Amsterdam

Zeven jaar eerder

De privéjet, geregeld door Don Verona, arriveerde rond de middag op Schiphol met een groep mannen die zonder uitzondering een kater hadden. Onder hen bevond zich de aanstaande bruidegom en Dons beste vriend, Ryan Richards. Ook aanwezig waren Ryans andere goede vrienden Phil Standard, Eddie Serrano, een acteur die in Ryans eerste film had meegespeeld, en Jenna, een lesbische studievriendin, die co-producer van een van zijn films was geweest.

Vier Amerikaanse mannen en een Amerikaanse vrouw die eens flink de bloemetjes buiten zouden gaan zetten op een vrijgezellenavond. Ryan had er niet veel zin in, hij was net zo lief thuisgebleven, maar Don en Phil wilden daar niets van weten. Hun vriend Ryan ging eindelijk trouwen en verdiende in hun ogen een waardig afscheid van zijn bestaan als vrij man.

Don had een scheiding achter de rug, Phil was drie jaar getrouwd met de zinnelijke filmster Lucy Lyons, die hem al een zoon had geschonken en momenteel zwanger was van hun tweede kind.

Phil had zin om te feesten, net als Don: scheiden bracht altijd veel stress met zich mee.

Niet alleen had Don de jet gecharterd, hij had ook het hotel geregeld en een speciale rondleiding door Amsterdam. ‘Niet van dat toeristische gedoe,’ had hij geïnstrueerd. ‘We willen het echte Amsterdam zien.’

De gids haalde hen op bij het hotel. Ze was niet wat ze hadden verwacht. In de eerste plaats hadden ze op een man gerekend. Dat was Hanna misschien ooit geweest, maar nu toch niet meer: ze was een boomlange blondine met een waterval van krullen, grote borsten, brede schouders en sterke trekken. Ze straalde uit dat ze het met haar reuze naar hun zin zouden hebben en zo niet, dan zou ze hen met liefde en plezier in elkaar slaan.

Voor Jenna was het liefde op het eerste gezicht. Voor Eddie ook. Phil besloot minimaal alle opties open te houden.

Hanna sprak perfect Engels met een diepe mannelijke stem. Ryan was ervan overtuigd dat ze een geslachtsoperatie achter de rug had.

‘Des te beter,’ zei Don. ‘Dan is ze vast op de hoogte van alle ins en outs van wat hier te doen is.’

Ryan had sterk het gevoel dat hij gebruikt werd om zijn vrienden een wild weekend te bezorgen. Ze hadden hem het vliegtuig in gelokt met de belofte dat ze slechts naar Vegas zouden gaan en nu zat hij in Amsterdam, de sekshoofdstad van Europa. Hij had geen zin in seks en was niet in de stemming om zich te laten naaien. De drieëndertig jaar die aan zijn aanstaande huwelijk vooraf gingen, waren één groot vrijgezellenfeest geweest en daar was hij nu klaar mee. Hij wilde maar één ding en dat was settelen met Mandy Heckerling, in zijn ogen de volmaakte echtgenote. Knap, slim en geen enkele ambitie om iets anders te zijn dan zijn vrouw. In Hollywood was het een meevaller als je een vrouw vond die geen carrière wilde maken.

‘Dit is het plan,’ zei Don toen ze hadden ingecheckt in hun hotel, dat uitkeek over een van de vele grachten in hartje Amsterdam. ‘We nemen even een paar uur om bij te komen en daarna gaan we er stevig tegenaan. Deal?’

Iedereen knikte, behalve Ryan, die op een uitvlucht broedde. Mandy had geen idee dat ze hem helemaal over de Atlantische Oceaan hadden gesleept om te gaan feesten en beesten in Amsterdam. Ze zou het niet leuk vinden.

‘Goed onthouden, dit is je laatste kans,’ zei Don nog eens met nadruk. ‘Haal er alles uit wat erin zit.’

Ryan herinnerde zich Dons laatste avontuur, achttien maanden eerder, voor hij met zijn Franse filmster Sacha trouwde. Het was een hele happening geweest: twee met drank doordrenkte dagen en nachten in Tijuana met kamerbreed strippers, hoeren, boerderijdieren en katers die een week aanhielden. Nu Don gescheiden was, kon het bepaald niet zijn ‘laatste kans’ worden genoemd.

Ryan nam een douche en bereidde zich mentaal voor op de beproeving die voor hem lag. Hij was vastbesloten nuchter te blijven en de touwtjes in handen te houden.

Ja hoor, met deze vriendenclub en op zijn vrijgezellenavond. Hij kon het schudden, wist hij.

