13

Toen ze het feestje bij Mr. Chow binnenstapte, werden twee dingen Cameron snel duidelijk. In de eerste plaats was ze de jongste van alle aanwezige dames. En in de tweede plaats bleken de dames het niet zo te hebben op nieuwkomers in hun midden. Zeker niet als het een vreemde was die op geen enkele manier leek op een wannabe actrice met de obligate neptieten, opgespoten lippen en een gebotoxt voorhoofd. En al helemaal niet in gezelschap van Don Verona.

Het leed geen twijfel dat elke aanwezige vrouw, zelfs degenen die getrouwd waren, allemaal meenden iets bijzonders met Don te hebben. Hij was hun favoriete beroemde, heteroseksuele single man en als ze de kans kregen, zouden ze allemaal wel met hem in bed willen duiken.

Het feestje had vooral stellen aangetrokken en de vrouwen omcirkelden Don alsof hij de enige steak op een barbecue was. Mandy ging voorop in een zilverkleurige cocktailjurk van Valentino, rinkelend van de juwelen en met haar haren in een chique chignon die ze eigenlijk niet kon hebben omdat ze er te klein voor was.

‘Dag schat,’ jubelde ze tegen Don en ze inspecteerde Cameron razendsnel. ‘En jij bent…?’ Ze klonk niet echt geïnteresseerd, eigenlijk had ze gehoopt dat Dan dat tv-grietje Mary Ellen zou meenemen. Ook al was ze slechts een tv-ster, door haar scheiding van die filmster was ze wel de koningin van de roddelbladen geworden, het arme ding. Maar tenminste beroemd, iets wat ze van deze meid niet kon zeggen.

‘Mijn assistent heeft je haar naam doorgegeven,’ zei Don goedgehumeurd en pakte een loempiaatje van een blad waar een ober mee rond ging. ‘Dit is Cameron Paradise. Zelfs jij kunt zo'n naam niet vergeten, toch?’

‘Hallo,’ zei Cameron. Ze voelde zich ongemakkelijk en misplaatst in haar simpele witte broekpak, waarbij geen diamant te bekennen was.

Mandy werd alweer afgeleid door nieuwe gasten.‘Welkom, liefje,’ zei ze afwezig en liep verder.

‘Mandy is getrouwd met het feestvarken,’ legde Don aan Cameron uit. ‘Lok haar naar je club en alle “vrouwen van” zullen volgen. Mandy kickt erop om het laatste nieuwe te ontdekken.’

‘Ik weet niet of ik wel een club vol “vrouwen van” wil hebben,’ meldde Cameron koeltjes.

‘Je wilt toch zeker wel geld verdienen?’ Don pikte nog een loempiaatje. ‘Geloof me, bij Mandy in de gunst raken is het beste wat je voor jezelf kunt doen.’ Hij liet even een stilte vallen en trok een wenkbrauw op. ‘Je weet toch hopelijk wel wie ze is?’

Cameron knikte. ‘Ja, dat zei je net: de vrouw van de jarige.’

‘En de dochter van Hamilton J. Heckerling, megaproducer en de machtigste man van Hollywood.’

‘Toe maar.’ Met moeite wist Cameron een giechel te onderdrukken. Ze zag dat Don een beetje zenuwachtig was, vermoedelijk omdat ze niet bepaald in dit gezelschap paste. Hij was niet helemaal de gladde jongen die hij anders was, wat ze eerlijk gezegd wel leuk vond.

‘Laten we Ryan even gedag gaan zeggen.’

‘Ik neem aan dat hij de jarige is?’

‘Inderdaad. Hij zal wel ergens in stilte een rolberoerte hebben of zo.’

‘Hoezo dat?’

‘Hij is veertig geworden en hij is bang dat dit het begin van het einde is.’

‘Wat doet hij voor de kost?’ Cameron probeerde geïnteresseerd te klinken.

‘Hij is producer van art-housefilms. We hebben samen gestudeerd. Ryan is mijn beste vriend.’

