38

Op een of andere manier wist Ryan de lunch door te komen zonder Don vragen te stellen. Het maakte hem woest dat zijn beste vriend zo trots als een pauw rondliep. Zijn zelf ingenomenheid was misselijkmakend. Uiteraard had Don het niet kun nen laten om het over zijn nieuwste verovering te hebben. ‘Ik neem Cameron mee naar je feestje,’ zei hij tegen Phil. ‘Ik waarschuw je maar alvast, hou je klamme handen thuis. Ze is niet het soort vrouw dat van billenknijpers houdt.’

‘Wie is Cameron?’ bulderde Phil, onmiddellijk geïnteresseerd.

‘Iemand met wie ik zo'n beetje wat heb,’ zei Don, met een link lachje.

Ryan voelde brandend maagzuur in zich opborrelen. Wat had zijn vriend precies met Cameron? Was ze een van vele scharrels voor hem, of was het menens?’

‘Wat is er gebeurt met dat grietje van tv?’ wilde Phil weten voor hij aanviel op zijn enorme steak met frietjes.

‘Het grietje van tv is niets voor mij,’ zei Don, die Mary Ellen zo nonchalant afserveerde.

Phil vroeg door. ‘En wat maakt die nieuwe zo bijzonder?’

‘Ik weet het niet, ze is ánders.’ Don keek Ryan breed lachend aan. ‘Ryan heeft haar ontmoet, vind jij haar niet ook heel bijzonder?’

Ryan knorde wat. Hij had geen zin deze prille romance aan te moedigen. De waarheid was dat hij hoopte dat het zo snel mogelijk uit zou gaan.

‘Zie je wel,’ zei Don lachend. ‘Hij vindt haar ook leuk. Maar serieus, Phil, het is een prachtexemplaar, je zult het beamen.’

‘Heb je al met haar geneukt?’ informeerde Phil, op zijn vertrouwde, nietsontziende manier.

Hoofdschuddend keek Don hem aan. ‘Jezus, als dat zo was, zou jij wel de laatste zijn tegen wie ik het zou zeggen.’

‘Eerder had je er anders nooit problemen mee,’ merkt Phil op.

‘Man, jij bent gewoon een vieze ouwe vent.’

‘Moet je horen wie het zegt,’ zei Phil, die zielstevreden op zijn sappige steak kauwde.

‘Je moet de kinderen en de dieren een nachtje de deur uit doen,’ besloot Mandy, die nog altijd in haar bazige bui was. ‘Breng ze maar naar je moeder.’

‘Mijn moeder woont in Palm Springs met een zesentwintig-jarige werkeloze tuinier,’ zei Lucy droog. ‘Ik betwijfel of ze zin heeft in oppassen.’

‘Echt waar?’ merkte Mandy verbaasd op. ‘Dat heb je me nooit verteld.’

‘Je hebt er nooit naar gevraagd,’ kaatste Lucy terug. ‘Trouwens, waarom zou ik het willen hebben over die vrouw nadat ze dat weerzinwekkende boek vol pertinente leugens over me heeft geschreven?’

‘Dat is toch al weer jaren geleden?’ Mandy herinnerde zich vaag een schandalig boek over de destijds wereldberoemde Lucy Lyons, dat een storm in een glas water had opgeleverd. ‘Lang voor je met Phil trouwde?’

‘Tien jaar,’ zei Lucy en ze probeerde de woede en het verdriet te verdringen die ze nog altijd voelde als ze aan het verraad van haar moeder dacht. ‘Ik stond op het hoogtepunt van mijn carrière en het vuile kreng moest daar zonodig ook op cashen.’

‘Moeders!’ Mandy slaakte een diepe zucht. ‘Ik heb er nooit een gehad, alleen een reeks stiefmoeders, de een nog irritanter dan de ander.’

‘Misschien heb je daarmee nog wel geluk gehad,’ zei Lucy bitter. ‘Alles beter dan die nachtmerrie die zich mijn moeder noemt.’

Het onderwerp moeders verveelde Mandy inmiddels. ‘Kunnen je kinderen niet bij je buren terecht?’

‘Kan ik niet gewoon tegen de nanny zeggen dat ze hen in hun kamers moet houden?’

