6

De meeste mensen zouden buiten bewustzijn raken als ze Vicodin en Xanax door elkaar slikten, maar Lucy Standard – voorheen filmster Lucy Lyons – gedijde uitstekend op de combinatie. Aan tafel dommelde ze hooguit wel eens even weg, waarop haar man Phil haar gekscherend omschreef als drugsverslaafde.

Hun vrienden vonden dat niet zo grappig, maar Phil verzekerde iedereen dat Lucy precies wist waar ze mee bezig was.

‘Het komt door haar rug,’ legde hij uit. ‘Ze heeft gillende pijn in haar rug overhouden aan een stunt die ze zo nodig zelf moest doen toen ze die actiefilm deed met onze huidige gouverneur, die zogenaamde acteur. Hij had haar tegen moeten houden, maar had het te druk met piekeren over zijn close-ups.’

Lucy en Phil woonden in een veredelde boerderij in Brentwood met hun twee kinderen en een menagerie aan dieren, waaronder drie honden, een hangbuikzwijntje en een papegaai die ‘Fuck you!’ krijste tegen iedereen die het waagde in de buurt van zijn stok te komen.

Phil, een beer van een vent met een paar Oscars op zijn schoorsteenmantel, was aardig, een tikje te zwaar en getooid met rossig haar, dito baard en een klinkende lach. Hij was tevens een notoire vreemdganger. ‘Kutjes zijn mijn hobby,’ schepte hij op tegen zijn vrienden. ‘Kutjes en tieten, daar draait het om.’

Lucy koos ervoor om te negeren dat haar man met alles krikte wat een hartslag had, hoewel ze het wel wist. Iederéén wist dat Phil zijn pik niet in zijn broek kon houden.

Lucy was veertig, een moeilijke leeftijd voor een actrice in Hollywood. Ooit was ze een superster geweest, maar inmiddels had ze al een paar jaar niet meer gewerkt. Omdat Phil een succesvol scriptschrijver was, deed ze alsof dit haar niet kon schelen, maar uiteraard zat het haar wel dwars. Anderzijds had ze geen zin om iemands moeder te spelen, dus zat ze haar tijd uit tot ze de kans kreeg om een verpletterende comeback te maken. Lucy was nog altijd beeldschoon, met lang donker haar en een killer lichaam. Ze kon bovendien nog acteren ook.

Phil verdiende geld als water en was zeer gul, dus shoppen, duur lunchen en de nieuwste beautybehandelingen hielden Lucy aangenaam bezig. Haar uiterlijk dagelijks bijhouden was een hele klus, maar toch noodzaak aangezien ze nog altijd overal door paparazzi werd achtervolgd. Ze waren allemaal uit op dat ene shot waarop ze er vreselijk uitzag en ze weigerde hun dat genoegen te doen.

Lucy had een plan. Dat plan bestond uit een grote rol in een nog veel grotere film scoren, zodat alle mensen die haar hadden afgeschreven zich de haren uit het hoofd zouden trekken. Ryan Richards maakte deel uit van dat plan, al wist hij dat zelf nog niet. Ze wilde dat hij de film ging produceren die haar weer aan de top zou brengen. Haar man Phil zou de rol van haar leven voor haar schrijven, iets wat hij overigens ook nog niet wist.

Lucy had een duidelijk beeld – als ze niet te veel van de wereld was – hoe ze beide mannen zover moest krijgen. Mandy zou haar erbij helpen, want Mandy was haar vriendin.

Mandy was hier ook nog niet van op de hoogte, maar Lucy zou haar zeer binnenkort bijpraten. Het werd tijd om haar plan in werking te stellen.

‘Wie heeft Geoffrey's gekozen om te gaan eten?’ vroeg Ryan aan Mandy toen ze in hun Lexus vast kwamen te zitten in een file op de Pacific Coast Highway.

‘Lucy,’ antwoordde Mandy die zichzelf in het spiegeltje van de zonneklep bestudeerde. ‘Haar keuze, wij betalen.’

‘Als wij betalen, waarom mocht zij dan het restaurant kiezen?’ wilde Ryan weten.

‘Je weet hoe ze is,’ antwoordde Mandy vaag.

‘Trouwens,’ zei Ryan zo nonchalant mogelijk, ‘ik heb Don gevraagd om mee te eten. Hij brengt een date mee.’

Mandy ging meteen rechtovereind zitten, een teken dat ze geergerd was. ‘Wat zeg je me nu?’

‘Wij betalen, dus geen probleem, toch?’ merkte Ryan kalm op.

‘Je had het wel even tegen mij kunnen zeggen,’ snauwde Mandy.

‘Vergeten. Big fucking deal.’

‘Je weet dat ik niet van verrassingen houd.’

Ryan slaakte een diepe zucht. ‘Ik heb hem uitgenodigd omdat hij niets te doen had. Ik dacht dat je het leuk zou vinden. Je vindt Don toch best aardig?’

