20

Waar Mary Ellen Evans ook heen ging, er waren altijd paparazzi die haar volgden. Ze was hun volmaakte slachtoffer. Een beroemde tv-ster, momenteel single, recentelijk zonder scrupules gedumpt door een rijke knappe filmster die het meteen had aangelegd met zijn beeldschone co-star. De pers schilderde Mary Ellen graag af als het arme, verdrietige vrouwtje dat geen doel meer in haar leven had. Een foto van haar op het strand, waarop ze er wat verloren uitzag in gezelschap van alleen haar hondje, verkocht honderdduizenden tijdschriften.

Het maakte haar woedend en het was één van de redenen dat ze haar zinnen had gezet op Don Verona. Hij was een van de weinige vrijgezellen in Hollywood – twee keer gescheiden, maar dat deed er niet toe – die haar imago kon veranderen van ‘arme ziel’ in ‘mazzelmeid’.

Ze had hem nodig en ze zag niet in waarom ze hem niet zou kunnen krijgen. Ze mocht er zelf ook zijn, ze was behoorlijk in trek.

Toen Don haar op het laatste moment had uitgenodigd voor een date die avond, had ze even geaarzeld, maar had toen gedacht: ‘Waarom ook niet?’ Ze kon maar beter van de gelegenheid gebruikmaken: voor ze het wist, kon hij haar weer ontglippen, zoveel was haar al wel duidelijk geworden.

Dit zou hun derde date worden, dus stond er beslist seks op de agenda. En dat zag ze best zitten, want als Don Verona haar eens tussen de lakens meemaakte, zou hij snel inzien dat ze alles behalve het brave buurmeisje was dat ze op televisie speelde. Ze was goed in bed. Don zou nog versteld staan.

Hij had haar nog maar net opgepikt in weer een andere wagen uit zijn indrukwekkende verzameling auto's – ditmaal reed hij in een glanzende blauwmetallic Aston Martin – of ze flirtte zich al een slag in de rondte.

‘We gaan naar The Ivy,’ kondigde hij aan.

Mary Ellen kon zich geen betere plek voorstellen. The Ivy betekent de hoogste paparazzi-dichtheid in de stad. Horden fotografen lagen er op de loer in SUV's met verduisterde ramen, klaar om toe te slaan. Vanavond zou ze hen eens waar voor hun geld geven.

Don had The Ivy om dezelfde reden gekozen. Hoezeer hij er ook een hekel aan had om door paparazzi te worden gestalkt, hij wilde Cameron laten zien dat ze concurrentie had en dat ze maar beter voor hem kon kiezen voor het te laat was.

Hij besefte dat hij ziek bezig was. Cameron kennende zou het haar zelfs niets kunnen schelen als hij tegelijk uitging met Angelina Jolie en Megan Fox. Cameron Paradise deed haar eigen ding en dat vond hij leuk aan haar. Ze was een mooie, onafhankelijke vrouw die niet maalde om roem en glorie. Het was een hele tijd geleden dat een vrouw hem zo van slag maakte. De laatste keer was op de middelbare school geweest, toen hij verliefd was geweest op zijn lerares Latijn, een vrouw die vijftien jaar ouder was dan hij en hem heel wat meer had geleerd dan vervoegingen. Mevrouw Ramirez, dat was nog eens een gepeperde jeugdherinnering.

Soms vroeg hij zich af of ze naar hem keek als hij op televisie was en zich dan nog de jongen herinnerde die ze op zoveel manieren wegwijs had gemaakt.

Diep in zijn hart hoopte hij dat ze hem nog niet vergeten was.

Mandy speelde de rol van charmante schoondochter met verve. Als ze haar best deed, kon ze beter acteren dan menig actrice.

Vol verbazing keek Ryan toe. Vanaf het moment dat hij thuis was gekomen, was ze liever geweest dan hij ooit had meegemaakt en hij snapte er niets van.

Had een van haar vriendinnen hem zien ontbijten met Cameron? Draaide het allemaal daarom? Of stevende zijn vrouw af op een zenuwinzinking? Hoe dan ook, het was angstaanjagend om te zien hoe ze zijn familie en vooral zijn moeder helemaal inpakte, voor wie ze anders nooit een goed woord over had gehad.

