16

Ryan had geen idee waar hij Cameron mee naar toe kon nemen. In eerste instantie had Hugo's aan Sunset hem ideaal geleken, maar daar had hij toch van afgezien, om vervolgens te kiezen voor het Four Seasons Hotel.

Domme zet. Wat als een van Mandy's vriendinnen hem daar spotte met een andere vrouw?

Zoals hij zich momenteel voelde, kon het hem eigenlijk niet veel schelen. Het betrof een volmaakt onschuldig ontbijt met een potentiële nieuwe trainer. Ja, dat was een optie, hij kon Cameron gewoon inhuren om met hem te trainen, net als Don had gedaan.

Bij het hotel begroette de man van valet-parking hem persoonlijk. Na de sleutels van zijn Lexus te hebben afgegeven, zei hij tegen de man – type werkloze acteur – dat de dame in de Mustang bij hem hoorde en dat hij voor hen beiden zou betalen.

Cameron trok achter hem haar handrem aan, Ryan haastte zich naar haar toe. ‘Mooie wagen!’ merkte hij op. ‘Welk jaar?’

‘Negenenzestig,’ antwoordde ze en stapte uit. ‘Veertien jaar voor ik geboren ben en hij rijdt nog altijd als een zonnetje. Goed hè?’

Ryan rekende in stilte en kwam tot de conclusie dat ze vijfentwintig was. Een volwassen vijfentwintigjarige, niet zo'n daas type zoals de meeste meisjes hier. Desalniettemin klonk vijfentwintig erg jong vergeleken met zijn gevorderde leeftijd. Hij was tenslotte net veertig geworden, dat moest hij niet vergeten.

‘Dit is een hotel,’ zei Cameron, hoewel dat overduidelijk was.

Ryan knikte. ‘Beste ontbijt van de stad.’

‘Ik ben niet echt gekleed op…’

‘Je ziet er prachtig uit,’ onderbrak hij haar.

Zo, het hoge woord was eruit. Was hij nu een vieze vent? Hij meende het anders wel. Ze was zijn droommeisje.

Correctie: ze was Dons droommeisje.

Shit! Shit! Shit! Dit was allemaal te onwerkelijk voor woorden. En boven alles was hij getrouwd. Getrouwd, verdomme! Maar misschien konden ze vrienden worden?

Alsof Don dát leuk zou vinden. Hij kon zich al voorstellen wat die zou zeggen: ‘Wat flik je me nou, met mijn meisje gaan ontbijten? Opzouten, veertigjarige geile getrouwde vent, ze is van mij.’

‘Ik heb best trek,’ gaf Cameron toe. Dat was niet helemaal gelogen: haar honger had echter niets te maken met eten en alles met deze man. Vol verwachting klopte haar hart, om de dingen die wellicht zouden komen.

‘Ik ook,’ zei Ryan, en pakte haar bij de arm om haar door de lobby naar de eetzaal te leiden, waar de maître d' zich uitsloofde om de beste tafel bij het raam voor hem te regelen.

Onmiddellijk verscheen een ober met menu's. Cameron bestudeerde de ruime keuze en verborg zich achter de kaart om zich even te bezinnen. Waar was ze mee bezig? Ze had Don, een klant nota bene, laten zitten om te gaan ontbijten met een wildvreemde man. Weliswaar een wildvreemde met de blauwste ogen ter wereld, een leuk scheef lachje en onder het licht verkreukelde pak een lichaam dat goed onderhouden werd, maar aan zijn lange, artistieke vingers droeg hij een gouden trouwring. Waar was ze mee bezig?!

‘Waar heb je eens trek in?’ vroeg Ryan. ‘Eieren of een Engels ontbijt?’

Ik heb zin in jou, dacht ze en legde de kaart neer. Hun blikken kruisten elkaar. Heel even stond de tijd stil.

Cameron sloeg als eerste de ogen neer en mompelde iets over Benedict-eieren. Ryan stemde in, dus werd het tweemaal Benedict-eieren en voor ze het wisten zaten ze te praten, over films, boeken, televisie, politiek en kunst.

Hij wist veel over van alles en ze kon hem weerwoord geven. Elke morgen scande ze zowel The New York Times als USA Today om met haar klanten te kunnen converseren. Daarnaast keek ze vaak naar CNN en was ze verslaafd aan Discovery Channel. Hij bleek dat ook te zijn.

Het ontbijt van Engelse muffins met bacon, gepocheerde eieren en hollandaisesaus kwam en ging. Ze aten alles op en kletsen non-stop. Cameron verexcuseerde zich en belde in het damestoilet ook haar twee klanten na Don af. Het kon haar even allemaal niets meer schelen; voor het eerst in tijden had ze het te leuk om verstandig te zijn. Hoe langer ze met Ryan sprak, hoe meer tot haar doordrong dat ze hem echt mocht als mens, en niet alleen als onvoorstelbaar aantrekkelijke man.

Hij was aardig. En hij was een fatsoenlijke kerel.

En hij is getrouwd, dus stop maar met fantaseren.

Toen ze aan hun derde kop koffie zaten, trilde zijn mobieltje voor de vijfde keer. Hij keek op het display. ‘Het is mijn zus,’ zei hij en stond op om met zijn mobieltje naar de lobby te lopen, ‘deze moet ik echt even aannemen.’

Ook dat nog. Zijn familie ging voor alles. Andere telefoontjes had hij genegeerd, maar voor zijn zus maakte hij een uitzondering. Deze man is perfect, bedacht Cameron terwijl ze hem nakeek. Maar ja, Gregg had ook ooit perfect geleken, tot hij was veranderd in een monster dat vrouwen sloeg en baby's vermoordde.

