10

Cameron, Cole en zijn zus Natalie kwamen bijeen in de bar van het Beverly Wilshire Hotel. Toen Natalie de Barge binnenkwam, keek iedereen op. Ze droeg een zwarte kasjmier trui, een witte broek en een grijze fedora die schuin op haar hoofd stond. Gesprekken vielen stil toen deze levendige, mooie zwarte vrouw passeerde. Natalie was een succesvol tv-reporter en co-presentator van een populaire avondshow die zich kon meten met Entertainment Tonight en Extra.

Na een kwartiertje smalltalk, begon Cameron voorzichtig haar businessplan te ontvouwen. Natalie nipte langzaam van een cosmopolitan, luisterde aandachtig en stelde af en toe een kritische vraag.

Toen Cameron klaar was, nam ze het woord. ‘Oké, dit is wat ik wil,’ zei ze en tikte met een gelakte nagel op tafel. ‘Als ik mijn zuurverdiende centen in deze zaak ga steken, wil ik dat mijn broertje volwaardig partner wordt. Ik zal vijftig procent van de benodigde som voorschieten, op voorwaarde dat Cole er voor fiftyfifty in komt te zitten. Daar valt niet over te onderhandelen.’

Cameron probeerde rustig te blijven, wat lastig was nu haar droom opeens werkelijkheid dreigde te worden. ‘Geen enkel probleem, Natalie. Cole en ik kunnen het goed vinden en ik vind het alleen maar prettig om een partner te hebben. Zeker omdat het iemand betreft op wie ik kan rekenen en die ik blind vertrouw.’

Cole schoot in de lach. ‘Yeah, en iemand met wie je niet naar bed hoeft.’

‘Wou je zeggen dat je hem nog niet hebt bekeerd?’ informeerde Natalie met een stalen gezicht. ‘Zo'n knappe meid als jij?’

‘Nog niet,’ zei Cameron met een knipoog. ‘Maar ik zweer je dat ik het blijf proberen. Ik kan heel overtuigend zijn.’

‘Zoiets vermoedde ik al,’ zei Natalie droog. ‘Oké, ik doe mee.’

‘Echt waar?’ Camerons groene ogen glansden van opwinding.

Natalie lachte breed. ‘Ja, echt waar. Bespreek alle details maar met mijn zaakwaarnemer Laura Lizer. Dat is een financiële haai, dus haal het maar niet in je hoofd om me te belazeren.’

‘Dat zal echt niet gebeuren,’ zei Cole geruststellend.

‘Goed, dat was het dan.’ Natalie knikte tevreden.

‘Is het niet fantastisch?’ zei Cameron stralend tegen Cole. ‘Nu kunnen we het pand nemen waar we allebei weg van zijn en meteen apparatuur gaan huren.’

Cole stond op. ‘Dank je wel, Nat. Je zult hier geen spijt van krijgen.’

‘Daar zorg je maar voor,’ zei Natalie en ze omhelsde haar broer bij wijze van afscheid. ‘O, en ik wil natuurlijk gratis gebruik kunnen maken van alle faciliteiten en dat geldt ook voor mijn vriendinnen.’

‘Jij bent hierbij benoemd tot erelid,’ zei Cole, ‘maar je vriendinnen moeten er gewoon voor betalen.’

Natalie trok een pruillip. ‘Moet je hem horen, meneer de ondernemer.’

‘Hard onderhandelen heb ik van jou geleerd,’ grinnikte hij.

‘En nog een vleier ook.’ Natalie glimlachte en pakte haar Fendi-tasje. ‘Goed, ik moet er vandoor. We praten morgen wel verder, ik heb nu een afspraakje met Brad en Angelina.’

‘Ik kan het bijna niet geloven,’ zei Cameron toen Natalie was verdwenen. ‘We kunnen aan de slag! Zullen we het aan Lynda vertellen?’

‘Schreeuw het wat mij betreft van de daken,’ zei Cole lachend. ‘Ik wist dat we op Natalie konden rekenen.’

‘Hm…’ Cameron dacht even na. ‘Misschien kunnen we beter wachten met het rondbazuinen tot alles echt geregeld is. Dan is het nog vroeg genoeg voor een feestje.’

‘Ook goed.’ Cole vond het te gek dat zijn zus bereid was haar nek voor hem uit te steken. Het betekende dat ze echt in hem geloofde en dat had hij eerlijk gezegd niet verwacht.

Cameron en Cole omhelsden elkaar. ‘We zijn partners, maatje,’ zei hij. ‘Het wordt kicken. We gaan de beste sportclub in de hele stad openen.’

