27

Ryan wachtte op het goede moment om met Mandy te praten over scheiden. Aangezien ze zich voorbeeldig gedroeg, was het lastig om het gevoelige onderwerp aan te snijden. Het hielp ook niet mee dat ze erg overstuur was over de nieuwe vrouw van zijn vader. Die liet hem ook niet koud, maar om heel andere redenen.

Toen barstte een nieuw familiedrama los. Midden in de nacht belde zijn zus Evie hem snikkend op. ‘Ryan, kun je ons komen halen?’ vroeg ze snikkend. ‘Alsjeblieft, kom snel, Marty is weer helemaal doorgeslagen. Ik denk dat hij ons iets gaat aandoen.’

Ons? Waren zijn neefjes in gevaar? Jezus, dat las hij wel eens in de krant: een echtgenoot die flipte en dan zijn hele gezin uitmoordde.

Na Evie ervan te hebben verzekerd dat hij eraan kwam, sprong Ryan uit bed en kleedde zich haastig aan. Omdat het een noodgeval was en hij wellicht hulp nodig zou hebben, overwoog hij Mandy te wekken, die nog altijd sliep als een os. Haar ogen waren verborgen onder een zwartfluwelen slaapmasker, in haar oren had ze dopjes omdat zij beweerde dat hij snurkte, terwijl hij toch zou zweren dat dit niet het geval was. Ze zag er niet uit alsof ze uit zichzelf wakker zou worden, dus schudde hij zachtjes aan haar arm. Mandy ontwaakte uit de roes van haar slaappil. ‘Wat is er?’ vroeg ze verwilderd en grabbelde kwaad om zich heen. ‘Is er een aardbeving? Wat is er?’

‘Niets,’ zei hij kortaf. ‘Ga maar weer slapen.’

Hoe stom kon hij zijn? Ze zou eerder een last zijn dan hulp bieden.

Cameron Paradise, waarom ben je er niet als ik je nodig heb?

Hij stapte in zijn auto en scheurde weg.

Zodra hij op Sunset reed, begon hij te malen. Had hij het pistool uit de kluis mee moeten nemen? Moest hij de politie bellen? Hij had veel vrienden die voor justitie werkten, misschien konden zij helpen?

Jezus, wat de fuck moest hij doen?

Door diverse rode verkeerslichten te negeren wist hij Evies huis in recordtijd te bereiken.

Huilend en met rode ogen wachtte ze hem op bij de voordeur.

‘Wat is er gebeurd?’ wilde Ryan weten. ‘Waar is die klootzak?’

‘Hij is weer dronken geworden,’ fluisterde ze nauwelijks hoorbaar. ‘Toen begon hij te schreeuwen over jou en je rijke vrienden, en waarom je ons geen geld gaf. Het feestje bij jou thuis… dat is vast de reden dat hij zo is doorgedraaid.’

‘Fantastisch,’ zei Ryan sarcastisch en hij liep het huis in met Evie op zijn hielen.

‘Ik heb tegen hem gezegd dat je ons altijd geld aanbiedt, maar dat ik het niet wil aannemen. Toen verloor hij echt al zijn zelfbeheersing en begon hij met dingen te smijten.’

‘Heeft hij jou of de kinderen geslagen?’

‘Nee, hij is weggestormd, maar ik weet zeker dat hij terugkomt.’

‘Daar ben ik van overtuigd,’ beaamde Ryan grimmig.

‘Ik voel me hier niet veilig meer,’ zei Evie met tranen in haar ogen. ‘We moeten hier weg voor hij terugkomt.’

‘Oké.’ Ryans hersens maakten overuren. ‘Waar zijn de jongens?’

‘In hun kamer. Ze zijn bang, ze hebben geen idee wat er gaande is.’

‘Goed,’ zei hij. ‘Hol naar boven en pak wat spullen voor jullie allemaal. Jullie gaan met mij mee, morgen kijken we wel verder.’

‘Dank je wel, Ryan,’ zei Evie zachtjes. ‘Ik wist dat ik op je kon rekenen.’

‘Ga pakken,’ zei hij brommerig.

Hij liep de woonkamer in en zag dat Marty als een stormram tekeer was gegaan. Alles wat kapot kon, was ook kapot. De bank lag omver, de tv was in stukken geslagen, foto's lagen overal verspreid tussen de scherven van hun lijstjes.

Ryan besloot zijn zus en neefjes mee naar huis te nemen. Mandy zou erin blijven, maar het was ook zijn huis en als hij een paar dagen familie te logeren wilde hebben, dan moest dat kunnen. Hij had gewoon even tijd nodig om een meer permanente oplossing te regelen.

De enige tegenvaller was dat hij het gesprek over de scheiding nu weer moest uitstellen. Nou ja, hij was al zeven jaar met Mandy getrouwd, die paar weken konden er ook nog wel bij. Het belangrijkste was Evie en de kinderen in veiligheid brengen.

De drie jongetjes kwamen naar beneden, een beetje in de war en met dikke ogen van de slaap. Benji, de jongste, huilde.