‘Absoluut niet,’ zei Mandy stellig. ‘Kinderen zijn stoorzenders en houden zich niet aan afspraken. Ze zullen binnenkomen en zich overal mee gaan bemoeien. Bovendien vindt personeel het vreselijk als kinderen hen voor de voeten lopen, het haalt ze uit hun ritme.’

Lucy vroeg zich af hoe Mandy dit allemaal wist, gezien het feit dat ze zelf geen kinderen had. ‘Ik kan de nanny wel vragen of ze een nachtje bij haar tante mogen logeren,’ bedacht Lucy. ‘Dat is ook een oplossing.’

‘Vergeet de dieren niet,’ zei Mandy snel. ‘En, o ja, je moet ook even een schoonmaakploeg inhuren om je huis perfect schoon te maken.’

‘Waarom?’ vroeg Lucy een beetje beledigd.

‘Omdat dat nu eenmaal zo hoort als je een dineetje geeft,’ zei Mandy streng. ‘Wanneer heb je voor het laatst gasten over de vloer gehad? Ik kan het me niet herinneren.’

‘Dat kan wel kloppen, want het laatste feestje dat we hebben gegeven was ons huwelijk,’ onthulde Lucy. ‘Phil was te gierig om de receptie ergens anders te houden.’

‘O, mijn god!’ riep Mandy uit. ‘Is het alweer zo lang geleden?’

‘Tijd vliegt,’ grinnikte Lucy.

‘Ik deed het toen nog met die sexy Duitse kok aan wie mijn vader zo de pest had,’ herinnerde Mandy zich met pretlichtjes in haar ogen. ‘Ryan kende ik volgens mij nog niet, was hij bij jullie huwelijk aanwezig?’

‘Ryan was op locatie aan het werk, maar Don was zeer aanwezig met zijn eerste vrouw, die balletdanseres. Herinner je je haar nog?’

‘Wie zou haar kunnen vergeten?’ zei Mandy. ‘Alle mannen kwijlden als ze haar zagen. Eindeloos lange benen en ze kon zo in een spagaat vallen. Wat ze ook te pas en te onpas deed. Uitsloofster!’

‘Je moet toegeven dat ze erg knap was. Don was erg blij met haar.’

‘Niet voor lang,’ zei Mandy snel.

‘Je hebt helemaal gelijk,’ zei Lucy die zich steeds meer herinnerde uit die periode. ‘Volgens mij liet hij zich een jaar later al van haar scheiden, nadat hij haar had betrapt met zijn aannemer.’

Mandy slaakte een uitgelaten gilletje. ‘Zoiets geloof je toch niet?’

‘Don was buiten zichzelf van woede,’ zei Lucy giechelend.

‘Het was een hele deuk in zijn ego, hoewel hij er vrij snel weer overheen was,’ beaamde Mandy. ‘En dat is dan weer typisch onze Don. Maar goed, even terug naar waar we het over hadden: de kinderen én je beesten dus de deur uit. Regel maar wat.’

‘Ik zal mijn best doen,’ zei Lucy wat onzeker. ‘Hoewel Phil het niet zal waarderen om zijn geliefde papegaai een avond te moeten missen – hij is gek op die vogel.’

‘Gilt ie niet de hele dag door “fuck you”?’

‘Precies,’ zei Lucy grimmig.

Mandy trommelde met haar volmaakt gemanicuurde nagels op tafel. ‘Als dat beest in mijn huis zat, had ik 'm allang afgeknald.’

‘Als ik dat zou doen, zou Phil míj afknallen,’ antwoordde Lucy.

‘Ah, maar denk eens aan de koppen die je dan zou scoren,’ zei Mandy met een sluw lachje. ‘Dat zou pas publiciteit opleveren. Je zou zo weer aan de top staan.’

‘Dank je wel, Mandy,’ zei Lucy zuur. ‘Ik denk dat er wel betere manieren zijn om in het nieuws te komen.’

‘Mary Ellen schuift straks aan voor de koffie,’ kondigde Mandy aan. ‘Na de lunch gaan we nog een poging doen bij die nieuwe fitnessclub, Paradise, te proberen. Waarom ga je niet mee?’

Lucy knikte bedachtzaam. ‘Misschien doe ik dat wel.’ Ja, als ze haar carrière een doorstart wilde laten maken, kon ze maar beter in topvorm zijn.

