40

Om verschillende redenen keek iedereen uit naar het weekend. Cameron omdat ze benieuwd was hoe het zou zijn om meer tijd met Don door te brengen, maar ook wel om gewoon even weg van alles te zijn. Tot haar grote vreugde was Paradise een hit – de club was voortdurend volgeboekt – maar het was ook afzien om alle klanten te bolwerken.

Ryan bereidde zich voor op het weerzien met Anya. Don had hem teruggebeld en gezegd dat hij zijn huis kon gebruiken. Don dacht uiteraard dat hij er een slippertje met een andere vrouw had. ‘Ga ervoor!’ had hij monter geroepen.

Ryan was vooral geïntrigeerd door de vraag hoe Anya Hamilton had ontmoet en hoe hij met haar was getrouwd zonder haar na te trekken. Het leek onwaarschijnlijk dat Hamilton, die normaal gesproken zo'n controlfreak was, zoiets niet zou doen.

Lucy had het druk met de voorbereidingen van haar scriptpresentatie aanstaande zaterdag. Zij had er zin in, Phil niet.

Mandy was blij het huis voor zichzelf te hebben, zonder schreeuwende kinderen over de vloer.

En Don kon niet wachten om een heel weekend met Cameron door te brengen in zijn strandhuis.

Beter kon het niet worden.

Hij had zich in tijden niet zo goed gevoeld en keek vol verwachting uit naar hun volgende afspraakje.

Op zaterdagmorgen hadden Yoko en Lennon door dat er iets gaande was. Ze waren in bad geweest en snuffelden door het huis, klaar voor de nodige actie op het strand. Cameron zou durven zweren dat ze elk woord wat ze zei begrepen en sinds ze had gezegd dat ze naar het strand zouden gaan, waren de honden bijna niet meer te houden. Ze hoopte maar dat het zou klikken met Butch, de labrador van Don.

Wauw, dacht ze grinnikend bij het inpakken. Het is net alsof we kinderen hebben die elkaar voor het eerst ontmoeten. Zal het goed gaan, zullen ze elkaar mogen?

De paparazzi en de verhalen in de roddelbladen hadden een paar dagen aangehouden. Dorian en Lynda waren in de zevende hemel, zij liepen steeds in en uit om te controleren hoeveel persmuskieten er nog op de loer lagen. Ze stonden erop Cameron naar haar auto te escorteren, in de hoop zelf ook in beeld te komen.

Op vrijdag waren de fotografen verdwenen. Don Verona was niet meer in Paradise gespot, dus was de interesse afgenomen. Lynda en Dorian waren zeer teleurgesteld, Cameron was zeer opgelucht, het middelpunt van de belangstelling zijn was niets voor haar.

Don had ze niet meer gezien sinds hun romantische nacht samen, maar ze hadden elkaar wel elke dag telefonisch gesproken. Hij was ontstemd dat ze Reno had gestuurd om met hem te trainen.

‘Ik wil jou,’ had hij klagend gezegd.

‘Je weet hoe ik erover denk,’ had ze gezegd. ‘Werk en privé moeten gescheiden blijven.’

‘Ja, ja, ik weet het. Wil dit zeggen dat ik nu bij de afdeling privé hoor?’

‘Zoiets, ja,’ zei ze voorzichtig.

‘Zoiets? Je zou moeten watertanden om méér.’

‘Je verbeeldt je wel veel, hè?’

Op zaterdag pikte hij haar rond de middag op in een kaki broek, een zwart t-shirt en een witte honkbalpet. Ze moest toegeven dat hij er lekker uitzag.

Het gevoel was wederzijds. ‘Hé, schoonheid,’ zei hij en omhelsde haar snel.

‘Wil je mijn dvd-recorder zien?’ vroeg ze plagerig.

‘Ik wil liever wat anders van je zien, maar wat moet dat moet,’ grinnikte hij. ‘Ben je er blij mee?’