Ryan omhelsde de jongens snel en zei dat alles goed zou komen. Hij was gek op zijn neefjes, en als Marty ze ook maar met één vinger aanraakte, stond hij niet voor zichzelf in.

‘Kom op, mannen,’ zei hij terwijl hij ze naar zijn auto dirigeerde. ‘We gaan op avontuur.’

Lucy Lyons Standard zat op een zitzak in Marlons hut aan het strand en had het gevoel dat ze weer student was. Met aandacht las ze de laatste pagina's van het script dat Marlon had geschreven op basis van haar eigen briljante idee en ze moest tot haar verrukking toegeven dat het behoorlijk goed was.

Net toen ze dit aan hem wilde vertellen, dook hij opdringerig voor haar op, schonk haar een veelzeggende blik en zei: ‘Ik heb een van je films gehuurd.’

Ze keek op. ‘O ja? Welke?’

‘Blue Sapphire,’ zei hij met een tevreden grijns op zijn jongensachtige gezicht. ‘Wat een trip, zeg.’

Fronsend keek Lucy hem aan. Waarom waren mannen toch zo geobsedeerd door Blue Sapphire? Oké, ze was in de film uit de kleren gegaan en ze had een paar keer rond een paal gedraaid, maar rechtvaardigde dat de fascinatie? Ze had meer dan een dozijn andere films gemaakt waarin ze had laten zien dat ze een bekwaam actrice was, maar mannen wilden het altijd alleen maar hebben over Blue Sapphire. Zelf zou ze de film het liefst vergeten, samen met de producer: Hamilton J. Heckerling had zich destijds op lopen geilen alsof ze een loopse teef was. Dat was iets wat ze nooit aan Mandy had verteld. Elke dag was Hamilton op de set verschenen om met zijn gulzige kraalogen elke centimeter van haar naakte lijf in zich op te nemen. ‘We moeten een vervolg maken,’ had hij op een gedenkwaardige namiddag gezegd. ‘Kun je een Sharon doen – even je kut flashen.’

‘Ik peins er niet over!’ had Lucy beledigd geantwoord.

‘Jezus christus!’ Hamilton was gewend altijd en overal zijn zin te krijgen. ‘Wat mankeert jullie meiden toch? Wil je dan geen superster worden?’

Gelukkig had ze in die tijd net Phil leren kennen, dus Hamilton – die al twee keer met Phil had samengewerkt – deed wijselijk een stapje terug om zijn Oscar-winnende schrijver niet voor het hoofd te stoten.

‘Blue Sapphire is niet mijn beste film,’ zei ze, lichtelijk geïrriteerd omdat Marlon er over was begonnen.

‘Maar het is, nou ja, vet cool,’ zei Marlon enthousiast. ‘Ik moest de dvd steeds op pauze zetten om maar niets te missen!’

‘Gesproken als een echte tiener,’ sprak ze, in het geheel niet onder de indruk.

Boos keek hij haar aan. ‘Ik ben anders bijna twintig,’ zei hij en klonk als een klein kind.

Gedraag je dan ook zo, wilde ze zeggen, maar ze hield haar mond. Hij had goed werk geleverd met het script, het zou niet slim zijn nu ruzie met hem te maken.

Ze legde het script op de vloer, stond op en rekte zich uit. Die zitzak was moordend voor haar rug, ze was tenslotte geen zestien meer. Waarom had hij geen bank, zoals normale mensen?

Zonder waarschuwing dook Marlon op haar als een dolle stier, drukte zijn lippen op haar mond en maakte meteen van de gelegenheid gebruik om haar borsten te betasten.

‘Hé!’ protesteerde ze, ‘waar denk jij mee bezig te zijn?’

Glazig kijkend stond hij voor haar, met een zichtbare erectie in zijn strakke jeans.

‘Eh… sorry,’ mompelde hij en haalde een hand door zijn warrige, gebleekte strandhaar. ‘Ik dacht…’

‘Wát dacht je?’ Ze keek streng, maar was diep in haar hart best gevleid. Tenslotte was ze oud genoeg om zijn… oudere zus te zijn. ‘Je hebt toch zeker wel een vriendin?’ vroeg ze, om zich een houding te geven.

‘Een p-paar,’ stamelde hij. ‘Het is alleen zo dat… nou ja, die zijn niet zoals jij. Jij bent…’

‘Nou?’

‘Nou, jij bent een echte vrouw.’

Dat antwoord beviel haar wel. Een echte vrouw, de jongen had er kijk op. Dit in tegenstelling tot Phil, die haar voor lief nam.

Maar Phil was haar echtgenoot en namen niet alle mannen hun vrouw voor lief? Het was nota bene een van de redenen dat ze haar carrière nieuw leven wilde inblazen. Als ze weer echt meetelde in Hollywood, zou Phil haar misschien weer zien staan.

‘Marlon,’ zei ze zo redelijk mogelijk. ‘Ik ben getrouwd. Ik heb kinderen die eh… jouw broertjes en zusjes zouden kunnen zijn. En voorzover het je nog niet was opgevallen: ik ben iets ouder dan jij.’