Lid worden van een sportschool stond boven aan haar lijstje van dingen die ze nog moest doen.’

‘Hé,’ zei Don die Cameron handsfree uit zijn auto belde.

‘Hé.’ Ze keek snel op haar horloge. Drie uur, het werd tijd, zeg.

Het maakte haar woest dat ze ineens het soort meisje was geworden dat zat te wachten tot een man haar eens belde. Ze had gewoon de telefoon moeten pakken om hém te bellen. Ze hadden prima seks achter de rug. Hij was vanmorgen vroeg haar huis uit gehold. Hij had best wat eerder iets van zich kunnen laten horen.

‘Hoe gaat ie?’ vroeg hij.

‘Uitstekend,’ zei ze effen. ‘Gezien het feit dat ik net gedagvaard bent door Mr. Fake Tan.’

‘Wie is Mr. Fake Tan?’ informeerde hij geamuseerd.

‘De lamlul van wie ik voorheen een ruimte huurde om met klanten te trainen. Hij klaagt ons aan omdat hij beweert dat we klanten bij hem weg hebben gehaald.’

‘Heb je ooit een arbeidsovereenkomst met die vent getekend?’

‘Nee, dat zei ik toch al?’ zei ze ongeduldig. ‘Ik huurde alleen maar ruimte in zijn club en betaalde hem commissie.’

‘Dan is het geen probleem,’ zei hij gladjes. ‘Ik laat mijn killer advocaat het wel afhandelen.’

Ze wist dat ze moest zeggen dat ze haar eigen zaakjes wel kon opknappen, maar Dons killer advocaat leek een veel betere optie.

‘Oké,’ zei ze en ze hoopte dat ze niet te veel klonk als een zwakkeling.

‘Ik stuur wel een koerier om de documenten op te halen.’

‘Weet je het zeker?’

‘Voor jou doe ik alles,’ zei hij galant. ‘Heb je mijn bloemen gekregen?’

‘Ze zijn erg mooi,’ zei ze. ‘Heb jij de bladen gezien?’

‘Gewoon negeren,’ zei hij laconiek alsof de roddels er niet toe deden. ‘Het slaat allemaal nergens op, ze checken nooit hun feiten.’

‘Maar hoe moet het nu met Mary Ellen?’ vroeg Cameron. ‘Ik heb echt medelijden met haar.’

‘Niet jouw probleem.’

‘Dat weet ik wel, maar moet je haar niet even bellen?’

‘Hoezo dat?’

‘Nou, om het haar uit te leggen?’

‘Ja, dat zal ik even doen,’ zei hij, hoewel hij dat absoluut niet van plan was. Hij had Mary Ellen niet in zijn bed gedwongen, ze was er vrijwillig in gestapt. Het was niemands schuld dat het tussen hen niet vonkte en bovendien had hij haar een dure orchidee gestuurd als troostprijs. ‘Gaan we vanavond uit eten?’ vroeg hij, omdat hij het liever niet over Mary Ellen had.

‘Ik weet het niet,’ zei Cameron aarzelend.

‘Zeg jij het maar.’

Waarom moest zij het zeggen? Moest hij niet zeggen: ‘Ik wil je weer zien, vannacht was fantastisch’?

Ja, dat wilde ze horen.

‘Het is hier nogal hectisch,’ zei ze nonchalant. ‘Ik denk dat ik vanavond maar eens vroeg naar bed ga.’

‘O ja?’

‘Vind je toch hopelijk niet erg?’

‘Helemaal niet, maar ik zat te denken dat we dit weekend misschien met jouw honden en die van mij in mijn huis in Malibu zouden kunnen gaan chillen. Lijkt dat je wat?’

Het leek haar zeker wat. ‘Klinkt goed.’

‘Oké, ik zie je morgenochtend, we plannen dan wel. Probeer vanavond mijn show te zien, Don Rickles is te gast, dat wordt lachen. Rickles is nog altijd de leukste kerel die er is.’

‘Als ik nog wakker ben.’

‘Nog nooit gehoord van een dvd-recorder?’

‘Heb ik niet.’

Ze verbrak het gesprek met een onbestemd gevoel van teleurstelling. Wat had ze nu precies verwacht? Hij was geen gewone man, hij was Don Verona.