Door Gregg had ze haar kind verloren, en het ondraaglijke verdriet over wat hij haar had aangedaan, was nooit helemaal verdwenen. Het was te groot en te pijnlijk om te vergeten. Het was ook de reden dat ze sinds haar vlucht van Hawaii geen noemenswaardige relaties was aangegaan. Ze was veel te bang dat ze weer op haar ziel zou worden getrapt.

Tranen prikten achter haar ogen en ze wilde al in haar tas naar haar zonnebril graven om haar kwetsbaarheid achter te verbergen toen Ryan terugkwam met een grimmige uitdrukking op zijn gezicht.

‘Is er iets mis?’ vroeg ze.

‘Mijn zus heeft me nodig,’ zei hij kortaf. ‘Het is een noodgeval.’

‘O, dan zal ik je niet verder ophouden.’

‘Ik moet naar haar huis,’ zei hij en wenkte de ober voor de rekening. ‘De klootzak die zich haar echtgenoot noemt, is gisteren vrijgekomen en bedreigt haar nu.’

Cameron huiverde, het kwam haar allemaal angstaanjagend bekend voor. ‘Bedreigt hij haar? Hoe dan?’

‘Lang verhaal,’ zei Ryan. ‘Haar man heeft een drankprobleem, zit altijd in geldnood en het is nu niet bepaald zo dat ze er warmpjes bijzitten.

‘Zal ik met je meegaan?’ vroeg ze en verbaasde zichzelf dat ze het vroeg, omdat ze eigenlijk in Paradise moest zijn om daar toezicht te houden op de aanleg van de telefoons.

‘Waarom zou je dat willen?’ vroeg hij.

‘Misschien kan ik helpen. Alleen jij en hem, dat kan moeilijk worden. Maar met een vreemde erbij heeft hij misschien het gevoel dat hij zich moet inhouden.’

Niet alleen mooi, ook nog zorgzaam. Mandy zou het wel uit haar hoofd laten om haar nek uit te steken voor zijn familie. Ze zou nog liever sterven dan naar Silverlake rijden.

De rekening arriveerde. Hij gooide een handvol biljetten op tafel en stond op. ‘Kom op, dat gaan we. Laat je auto maar hier, die pikken we straks wel op.’

‘Natalie,’ zei Don. ‘Don Verona hier.’

Natalie de Barge klemde haar mobieltje tussen haar oor en schouder en mimede Don Verona naar de visagiste die nauwkeurig kunstwimpers tussen Natalies eigen wimpers aan het aanbrengen was.

De visagiste was gepast onder de indruk.

‘O, hé hallo, Don,’ zei Natalie in een poging niet te gretig te lijken, hoewel ze het behoorlijk opwindend vond dat Don Verona haar belde. ‘Wat kan ik voor je doen?’

Hij kwam meteen ter zake. ‘Ik heb gehoord dat je in een fitness-studio investeert.’

‘Wauw!’ riep ze uit. ‘Dat is snel uitgelekt. Van wie heb je dat?’

‘Doet er niet toe,’ zei hij bruusk. ‘Ik wil meedoen.’

‘Waarmee?’ vroeg Natalie niet-begrijpend.

‘Met die fitnessclub. Ik wil investeren en meedoen om er een hotspot van te maken.’

‘Nou, Don, dat klinkt fantastisch,’ zei Natalie langzaam. ‘Maar daar ga ik niet over. Je kunt beter contact opnemen met mijn broer, hij is een volwaardig partner in Paradise.’

‘Cole?’

‘Ken je hem?’

‘Niet persoonlijk, maar ik ken Cameron. Zij zijn partners, toch?’

‘Je bent goed op de hoogte.’

Don besloot er geen tijd aan te verspillen. ‘Dit is wat ik wil, Natalie. Anonimiteit. Ik ben bereid een soort stille vennoot te worden en er het geld in te pompen dat ze nodig hebben om op gang te komen, alleen mogen zij niet weten dat ik het ben. Kun je dat regelen?’

‘Don, ik weet niet eens of ze nog wel een geldschieter nodig hebben.’

‘Elk bedrijf kan een extra geldschieter gebruiken. Dus mijn zaakwaarnemer zal jouw zaakwaarnemer bellen en jij zegt tegen je broer dat je een vriend hebt die mee wil doen, maar je vertelt niet aan hem of Cameron wie het is. Beloof je dat?’

‘Ik neem aan dat je niet bereid bent om me uit te leggen waarom je hier zo op gebrand bent?’ Natalie vroeg zich af wat hij in zijn schild voerde.

Hij lachte. ‘Klopt.’

‘En wat hou ik hieraan over?’

‘Wat zou ik voor je kunnen betekenen?’

Natalie haalde diep adem en aarzelde geen seconde. ‘Een exclusief driedelig interview bij jou thuis.’

‘Natalie, Natalie,’ verzuchtte hij. ‘Je weet dat ik dat soort dingen niet doe en zeker niet bij me thuis.’

‘Ja of nee?’ vorste ze brutaal.

‘Jezus, je speelt het wel hard, zeg.’

‘Ik ben gewoon duidelijk, Don.’

‘Oké, dan.’

‘Oké, wat?’

‘Eén interview, niet meer dan tien minuten. En niet bij mij thuis, maar gewoon in de studio.’

‘Deal,’ zei Natalie en ze klapte licht verbijsterd haar mobieltje dicht. Ze mocht dan geen date met Don Verona hebben, dit was veel beter: een exclusief interview met de man die erom bekend stonddat hij nooit interviews gaf!

Het was een echte coup. Natalie was in haar nopjes.