‘Reken maar,’ zei Cameron. ‘Om te beginnen ga ik als de bliksem Iris bellen om te zeggen dat we het pand willen.’

‘Moet je doen. Nu meteen.’

Cameron haalde haar mobieltje tevoorschijn en belde haar makelaar.

Na twee keer overgaan nam Iris op. ‘O, help,’ zei ze gegeneerd. ‘Iemand anders heeft inmiddels een optie op de ruimte.’

‘Wij waren eerst,’ zei Cameron scherp. ‘We hebben je gevraagd het even vast te houden en we hebben gezegd dat we zouden terugbellen. Dat doen we nu.’

‘Dat weet ik, maar we zijn inmiddels wel een dag verder,’ zei Iris zenuwachtig.

Cameron trok een gezicht naar Cole. Ze zou flippen als de ruimte aan haar neus voorbij zou gaan. ‘Kom op, Iris, het is nog geen vierentwintig uur geleden.’

‘Ik zal zien wat ik kan doen,’ zei Iris.

‘Daar doe ik het niet voor,’ zei Cameron kordaat. ‘Stel een contract op, die ruimte is van ons.’ Met die woorden verbrak ze de verbinding.

‘Toe maar, met jou valt niet te spotten,’ zei Cole vol bewondering. ‘Jij mag straks ook de wanbetalers aanpakken.’

Cameron keek hem uitdagend aan. ‘Ze regelt het maar gewoon, anders vil ik haar.’

Nadat ze afscheid hadden genomen, was Cameron te opgewonden om naar huis te gaan en niet in de stemming voor een bezoek aan Marlon. In plaats daarvan haalde ze haar honden op bij meneer Wasabi, zette ze achter in de Mustang en reed met ze naar de kust.

Snel racete ze Sunset af en binnen een uur was ze bij Paradise Cove.

Nadat ze een plekje voor haar auto had gevonden, liet ze Yoko en Lennon los op het strand. Het was een prachtige avond met een sterke wind en hoge golven. De honden dolden voor haar uit, zelf had ze het gevoel alsof ze zou kunnen vliegen. Wat een dag! En wat een wereld van verschil met twee jaar geleden, toen ze gewond en verslagen uit Hawaii was gevlucht, met niets dan slechte herinneringen en een gebroken arm.

Soms vroeg ze zich wel eens af waarom Gregg nooit naar haar op zoek was gegaan. Waarschijnlijk schaamde hij zich te erg om haar nog onder ogen te komen. Althans, ze hoopte toch dat hij spijt had van wat hij had gedaan.

Niet dat het haar iets kon schelen. Hij had zich ontpopt als een monster en ze hoopte dat ze hem nooit meer hoefde te zien.

Yoko en Lennon gingen helemaal los, blaften tegen de golven, renden door het water en rolden in het zand, genietend van hun vrijheid.

Na een uurtje besloot ze hen aan te lijnen en naar huis te gaan om een gedegen planning te maken. Belangrijkste was dat Iris de locatie zou regelen, die kon gewoon niet beter. Daarna zou alles wel goed komen, zeker nu ze ook nog een partner had, die tegelijk haar beste vriend was.

Pas rond middernacht was ze thuis. Cameron was vergeten dat ze de volgende ochtend om zeven uur bij Don Verona moest zijn. Verdomme, dat was veel te vroeg!

Ze zette haar wekker op zes uur en viel in een onrustige slaap, om ver voor de wekker wakker te worden. Ze had te veel spanning in haar lijf om goed te kunnen slapen.

Na de honden te hebben uitgelaten, maakte ze een gezond ontbijt klaar van geroosterde volkoren boterhammen en roerei van eiwit. Daarna trok ze een trainingspak en haar favoriete Puma's aan en reed naar Dons huis.

Bij aankomst moest ze meerdere keren aanbellen voor Don opendeed, met bloeddoorlopen ogen en slaapkreukels in zijn gezicht. Het was duidelijk dat hij net wakker was, want hij was blootsvoets, zijn haar zat in de war en hij droeg niets anders dan een slobberige blauwe pyjamabroek. Toch zag hij kans om haar hartveroverend toe te lachen.

Demonstratief tikte Cameron op haar horloge. ‘Je bent nog niet klaar,’ zei ze streng. ‘Zeven uur, weet je nog wel?’

‘Ja, sorry.’ Don deed een poging een geeuw te verbergen. ‘Ik kwam gisteren mensen tegen met wie het een latertje is geworden.’