‘Ik heb geen idee hoe het ding werkt.’

‘Ik doe het wel even voor.’

Cameron schudde haar hoofd. ‘Later misschien. Yoko en Lennon weten dat ze naar het strand mogen en worden steeds ongeduldiger.’

‘En hoe zit dat met jou?’ vroeg hij, kusjes gevend in haar hals. ‘Ben jij ook een beetje ongeduldig?’

‘O, meneer Verona,’ zuchtte ze. ‘U hebt wel érg veel bevestiging nodig, hè?’

Hij schoot in de lach, ze lachte met hem mee. Het was zonder enige twijfel leuk om hem weer te zien.

‘Laten we gaan,’ zei hij. ‘Voor ik weer een bekeuring krijg in deze stomme straat, of Butch gedognapt wordt. Hij zit in de auto te wachten.’

‘Zeg, noem mijn straat niet stom, alsjeblieft,’ verzocht ze nuffig. ‘Het is een keurig buurtje.’

‘Ja, waar ik deze week een keurige bekeuring heb gekregen.’

‘Had je ook maar niet moeten blijven slapen.’

‘Volgende keer blijf je maar gewoon bij mij slapen,’ besloot hij vol zelfvertrouwen.

‘Als er al een volgende keer komt,’ kaatste ze plagend terug.

Kibbelend liepen ze naar een grote zwarte suv waar Butch met zijn kop uit het raam hing. Zodra hij hen zag, begon hij als een gek te blaffen, ontzet om zijn baas te zien in het gezelschap van twee andere honden.

Yoko en Lennon lieten het niet op zich zitten en gingen zeker zo hard tekeer.

‘Dit is misschien niet zo'n goed idee,’ zei Cameron onzeker. ‘Lennon is nogal beschermend tegenover Yoko als er een andere reu in de buurt is.’

‘En dat zeg je nu pas,’ zei Don droog.

‘Sorry, niet eerder aan gedacht.’

‘Butch is niet dominant,’ zei Don, ‘maar om ze meteen bij hem in “zijn” auto te zetten, is misschien wat te veel gevraagd.’

‘Wat stel jij voor?’

‘Als je ze nu eens mee terug neemt naar huis en ze in de tuin laat? Dan breng ik Butch daar over een paar minuten heen, als ze eenmaal even rustig aan elkaar hebben kunnen snuffelen, gaat het vast beter.’

‘Goed plan.’ Ze overhandigde hem haar weekendtas en liep terug met Yoko en Lennon.

Don keek links en rechts de straat af. Geen paparazzi te bekennen. De hemel zij dank dat ze nog niet ontdekt hadden waar Cameron woonde. Het ergerde haar al genoeg dat ze een paar dagen voor de ingang van Paradise hadden rondgehangen. Als ze zich ook nog voor haar huis zouden ophouden, zou ze echt woedend worden en het laatste wat hij wilde was dat ze op hem zou afknappen om zoiets banaals. Zeker gezien het feit dat het wel eens meer zou kunnen worden dan een ordinaire romance.

Er hing een man rond op de hoek van de straat. Hij had hem al gezien toen hij langs was gereden, maar de man bleef op afstand en leek geen camera's bij zich te hebben.

Door de jaren heen had Don te maken gehad met diverse doodsbedreigingen en een krankzinnige vrouwelijke fan die hem vurige liefdesbrieven schreef die al snel tot haatmail escaleerden toen hij ze niet beantwoordde. De stalker had twee keer ingebroken in zijn huis, hem een collectie zeer vreemde cadeaus gestuurd en was op een dag in zijn kantoor verschenen waar ze zijn assistent had gestoken met een briefopener. Goddank was dat goed afgelopen. Na dat incident was hij echter supervoorzichtig geworden en altijd op zijn hoede.

Hij had de deur nog niet geopend of Butch gooide zich met zijn volle gewicht naar buiten. Er waren nieuwe vrienden in beeld en de enthousiaste labrador kon niet wachten.

