21

Cole had een reeks sollicitatiegesprekken geregeld voor nieuwe trainers, om eens langs te komen en te laten zien wat ze konden.

‘Kunnen we daar niet beter mee wachten tot we daadwerkelijk open zijn?’ had Cameron bedenkelijk gevraagd.

‘We kunnen het nooit met zijn drieën aan,’ zei Cole beslist. ‘Dorian, jij en ik, dat is gewoon niet genoeg, er moeten minimaal twee mensen bij. We moeten meteen sterk van start gaan en personeel klaar hebben staan.’

De audities hadden plaats in hun nieuwe fitnessclub die nog lang niet klaar was en Cole was zelfs voor zijn doen ontzettend kieskeurig. ‘Te oud,’ keurde hij een kandidaat af, gevolgd door ‘Te jong’, ‘Te sexy’ en ‘Niet sexy genoeg’.

Cameron begon haar geduld te verliezen, dus toen Cole een leuke meid wegwuifde omdat ze ‘te hetero’ was, knapte er iets in haar. ‘Wat wil je nu eigenlijk?’ schreeuwde ze hem toe.

Cameron schreeuwde nooit. Cole was dan ook heel verbaasd. Hij dacht even na en grijnsde haar toen breed toe. ‘Iemand die net zo goed is als wij.’

Hoofdschuddend keek ze hem aan. Ze kon het moeilijk met hem oneens zijn als hij inzette op kwaliteit, maar er waren grenzen. ‘Tenzij de eerstvolgende twee allebei twee linkervoeten hebben, nemen we ze aan,’ zei ze streng. ‘We gaan niet nog meer tijd verspillen.’

‘Begrepen.’

De eerstvolgende sollicitant was Cherry, een knap meisje met een sterk, atletisch lichaam, een opgewekte persoonlijkheid en uitstekende referenties.

‘Je bent aangenomen,’ zei Cameron. ‘Volgende!’

Aan het einde van de dag hadden ze naast Cherry ook Reno aangenomen, een jonge Italiaan met keiharde buikspieren en een enthousiaste houding.

Later aten Cameron en Cole samen met Dorian in de California Pizza Kitchen, waar ze pittige pizza's met kip en caesarsalade verslonden.

‘Ik heb een nieuwtje,’ zei Cole, met een punt pizza in de hand. ‘Ben het vergeten eerder tegen je te zeggen.’

‘Je bent het niet vergeten,’ zei Cameron wijs. ‘Je was gewoon kwaad op me.’

‘Ja, dat ook,’ gaf Cole toe. ‘En nu we het er toch over hebben: waar zat je nu echt vanmorgen? Ik heb Katie gesproken en daar was je zeker niet.’

‘Wou je zeggen dat dame Paradise vermist was?’ informeerde Dorian en hij gooide zijn gouden lokken naar achteren.

‘Ik was niet v-vermist, ik eh… had gewoon geen erg in de tijd,’ hakkelde Cameron met Ryan in gedachten. Zou hij ook aan haar denken?

Nee! Nee! Nee! De man is getrouwd, handen thuis.

Zet hem uit je hoofd.

Wat als ik dat nu niet kan?

Je moet wel.

‘Je zei tegen mij dat je een vriend in nood was gaan helpen,’ zei Cole beschuldigend.

Ja, een vriend. Een nieuwe vriend.

‘Wat doet ze geheimzinnig!’ merkte Dorian op. ‘Moet je dat schuldige gezicht zien! Wat hou je voor ons verborgen, girlfriend?’

Keek ze schuldig? Ze had niets gedaan! Het enige wat ze op haar geweten had, was ontbijten met een getrouwde man, dat kon je geen halsmisdaad noemen.

‘Willen jullie nou eindelijk eens ophouden?’ verzocht ze kribbig. ‘De waarheid is dat ik me gewoon heb verslapen.’

‘Met iemand die we kennen?’ vroeg Dorian sluw. ‘Je hebt het soort glow over je van iemand die een goede beurt heeft gehad.’

‘Niet waar!’ zei ze blozend.

‘O, jawel,’ zei Dorian zangerig.

‘O, jawel,’ viel Cole hem bij.

Cameron besloot van onderwerp te veranderen. ‘Wat was je me nu eerder vergeten te vertellen?’

‘Natalie heeft gebeld. We hebben er een investeerder bij.’

‘Sorry?’

‘Iemand die zoekt naar een beginnend bedrijf om in te investeren. Komt precies op tijd.’

‘Wie is het?’

‘Weet ik veel. Maakt dat wat uit? Ze zijn bereid mucho in de zaak te steken.’

