24

Mary Ellen bleef die nacht slapen. Don was dat niet van plan geweest, maar hij kon haar moeilijk de deur uit zetten nadat ze de liefde hadden bedreven. Hij was nooit goed geweest in vrouwen van zich afschudden na een wip. Zodra ze van het terrein af waren, was er geen kunst meer aan: kwestie van hun telefoontjes niet meer aannemen, hun e-mails niet meer beantwoorden en ze niet meer sms'en. Maar zolang ze nog knus in zijn bed lagen, lag het allemaal wat gevoeliger.

Om eerlijk te zijn, sliep hij liever alleen. Professionals inhuren had een tijdje voor hem gewerkt, maar het idee om te betalen voor iets waar andere vrouwen zo hun linkertiet voor zouden afstaan, was hem toch tegen gaan staan.

Nu leek het er echter op dat hij opeens weer aan het daten was en daar had hij eigenlijk ook helemaal geen zin in.

Wat hij wilde, was Cameron Paradise.

Helaas wilde ze hem niet.

Zou hij haar niet toch van gedachten kunnen laten veranderen?

Het werd een onrustige nacht, met Mary Ellen die steeds te gen hem aan wilde kruipen. Hij lag tot een uur of drie wakker en versliep zich vervolgens, dus toen Cameron om zeven uur aanbelde, was hij nog helemaal van de wereld.

De bel ging diverse keren voor het geluid tot hem doordrong. Meestal maakte Butch hem wakker met een paar stevige likken in zijn gezicht, maar Butch bivakkeerde nog buiten, omdat Mary Ellen hem daar had willen houden.

‘Is dat niet je deurbel?’ murmelde Mary Ellen die één been over het zijne vlijde en haar warme lichaam tegen dat van hem drukte.

‘Eh… ja.’ Hij wist zich los te worstelen uit haar omhelzing en sprong uit bed. ‘Blijf maar liggen, ik ben zo terug.’

Hij was al bijna bij de deur toen hij zich realiseerde dat hij naakt was. Haastig maakte hij een omweg via de badkamer, waar hij een witte badstoffen badjas aantrok, om alsnog open te doen.

‘Ik zie dat we ons weer hebben verslapen,’ merkte Cameron op.

Ze zag er zo verdomd mooi uit dat hij niet wist waar hij het zoeken moest. ‘Betrapt.’

Cameron stapte langs hem heen naar binnen. ‘Je zou toch eens moeten ophouden met dat nachtbraken, want als je mij hier echt om zeven uur wilt hebben, verwacht ik wel dat je klaar bent om in actie te komen.’

‘Wat jou betreft sta ik altijd klaar om in actie te komen, hoor.’ Grinnikend trok hij zijn ceintuur wat strakker.

Er kon een glimlachje vanaf bij haar. ‘Niet dat soort actie.’

Hij deed een stapje naar voren. ‘Aan wat voor actie dacht jij dan?’

Ze deinsde terug. ‘Zo vroeg en dan al aan het flirten?’

‘Alleen als jij in de buurt bent.’

‘Het spijt me dat ik dat in je opwek.’

‘Verontschuldig je nooit, dat staat je niet.’

‘Hmm…’ merkte Cameron geamuseerd op. ‘Ik vermoed dat je wilt dat ik koffie zet terwijl jij je klaarmaakt?’

‘Hoe raad je het zo?’ Hij onderdrukte een gaap.

‘Het begint een gewoonte te worden, nietwaar?’ zei ze koeltjes. ‘Ik zet koffie, jij trekt je trainingskleren aan en dan hebben we nog maar een half uur voor de work-out.’

Zogenaamd ontzet keek hij haar aan. ‘Je wilt me toch hopelijk niet beschuldigen van sabotage?’

‘Absoluut niet,’ zei ze lachend. ‘Wanneer was die grote avond van je ook alweer? Die waarvoor je in topvorm wilde zijn?’

‘Te snel,’ kreunde hij. ‘Ik haat al dat gedoe.’

‘Misschien moet ik je voortaan even bellen als ik van huis weg rijd,’ stelde ze voor. ‘Dan heb je in ieder geval tijd om uit je bed te komen en wakker te worden. Is dat een goed idee?’

‘Jij lijkt me de knapste wekker ter wereld.’

‘Jij bent de enige voor wie ik dit doe,’ zei ze met een glimlach.

Don kreeg meteen weer een beetje hoop. ‘Hoezo, wou je zeggen dat ik je favoriete klant ben?’

‘Nee, maar je komt naar ons grote openingsfeest en je brengt een paar beroemde vrienden mee, dus ik ben wel verplicht om je een beetje tegemoet te komen.’

Hij grijnsde. ‘Aha, dus je voelt je eigenlijk gewoon verplicht.’

Ze grinnikte ook. ‘Zoiets, ja. Waar is Butch eigenlijk?’ Zoekend keek ze om zich heen.

‘Buiten bij het zwembad.’

‘Waarom?’

‘Omdat hij daar heeft geslapen.’

‘Je moet een hond 's nachts niet buiten laten slapen,’ zei ze op bestraffende toon. ‘Zelfs niet als het een grote hond is. Er zijn hier overal coyotes. Een vriendin van me had een puppy die nota bene overdag is opgegeten.’

Op dat moment verscheen Mary Ellen uit de slaapkamer. Ze droeg een van Dons shirts en verder niets. Haar haren had ze in een knoetje gedraaid, op haar knappe gezicht was geen spoortje make-up te bekennen.

‘O,’ zei ze een beetje verbaasd toen ze Cameron zag staan. ‘Stoor ik?’

