17

Op de passagiersplek naast Ryan op weg naar zijn zus in Silverlake was Cameron volkomen op haar gemak. Het was net alsof ze elkaar al jaren kenden, terwijl ze elkaar toch nog maar de vorige avond hadden ontmoet.

Ze kon merken dat hij afwezig was – hij piekerde ongetwijfeld over zijn zus – maar ze wilde zich niet opdringen door te vragen naar het hoe of wat van de situatie. Dat hoefde ook niet, want ineens speelde hij open kaart.

‘Ik heb drie zussen,’ zei hij. ‘Evie is de jongste, ze is weggelopen met een lul van een vent toen ze nog maar achttien was. Drie kinderen later zit ze nu aan hem vast.’

‘Wat doet hij?’ vroeg Cameron zo neutraal mogelijk.

‘Drinken en al het geld dat hij in handen krijgt uitgeven.’

‘Ik bedoelde eigenlijk: wat doet hij voor de kost?’

‘De eikel is stuntman, en geen goede. Het is eigenlijk opmerkelijk dat hij nog leeft, want geloof me: drank en stuntwerk gaan niet samen.’

‘Heeft hij je zus al eerder bedreigd?’

‘Niet dat ik weet, maar het zou me niets verbazen.’

‘Wat erg allemaal,’ zei Cameron zachtjes.

Ryan knikte grimmig. ‘En het wordt maar niet beter.’

De rest van de rit legden ze in stilte af. Geen van beiden voelde de behoefte om te praten; ze wisten allebei dat dit later nog kon. En ondanks alles was Cameron er heel zeker van dat er een ‘later’ zou komen.

Lucy Lyons Standard had een plan. Aangezien haar recente voornemen om een comeback te maken haar harteloze man koud liet, had ze besloten het project zelf te ontwikkelen. Tenslotte had ze zelf het idee verzonnen, dus waarom zou ze er geen script van laten maken? Dan had ze echt iets om aan Ryan te laten zien, want ze was er nog altijd van overtuigd dat hij meteen overstag zou gaan als hij zag wat ze had bedacht.

Phil weigerde halsstarrig om erover te praten. Elke keer als ze erover begon, liep hij de kamer uit.

Ze nam wraak door niet langer voor hem te koken, noch zijn bed te delen. Als straf stelde dat niet zoveel voor, want hun huishoudster was een veel betere kok dan zij en ze kon zich zo voorstellen dat hij seksueel helemaal aan zijn trekken kwam bij zijn drieëntwintigjarige Aziatische assistente die punttieten had en lachte als een hyena.

Het probleem met Phil was dat hij geen smaak had. Hij zou nog met een plant neuken als die hem schalks aankeek. De simpelste vrouw ter wereld zou zich onder hem een godin wanen. Hij mocht dan niet de knapste zijn, vrouwen dromden altijd om hem heen. Het was alsof ze wisten dat hij goed in bed was. Phil had een gouden tong en hij wist precies wat hij ermee moest doen. Door de jaren heen was hij een expert in orale seks geworden. Hij wist feilloos alle pretplekken te vinden die een vrouw tot duizelingwekkende hoogten konden brengen, de klootzak.

Lucy reed naar het strand in haar witte Mercedes cabrio, uiteraard het nieuwste model. Phil was zeer gul als het aankwam op het delen van zijn rijkdom, maar aanzienlijk minder royaal als het om zijn fantastische talent ging. Hoe makkelijk zou het voor hem niet zijn om een script voor haar te schrijven en haar carrière aan een doorstart te helpen?

Maar nee, hij wilde het er niet eens over hebben. En nu was ze dus gedwongen om een onbekende schrijver in te huren, omdat ze als Phil Standards vrouw moeilijk naar een gerenommeerde scriptschrijver kon gaan – dan stonden ze allebei voor gek.

Een paar weken geleden had een bevriende advocaat – eigenlijk was hij niet meer dan een kennis – een paar opzetten opgestuurd van de nog studerende zoon van een vriend. Hij had gevraagd of Phil er eens naar wilde kijken. Die had niet de moeite genomen, maar Lucy wel.

De scripts waren verrassend fris en scherp geweest. Lucy was onder de indruk, in ieder geval voldoende om een afspraak te ma ken. Nu was ze op weg naar de jongeman, die op UCLA zat. Ze wilde met hem haar idee bespreken, om te kijken of hij er een script van zou kunnen schrijven.