‘Ja, maar je bent ook ontzettend geil,’ zei hij vol begeerte. ‘Het kan mij geen ruk schelen dat je oud en getrouwd bent.’

Oud!!! Had hij haar nu net echt ‘oud’ genoemd?

Bruusk liep ze naar de deur. ‘Ik moet gaan,’ zei ze ijzig. ‘Morgen ben ik hier weer rond dezelfde tijd. In de tussentijd moet jij maar eens nadenken over een wat professionelere houding.’ Ze liet een lange pauze vallen. ‘En o ja, Marlon? De eerste twintig pagina's moet je nog eens stevig door de machine halen, die zijn nog niet goed.’

En met die woorden blies ze een waardige aftocht.

Oud, het mocht wat! Ze was een filmster. Ze was altijd een filmster geweest en zou altijd een filmster blijven. Geen wannabe-scriptschrijvende knul kwam er ongestraft mee weg haar ‘oud’ te noemen.

Soms sliep Mandy uit, soms waren haar slaappillen te snel uitgewerkt en was ze bij het krieken van de dag al wakker. Er was niets waar ze een grotere hekel aan had dan uit haar slaap te worden gerukt en die dinsdagmorgen deed Ryan uitgerekend dat. Vaag herinnerde ze zich dat hij eerder ook al had geprobeerd om haar te wekken. Dat was niet gelukt en nu was hij weer bezig, ruw aan haar schouders schuddend tot ze haar slaapmasker wegschoof en vol tegenzin haar ogen opende. ‘Wat nu weer?’ mompelde ze, geërgerd dat ze uit een droom werd gehaald waarin Patrick Dempsey – of was het Don Verona? – haar achterna zat op de poederzachte stranden van Mustique.

Ryan zat op de rand van haar bed. ‘Ik moet je even wat vertellen.’

Mandy rook onraad. ‘Kan het niet wachten?’

‘Nee, het moet nu.’

Manmoedig krabbelde Mandy overeind. ‘Vertel op.’

‘Evie en de jongens zijn hier.’

‘Waar?’

‘Hier, Mandy, bij ons in huis.’

Ze probeerde zich te herinneren of ze hen – in een moment van zwakte of om Ryan te paaien – had uitgenodigd, maar er kwam niets bovendrijven.’

‘Waarom, Ryan?’ vroeg ze verongelijkt. ‘Waarom zijn ze hier?’

‘Omdat ze hier een paar dagen komen logeren,’ legde hij kalm uit.

Dit nieuws deed haar pas echt opveren. ‘Sorry?!’ zei ze, in de veronderstelling dat ze het niet goed had gehoord.

‘Het is een noodgeval,’ vervolgde Ryan. ‘Marty is nu echt doorgedraaid, ik moest Evie en de kinderen daar weghalen.’

‘En je hebt ze mee naar huis genomen?’ vroeg ze ongelovig. ‘Hiernaartoe, naar mijn huis?’

‘Ons huis,’ corrigeerde hij haar.

Dat had hij gedacht. Toen Hamilton hen het huis als huwelijksgeschenk had gegeven, had hij het op naam van een van zijn productiemaatschappijen laten zetten, voor het geval van je weet maar nooit. Het is mijn huis, dacht Mandy. Hamilton is niet gek.

Haar gedachten schoten alle kanten uit. De afgelopen dagen had ze erg haar best gedaan om Ryan te vriend te houden en toch bleek uit alles dat hij zich aan het terugtrekken was. Ze had het familiediner georganiseerd, ze had niet gepruild toen hij dronken was geworden en een hele nacht weg was gebleven, ze had hem zelfs seks aangeboden. Goed beschouwd was ze de volmaakte echtgenote geweest.

En dit was zijn manier om haar te bedanken, door zijn zus en haar kinderen bij haar dumpen? Verdomme zeg, dit was volstrekt onacceptabel.

‘Ik begrijp het niet helemaal.’ Ze tastte naar haar ochtendjas.

‘Doe even je best om te snappen dat het niet anders kan,’ zei hij scherp. ‘Het is zoals het is en ik zou het waarderen als je tenminste een poging zou doen om aardig tegen hen te zijn.’

Mandy voelde aan dat haar man nog steeds afwijzend was – ze kon maar beter voorzichtig zijn en haar toneelstukje als volmaakte echtgenote volhouden.

‘Ik ben altijd aardig,’ zei ze en ze besloot er het beste van te ma ken, hoe onmogelijk de situatie ook was. ‘Waar zijn ze nu?’

Dit was niet de reactie die hij had verwacht. Wie was toch de beminnelijke vrouw die Mandy's lichaam had overgenomen? Het was zeker niet de Mandy die hij kende en van wie hij allang niet meer van hield.

‘Beneden,’ zei hij langzaam. ‘Consuela maakt ontbijt voor hen klaar.’

‘Laten we dan mee ontbijten,’ stelde Mandy opgewekt voor en glipte in knusse kasjmieren slippers. ‘Ik heb de jongens al tijden niet meer gezien.’