48

Cameron was zich er niet van bewust dat Gregg bij haar thuis rondliep als hij daar zin in had. Hij wist te allen tijde waar ze was. Hij wist bij welke buurman ze haar honden stalde, hij wist precies wanneer de werkster kwam: twee keer per week, op dinsdag en vrijdag, tussen negen en één.

Als Cameron er niet was, gebruikte hij haar huis alsof het van hem was, wat volgens hem ook het geval was. Tenslotte waren ze getrouwd. Hij was haar echtgenoot. Hij had bepaalde rechten.

Hij keek sport op haar televisie. Dronk haar drank. At haar eten op. Trok zich af in haar slaapkamer. Goed beschouwd deed hij alles waar hij maar zin in had. En terwijl hij zijn gang ging, leerde hij en passant de agenda die ze altijd op de keukentafel liet slingeren, uit zijn hoofd. Hij hoefde haar niet meer te volgen, hij wist precies wat ze deed en waar ze was. Die agenda had echt reuze geholpen.

Na het weekend aan het strand met Rijke Pik had Gregg geconstateerd dat ze hem slechts tweemaal had gezien. De ene keer was ze met hem naar een begrafenis gegaan. Gregg was haar daar wel gevolgd – erg deprimerend. En op donderdagavond had ze met Rijke Pik gegeten in Il Sole, een knus restaurant aan Sunset.

Cameron was een workaholic geworden. Het grootste deel van de dag zat ze in Paradise, waar ze eigenlijk alleen uit kwam om met klanten in hun eigen privéfitnessruimte te trainen.

Op een dag, toen hij zeker wist dat ze niet aanwezig was, was Gregg brutaalweg Paradise binnengelopen en had zich voorgesteld aan het rondborstige lekkere Mexicaanse ding dat achter de balie zat. Hij had gezegd dat hij als journalist schreef voor een groot sportblad in Sydney, Australië en dat hij wat informatie over Paradise nodig had, omdat hij er een stukje over wil de schrijven.

‘Wat geweldig,’ had Lynda gekird terwijl ze met haar valse wimpers klapwiekte. ‘Maar daarvoor moet u echt een van de eigenaren hebben.’

‘En wie zijn dat?’ vroeg hij, terwijl hij meteen een beetje met haar flirtte.

‘Cole, maar die is even bezig met een klant. En Cameron, die momenteel afwezig is.’

‘Dat is jammer, want ik heb een deadline en ik heb echt een paar quotes nodig. Wie is die Cameron eigenlijk?’

‘Cameron Paradise. De club is naar haar genoemd, zij heeft het concept bedacht.’ De telefoon ging. ‘Sorry,’ zei ze verontschuldigend tegen Gregg en nam op.

‘En hoe heet jij?’ vroeg hij toen ze het telefoongesprek had afgehandeld.

‘Lynda,’ zei ze kuis, terwijl ze zichtbaar van alle belangstelling genoot.

Gregg speelde het slim met Lynda. Nodigde haar uit voor een sandwich tijdens haar lunchpauze, beloofde haar dat hij iets positiefs zou schrijven over Paradise en dat hij haar een exemplaar op zou sturen waarmee ze haar bazen kon verrassen en dan ook nog eens alle eer kon opstrijken voor de positieve publiciteit. ‘We zetten er zelfs een foto van jou bij,’ zei hij, in de wetenschap dat ze die verleiding niet zou kunnen weerstaan.

Boven een snelle sandwich met tonijn liep Lynda helemaal leeg, in de veronderstelling dat hij een geweldig stuk zou gaan schrijven.

In je dromen, Salma Hayek-wannabe.

Dus… Cameron had tegen niemand gezegd dat ze getrouwd was. Interessant.

En nu had ze dus een opwindende romance met Rijke Pik alsof er geen vuiltje aan de lucht was.

Hoog tijd om een einde aan haar fucking spelletjes te maken.

Hoog tijd om zijn vrouw mee naar huis te nemen.