Ze was vastbesloten, hoe dan ook, om aan Phil te bewijzen dat ze een comeback kon maken, met of zonder zijn hulp.

Evie opende de deur met een aanzwellend blauw oog, bibberend als een rietje.

Opeens voelde Cameron een gapende leegte in zich. Het was hetzelfde gevoel als ze had gehad als Gregg haar weer eens in elkaar had geslagen: een mix van angst, haat en hulpeloosheid.

Evie keek precies zo toen ze haar broer snikkend in de armen vloog.

‘De klootzak,’ mompelde Ryan furieus. ‘De godvergeten klootzak! Waar is hij?’

‘Vertrokken,’ antwoordde Evie nauwelijks hoorbaar. ‘Hij heeft mijn tas gepakt en is weggerend.’

‘En de jongens, waar zijn die?’

‘Op school, godzijdank.’

Aarzelend deed Cameron een stapje naar voren. ‘Eh… hallo.’

‘Dit is Cameron,’ zei Ryan snel. ‘Een vriendin van me.’

‘Als we nu eens naar de keuken gaan en wat ijs op je oog leggen,’ stelde Cameron vriendelijk voor.

Vragend keek Evie Ryan aan.

Hij knikte. ‘Ze heeft gelijk, laten we dat doen.’

Met zijn drieën liepen ze door het huis, dat eruit zag alsof het was getroffen door een orkaan. Meubilair lag omver, een glazen vaas lag in scherven op de grond, cd's leken door de hele kamer te zijn gestrooid.

‘Wat is er precies gebeurd?’ Ryan klonk effen, maar beide vrouwen wisten dat hij ziedend was.

‘Marty is gisteren vrijgekomen,’ vertelde Evie mat. ‘Toen hij thuis kwam, was hij boos en beschuldigde mij ervan dat ik er niet alles aan had gedaan om hem uit de gevangenis te houden. Daar hebben we ruzie over gehad en toen pakte hij mijn pinpas en is hij weggegaan. Vanmorgen kwam hij terug, nog steeds dronken. Hij stonk naar whisky en…’ Ze maakte haar zin niet af en keek even naar Cameron.

‘Ga door,’ drong Ryan aan. ‘Zoals ik al zei: Cameron is een vriendin.’

‘Nou,’ kreeg Evie er met moeite uit. ‘Hij stonk ook naar seks.’ Tranen blonken in haar ogen. ‘Ik vroeg of hij was vreemdgegaan en toen sloeg hij helemaal door. Schreeuwen, slaan, de kamer in puin, ik kreeg klappen. Hij eiste meer geld en daarna is hij vertrokken.’

‘Heeft hij je al eens eerder geslagen?’ wilde Ryan weten. Hij was nog maar nauwelijks in staat zijn woede te verbergen.

Evie ontweek zijn strenge blik. ‘Nee.’

Ja, dacht Cameron in stilte. Dit was niet de eerste keer dat hij je te grazen heeft genomen. Het staat op je gezicht geschreven. Geloof me, ik weet waar ik het over heb, ik herken de blik.

‘Ik kan je verzekeren dat hij het nooit meer zal doen,’ zei Ryan, zijn blauwe ogen nog feller blauw door zijn boosheid.

‘Hij meende het niet zo,’ flapte Evie er verdedigend uit. ‘Hij was gewoon gefrustreerd.’

Tuurlijk, dacht Cameron. En daar was jij de dupe van. Makkelijk doelwit. Een vrouw. En vrouwen vinden het moeilijk om terug te vechten. Zo zijn we niet opgevoed.

‘Jezus, Evie, het kan me niet schelen of hij gefrustreerd was of niet,’ zei Ryan die een stoel terug op zijn poten zette en zijn zus erop liet zitten. ‘Hij heeft met zijn poten van je af te blijven. Je slaat geen vrouwen, punt uit.’

‘Waar is de keuken?’ vroeg Cameron. ‘Dan ga ik even achter dat ijs aan.’

Ryan wees in de gewenste richting.

‘Aardige vrouw,’ zei Evie zachtjes, zonder verder te vragen.

‘Ze is eh… mijn trainer,’ improviseerde Ryan.

‘Ja,’ murmelde Evie die niet gek was, ‘je bent er ook echt op gekleed om te gaan sporten.’

Even voelde Ryan zich schuldig. Wat dacht Evie dat er gaande was?