Drie opgedirkte vrouwen stortten zich op Don en omhulden hem in wolken Angel, Sapphire en Iets Heel Exclusiefs. Ze begonnen allemaal door elkaar te praten en hoewel hij probeerde Cameron aan hen voor te stellen, toonden ze daar helemaal geen belangstelling voor.

‘Ik ben zo terug,’ fluisterde ze en glipte de deur uit.

Ze overwoog naar het damestoilet te gaan, maar dat stond vol kletsende vrouwen. Om het gevoel van claustrofobie van zich af te schudden, begaf ze zich naar buiten waar zich aan de voorkant van het restaurant een roedel paparazzi had verzameld. Die hielden allemaal hun camera in de aanslag, maar toen ze zagen dat ze ‘niemand’ was, gingen alle lenzen snel weer naar beneden.

Ze liep een paar stappen verder en haalde diep adem. Ah, frisse lucht. Nou ja, frisse lucht vermengd met tabaksrook van een paar verstokte rokers die buiten aan hun gezondheid stonden te werken.

Het was een grote vergissing geweest om Don vanavond te vergezellen. Dit was niet haar wereld, deze verzameling machtige mannen en rijke vrouwen, waar er ook nog een stel beroemd van waren. Haar idee van een leuke avond uit was naar de film en dan uit eten in een gezellig restaurantje in de buurt. Don kon dat niet doen; hij was een ster en die kunnen nu eenmaal niet zomaar gaan en staan waar ze willen.

Geen dates meer met Don Verona, nam ze zich voor. Hij was te hoog gegrepen voor haar.

Voor haar ijsbeerde een man geagiteerd heen en weer. Hij mompelde in zichzelf, maar zag er niet uit als iemand die normaal gesproken zijn dagen doorbracht met binnensmonds vloeken. Mooi passend maatpak met een blauw hemd en een donkerblauwe zijden das. Toen zijn gezicht even in het straatlicht te zien was, zag ze dat hij de blauwste ogen had die ze ooit gezien had. Blauw en intens, in een verweerd gezicht met volle lippen en een neus die een beetje scheef stond. Ze moest wel naar hem kijken: hij was weliswaar niet adembenemend knap zoals Don, maar toch buitengewoon aantrekkelijk.

Toen hij haar voor de derde keer passeerde, kon ze zich niet langer inhouden en stapte aarzelend naar voren. ‘Eh… gaat het een beetje?’ vroeg ze voorzichtig.

Abrupt hield hij zijn pas in en staarde haar op zijn beurt aan. ‘Ja,’ zei hij na een lange stilte. ‘Ik probeer een beetje stoom af te blazen voor ik uit elkaar barst.’

‘Uit elkaar barsten is nooit goed,’ zei ze luchtig en vroeg ze zich af waarom haar hart sneller klopte.

‘Vertel mij wat.’

O, graag, dacht Cameron. Ik zou je graag mee naar bed nemen en je daar alles vertellen.

Wat overkwam haar nu in vredesnaam? Ze raakte opgewonden van een volkomen vreemde man. Eentje die kwaad stond te wezen en zulke blauwe ogen had dat ze er wel naar moest kijken. Zo had ze zich niet meer gevoeld sinds ze Gregg voor het eerst had ontmoet. Het was lust op het eerste gezicht.

Hoe kon ze zijn aandacht trekken? Nou ja, hij leek niet op het punt te staan om op te stappen, dat was alvast wat.

‘Eet je ook bij Mr. Chow?’ vroeg ze en vond het nogal stom klinken.

‘Zoiets, ja.’

Opeens haakten hun blikken zich in elkaar en was het duidelijk dat ze allebei aan seks dachten. Geen van beiden keek weg, het intense moment leek eindeloos te duren.

‘Hé, daar ben je,’ zei Don die uit het niets leek te zijn opgedoken en de paparazzi in hoge staat van opwinding bracht. Nonstop flitsten er camera's.

Cameron scheurde haar blik los van de vreemdeling met de blauwe ogen en probeerde zich een houding te geven.

