleven, dank je vriendelijk.’

‘Weet je,’ begon Lynda met een sluw lachje, ‘Carlos heeft een vriend…’

‘Nee!’

‘Hoezo niet?’ vroeg Lynda onschuldig. ‘Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer je voor het laatst een date hebt gehad.’

‘Het staat mij nog helder voor de geest en het was een ramp,’ meldde Cameron, die zich een kleine harige manager met een enorme snor herinnerde, die maar bleef aandringen dat hij haar een filmrol zou kunnen bezorgen, terwijl ze daar totaal geen belangstelling voor had. Ze huiverde al bij het idee.

‘Alleen maar werken en nooit eens seks…’ Lynda schudde mee warig haar hoofd.

‘Daar wordt een mens hard van,’ zei Cameron.

‘Ja hoor, je bent Superpussy,’ plaagde Lynda.

Dorian verscheen in de deuropening en liet zijn indrukwekkende biceps rollen. ‘Vroeg iemand naar me?’

Cameron grinnikte. ‘Dat zou je wel willen.’

‘Bitch!’

‘Slet!’

‘Ah, wat ken je me toch goed,’ constateerde Dorian met een trots lachje.

‘Ik niet alleen, dat gaat ook op voor half West-Hollywood.’ Dorian pakte alles wat zich door hem liet pakken, maar toch was Cameron dol op hem. Hij had een hart van goud en in tijden van crisis kon je altijd op hem rekenen.

Glimlachend liep ze naar de parkeerplaats achter Bounce, waar haar zilveren Mustang Fastback uit 1969 geparkeerd stond. Het was een geweldige auto die haar overal naartoe bracht en die ook nog eens leuk was om in te rijden. Ze vond het vooral fantastisch om haar iPod goed hard te zetten en op een van haar zeldzame vrije dagen naar het strand te rijden met de honden op de achterbank, terwijl L.L. Cool J en The Black Eyed Peas haar toezongen. Dat was haar manier om te ontspannen: gewoon niets doen. Ze had geen trek in zinloze blind dates met vriendjes van Carlos die altijd wel zin hadden om te krikken. Als ze seks wilde, dan deed ze dat zonder dat er verder iemand van wist met Marlon, een negentienjarige student aan de ucla, de universiteit van Californië, die ze had leren kennen bij het hardlopen op het universiteitsterrein. Het was een vriendschap met een leuke bonus, niets serieus, slechts ongecompliceerde seks wanneer ze daar zin in hadden. De regeling kwam hen beiden goed uit, al voelde Cameron zich soms wel een beetje schuldig omdat Marlon technisch gezien nog een tiener was. Nou ja, hij was bijna twintig, dus het was ook weer niet zo dat ze het met een knulletje deed. Goed beschouwd was ze slechts vijf jaar ouder dan hij.

Niemand wist van het bestaan van Marlon en dat wilde ze graag zo houden. Lynda zou het maar niets vinden en Dorian zou Marlon voor zichzelf willen, daar zat ze niet op te wachten.

Camerons drie beste vrienden waren Lynda, Dorian en Cole de Barge, een beeldschone zwarte homo die eveneens als trainer werkte. Hoewel ze close waren, hield ze haar geheimen toch voor zichzelf.

In recordtijd bereikte ze het adres waar Charlene woonde met haar steenrijke echtgenoot, goed beveiligd afgeschermd van de rest van de stad. Hun weelderige villa stond boven op een heuvel en bood aan alle kanten een prachtig uitzicht. Om het huis te bereiken, moesten bezoekers door een hek rijden en zich melden bij de bewakers, die precies bijhielden wie waar naartoe ging en of de persoon in kwestie daar wel welkom was.

Ze reed over de keurig onderhouden straat langs het ene ommuurde landgoed na het andere en vond het net een soort getto voor miljardairs.

Charlene Lewis draaide al meer dan twintig jaar mee in Hollywood. Eerst was ze getrouwd geweest met een zanger die furore maakte in Las Vegas, daarna met een beroemde componist, en nu was het de beurt aan Aarron Otterly, een excentrieke miljardair die al tweemaal weduwnaar was geworden en al tegen de tachtig liep. Charlene had oog voor lucratieve vooruitzichten, dus zodra ze erachter kwam dat Aarron beschikbaar was, was ze bij hem ingetrokken als een hoer die van plan is zich goed te laten betalen om op een pik te zuigen. Haar uiterste houdbaarheidsdatum kwam rap in zicht en ze was zich er zeer van bewust dat de meeste miljardairs graag een jong ding van in de twintig hadden. Als er al iets ouders in aanmerking kwam, moest het minimaal een gewillige Aziatische zijn.

Aarron had ze aan de haak geslagen door hem toe te staan al haar kleren aan te trekken en als travestiet voor haar heen en weer te paraderen. Hij bleek vooral erg gesteld op haar vintage Valentino's en haar ultrasexy avondjurken van Dolce & Gabbana.