Cameron keek van Mary Ellen naar Don. ‘Nu snap ik waarom je nog in bed lag,’ merkte ze veelbetekenend op.

Jezus, dacht Don. Waarom kon Mary Ellen nou niet gewoon in bed blijven? Waarom moet ze hier zo nodig komen rondparaderen in mijn shirt?

Hij had Cameron jaloers willen maken, maar het was niet de bedoeling dat ze het meisje met wie hij de nacht had doorgebracht daadwerkelijk tegen het lijf zou lopen.

‘Eh, Cameron, dit is Mary Ellen Evans,’ zei hij zo nonchalant mogelijk. ‘Mary Ellen, dit is Cameron Paradise, mijn privétrainer.’

‘O.’ Mary Ellen was opgelucht dat de lange, blonde godin geen rivale was. ‘Ga je trainen? Mag ik meedoen?’

‘Geen probleem,’ zei Cameron en schonk Don een geamuseerde blik. Ze wist dat hij furieus was dat Mary Ellen zich liet zien, maar dat was zijn probleem. Het was zelfs wel leuk om hem bijna zijn zelfbeheersing te zien verliezen. ‘Maken we er een duotraining van. Als ik nu eens even koffie zet, kunnen jullie misschien wat kleren aantrekken?’ Ze liet even een pauze vallen. ‘En weet je wat, Don?’

‘Nou?’

‘Ik zal je geen dubbele rekening sturen, dat valt alweer mee, hè?’

Later, na een ongemakkelijke work-out met twee vrouwen, zat Don tegenover Ryan in het Four Seasons. ‘Dus toen stapte Mary Ellen uit mijn slaapkamer in een van mijn shirts, alsof ze bij me woont. Ik was kwáád, man.’ Gulzig dronk hij zijn tweede kop zwarte koffie leeg.

‘Hoe reageerde Cameron?’ wilde Ryan weten. Het was nog maar één dag geleden dat hij hier met haar had ontbeten en hij had haar niet meer gebeld. En dat kon hij ook maar beter niet doen, nu Don met haar zat te dwepen alsof ze de enige vrouw ter wereld was.

‘Volgens mij kickte ze wel op de hele situatie,’ zei Don. ‘Jezus, man, ik heb het echt van haar te pakken.’

‘Ja, dat is duidelijk, gezien het feit dat je niet aarzelde om vannacht Mary Ellen te pakken,’ constateerde Ryan droog.

‘Dat stelde niets voor,’ protesteerde Don. ‘Cameron is de ware voor me.’

‘Alleen maar omdat je haar niet kunt krijgen,’ zei Ryan uitgestreken. Hij kon niet ontkennen dat hij het leuk vond dat Came ron niet als een blok was gevallen voor Don, zoals de meeste vrouwen.

‘Bullshit,’ zei Don. ‘Ze is gewoon… nou ja, dat hoef ik jou niet te vertellen, je hebt haar zelf ontmoet op je feest. Ze is anders, hè?’

Ryan knikte zwijgend. Don had geen woord te veel gezegd: ze was mooi, slim, zorgzaam en vriendelijk. Hoe graag hij zijn vriend ook mocht, ze was veel te goed voor hem.

Of dacht hij dat alleen maar omdat hij haar zelf niet zou krijgen?

Man, hij wist het ook niet meer! En hij had het die ochtend ook niet met Mandy over scheiden kunnen hebben, omdat ze met drie vriendinnnen een of andere spirituele yogales in hun woonkamer hield.

Chanten was niets voor hem, dus had hij gemaakt dat hij wegkwam. Nu zat hij hier met Don, die over niets anders wilde praten dan Cameron. Het ging echt lekker vandaag, maar niet heus.

Ryan besefte dat hij Cameron niet kon bellen. Het kón gewoon niet, niet zolang Don nog zo smoor op haar was. Gedurende hun jarenlange vriendschap was er nog nooit een vrouw tussen hen in komen te staan en dat zou hij ook nu niet laten gebeuren.

‘Sorry,’ zei Don, die besefte dat hij het gesprek overheerste als een puber wiens hormonen zijn oren uit kwamen. ‘Hoe was jouw avond?’

‘Het ging wel tot Hamilton voor de deur stond.’

‘O, shit!’ riep Don uit. ‘Wat vond Mandy daarvan?’

‘Ze heeft haar beste beentje voorgezet, zoals gewoonlijk.’

‘Hoezo dat?’

‘Ze is als de dood voor Hamilton. Als hij er is, staat ze altijd op scherp.’

Een ober dook bij hun tafel op en overhandigde zwierig de menu's. Het was dezelfde ober die Ryan en Cameron de ochtend ervoor van dienst was geweest. ‘Goedemorgen, meneer Richards,’ zei de man opgewekt. ‘Wat leuk u alweer hier te zien. Hetzelfde als gisteren?’

‘O, ja, doe maar.’

‘Ik hoop dat u het niet vervelend vindt dat ik ernaar vraag, maar die dame die gisteren bij u was, was dat een model?’

Don legde zijn menu neer en keek Ryan verbaasd aan. ‘Een model?’ informeerde hij. ‘Wou je zeggen dat je het buiten de deur zoekt?’

‘Mijn excuses, meneer Richards,’ zei de ober die een beetje rood werd. ‘Ik had mijn mond moeten houden, dat was indiscreet van me.’

Op een of andere manier wist Ryan zijn kalmte te bewaren. ‘Geeft niets,’ zei hij nonchalant. ‘Het was een actrice. En ik sprak haar over een rol,’ voegde hij er omwille van Don aan toe.

‘Bij het ontbijt?’ vroeg Don grijnzend. ‘Jij ouwe rukker, dat had ik niet achter je gezocht!’