Noreen Richards liet zich de hartelijkheid welgevallen. Door de jaren heen had ze vaak geprobeerd vriendschap te sluiten met Mandy, maar het was er nooit van gekomen. Nu gedroeg Mandy zich alsof ze hartsvriendinnen waren en Noreen was te goedhartig om daar kritische vragen bij te stellen. Alsof Ryan nog niet genoeg in shock was over de toenadering tussen zijn vrouw en zijn moeder, kwam ook Evie nog binnenlopen, met Marty achter zich aan. Ze had haar blauwe oog goed gecamoufleerd met make-up, maar hij wist dat het er was en moest zich bedwingen om zijn nutteloze zwager, die al een glas Grey Goose wodka in zijn hand had, niet in elkaar te slaan.

Iedereen had cadeautjes meegenomen, wat op een normale verjaardag de normaalste zaak van de wereld zou zijn. Dit was echter geen normale verjaardag, dit was Mandy die een show opvoerde, met behulp van drie attente obers, een barman en een kok.

Ryan geneerde zich; dit was geen manier om zijn familie te ontvangen. Die hield van een gewone, stevige maaltijd en geen fratsen, niet van de liflafjes en het gedoe dat Mandy liet opdienen, terwijl ze toch wist dat hij daar een hekel aan had. Formele ontvangsten waren niets voor hem.

Onwillekeurig dacht hij even aan Cameron. Op een of andere manier wist hij zeker dat dit soort poeha ook niets voor haar was.

Evie zat op de bank klem tussen haar twee oudere zussen Una en Inga.

Ryan wist haar even voor zichzelf te krijgen. ‘Wat is er gebeurd?’ wilde hij weten. ‘Wat doet Marty hier?’

‘Alsjeblieft, niet aan Marty laten merken dat ik je heb gebeld,’ zei ze smekend en met ogen vol paniek. ‘Alles is weer goed, ik weet het zeker. Hij heeft ontzettend spijt, hij heeft gezworen dat het nooit meer zal gebeuren.’

‘Jezus christus, Evie,’ zei Ryan fronsend. ‘Je weet best dat zo'n belofte totaal geen waarde meer heeft.’

‘Wel waar,’ verzekerde Evie hem zenuwachtig. ‘Het was gewoon allemaal een vreselijk misverstand.’

Ryans frons werd dieper. ‘Een fucking mísverstand?’

‘Niet vloeken. Als mama het hoort, moet je je mond wassen met zeep.’

‘Grappig, hoor,’ zei Ryan sarcastisch. ‘Waarom probeer je niet van onderwerp te veranderen en net te doen alsof er niets is gebeurd? Dat is tenslotte de volwassen manier om hiermee om te gaan.’

‘Hoe was je… training?’ vroeg Evie fijntjes. ‘Weet Mandy ook dat je… traint?’

Onvoorstelbaar! Probeerde Evie hem nu zo te pakken? Hou erover op of ik vertel Mandy over Cameron. Het zou kunnen, vermoedelijk voelde ze aan dat hij Cameron leuk vond. Als de jongsten in het gezin hadden zijn zusje en hij altijd een sterke band gehad.

‘Je bent helemaal gek,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Marty vergeven en hem terugnemen was een grote vergissing.’

‘Nee,’ antwoordde Evie koppig. ‘Jou bellen, dát was mijn grote vergissing.’

Op dat moment arriveerden Lucy en Phil.

Alweer een verrassing, Mandy had niet gezegd dat ze hen ook had uitgenodigd.

Hij keek zijn vrouw woedend aan, Mandy lachte liefjes terug.

Het zou een lange avond worden.

‘Genoeg over mij,’ zei Mary Ellen en ze leunde over de tafel in het schemerig verlichte restaurant om Don nog eens een zwoele blik toe te werpen. ‘Vertel eens wat over jezelf.’

Don haalde zijn schouders op. ‘Er valt niet veel te vertellen.’

‘Al je grote geheimen, graag,’ verzocht ze schalks.

‘Heb ik niet,’ kaatst hij terug en hij vroeg zich af waarom hij zich deze afspraak had aangedaan. Niet dat hij Mary Ellen niet mocht, maar het was stomvervelend om een gesprek gaande te moeten houden met iemand die hem eigenlijk totaal niet interesseerde.

‘Iedereen heeft geheimen,’ merkte Mary Ellen mysterieus op.

Don kon snel schakelen. ‘In dat geval, vertel op.’

‘Wil je het echt weten?’ vroeg ze koket en hield haar hoofd een beetje scheef.

‘Natuurlijk, vertel,’ zei hij aanmoedigend.