Zijn mobieltje liet weer van zich horen en hij trok het uit zijn zak om te kijken wie het was. Mandy, voor de zoveelste keer. Ze zat in de rats en het kon hem geen ruk schelen.

‘Je kunt hier niet blijven,’ zei hij tegen zijn zus. ‘We halen de kinderen straks van school en dan breng ik je naar mam. Als iedereen in veiligheid is, kom ik hier wel terug om het met Marty af te handelen.’

‘Ik wil niet naar mam,’ zei Evie paniekerig. ‘Ze zal denken dat ik een mislukkeling ben en het opgeef.’

‘Niet waar, mam begrijpt het best.’

Evie schudde haar hoofd. ‘Dat zeg jij.’

Cameron kwam de kamer weer in met een veger en blik, en een zak bevroren erwten. Ze instrueerde Evie die tegen haar oog te houden, waarna ze kordaat het glas van de gebroken vaas ging opvegen.

Verbijsterd keek Ryan toe. Cameron was zo heel anders dan Mandy. De gedachte dat zijn vrouw zo zorgzaam en efficiënt met de situatie zou omgaan was lachwekkend. Cameron leek precies te weten wat ze moest doen.

‘Ik ben niet meer hysterisch,’ zei Evie met de erwten tegen haar gezicht gedrukt. ‘Ik kan hem wel aan. Ik ken mijn man, hij zal zich straks eindeloos verontschuldigen.’

Dat zal best, dacht Cameron. Hij zegt dan dat hij er zoveel spijt van heeft en dat hij van je houdt en je aanbidt, maar zodra hij weer een rotbui heeft, ben jij weer de klos.

‘Ik laat je hier niet achter,’ zei Ryan beslist.

‘Alsjeblieft, Ryan,’ smeekte Evie. ‘Ga nu maar gewoon weg, ik handel het wel af.’

Ze kibbelden verder, terwijl Cameron de kamer een beetje opruimde, tot Evie haar broer ervan wist te overtuigen dat het allemaal best in orde zou komen.

‘Als je het echt zeker weet…’ Hij had overduidelijk geen zin om haar achter te laten.

‘Ik weet het zeker,’ zei ze. ‘Ga nu maar gauw verder met… je work-out. Ik beloof dat ik je later nog wel zal bellen.’ Vol genegenheid legde ze even haar hand op Camerons arm. ‘Dank je wel voor al je hulp. Het spijt me dat je hier getuige van moest zijn.’

‘Hé, geen probleem.’ Cameron wou dat ze meer voor Evie had kunnen doen. Zoals haar uitleggen dat ze moest maken dat ze wegkwam, zolang ze daar nog toe in staat was. Stel het niet uit, dacht Cameron, als het één keer is gebeurd, kun je er zeker van zijn dat het nog eens gebeurt.

Na zijn zus te hebben omhelsd en haar nog eens te laten beloven dat ze hem zou bellen, liet hij Cameron voorgaan naar zijn auto.

‘Dit voelt niet goed,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Vind je niet dat ik beter kan blijven om die klootzak een koekje van eigen deeg te geven?’

‘Ze wil niet dat je blijft,’ zei Cameron kalm. ‘Ze moet voor zichzelf zien uit te vinden wat ze moet doen om hieruit te komen.’

‘Meen je dat nou?’

Cameron knikte. ‘Zo gaat het meestal.’

Aandachtig keek hij haar aan. ‘En hoe weet jij dat allemaal?’

De vraag overviel haar. ‘Ik heb eh… een vriendin die iets d-dergelijks is overkomen,’ hakkelde ze. ‘Uiteindelijk won haar gezonde verstand en zette ze er een punt achter.’

De blik in zijn blauwe ogen maakte duidelijk dat hij er geen woord van geloofde. ‘Je hebt het zelf meegemaakt, hè?’

‘Sorry?’

‘Jij bent degene die haar gezonde verstand terugkreeg en er een punt achter zette.’

Cameron voelde tranen opwellen. Hoe kon hij dat nu weten? Alleen eraan denken was al genoeg om haar weer helemaal overstuur te maken. Gregg hoorde bij het verleden. Ze was nu sterk. Onoverwinnelijk. En ze zou nooit meer iemand zo dichtbij laten komen, dat hij haar kon kwetsen. Dat was het plan en daar zou ze zich aan houden.