Don liep achter hem aan naar Camerons huis. Het stoorde hem dat ze aan een straat woonde zonder beveiligingscamera's of hekken. Bovendien kon hij zijn verdomde auto nergens kwijt, omdat haar garage alleen maar plaats bood aan haar dierbare Mustang.

Hij nam zich voor een echte auto voor haar te kopen en corrigeerde zichzelf door er meteen achteraan te denken dat hij dat eerst met haar moest bespreken: ze deed moeilijk over dat soort dingen.

Uit zijn ooghoeken zag hij de man die op de hoek van de straat had gestaan, opeens in zijn richting komen.

Shit, toch een journalist? Weer een getikte fan? Een bedreiging?

Voor hij er nog langer over na kon denken, stond de man al voor hem. ‘Sorry, man, maar mag ik je wat vragen?’

Automatisch deed Don een stapje terug. Hij was een lange vent, maar deze kerel was nog langer en vrij zwaar gebouwd, met blond haar en een verweerde huid, alsof hij veel buiten was. Zijn accent was Australisch, dus wellicht was hij een toerist.

‘Ik zoek Sunset Boulevard, is dat hier in de buurt?’

Bingo! Toch een toerist. Opgelucht wees Don hem de weg en liep toen weer verder op Camerons tuinpad.

‘Sorry dat ik zo nieuwsgierig ben,’ riep de man hem na. ‘Ik had al gehoord dat de meisjes in LA mooi waren, maar die vrouw met wie je net stond te praten is pas echt een stuk. Is ze je vriendin?’

Toerist? Of toch een journalist, op zoek naar een scoop?

Don had geen idee. Waar was Fanny als je haar nodig had?

‘Zus,’ zei hij zo achteloos mogelijk, met zijn hand al op de deurknop.

De vreemdeling gaf het niet op. ‘Is ze getrouwd?’ riep hij Don toe. ‘Want als dat niet het geval is, wil ik best eens met haar uit.’

Don negeerde de vreemde man, stapte binnen en sloot de deur stevig achter zich. Wat een freak. Wat had je toch hondsbrutale mensen.

Butch racete door het kleine huis, rechtstreeks naar het tuintje waar hij onmiddellijk veel te veel belangstelling toonde voor Yoko.

Lennon gromde en stond klaar om Butch een lesje te leren.

Don vergat meteen de toerist, journalist, whatever en ging naast Cameron staan om te zien hoe de kennismaking tussen hun honden verliep.

Een halfuur later waren ze onderweg naar Malibu.

‘Waar ga je heen?’ wilde Mandy weten.

Ik heb een afspraak met het tienerhoertje dat ik heb gered en dat nu getrouwd is met je vader.

‘Naar Evie,’ antwoordde Ryan kalm. ‘Ik heb de jongens beloofd dat we buiten de deur gaan lunchen. Zin om mee te gaan?’

Ze moest er niet aan denken. ‘Nee, dank je. Ik heb voor de rest van mijn leven wel genoeg van die kleine monsters gezien en gehoord.’

Hij vroeg zich af wat voor moeder Mandy zou zijn geweest als ze samen wel kinderen hadden kunnen krijgen.

Waarschijnlijk bepaald niet Moeder van het Jaar.

‘Oké, zeg niet dat ik je niet heb gevraagd.’

‘Als het nu een lunch voor jou en mij op het terras van Spago was, zou het wat anders zijn,’ zei ze, in een poging hem een schuldgevoel te bezorgen – een van haar favoriete hobby's.

‘Nee, het wordt wat minder chics met de jongens.’

‘Jammer.’

‘Ja…’

En toen had hij opeens een plan. Aangezien het schier onmogelijk bleek om het onderwerp scheiding aan te snijden, was een rustig diner bij Spago wellicht een optie. Dan zouden ze in een openbare ruimte zitten en was de kans klein dat Mandy een scène zou schoppen.