Vele uren later kwamen ze eindelijk terecht in de rosse buurt. Uren die waren gevuld met de verplichte elementen van een vrijgezellenavond: strippers die het met slangen deden, een live seks-show van twee vrouwen en een sumoworstelaar, clubs waarin vrouwen kunstjes met komkommers, bananen, dwergen, kippen en schapen de den en niet terugschrokken voor verzoeknummers. Onderweg maak ten ze tussenstops in koffieshops waar wiet legaal was en stoned worden de normaalste zaak van de wereld was.

In de beruchte hoerenbuurt zaten vrouwen achter rood verlichte ramen te wachten op iemand – wie dan ook – die hen zou kiezen, hen zou neuken, hen zou betalen en weer naar huis zou gaan. Pooiers hielden zich op in de portieken en lokten klanten.

‘Kies maar uit,’ zei Don terwijl ze langs de ramen slenterden waarachter de vrouwen zich te koop aanboden. Er was voor elk wat wils: jong, oud, dik, dun, grote borsten, plat, Aziatisch, Mediterraans, Afrikaans, Scandinavisch.

‘Je moet wel,’ drong Don aan. ‘Als je het niet doet, brengt dat ongeluk.’

Ryan dwong zichzelf de arme wezens te inspecteren die achter het raam zaten. Hij had medelijden met hen. Het magere zwarte hoertje in haar roze lingerie, de dikke blondine in haar doorzichtige babydoll, de hyperactieve rooie die suggestief aan haar vingers likte om klanten te lokken.

En toen zag hij haar, het jonge meisje dat hij eerder die avond in een seksshow had gezien. Ze kon niet ouder zijn dan vijftien of zestien en ze was buitengewoon mooi, maar ook buitengewoon triest, met grote, verdrietige ogen.

Hij had geprobeerd niet te kijken, toen ze had opgetreden in een act met drie verschillende mannen en een vrouw. Hij had aan andere dingen gedacht toen de mannen die haar hadden genaaid vervolgens op haar hadden geplast en haar hadden misbruikt ter vermaak van het publiek. Omdat hij het niet meer kon aanzien, was hij naar buiten gelopen om daar op de anderen te wachten.

Ryan schaamde zich voor de dingen die hij liever niet had willen zien, maar zijn vrienden leken zich prima te amuseren en hij wilde het niet voor hen verpesten.

Nu liep hij hier op straat en zag hij haar opnieuw, een verloren, eenzaam en erg mooi wezentje.

Abrupt hield hij zijn pas in. ‘Ik neem haar,’ zei hij.

Phil brulde goedkeurend. ‘Dan ga ik hiernaast,’ meldde hij en wees naar een aantrekkelijke donkerharige vrouw in een korte rode jurk, die aan een tafel verveeld solitaire zat te spelen.

Hanna grijnsde en toonde haar grote paardentanden. ‘Ziet verder iemand nog iets wat hem of haar bevalt?’

Don schudde zijn hoofd en stompte Ryan op zijn arm. ‘Maak er wat van,’ zei hij lachend. ‘Na vanavond zijn herinneringen het enige wat je nog hebt.’

‘Ik zal de deal sluiten,’ kondigde Hanna aan en ze benaderde een lange, magere pooier die in de buurt rondhing.

Hanna en de pooier leken oude bekenden te zijn, ze maakten een praatje, er werd geld overhandigd, daarna zei Hanna tegen Ryan en Phil dat ze de peeskamertjes binnen konden gaan.

‘We zien je straks wel weer in het hotel,’ zei Don en hij klopte Ryan op de rug. ‘Tenzij je wilt dat we blijven kijken!’

‘Niet nodig,’ antwoordde Ryan en hij dwong zich te lachen. ‘Ik zou wel eens langer bezig kunnen zijn dan je denkt.’

‘Zo ken ik je weer,’ kraaide Don. ‘Later, man. Geniet ervan.’

‘Je kunt het meisje een fooi geven als ze goed haar best doet,’ zei Hanna zakelijk. ‘Ze doet alles wat je wilt, overal is voor betaald.’

‘Rondje van mij,’ meldde Don met een brede grijns. ‘Vergeet geen jasje aan te doen, als je begrijpt wat ik bedoel.’

Even later was Ryan alleen met het meisje. Zonder hem een blik waardig te keuren, sloot ze de dunne gordijnen zodat er geen licht van de straat meer naar binnen viel en ze het moesten doen met een staande lamp waar een rood peertje in was gedraaid. Daarna wilde ze haar niets om het lijf hebbende topje uittrekken.

‘Nee, niet doen,’ zei Ryan snel.

Ze keerde zich om en staarde hem aan.

‘Kun je me verstaan?’ vroeg hij. ‘Spreek je Engels?’