‘Als je om zeven uur 's ochtends wilt trainen, moet je op tijd in bed liggen,’ zei ze. Bruusk stapte ze langs hem heen het huis in.

Don gaapte opnieuw. ‘Kunnen we vandaag niet overslaan?’

‘Wat jij wilt, maar ik breng het wel in rekening.’

‘Ik betaal heus wel.’ Slaperig krabde Don op zijn hoofd.

Bijna wilde ze weggaan, maar ze hield op het laatst haar pas in. ‘Mag ik je wat vragen?’

‘Ga je gang.’ Hij genoot van haar verfrissende schoonheid. Ze zag er zo verdomd… stralend uit.

‘Misschien dat ik het bij het verkeerde eind heb,’ zei ze kritisch, ‘maar ik had toch de indruk dat je dit echt wilde.’ Ze liet haar woorden even bij hem bezinken. ‘Was jij niet degene die er helemaal vol van was om in topvorm te raken?’

‘Was jij niet degene die zei dat ik dat eigenlijk al was?’ kaatste hij slim terug. Hij kon zijn ogen amper van haar mond houden; die lippen smeekten gewoon om gekust te worden.

‘Klopt, maar dat wil nog niet zeggen dat het allemaal niet nog wat strakker kan.’

‘O ja?’ Hij probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om haar mond op de zijne te voelen, en haar naakt naast zich in bed te hebben.

‘Ja.’ Ze nam de tijd om zijn lichaam nog eens goed te bekijken en hield zich voor dat het slechts beroepshalve was. Platte buik, gespierde armen, brede borstkas. Heel indrukwekkend. Ze vroeg zich af wat er met zijn vorige trainer was gebeurd, want hij had overduidelijk hard aan dit lijf gewerkt.

Don wou dat ze haar kop zou houden en met hem naar de slaapkamer zou gaan. ‘Hoor eens,’ zei hij, ‘doe ons allebei een lol en zet even een pot koffie terwijl ik wat aantrek.’

Ongelovig keek ze hem aan. ‘Dat meen je toch hopelijk niet?’

‘Hoezo, heb ik iets verkeerds gezegd?’

‘Als je koffie wilt, dan zet je zelf maar.’

‘Huh?’ Don had het nog steeds niet door.

‘Je hebt vast wel een huishoudster,’ zei ze, kribbig omdat hij haar behandelde als iemand die voor hem zou vliegen.

‘Het is niets voor mij om iemand permanent over de vloer te hebben.’

‘O, dan zal een echtgenote er ook wel niet inzitten,’ merkte ze sarcastisch op.

‘Nou,’ zei hij met een sluw lachje. ‘Als jij daar nu eens op zou solliciteren.’

‘Lijkt me een rotbaan,’ mompelde ze met een norse blik.

‘Jezus, wat doe jij moeilijk, zeg.’

‘Nee,’ zei Cameron snel. ‘Ik ben professioneel, iets wat jij ook zou moeten zijn.’

Don maakte een afwerend gebaar. ‘Oké, oké, geen gepreek, alsjeblieft. Ik zal koffie zetten, trek even iets aan en dan kunnen we een kwartier trainen.’

Hoofdschuddend keek ze hem aan. ‘Een kwartier? Je betaalt me voor een uur.’

‘Denk je ooit wel eens aan iets anders dan geld?’ vroeg Don ongelovig. ‘Ik probeer je niet te belazeren, ik betaal je echt wel. Of zie ik er soms uit als een klaploper?’

‘Ik vind het niet prettig om mijn tijd en jouw geld te verspillen.’

‘En ze denkt ook nog intensief met haar klanten mee,’ merkte hij plagend op.

‘Nou ja, dat probeer ik toch.’

Iets te lang keken ze elkaar aan.

Don had geen zin om nog meer tijd te verspillen. ‘Heb je zin vanavond met me uit eten te gaan?’

‘Wat?’

‘Uit eten,’ zei hij geduldig, ‘twee mensen die aan een tafel zitten en een maaltijd nuttigen. Het is hier gebruikelijk en erg in trek.’

‘Nee.’

‘Nee, wat?’

‘Nee, dank je.’

Niet begrijpend keek hij haar aan. ‘Ben je lesbisch?’

‘Wát zeg je?’ Cameron was woedend. ‘Omdat ik niet met je uit wil, moet ik wel op vrouwen vallen?’

‘Nou ja, daar is natuurlijk niets mis mee,’ zei Don snel. ‘Hoewel ik het wel doodzonde zou vinden van zo'n mooie vrouw.’