Hij begreep niet goed waarom hij er zo'n moeite mee had om haar te vertellen dat hun huwelijk wat hem betreft over en uit was. Mandy was niet dom, dat had ze zelf toch ook wel door?

‘Wat zou je ervan vinden om vanavond samen te dineren bij Spago?’ zei hij snel, voor de moed weer in zijn schoenen zou zinken. ‘Alleen jij en ik, verder niemand.’

Weer overviel hij Mandy. Ze kon zich niet herinneren wanneer Ryan en zij voor het laatst een intiem diner hadden gehad. Was dit een romantisch gebaar? Of zou hij weer over relatietherapie beginnen?

Haar achterdocht was groot, maar dat liet ze niet merken.

‘Wat een enig idee,’ zei ze, gepast enthousiast. ‘Ik zal een tafel reserveren.’

Ze besloot ook meteen een verdedigingsstrategie te bedenken. Over haar lijk dat ze in relatietherapie zou gaan.

Het was puur toeval dat Lucy Phil betrapte tijdens een wip met Suki, de assistente die hij een paar weken eerder op haar verzoek had ontslagen.

Lucy kwam nooit in het boomhuis waarin Phil zich opsloot om te schrijven, maar het was zaterdag en ze was er oprecht van overtuigd dat hij weg was.

Ze had bedacht dat het boomhuis de perfecte plek was om de dieren tijdens het dineetje op te sluiten. De papegaai en de honden zouden het er best een paar uur uithouden, het hangbuikzwijntje bleef echter een probleem. In ieder geval wilde ze met eigen ogen zien hoe smerig het boomhuis was, omdat Phil weigerde er de werksters in toe te laten om het eens goed schoon te maken. Het boomhuis was zijn domein; hij had het zelf ontworpen, als een plek waar hij zich kon terugtrekken en ongestoord zijn creatieve aanvallen kon verwerken.

En blijkbaar dus ook ongestoord zijn seksuele lusten kon botvieren. Ze dropen letterlijk over Suki's platte borstkas terwijl Phil kreunde en gromde, en zich terugtrok om zich af te rukken op Suki's non-existente tieten.

Bevroren als een standbeeld stond Lucy in de deuropening, te gechoqueerd om te bewegen. Ze wist dat haar man haar ontrouw was – iedereen was op de hoogte van Phil Standards seksuele veroveringen. Ze had echter niet gedacht dat hij het lef zou hebben om haar te bedriegen op hun eigen terrein.

‘Jij smerige hoerenlopende klootzak!’ schreeuwde ze hem toe.

Ze had de uitdrukking ‘hoerenlopende klootzak’ nog nooit eerder gebruikt, behalve dan in een van haar films, maar het leek hier toepasselijk.

Geschrokken trok Phil zijn harige kont terug en sprong overeind met een misprijzende brul. ‘Wat de doe jij hier verdomme?’ bulderde hij. ‘Je weet dat je hier niet mag komen! Niemand mag hier binnenkomen!’

‘Val toch dood, vuile ellendeling!’ Het was weer tekst uit een van haar films, haar oeuvre kwam zo nog eens van pas.

Hoe haalde hij het in zijn hoofd om kwaad te zijn op haar? Probeer de zaak maar weer om te draaien, typisch Phil.

Suki kwam overeind op de bank, Phils sperma droop van haar borsten. Lucy zag dat ze echt geen tieten had, maar wel grote bruine tepels.

‘Voor het geval mijn echtgenoot vergeten is het tegen je te zeggen,’ zei Lucy zo ijzig mogelijk tegen het meisje. ‘Je bent ontslagen.’ En met die woorden draaide ze zich om, liep naar beneden en meteen door naar haar auto – de nieuwe Mercedes die Phil vorige week nog maar voor haar had gekocht.

Ze was weg voor iemand haar kon tegenhouden. Niet dat iemand dat probeerde.

Ze was helemaal alleen met haar woede en op dat moment beviel haar dat prima.