Dus stak ze van wal, zodat hij achterover kon leunen en zijn gedachten kon laten afdwalen, terwijl zij doordreinde over haar ontrouwe echtgenoot, haar eenzame jeugd, het feit dat de pers zoveel leugens over haar verspreidde en dat haar enige echte wens was om te worden geaccepteerd als serieus actrice, in plaats van slechts als tv-ster te worden gezien.

Niemand is tevreden met wat hij heeft, dacht hij. Ook ik niet.

Een ober meldde zich aan hun tafel in een poging hen tot een dessert te verleiden. De jongeman was overduidelijk een werkloze acteur die erop uit was Mary Ellen voor zich in te nemen. ‘De limoentaart is overheerlijk,’ meldde hij en schonk haar een blik die duidelijk maakte dat hij vond dat hij een fantastische aanwinst voor haar tv-serie zou zijn.

‘Nee, dank je,’ zei ze beleefd.

‘De tarte tatin, dan?’ hield hij vol.

‘Nee, ook niet.’

Lichte wanhoop maakte zich van de ober meester. ‘Thee, koffie?’

Mary Ellen schudde haar hoofd.

‘Alleen de rekening, graag,’ zei Don.

Verslagen droop de ober af.

‘Koffie bij mij thuis?’ stelde Don voor.

Mary Ellen knikte en probeerde niet al te verrukt te kijken.

Nadat Don de rekening had betaald – inclusief een dikke fooi voor de werkloze acteur die het vast ook niet makkelijk had – vertrokken ze uit The Ivy.

De paparazzi stonden al klaar, een schreeuwende meute met lenzen en flitslichten, waarin men elkaar verdrong voor het beste plaatje. ‘Don! Don! Kijk eens hier! Mary Ellen! Smile! Lach eens even deze kant op!’

Zonder kleerscheuren wisten ze zijn voorgereden auto te bereiken.

‘Pff,’ zuchtte Mary Ellen toen Don wegscheurde. ‘Dat was weer heftig.’

‘Ben je toch wel aan gewend?’ merkte hij op. ‘Het hoort erbij, lijkt me.’

‘Voor jou ook.’

‘Niet in deze mate.’

‘Je verwijt mij toch hopelijk niet dat ze er stonden?’

‘Nou ja, je trekt altijd wel véél aandacht.’

‘Maar niet om de goede redenen,’ zei ze scherper dan ze wilde.

Don nam één hand van het stuur en klopte even op haar knie.

Ze reageerde door wat dichter naar hem toe te schuiven.

De hele weg naar zijn huis reed hij te snel. Mary Ellen keek reikhalzend uit naar hun aanstaande activiteiten tussen de lakens; Don vroeg zich af waarom hij haar had uitgenodigd.

Jammer dat ze Cameron niet was. Heel jammer.

‘Wat doen we hier?’ grauwde Phil zachtjes tegen Lucy. ‘Dit is een familieavond van de Richards, we hebben hier niets te zoeken.’

‘Misschien beschouwt Mandy ons als familie?’ opperde Lucy, die even verbaasd was als haar echtgenoot over het gezelschap. Ze had een klein groepje bevriende collega's verwacht, niet Ryans complete familie. Niet dat het geen aardige mensen waren, maar ze hadden een heel ander leven. Zijn zussen waren huismoeders, hun mannen werkten – afgezien van Marty – in het bedrijfsleven, en Ryans moeder was een onbetwiste theemuts, een vrouw die een gezin had neergezet en zelf geen behoeften leek te hebben.

De hemel mocht weten van wie Ryan al zijn talent had, want het zat bepaald niet in de familie, bedacht Lucy.

Marty de stuntman, kwam onmiddellijk op haar af.

‘Vond je te gek in Blue Sapphire,’ zei hij, en hij kwam iets te dicht bij haar staan. ‘Waar heb je geleerd te strippen?’

Blue Sapphire. De enige film waar ze spijt van had. Ze had een stripper gespeeld, een must voor elke zichzelf respecterende filmster. Stripper of hoertje, en het liefst ergens in je carrière een keer allebei tegelijk.

Ze was in Blue Sapphire naakt gegaan omdat de regisseur had volgehouden dat het functioneel voor de rol was. Tieten in beeld. Kont schudden voor de hele wereld. Nog net niet wijdbeens, maar veel scheelde het niet.

Ze huiverde als ze eraan terugdacht. Vooral als ze bedacht hoe Playboy foto's die op de set waren gemaakt in handen kreeg en ze publiceerde, zodat ze ook daar in al haar glorie te bewonderen was.

