Anya

Een paar verrukkelijke dagen lang ontdekte Anya de vreugden van een verblijf in een echte westerse stad, waar ze onbelemmerd kon rondlopen en dingen kon bekijken. Het was zomer en Amsterdam lag er prachtig bij, met haar kronkelende grachten, prachtige oude herenhuizen en vele musea. Anya had het gevoel in een andere wereld te zijn beland. Een wereld waarin iedereen over stoepen liep, op fietsen zat of door parken wandelde. Niemand leek er geobsedeerd door seks. Het was een wereld waarin ze zich, voor het eerst sinds ze haar ouders had verloren, weer een beetje mens voelde.

Het was een enorme opluchting om eindelijk vrij te zijn, ook al was het maar tijdelijk.

Velma had haar verteld dat ze druk bezig was hun toekomst te regelen. ‘We kunnen hier veel geld verdienen,’ vertrouwde ze Anya toe, ‘maar dan moeten we het wel goed aanpakken.’

Drie dagen lang vertrok Velma 's morgens vroeg uit het hotel en kwam pas 's avonds laat terug.

Anya voelde zich niet eenzaam, ze vond het heerlijk om in haar eentje de stad te ontdekken. Velma, die hun zuurverdiende geld beheerde, gaf haar elke morgen een bedrag om eten te kunnen kopen en zei dat ze er maar van moest genieten. ‘Binnenkort zul je zo hard werken dat er geen tijd meer is om dingen te bekijken.’

Het kwam niet in Anya op om aan Velma te vragen wat die allemaal van plan was; ze vertrouwde haar vriendin volkomen.

Op hun derde nacht in Amsterdam nam Velma 's avonds een man mee naar hun kleine hotelkamer. Hij was Turks, lang en dun, en droeg zijn lange vette haar in een strakke paardenstaart. Zijn baard was grof en onregelmatig, zijn huid was pokdalig en zijn blik onbetrouwbaar.

‘Dit is Joe,’ stelde Velma hem voor. ‘Hij is onze beschermer.’

‘B-beschermer?’ stotterde Anya. ‘Ik begrijp het geloof ik niet helemaal.’

Al snel werd het haar duidelijk. Velma had besloten dat ze iemand nodig hadden die de stad kende en thuis was in de rosse buurt, om hen daar aan een carrière te helpen die in haar ogen alleen maar lucratief kon uitpakken. Joe was de gelukkige.

Tijdens haar verkenningstochten had Velma links en rechts rond gevraagd en steeds was de naam Joe gevallen. Ze had hem opgespoord en tegen hem gezegd dat ze zaken wilde doen. Hij had haar eens goed bekeken en goedkeurend geknikt. ‘Ik kan het een en ander voor je regelen,’ had hij gezegd. ‘Een kamer, bescherming, wat je maar nodig hebt. In ruil wil ik zestig procent van je inkomsten.’

‘Ik ben niet van plan om achter een raam te gaan zitten,’ had Velma ferm gezegd. ‘Ik heb meer te bieden dan dat.’

‘Wat dan?’ had hij willen weten.

‘Ik en nog een meisje,’ had ze gezegd. ‘Een heel jong, heel mooi meisje. We voeren samen een live seksshow op. Daarna mag de hoogste bieder met haar neuken. Als je belangstelling hebt om onze impresario te worden, doen we fifty-fifty.’

Joe had inderdaad belangstelling, maar wilde eerst het andere meisje zien, dat zo jong en zo mooi was.

Anya had de hele dag door de stad gelopen. Ze was in het Van Gogh Museum geweest en had daar vol verwondering naar de schilderijen gekeken. Ze had de duiven op de Dam gevoerd, zich vergaapt aan het Paleis op de Dam, toegekeken hoe de Magere Brug open en dicht ging en was uiteindelijk beland in een koffieshop waar de menukaart uit alle denkbare soorten wiet bestond.

Bij terugkeer in het hotel was ze vervuld van dromen over haar toekomst met Velma. Die had wel eens gesproken over lesbische shows om geld mee te verdienen, maar Anya was daar niet meer zo enthousiast over. Hoe meer ze van de echte wereld zag, hoe meer het tot haar doordrong dat ze ook andere dingen zouden kunnen doen.

‘Trek je kleren uit,’ beval Velma. ‘Dan laten we Joe wat van onze speciale kunstjes zien.’

‘Nee,’ zei Joe en likte wellustig langs zijn lippen. ‘Kleed jíj haar maar uit en neem er je tijd voor.’

Anya probeerde haar tranen te verbergen. Ze had zo gehoopt dat haar dagen als seksobject voorbij zouden zijn, maar nu verwachtte deze boosaardig ogende man dat ze dingen zou doen waar ze van huiverde. Ze had moeten weten dat het onmogelijk was om uit de seksindustrie te stappen. Het was naïef geweest om er zelfs maar over te denken.

‘Kom hier, vogeltje,’ moedigde Velma aan en ze plukte aan Anya's kleren. ‘Doe maar net alsof we met z'n tweeën zijn en de dingen doen die je anders zo lekker vindt. Laten we Joe eens laten zien hoe we seksen.’

Anya knikte maar wat, hulpeloze tranen rolden over haar wangen. Seks met Velma was iets van hen tweetjes; het met iemand anders delen, zou alles verpesten.

Met een zwaar gemoed besefte ze dat ze niet anders kon. Er was geen manier om te ontsnappen aan dit leven. Die zou er nooit zijn.