33

De opruimploeg was druk bezig toen Cameron Paradise in liep. Cole, Dorian, Lynda, Cherry en Reno zaten in het kantoor en aten een pizza van California Pizza Kitchen terwijl medewerkers van de catering rondliepen met grote vuilniszakken om de resten op te ruimen van wat een zeer succesvol openings feest was geweest.

‘Ze is binnen! Madam Paradise is gearriveerd, in eigen persoon!’ riep Dorian uit en hij sprong op om een diepe buiging voor haar te maken.

‘Niet zo hard praten,’ kreunde Cameron, die haar hoofd met bei de handen vast hield. ‘Een beetje begrip voor mijn kater, graag.’

‘O, voelt madam zich niet helemaal topfit?’ Dorian probeerde medeleven in zijn stem te leggen, maar het klonk meer als leedvermaak.

‘Topfit!’ gilde Lynda opgewonden. Haar wulpse borsten puilden bijna uit een strak oranje topje. ‘Die meid moet wel topfit zijn. Don Verona zat haar de hele avond achterna.’

‘Toe maar,’ zei Cameron met een zucht. ‘Praat gerust over me alsof ik er niet bij ben.’

‘We hebben de LA Times gehaald,’ merkte Cole op en hij zwaaide met de krant heen en weer. ‘Grote foto van Mary Ellen met je grote vriend Don en Birdy Marvel, stoned en wel met haar nieuwe getatoeëerde dekhengst.’

‘Jillian had het vanmorgen op Good Day LA over ons,’ meldde Cherry. ‘Ze prees Paradise aan als dé plek om de buikspieren van een filmster te krijgen. Dorothy zei dat ze niet kon wachten om hier te komen trainen en Steve zei dat hij ook van de partij zou zijn. Goed, hè?’

‘Natalie wijdt er vanavond vier minuten aan in haar show,’ zei Cole. ‘De telefoons rinkelen non-stop, we maken een vliegende start.’

‘Het spijt me dat ik dat allemaal heb gemist.’ Cameron liet zich in een stoel zakken. ‘Ik stel voor dat jullie me voortaan tegenhouden als ik zelfs maar naar een glas alcohol kijk.’

‘Oké, zuipschuit,’ zei Dorian grinnikend. ‘Zullen we doen. Maar ik moet zeggen dat je geen slechte dronk hebt, hoor. Na een paar borrels kom je echt helemaal los.’

‘Hou je mond, ik wil het niet horen.’ Camerons hoofd voelde nog altijd alsof er een drilboor in denderde. God, wat had ze gedaan? Te veel gedronken en zichzelf voor schut gezet. Ergens uit de krochten van haar kater dobberden onscherpe beelden naar boven van Don die haar naar huis reed, terwijl zij hem af probeerde te likken. Hoe vernederend!

Nog een geluk dat Katie erbij was geweest, anders had ze vast dingen gedaan waar ze nu ontzettend spijt van zou hebben, Katie had goed op haar gepast. En Don verdiende bonuspunten voor het feit dat hij zich keurig had gedragen – nadat hij Katie had geholpen om haar in bed te stoppen, was hij vertrokken.

Toen ze eindelijk wakker was geworden met de koning aller katers, had Katie op het punt gestaan naar het vliegveld te vertrekken.

‘Ik heb een taxi gebeld,’ meldde Katie. ‘Je ziet er niet uit en als je niet voor Don Verona gaat, ben je niet goed bij je hoofd.’

‘O,’ had Cameron met bonzend hoofd gejammerd. ‘Moet je echt al weg? Ik moet weten wat ik gisteravond heb gedaan. Was ik erg weerzinwekkend? Haat iedereen me nu?’

‘Iedereen is dol op je,’ zei Katie zakelijk. ‘Ik heb de honden uitgelaten, de kranten liggen op tafel en je bank is absoluut niet geschikt om op te slapen. En o ja, Don heeft je de mooiste bos rozen ter wereld gestuurd. Moet ervandoor, mijn taxi staat te wachten.’