‘Een beetje,’ antwoordde ze.

Ja, in de meer dan twee jaar dat ze nu in Amsterdam was, had ze Engels geleerd en nog een heleboel andere dingen. Ze had geleerd dat ze niemand kon vertrouwen, zelfs Velma niet, want op een avond – na een hevige ruzie met Joe – was Velma voorgoed verdwenen. Sindsdien was ze afhankelijk van Joe, die een strenge baas was en haar dwong de meest vreselijke dingen te doen.

‘Wat kan ik doen om u genot te geven?’ vroeg Anya uitdrukkingloos.

‘Niets,’ zei Ryan.

‘Niets,’ herhaalde ze effen. ‘Maar u hebt voor me betaald en als ik u niet bevredig…’

‘Wat dan?’ onderbrak hij haar.

Ze liet haar hoofd hangen. ‘Niets.’

Natuurlijk loog ze.

‘Hoe oud ben je?’ vroeg hij, nog steeds in de veronderstelling dat ze niet meer dan een jaar of zestien kon zijn.

‘Hoe oud wilt u dat ik ben?’ antwoordde ze stoutmoedig. ‘Ik kan elke leeftijd zijn die u verlangt, ik kan alles doen wat u wilt. Wilt u dat ik ga zuigen…’

‘Stop!’

‘Ik kan alles doen wat u maar wilt, meneer,’ herhaalde ze, nu wat pruilerig.

Hij voelde aan dat ze het maar achter de rug wilde hebben. Hij was gewoon een klant, op de zoveelste avond achter het raam. Morgen hetzelfde, overmorgen weer.

‘Waar kom je vandaan?’ vroeg hij en zag grote blauwe plekken op haar armen.

‘Nergens,’ antwoordde ze vaag.

Ryan nam plaats op de rand van het doorgezakte bed waar een verbleekte blauwe sprei op lag. ‘Leven je ouders nog?’

‘Bent u van de politie?’ vroeg ze argwanend.

‘Nee, ik ben niet van de politie. Ik ben gewoon een vent die volgende week gaat trouwen en dit leek mijn beste vriend een goed idee. Geloof me, ik denk daar anders over.’

‘U wilt niet met me neuken?’ vroeg ze ongelovig.

‘Nee, ik wil je helpen.’

‘Me helpen?’ vroeg ze achterdochtig. ‘Hoe zou u me kunnen helpen?’

‘Het zou een manier zijn om mijn vrijgezellenavond gedenkwaardig te maken. Iemand helpen die overduidelijk vastzit.’

‘U kunt me niet helpen,’ zei ze bitter. ‘U weet helemaal niets van me.’

‘Ik maak films. Dat is mijn werk, ik vertel verhalen. Vertel me je verhaal.’

‘U maakt porno?’

‘Nee, speelfilms.’

‘U wilt porno kopen?’ vroeg ze, precies zoals Joe het haar geleerd had. ‘Mijn vriend, hij verkoopt vieze films die de meeste Amerikaanse mannen willen. Meisjes samen, jongens…’

‘Je vriend?’ onderbrak Ryan haar. ‘Je bedoelt je pooier, zeker?’

Angstig dwaalde haar blik naar de deur, alsof ze daar elk ogenblik Joe verwachtte.

‘Laat me eens raden,’ zei Ryan. ‘Je komt uit een arm gezin. Uit Slowakije of Polen, misschien. Op een dag kwam een man bij jullie huis en beloofde je ouders dat hij je aan goed werk in Nederland kon helpen, dus hebben ze je met hem meegestuurd in ruil voor wat geld. Toen je hier aankwam, bleek het een baan in de prostitutie te zijn en nu kun je hier niet meer weg.’

Anya haalde haar schouders op. Zijn versie van haar leven was een sprookje in vergelijking met de werkelijkheid.

‘Zit ik in de goede richting?’ vroeg Ryan.

Ze staarde hem aan en zweeg. Was dit een valstrik? Wilde Joe haar loyaliteit testen? Zien of ze hem zou verraden aan de autoriteiten?

Ja.

Nee.

Deze Amerikaan leek oprecht. Alleen wilde hij geen seks. Dat maakte hem in haar ogen verdacht, aangezien alle mannen altijd seks wilden.

‘Ga zitten, laten we eens praten,’ stelde Ryan vriendelijk voor. ‘Wees alsjeblieft niet bang, ik wil je niets aandoen. Ik heb drie zussen en als een van haar in de problemen zou zitten, zou ik hopen dat iemand het voor haar opnam.’

Anya voelde zich duizelig worden. Kon het waar zijn, wat hij zei?

Misschien.

Misschien niet.

Anya was nergens meer zeker van.