Morgen moest Reno haar training met hem maar overnemen. Don zou dat niet leuk vinden, maar als ze elkaar vaker privé zouden zien, kon het niet anders.

In ieder geval had ze nu het weekend om naar uit te kijken. Misschien dat hij zich dan wat meer open zou stellen en wat hartelijker en liefdevoller zou zijn.

Liefdevoller, is dat wat je wilt?

Beslist niet.

Ik zei toch dat je er niet aan moest beginnen?

Val toch dood.

In de studio herkauwde Don zijn gesprek met Cameron nog eens. Lag het aan hem of had ze een beetje koel geklonken? Helemaal niet zo enthousiast als hij had gehoopt na gisteravond. Hij had haar niet willen afschrikken door zelf heel klef te gaan doen, maar haar juist wat ruimte gegeven. En dat terwijl hij niet wist waar hij het zoeken moest: die ene nacht vol spectaculaire seks en prikkelend gezelschap had hem zover gebracht dat hij bijna op het punt had gestaan om haar te vragen bij hem in te trekken.

Spoorde hij niet of zo? Hij was Don Verona, verdomme, niet een of andere verliefde klojo met een stijve en hartkloppingen als hij aan haar dacht.

En toch… was ze geen moment uit zijn gedachten. Hoe ze eruitzag, hoe ze rook, hoe ze in bed was – alles wond hem op.

Dat ze hem had laten wachten, had haar aantrekkingskracht op hem alleen maar groter gemaakt. Hij had het flink van haar te pakken en hij genoot ervan.

Of had hij nu juist de pest in?

Jezus, hij raakte helemaal in de war van haar. Dat kon hij niet gebruiken, hij moest zich concentreren op de show van vanavond.

Jerry stapte zijn kantoor binnen in een walm van sigarenrook en knoflook. Het was geen prettige combinatie. ‘Het gaat een goede uitzending worden, vanavond,’ voorspelde hij. ‘Iedereen staat hier altijd op scherp als Don Rickles zijn opwachting maakt.’

Don knikte. ‘Weet ik. Goed plan om het hele programma aan hem te besteden. We gaan knallen.’

‘Geen stomme starlets die hun slipje flashen vanavond,’ grinnikte Jerry. ‘Teleurgesteld?

‘Niet echt,’ zei Don. ‘Dat domme blondje van gisteravond stuurde haar styliste naar mijn kleedkamer met een kaartje waarop ze haar geheime nummer had geschreven en de zin: ‘Bel me, laten we ons interview voortzetten in mijn slaapkamer.’

‘En, heb je haar gebeld?’ informeerde Jerry nieuwsgierig.

‘Jerry,’ legde Don geduldig uit. ‘Ik heb iets serieus met iemand. En zelfs als ik dat niet zou hebben, zijn wanhopige actreutels met neptieten nog niet mijn stijl.’

Jerry ging belangstellend rechtovereind zitten. ‘Wie is de gelukkige?’

‘Niet iemand die jij kent,’ antwoordde Don, die er nog niet aan toe was Cameron te delen.

‘Lees de roddelbladen, dan weet je het zo,’ zei Jill Khoner, die het kantoor binnenkwam met de vragen die de redactie voor Don Rickles had bedacht.

‘Ik léés de roddelbladen en die twee zijn het niet,’ zei Jerry vol overtuiging.

‘Hoe weet jij dat nou?’ vroeg Jill terwijl ze Don de papieren overhandigde.

‘Omdat ze allebei een afscheidsbloemetje hebben gekregen.’

‘Toe maar,’ zei Don genadig. ‘Bespreek gerust mijn privéleven waar ik bij zit.’

Jill schoot in de lach. ‘Wat was je eigenlijk aan het doen met onze blonde pot?’

Even zat Don om woorden verlegen, wat hem nooit overkwam.

‘Cameron is niet lesbisch,’ zei hij toen met nadruk. ‘En zelfs als ze het wel was, zou ik het nog niet prettig vinden als je haar pot zou noemen alsof het iets is om je voor te schamen.’

‘Sorry!’ Jill wisselde een blik net Jerry. ‘Ik had geen idee dat…’

‘Nou?’ onderbrak Don haar met een bliksemblik.

Jill wist wanneer het tijd was om haar mond te houden.