‘Bel me later,’ kraste Cameron.

‘Doe ik.’

Katie was vertrokken, om zich weer in de armen van haar wannabe-rockster te werken en Cameron had kans gezien om op een of andere manier Paradise te bereiken.

Ze keek de kring met lachende gezichten rond en wist dat de vreugde terecht was: ze waren inderdaad goed van start gegaan.

Het was echter een tikje onwerkelijk dat haar dromen waarheid leken te worden op het moment dat ze kampte met een kater – ze zou juist van elke minuut moeten genieten.

Die verdomde Ryan Richards, ook. Het was allemaal zijn schuld.

Dons eerste telefoontje kwam tussen de middag. ‘Ik ben onze avond aan het plannen,’ deelde hij mee en klonk erg in zijn nopjes met zichzelf.

‘Alsjeblieft niet,’ zei ze krakend en piepend. Ze wilde nergens heen, behalve naar bed.

‘Ga je liever op de bonnefooi op pad?’

‘Ik ga liever vroeg naar bed om te slapen, zodat ik me morgen hopelijk weer een beetje mens voel,’ legde ze uit, in de hoop dat hij het zou begrijpen.

‘O, nee,’ zei hij waarschuwend.

‘O, nee, wat?’

‘O, nee,’ herhaalde hij ferm. ‘Je komt niet onder onze deal uit.’

‘Welke deal?’ vroeg ze quasi-onschuldig, hoewel ze precies wist waar hij het over had. Hun date. Hun eerste date. Nou ja, technisch gezien hun tweede, als ze het verjaardagsfeestje van Ryan meerekenden.

‘Juffrouw Paradise,’ zei Don streng. ‘Haal het niet in je hoofd om een loopje met me te nemen.’

‘Don, de waarheid is dat je me vanavond niet eens wilt zien,’ zei ze zachtjes.

‘Dat maak ik zelf wel uit.’

‘Ik zie er niet uit en voel me nog beroerder dan dat.’ Ze zweeg even en hoopte dat hij haar niet aan de afspraak zou houden. ‘Geloof me, ik zal geen goed gezelschap zijn.’

‘Jij? Onmogelijk,’ zei hij galant.

‘Alsjeblieft,’ smeekte ze. ‘Kunnen we het naar morgenavond verzetten?’

‘Het? Gaan we “het” doen?’ vroeg hij geïnteresseerd.

Cameron zuchtte diep. ‘Je weet best waar ik het over heb.’

‘Nee, Cameron.’

‘Alsjeblieft, Don. Alsjeblieft.’

Don smolt alsnog. ‘Ah, jezus. Nou ja, als je erop staat.’

‘Dank je wel,’ zei ze, oprecht erkentelijk.

‘Zie ik je morgenochtend om zeven uur, oké?’

‘Ik zal er zijn. Zorg jij dat je aangekleed bent en koffie op hebt? Dan gaan we meteen aan de slag.’

‘Ja, juf.’

Met een glimlach klapte ze haar mobieltje dicht. Don had iets onweerstaanbaars. Misschien was hij wel de ware en was Ryan niet meer dan een rare bevlieging.

Op een of andere manier wist ze de dag door te komen. Om vier uur verzamelden ze zich allemaal in het kantoor om op de computer naar de live feed van Natalies show te kijken, die op dat moment in New York al werd uitgezonden.

Natalie, verleidelijk gekleed in haar laag uitgesneden Versace, schuimde het feestgezelschap af met haar cameracrew en interviewde celebrity's over hun fitnesstips. Don was geestig als altijd: ‘Zo lang ik in staat ben zelf mijn bed uit te stappen, beschouw ik mezelf als fit,’ zei hij. ‘Maar even serieus, Cameron Paradise is verantwoordelijk voor de mooiste en fitste lijven van Hollywood.’