Don negeerde de camera's die nog net niet in zijn gezicht werden gedrukt. ‘En jij,’ zei hij tegen de onbekende man, ‘kan maar beter als de bliksem terug naar binnen gaan voor je vrouw op tilt slaat. Geloof me, dat kan elk ogenblik gebeuren. Tevreden keek hij van de een naar de ander. ‘Ik zie dat jullie elkaar hebben ontmoet. Zei ik niet dat ze geweldig was, Ryan? Heb ik gelijk of heb ik gelijk?’

Ryan knikte zwijgend. Deze vrouw, dit zalige wezen, was de nieuwste hobby van zijn beste vriend. Wat kon hij daaraan doen?

Niets, want hij was getrouwd, dus zelfs al zou hij wat willen, dan zat het er nog niet in.

‘Jij moet de jarige zijn,’ constateerde Cameron.

‘Klopt,’ zei Ryan.

En weer wisselden ze een zinderende blik uit.

Cameron bracht de rest van de avond door in een roes. Don introduceerde haar bij zo'n beetje alle andere gasten, maar het ging allemaal langs haar heen. In plaats daarvan kon ze haar ogen niet van Ryan Richards afhouden. Hij leek het niet erg naar zijn zin te hebben. Later hoorde ze van Don dat Ryan woedend was op zijn vrouw, omdat ze een feestje had georganiseerd zonder zijn familie, waar hij erg op gesteld was, uit te nodigen. Een man die ook nog eens zijn familie voor alles liet gaan – hoe verfrissend.

Zo nonchalant mogelijk vroeg ze of de Richards kinderen hadden en Don vatte kort de geschiedenis van de miskramen en het doodgeboren kind samen.

Cameron voelde een brok in haar keel toen ze zich probeerde voor te stellen hoeveel verdriet en teleurstelling Ryan moest hebben gevoeld.

In de auto op weg naar huis vroeg ze of Mandy en Ryan samen gelukkig waren.

‘Je bent wel erg geïnteresseerd in de Richards,’ merkte Don op, met één hand aan het stuur en één arm losjes om haar schou ders.

‘Dat is toch logisch? Het was hun feestje.’

Hij besloot haar vraag te negeren. ‘Heb je het naar je zin gehad?’

‘Nou,’ zei ze en aarzelde even. ‘Het eten was verrukkelijk.’

‘Dat is geen antwoord op mijn vraag.’

‘Dit soort mensen,’ zei ze voorzichtig. ‘Dat is niet echt mijn wereldje.’

‘En wat is dat dan wel?’ Zijn hand begon haar schouder te mas seren toen ze Sunset in sloegen.

O nee, dacht ze. Hij verwacht dat ik met hem mee naar huis ga. Dat kan ik er nu echt niet bij hebben.

‘Iets dat wat minder… opgeprikt is,’ murmelde ze. ‘En ik denk dat ik je erop moet wijzen dat je verkeerd rijdt.’

‘Is dat zo?’

‘Ja, dat is zo.’

‘Ik zat te denken: het is al laat en we gaan om zeven uur alweer trainen. Het is voor ons allebei gemakkelijker als je bij mij blijft slapen.’

Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze hem aan. ‘Gemakkelijker? Die is nieuw voor me.’

‘Ik heb een logeerkamer,’ stelde hij haar gerust. ‘Je bent nergens toe verplicht, hoor.’

‘Ik heb twee honden die mijn huis verbouwen als ik niet thuis kom. Dus…’

‘Dus ik kan maar beter omkeren en je naar huis brengen,’ constateerde hij droog.

‘Dat lijkt me een goed plan.’

‘Je bent een harde vrouw.’

‘Nee, ik ben een hardwérkende vrouw,’ corrigeerde ze hem.

Even later zette hij haar af zonder verder aan te dringen. Hij had in ieder geval manieren, dat moest ze hem nageven.

‘Zie je morgenochtend vroeg,’ zei hij en stak zijn hand op bij wijze van afscheid.

Ze haalde Yoko en Lennon op bij haar buurman en haastte zich naar huis.

Het feestvarken.

Ryan Richards.

Haar hoofd tolde.

Zo had ze zich al heel lang niet meer gevoeld.