Het goede nieuws was dat ze zich niet met seks hoefde te vermoeien voor hem. Aarron kwam aan zijn trekken door zichzelf te bevredigen terwijl hij zijn opgetutte spiegelbeeld bewonderde. Zolang zij aanwezig was om naar hem te kijken als hij bezig was, was hij een gelukkig mens.

Het slechte nieuws was dat hij kinderen had die haar niet konden luchten of zien. Ze waren ervan overtuigd dat het haar alleen om zijn geld ging.

Cameron wist dat Lynda vermoedelijk gelijk had: Charlene zat gewoon haar tijd uit, tot haar echtgenoot zijn laatste adem zou uitblazen en ze verder kon met de rest van haar leven, zonder ooit nog geldzorgen te hebben. Ze had nog nooit van haar leven gewerkt en was het ook beslist niet van plan.

Een Filippijnse butler begroette Cameron bij de deur en liet weten dat de vrouw des huizes al op haar wachtte. Cameron liep door onmetelijk luxueuze kamers tot ze in de fitnessruimte bij het zwembad arriveerde.

‘Je bent laat,’ merkte Charlene streng op. Ze zat schrijlings op een hometrainer in een knalroze bodysuit die haar als een tweede huid omspande.

Charlene was een ode aan Botox, Juvena, siliconen, collageen en elke andere antirimpelmethode die er op de markt was. Liposuctie was haar beste vriend. In plastische chirurgie geloofde ze niet, tenzij het om haar overdreven vergrote borsten ging, maar ze was nog nooit een injectable tegengekomen die haar niet beviel. Op haar zesenveertigste was ze smetteloos geconserveerd met angstaanjagend vergrote lippen en niet één lijntje in haar volmaakt gladde gezicht.

‘Vijf minuutjes, dat kan ik amper te laat noemen,’ merkte Cameron op.

‘Je weet dat ik van punctualiteit hou,’ zei Charlene geprikkeld. ‘Vijf minuten zijn toch weer vijf minuten waarin ik iets anders had kunnen doen.’

Zoals? wilde Cameron vragen. Je man je mascara lenen? Nog meer designeroutfits shoppen? De klusjesman neuken?

‘Doe je ring even af,’ stelde ze opgewekt voor en gebaarde naar het twaalfkaraats monster dat Charlene om haar middelste vinger droeg. ‘Dan gaan we aan de slag.’

Met tegenzin verwijderde Charlene de enorme ring. Het was haar versie van een troostlapje en ze had het ding altijd om. Cameron was van mening dat als Charlene de ring verkocht, een heel gezin van vijf zeker tien jaar van de opbrengst zou kunnen leven.

‘Oké, daar gaan we,’ zei Cameron en ze begon diep te stretchen. ‘Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden.’

‘Waarom?’ snauwde Charlene.

‘Omdat het nu eenmaal niet anders kan als je goed in vorm wilt blijven.’

‘Een dezer dagen ga ik op de bank zitten en doe ik niets anders meer dan Krispy Kreme-donuts eten.’

‘Nee hoor, dat doe je niet.’ Cameron zette de geluidsinstallatie aan. ‘Je zult altijd strak blijven. Dat is je lot.’

‘Echt waar?’ Charlene bekeek zichzelf nog eens.

‘Absoluut.’

Positief denken hielp haar altijd de dag door en de manier waarop ze haar cliënten wist te motiveren was een van de sleutels tot haar succes.

Het was al na negenen toen ze thuiskwam in haar bescheiden huisje aan een stil straatje achter Von's supermarkt in Santa Monica. Ze huurde het van een flamboyante binnenhuisarchitect die een van haar favoriete klanten was. Het huis was klein, maar had achter een tuintje waar Yoko en Lennon, haar blonde labradors, heerlijk in de zon konden liggen. De honden waren geweldig gezelschap; met hen in de buurt voelde ze zich nooit eenzaam.

Na voor zichzelf een kopje misosoep te hebben gemaakt, luisterde ze haar antwoordapparaat af. Er stonden voornamelijk berichten van klanten op die een afspraak wilden maken of wilden verzetten. De laatste was van Jill Khoner, een tv-producer die vroeg of ze tijd had om een consult aan huis te geven bij Don Verona, de talkshow-presentator. Ze kende zijn naam, maar was er nooit aan toegekomen om naar het programma te kijken. Nieuwe klanten waren echter altijd welkom, dus toen ze haar soep op had, belde ze Jill terug en noteerde Don Verona's gegevens. Daarna nam ze Yoko en Lennon mee naar buiten voor een laatste rondje en dook eenmaal weer thuis onmiddellijk in bed.

Het was een heel lange dag geweest.