Natalie, die het item zelf had geproduceerd, had meteen daarna een shot gemonteerd van Camerons aankomst.

Iedereen in het kantoor juichte.

‘Dit kan ik je alvast zeggen,’ zei Natalie, weer vanuit de studio, ‘als je snel in vorm wilt raken, dan ben je bij Paradise aan het juiste adres.’

‘Dat was fan-fucking-tastisch,’ zei Cole enthousiast. ‘Mijn zus is er echt voor gegaan, zeg.’

‘En jij, madame,’ zei Dorian tegen Cameron, ‘jij zag er dus beter uit dan wie ook. Je bent een echte ster, onze ster!’

Ze wilde helemaal niemands ster zijn, ze wilde alleen maar naar huis om in bed te kruipen. En na Natalies show deed ze dat ook: met twee paracetamol en twee flesjes Evian verdween ze onder haar dekbed en was meteen van de wereld.

Cole nam Natalie mee uit eten in Argo om het te vieren. Hij had gehoopt dat Cameron mee zou komen, maar die had daarvan af gezien.

‘Het stukje in je show was echt geweldig,’ zei hij. ‘Ontzettend bedankt, Nat. Je hebt echt geholpen om Paradise in één keer bekend te maken.’

‘Moet mijn kleine broertje toch helpen om een hele grote te worden,’ zei Natalie hartelijk. ‘Waar is Cameron? Ik moet het je even vertellen: onze website is bijna gecrasht, iedereen wil meer over haar weten. Ik wil haar eigenlijk wel interviewen voor de show.’

‘Ze leed vandaag onder een enorme kater en is vroeg naar bed gegaan,’ legde Cole uit. ‘Te veel cocktails, als je het mij vraagt.’

Natalie keek hem verbaasd aan. ‘Wou je zeggen dat zij drinkt, met dat lijf en zo'n gezicht?’

‘Normaal gesproken niet, vandaar dat ze vandaag zo'n wrak was.’ Cole dronk zijn bier rechtstreeks uit het flesje.

‘Dat zal best.’

‘Moet je horen,’ zei Cole, opeens serieus. ‘Wie is onze geheimzinnige tweede investeerder die het geld zo makkelijk laat rollen?’

‘Mag ik niet zeggen,’ zei Natalie en ze nam een slokje van haar cosmopolitan.

‘Hoezo, mag je dat niet zeggen? Ik ben je bloedeigen broer en trouwens, we zijn nu ook zakenpartners.’

‘Dat is zo,’ zei Natalie, in het geheel niet onder de indruk.

Cole nam nog een slok bier. ‘Dus, wie is het?’

‘Ik kan het niet zeggen, ik heb beloofd de privacy van de persoon in kwestie te bewaken.’

‘Shit, Natalie! Cameron wil het weten.’

‘Het spijt me broertje, ik kan het echt niet zeggen. Maar zolang hij geld voorschiet en daar niets voor terug wil, is er toch niets aan de hand?’

Verbaasd keek Cole haar aan. ‘Hij wil er niets voor terug? Dat slaat toch nergens op?’

‘Hij is rijk, hij doet het om mij een plezier te doen,’ zei Natalie luchtig. ‘Wat hij erin steekt, heeft geen invloed op onze deal.’

‘Die man moet niet goed bij zijn hoofd zijn.’

‘Wie weet.’

‘Zeg eens, was hij op het feest?’

Natalie knikte. ‘Uiteraard, hij had het zelf betaald.’

‘Aha,’ zei Cole. Hij was ervan overtuigd dat het Natalies vriend was, het moest de projectontwikkelaar wel zijn.

Natalie besloot van onderwerp te veranderen, omdat ze Don had bezworen dat ze zijn naam nooit zou noemen. ‘Mijn hele crew wil lid worden, kun je wat aanmeldingsformulieren laten opsturen?’