Blue Sapphire was de gênante vergissing die ze probeerde te vergeten en nu begon deze proleet erover.

‘Mag ik je wat vragen?’ vroeg hij met enigszins dubbele tong en kwam achter haar aan toen ze een poging deed Ryan aan de andere kant van het vertrek te bereiken.

‘Nou?’ zei ze snibbig en absoluut niet in de stemming voor een praatje.

‘Ik wil niet bot doen of zo,’ zei hij en nam nog een slok van zijn peperdure wodka, ‘maar je tieten waren echt sensationeel in die film. Waren ze echt?’

Nou, lef had hij wel. Wat een klootzak!

‘Sorry?’ zei ze ijzig.

‘Nou ja, weet je, toen Demi Moore die rol speelde waarin ze stripte, had ze speciaal daarvoor haar borsten laten vergroten. Dus ik dacht…’

‘Denk maar liever niet,’ kapte Lucy hem af en schonk hem haar dodelijkste blik.

‘Niks mis met implantaten,’ mompelde hij en krabde aan zijn neus. ‘Demi liet die van haar er na de opnamen weer uithalen. En…’

Voor hij verder kon gaan, draaide Lucy hem de rug toe en haastte zich naar Ryan die net een einde maakte aan een verhitte discussie met zijn zus. ‘Kan ik je even spreken?’ vroeg ze.

‘Tuurlijk,’ zei Ryan die de kans met beide handen aangreep om maar even afleiding te hebben. Hij was woedend op Evie; ze was niet goed bij haar hoofd als ze dacht dat Marty echt spijt had en het nooit meer zou doen.

Lucy pakte hem bij de arm en leidde hem naar de patio. ‘Ik hoop dat we niet storen,’ zei ze. ‘Mandy had er niet bij gezegd dat dit een familiefeestje was.’

‘Typisch iets voor haar,’ zei Ryan die zich ook al afvroeg waarom Mandy de Standards had uitgenodigd.

‘Ik heb contact met een zeer getalenteerde jonge schrijver,’ zei Lucy gedempt. ‘Niets tegen Phil zeggen, maar die jongen maakt een script van mijn idee.’

‘Dat is fijn voor je, Lucy. Maar ik denk dat je dat toch beter wel tegen Phil kunt zeggen.’

‘Waarom?’ vroeg ze prikkelbaar. ‘Hij heeft geen interesse. Iedere keer als ik erover begin, negeert hij me, dus ik heb het heft zelf maar in handen genomen. Dat kun je me toch niet kwalijk nemen?’

Ryan haalde zijn schouders op. Lucy's perikelen met haar plannen voor een comeback en haar idee voor een film hadden geen prioriteit voor hem. Hij had andere dingen aan zijn hoofd, zoals de vraag wat Mandy in haar schild voerde. Waarom had ze zijn familie zo haastig opgetrommeld? Hij was er net achter gekomen dat ze het feestje helemaal niet al maanden in de planning had, zijn moeder had verklapt dat Mandy haar vanmorgen pas had gebeld. Dat betekende dat Mandy alles had geregeld toen hij zat te ontbijten met Cameron. Sluwe tante die ze was, had ze hem in de veronderstelling gelaten dat ze echt al een hele tijd iets speciaals met zijn familie wilde doen, terwijl het allemaal last minute was. Had ze nu werkelijk gedacht hiermee weg te komen?

‘Als ik het script in handen heb, wil ik graag dat jij het leest, beloof je dat?’ vroeg Lucy.

‘Geen probleem,’ zei hij afwezig.

Lucy ging op haar tenen staan en kuste hem op de wang. ‘Dank je wel, Ryan, ik wist dat ik op je kon rekenen. Het zal je niet tegenvallen.’

Ryan begaf zich naar de bar. Wat tijd met Cameron doorbrengen, had hem duidelijk gemaakt dat het leven meer te bieden had dan bij een vrouw blijven van wie hij niet meer hield. Hij was klaar met zichzelf straffen voor gebeurtenissen in het verleden waar hij geen invloed op had gehad. Mandy noch hij kon het helpen dat ze miskramen had gehad en dat hun kindje dood was geboren. Hoe tragisch het ook was, het was voltooid verleden tijd en het moment was aangebroken om aan zijn toekomst te gaan denken. Scheiden was de beste uitweg, voor hen allebei.

Hij wist het eindelijk zeker.