Het bericht beviel Cameron niet. ‘In ruil voor wat?’

‘Ze nemen een deel van Natalies aandeel over.’

Misschien was Cole toch niet zo zakelijk als ze had gedacht. ‘Cole, we kunnen niet toestaan dat iemand die we helemaal niet kennen zomaar stille vennoot wordt in ons bedrijf,’ zei ze fronsend.

‘Rustig nou maar,’ zei Cole. ‘Als Natalie voor de persoon in kwestie instaat, zit het wel goed. Bovendien weet je best dat we bijna door ons geld heen zijn. Op deze manier kunnen we alles op tijd af laten maken en groots openen. Natalie heeft al een lijstje met sterren gemaakt die langskomen en haar tv-show covert de opening. Goed hè?’

Cameron knikte onzeker. Hoe dichterbij de opening van Paradise kwam, hoe meer spanning ze voelde. Paradise was haar toekomst, het was alles waar ze voor had gewerkt. Het moest een succes worden.

Wat als dat niet het geval was?

Wat als het een verpletterende flop werd?

Wat als er niemand kwam opdagen?

Ze had het niet zozeer over het openingsfeest – er kwamen altijd mensen af op gratis eten en drinken. Maar daarna, wat als er geen klanten kwamen?

Niet doen, niet zo negatief denken, hield ze zich voor. Paradise wordt een hit. Geen twijfel mogelijk.

‘Heb je die aannemer van Carlos gebeld?’ vroeg ze aan Cole.

‘Ja,’ zei hij. ‘Nu we weer wat geld hebben en Natalie niet meer zo op de centen zit, heb ik het idee dat hij wel eens onze redding zou kunnen zijn. Hij komt morgen om tien uur kijken en het lijkt erop dat hij de klus snel kan klaren.’

‘Voor de opening alles af?’

‘Zo klinkt hij wel.’

‘Geen woorden maar daden, hoor.’

‘Natalie vindt dat we een pr-bedrijf moeten inschakelen voor de opening,’ zei Cole. ‘Om meer publiciteit te genereren.’

‘Wat vind jij?’

‘Dit is Hollywood, babe, iedereen doet hier aan fitness. Met de juiste pr kunnen we de nieuwe Pinkberry worden.’

‘Huh?’ Cameron kon hem even niet volgen.

‘Weet je nog hoe Pinkberry de hele yoghurtindustrie veranderde? Dat gaan wij doen met lichamen.’

‘We gaan ervoor!’ stemde Dorian in.

‘Paradise wordt de plek waar je moet zijn als je het beste lijf in wijde omtrek wilt hebben,’ zei Cole vol zelfvertrouwen.

Cameron vond zijn geestdrift een beetje eng. Wat als zijn verwachtingen te hoog gespannen waren?

De onwillekeurige glimlach op haar gezicht vormde een schril contrast met de spanning in haar lijf. Ze had ontlading nodig. Seks, en aangezien Ryan niet beschikbaar was…

Marlon. Die was altijd beschikbaar.

Ze fakete een gaap. ‘Oké, heren, ik moet er eens vandoor.’

‘Het is nog vroeg,’ protesteerde Dorian. ‘Je gaat toch nog wel mee naar The Abbey om te zien hoe de jongens daar staan te kwijlen bij de aanblik van Cole en mij? Ik zweer het, dat mag je niet missen.’

‘Andere keer misschien,’ beloofde ze.

‘Ze heeft een vriendje,’ jouwde Dorian. ‘Dat mooie snoetje van haar spreekt boekdelen.’

‘Je hebt het helemaal mis,’ zei ze.

‘Ik heb het nooit mis als het om seks gaat, jongedame,’ zei Dorian. ‘Jij denkt op dit moment aan niets anders.’

Ik denk er niet alleen aan, ik ga het ook doen, over twintig minuten, als ik naar het strand ben gereden, dacht Cameron.

‘Ik hoop dat het waar is,’ merkte Cole op. ‘Het wordt een keer tijd dat ze van bil gaat.’

‘Het zou fijn zijn als jullie je niet met mijn seksleven bemoeiden en je helemaal zou concentreren op dat van jezelf,’ zei ze zuur. ‘En trouwens, ik stel het niet op prijs dat jullie over me praten alsof ik er niet bij ben. Dat doen jullie nu altijd.’

Dorian grinnikte. ‘Rustig maar, je hoeft niet meteen de diva uit te gaan hangen.’ Ze stond op, legde geld op tafel en kuste hen allebei op de wang. ‘Dag mannen, zie jullie morgen.’