‘Geen probleem,’ zei Cole. ‘Je hebt toch hopelijk wel gezegd dat het lidmaatschap begint bij duizend dollar per jaar?’

‘Ieder moet maar voor zichzelf besluiten of dat het geld waard is,’ zei ze en ze wuifde naar superster Venus en haar veel jongere echtgenoot Billy Melina, zelf ook een ster. Het duo baande zich een weg naar een tafel op het terras buiten.

Cole zat meteen recht overeind. ‘Shit!’ zei hij opgewonden. ‘Ken jij hen?’

‘Ja, Cole, ik ken iedereen en iedereen kent mij, zolang ze me maar in de juiste context zien.’

‘Wat wil je daar mee zeggen?’

‘Nou, dat ik een celebrity-journalist op televisie ben,’ zei Natalie bondig. ‘Dus als ik ze interview, doen we net alsof we dikke vrienden zijn. En als ze me ergens anders zien, weten ze niet precies meer waarvan ze me kennen. Dat is het spel.’

‘Billy Melina ziet er lekker uit, zeg.’ Begerig keek Cole naar de knappe acteur. ‘Ik zou het helemaal niet erg vinden om dat kontje in vorm te houden.’

‘Niet kwijlen over hetero's,’ vermaande Natalie streng. ‘Dat is altijd je probleem geweest – het heeft gewoon geen zin.’

‘Misschien zit hij nog in de kast?’ opperde Cole hoopvol.

‘Hij is getrouwd met Venus,’ merkte zijn zus droog op. ‘Dus ik denk het niet.’

Zo snel gaf Cole het nu ook weer niet op. ‘Je weet het niet, het zijn vaak degenen van wie je het niet zou vermoeden.’

‘God beware me,’ zuchtte Natalie. ‘Zul je ooit de ware vinden?’

Cole snoof. ‘Jij werkt ze anders ook in een rap tempo af, je bent geen haar beter.’

‘Zoveel mannen, zo weinig tijd,’ mijmerde ze. ‘Misschien morgen de ware, misschien wel nooit. Ik heb geen haast.’

‘Het zal wel in de familie zitten,’ zei hij. ‘Altijd aan het rondkijken, hè?’

‘Nou, kijk dan maar niet in Billy Melina's richting, want dat is gewoon een ouderwetse hetero.’

‘Tuurlijk,’ zei Cole spottend.

Natalie draaide met haar ogen. ‘Freak!’

Moet je horen…’

‘… wie het zegt!’ maakte ze zijn zin af.

En toen barstten ze beiden in lachen uit.

Cameron voelde zich fantastisch toen ze na tien uur slapen wakker werd. Geen spoortje van de kater meer te bekennen, wauw!

In bed liet ze de gebeurtenissen van de afgelopen dag nog even de revue passeren. Het was zo opwindend dat het allemaal gelukt was, dat Paradise daadwerkelijk bestond. Echt te cool voor woor den gewoon.

Yoko en Lennon lagen naast haar op bed, snurkend en winden latend als gebruikelijk.

‘Wakker worden!’ commandeerde ze.

De honden sprongen van het bed en begonnen onmiddellijk te blaffen.

‘Hou je maar koest zolang het nog kan,’ adviseerde ze. ‘We hebben een drukke dag voor de boeg.’

Zingend nam ze een douche, trok een trainingspak aan, holde een rondje met de honden, zette ze af bij meneer Wasabi en reed door naar Don.

Hij had zich aan zijn belofte gehouden en stond klaar in een trainingsoutfit. ‘Ik heb zelfs al koffie gezet,’ verklaarde hij. ‘Ik dacht dat je dat misschien wel nodig zou hebben,’ voegde hij er uitgestreken aan toe.

‘Nee, ik kan wel zonder,’ zei ze opgewekt en zette meteen koers naar de fitnessruimte. ‘Ik voel me vandaag fantastisch.’

‘Goed om te horen.’