‘Ik ben niet lesbisch,’ zei ze ferm. ‘En bemoei je met je eigen zaken, zeg.’

‘Getrouwd? Verloofd?’ drong hij aan.

‘Wat is dit, een kruisverhoor?’

‘Zoiets ja. Ik wil graag met je uit eten en jij blijft maar nee zeggen. Daar moet een reden voor zijn.’

Nuffig keek ze hem aan. ‘Misschien ben je wel gewoon niet mijn type.’

Don kon zijn oren niet geloven. ‘Je maakt een geintje, toch?’

‘Ik ga niet uit met acteurs.’

‘Ik ben geen acteur.’

‘Je komt op de televisie, dat valt in dezelfde categorie.’

Don liet zich niet zomaar afpoeieren. ‘Ik heb mijn eigen talk-show, dat heeft met acteren niets te maken.’

‘Goed dan, ik ga niet uit met beroemdheden.’

‘Met wie ga je dan wel uit?’

Cameron slaakte een zucht. Dit gesprek werd veel te persoonlijk en het leidde nergens toe. ‘Weet je wat, ik zal inderdaad wel even koffie zetten. Trek je trainingskleren aan, dan werken we een half uur met gewichten.’

‘En zo verandert ze handig van onderwerp,’ merkte hij lijzig op.

‘Wegwezen!’ zei ze streng.

‘Ja, mevrouw.’ Hij salueerde overdreven.

Grinnikend begaf hij zich naar zijn kleedkamer waar hij een trainingsbroek en een T-shirt aantrok. Deze vrouw was heel anders dan de vrouwen met wie hij normaal gesproken te maken had. Ze was mooi, maar dat waren ze allemaal. Cameron had iets bijzonders. Niet alleen was ze erg aantrekkelijk, ze was ook nog eerlijk, ze had zelfvertrouwen en ze leek niet erg onder de indruk van zijn bekendheid. Heel verfrissend. Dat ze nog niet voor zijn onweerstaanbare charmes was bezweken, was zorgelijk, maar tegelijk ook wel weer eens wat anders. Waarom wilde ze niet met hem uit? Het lag in zijn aard om alles altijd tot op de bodem uit te willen zoeken, dus hij wilde weten waarom ze hem op afstand hield. Hij was Don Verona, verdomme, niet een of andere viespeuk die ze op internet of in een ranzige club tegen was gekomen. De meeste vrouwen begonnen al te kwijlen als ze hem zagen.

Wat was er mis met haar?

Tegen de tijd dat hij zich bij haar in de keuken voegde, liep daar de koffie door en was ze druk bezig fruit schoon te maken.

‘Wat doe je?’ vroeg hij achterdochtig.

‘Je kunt niet trainen op een lege maag,’ zei ze koel. ‘Dat is geen goede manier om aan de dag te beginnen.’

‘Ik ontbijt nooit.’

‘Vanaf nu wel.’ Ze duwde een blonde lok uit haar ogen. ‘Dan heb je meer energie.’

Don pakte een stukje mango. ‘Ben je altijd zo bazig?’

‘Alleen als het moet.’

‘En is dat nu het geval?’

‘Blijkbaar wel.’ Ze overhandigde hem een stukje banaan.

‘Wie ben jij eigenlijk?’ Hij vroeg zich even af of een van zijn vrienden haar op hem af had gestuurd om hem op het verkeerde been te zetten. Dat zouden ze een goede grap vinden, maar hij kon er niet om lachen.

‘Ik ben je nieuwe trainer,’ antwoordde ze kortaf. ‘Ik weet niet met welke smoesjes je vorige trainer je liet wegkomen, maar wij gaan het dus helemaal anders doen.’

‘O ja?’

‘Jazeker.’

Weer kruisten hun blikken, weer waarschuwde Cameron zichzelf in stilte. Deze man was een player, ze moest voorzichtig zijn. Voor zijn charmes vallen, zou haar niets opleveren. Ze had belangrijkere dingen te doen en Don Verona zou alleen maar een onwelkome afleiding zijn.

Goed onthouden, hield ze zich voor. Geen gerotzooi, het werk gaat voor.

En toch… Gregg was inmiddels niet meer dan een oude herinnering en ze had verder niemand om haar leven mee te delen. Niemand om haar 's nachts vast te houden. Marlon telde niet mee. En…

Nee! Nee! Nee! schreeuwde haar strenge stemmetje. Het gaat niet gebeuren. Geen denken aan.

Einde verhaal.