Buiten belde ze Marlon die zei dat hij bezig was met een script, maar beslist tijd voor haar had.

Hm, dit was nieuw: Marlon die aan een script werkte. Ze dacht dat hij student was, maar nu bleek hij dus een aspirantscriptschrijver te zijn. Dat zou haar niet moeten verbazen; iedereen in Hollywood wilde op een of andere manier bij de film.

Ze wist Venice in recordtijd te bereiken, maar eenmaal bij Marlon wou ze dat ze niet gekomen was. Hij was niet degene in wie ze echt zin had en hoewel ze had gedacht dat ze seks wilde, wilde ze ‘het’ eigenlijk niet meer met hem doen.

Te laat. Hij begroette haar hartelijk, trok haar op zijn futon en ging aan de slag tot ze een orgasme fakete en tegen hem zei dat het weer geweldig was geweest. Toen ze zich aankleedde, wilde hij opeens praten.

Geen goed plan. Hun deal was krikken, in plaats van praten.

Na uit beleefdheid vijf minuten naar hem te hebben geluisterd, zei ze dat ze nog een afspraak had en maakte dat ze wegkwam.

Seks met Marlon had zijn glans verloren. Hij was nog maar een kind en ze verlangde naar een echte man.

Ze verlangde naar Ryan Richards.

‘Wat denk jij dat er gaande is met die meid?’ vroeg Dorian toen Cameron eenmaal weg was.

Cole hield zich bezig met lonken naar een ruig type aan de bar. ‘Weet niet,’ zei hij afwezig. ‘Zo raar doet ze toch niet?’

Dorian volgde Coles blik en kreunde. ‘Alsjeblieft, zeg, niet achter hem aanzitten. Ik had de arme schat vorige week en het enige waar hij op kan zuigen, is zijn eigen duim.’

‘En jij denkt dat ik daar niet op kick?’ vroeg Cole lachend.

‘O, Cole.’ Dorian wuifde zich koelte toe met zijn menu. ‘Als ik toch eens je type was, zouden we een fantastisch team zijn.’

‘We zijn een team,’ verzekerde Cole hem en lachte zijn hagelwitte tanden bloot. ‘Alleen blijf jij aan jouw kant van het bed en ik aan die van mij.’

Dorian keek alsof hij beledigd was. ‘Wat ben je toch een kreng.’

‘En wat geniet je daar toch altijd van,’ kaatste Cole grinnikend terug.

Cameron reed snel naar huis en luisterde onderweg naar een oude cd van Sade. Ze was in de stemming voor nostalgie en Sade raakte bij haar altijd de juiste snaar.

Nadat ze Yoko en Lennon had opgehaald en een rondje met hen had gehold, nam ze thuis een douche, trok een oud trainingspak aan en ging achter de computer zitten om Ryan Richards te googelen.

Er waren genoeg hits: zijn biografie, zijn films, de prijzen die hij had gevonden, zijn familie. Ze verslond elk detail dat ze over hem kon vinden. Toen ze klaar was, stapte ze in haar auto, reed naar boekhandel Barnes & Noble en kocht al zijn zeven films. Thuis wilde ze er eigenlijk meteen aan beginnen, maar het liep al tegen middernacht en om zeven uur moest ze weer bij Don zijn. Met opnieuw een lange dag voor de boeg, kon ze niet anders dan proberen te gaan slapen.

Ze dacht weer aan Ryan. Ze hadden weliswaar een tijdstip afgesproken voor hun training, maar geen locatie geprikt. Hij zei dat hij haar nog zou bellen, ze hoopte maar dat hij niet van gedachten zou veranderen.

Na haar berichten te hebben afgeluisterd – niets van Ryan – ging ze naar bed en viel in slaap, om te dromen van rampzalige openingen en van een hoge rots in een lagune vallen waar ze op haar rug rond dobberde met spartelende dolfijnen om zich heen.

Rond drie uur werd ze wakker van het uitgelaten geblaf van Yoko en Lennon.

Geschrokken schoot ze rechtovereind en spitste haar oren op ongewone geluiden.

Afgezien van de honden, leek er niets abnormaals aan de hand te zijn. ‘Klaar, jongens,’ riep ze en ze bedacht dat het misschien verstandig was om een schietcursus te doen. Meneer Wasabi had haar verteld dat er in de straat al een paar keer was ingebroken en hoewel ze niet bang van aard was, zou een wapen kopen misschien toch wel een goed idee zijn.

De honden werden stil en na een tijdje viel ze weer in slaap. Ditmaal droomde ze over Ryan en toen ze wakker werd, voelde ze dat ze lachte.