‘En nog ontzettend bedankt voor je erg aardige commentaar bij Natalie, het is met gejuich ontvangen.’

Hij volgde haar de trap op. ‘Het schijnt te hebben gewerkt. Mensen vragen me constant of ik je nummer voor ze heb, omdat ze ook naar Paradise willen.’

‘Wat fantastisch.’

‘Instant succes, Cam.’

Cameron wist dat het niet alleen aan haar te danken was. ‘Dank zij al jouw steun en die van Natalie, natuurlijk. Die vrouw heeft tomeloze energie.’

‘Dat kun je wel zeggen,’ zei Don. ‘Had ik al gezegd dat ik een interview met haar doe?’

‘O, is ze te gast in je show?’

‘Nee,’ zei hij zo achteloos mogelijk. ‘Ik laat haar mij exclusief interviewen.’

Ongelovig keek ze hem aan. ‘Ik dacht dat jij dat soort dingen nooit deed?’

‘Dat is ook zo, maar Natalie zeurt al zo lang aan mijn hoofd dat ze me murw heeft gemaakt.’

‘Ik had geen idee dat jullie elkaar zo goed kenden.’

Don schudde zijn hoofd. ‘We zijn niet heel close, maar ik heb haar altijd een van de beste entertainment interviewers gevonden. Bovendien zette ze me klem op het feest, ik kon geen nee zeggen.’

‘Je brengt het gesprek toch hopelijk wel even op Paradise?’

Lachend keek hij haar aan. ‘Houdt het dan nooit eens op? Ben ik je pr-hoer of zo?’

‘Wat jij maar wilt,’ giechelde ze.

‘Leuk dat je in zo'n vrolijke bui bent,’ merkte Don tevreden op.

‘O, maak je maar niet blij,’ zei ze meteen. ‘Hup, op de loopband, geen geklets meer.’

‘En nét als je een glimpje zonneschijn bij haar ziet, breekt haar bazige kant weer door,’ klaagde Don.

‘Ik ben niet bazig,’ protesteerde ze. ‘Ik ben gewoon goed georganiseerd.’

‘Ja, dát zal het zijn.’

‘Trouwens, ik stop met de huisbezoeken en vraag iedereen voortaan naar Paradise te komen.’

Vol zelfvertrouwen stapte hij op de loopband. ‘Dat geldt natuurlijk niet voor mij.’

‘Nou…’

‘Ik ben de uitzondering op de regel,’ verzekerde hij haar en schonk haar een van zijn oogverblindende lachjes. ‘Tenslotte ben ik degene die eergisteren je reputatie heeft gered. Als ik er niet was geweest zou je wijdbeens op de grond het volkslied hebben zitten zingen, met je jurk om je middel geknoopt.’

‘Niet waar!’ zei ze blozend.

‘Je herinnert je het niet meer?’

‘Ik weet nog meer dan genoeg, dank je wel. Zo erg was het nu ook weer niet.’

‘Je stond al op het punt om op de bar te klimmen,’ dikte hij het plagend nog wat verder aan.

‘Zullen we het ergens anders over hebben?’ stelde ze smekend voor.

‘Prima, hoor. Zolang je onze afspraak maar niet vergeet.’

‘Welke afspraak?’

‘Kom op, juffrouwtje Paradise, niet doen,’ zei hij bars. ‘Vanavond gaan we samen uit. Ik haal je om acht uur op.’

‘O ja? Nou, in dat geval beloof ik geen druppel te drinken.’

Met een onweerstaanbare grijns keek hij haar aan. ‘Jammer, ik hoopte al op een reprise van je performance op het feest.’

‘Hou toch je mond.’ Ze boog zich over de loopband om het tempo op zijn hoogst te zetten.

‘Jezus, Cam,’ zei Don hijgend terwijl hij zijn best deed de band bij te houden. ‘Wil je me dood hebben, of zo?’

Nu was het haar beurt om fijntjes te lachen. ‘Misschien.’