‘Soms,’ antwoordde Mandy, op haar hoede. Ze vond Don inderdaad leuk, vooral als hij aandacht aan haar besteedde. Hij kon echter ook erg achteloos met haar omgaan en dat maakte haar pissig. Ze was verdomme de dochter van Hamilton J. Heckerling. Dat was voor de meeste mensen reden om meteen in de houding springen, maar het leek Don niet te kunnen schelen. ‘Wie brengt hij mee?’ wilde ze weten.

‘Vast iemand die ook aardig is.’

Mandy maakte een misprijzend geluid. ‘Hij kickt op hoeren, dat weet iedereen.’

‘Niet waar.’

‘Je hebt me dat zelf verteld,’ zei ze beschuldigend.

Shit! Hij had zich dat inderdaad ooit laten ontvallen. Nu wou hij dat hij toen zijn mond had gehouden.

‘Heb je dan toch op zijn minst de reservering aangepast?’

‘Ja, dat is voor elkaar.’

Mandy pruilde nog wat na. ‘Ik wou echt dat je me dit wat eerder gezegd had.’

‘Ik had geen idee dat jij het eerst moest goedkeuren.’

Met samengeperste lippen keek Mandy uit het raam. Hij had geweten dat ze het niets zou vinden. Mandy was een control-freak, net als haar vader. Ze wilde dat iedereen altijd alles eerst aan haar voorlegde. De enige momenten dat hij onder haar bemoeizucht uit kon komen, was als hij op locatie aan de productie van een film werkte, hoewel ze in de eerste maanden van hun huwelijk ook daar had geprobeerd een voet tussen de deur te krijgen. Daar had hij helaas meteen een stokje voor gestoken: films maken was zijn ding en ze had met tegenzin moeten erkennen dat ze zich daar beter buiten kon houden.

In de file dwaalden zijn gedachten af naar de periode van voor hun huwelijk. De seks was fantastisch geweest. Op een avond, nadat ze uit eten waren geweest, had ze zijn broek los geritst toen ze Beverly Hills binnen waren gereden en hem gepijpt terwijl hij gewoon doorreed. Dat zou hij nooit van zijn leven vergeten.

Toen konden ze nog lachen samen.

Zeven jaar later viel er weinig meer te lachen. Hij had het gevoel dat zijn leven in een stroomversnelling was geraakt. Zijn veertigste verjaardag kwam eraan en als hij eerlijk was, moest hij toegeven dat hij vastzat in een huwelijk met een vrouw voor wie hij niets meer voelde. Het was tijd om actie te ondernemen, hoe dan ook.

‘Ik heb eens zitten denken,’ zei hij, trommelend met zijn vingers op het stuur terwijl ze verder kropen over de snelweg.

‘Fijn voor je,’ antwoordde ze sarcastisch, nog altijd kwaad.

‘Serieus, Mandy,’ hield hij aan. ‘Ik denk dat het goed voor ons zou zijn als we in relatietherapie zouden gaan.’

‘Relatietherapie?’ riep ze ontzet uit. ‘Daar kan ik echt niet mee geassocieerd worden, hoor! Wat zouden de mensen daar wel niet van denken?’

‘Niemand hoeft het te weten,’ zei Ryan. ‘Relatietherapie is iets tussen twee mensen en een therapeut die er goed voor betaald krijgt om zijn beroepsgeheim te bewaren.’

Mandy schonk hem een beschuldigende blik. ‘Waarom stel je zoiets idioots zelfs maar voor?’ wilde ze weten.

‘Jezus, jij merkt toch ook wel dat we elke dag verder uit elkaar groeien?’ Zo, hij had het gezegd. Opluchting maakte zich van hem meester.

‘Niet waar,’ kaatste ze eigenwijs terug. ‘Hoe kom je erbij!’

‘Mandy, het is gewoon de waarheid,’ zei Ryan en hij wou dat het verkeer eens een beetje zou doorrijden. Na even te hebben nagedacht, besloot hij maar gewoon door te gaan. ‘Wanneer hebben we voor het laatst met elkaar gevrijd?’

‘Há!’ Mandy maakte een onbeleefd geluid. ‘Dus daar draait het om: seks. Ik had het kunnen weten.’

‘Probeer het nu maar niet te ontkennen, we hebben al maanden geen seks meer.’

‘Is dat het enige waar je aan kan denken?’

‘Jezus christus, zie het nou eens onder ogen! Als een getrouwd stel niet meer met elkaar naar bed…’

Mandy onderbrak hem omdat hij dingen zei die ze niet wilde horen. ‘Weet je, ik zou vaker naar mijn vader moeten luisteren. Hij heeft me geleerd dat mannen aan niets anders denken dan seks.’

‘Je vader heeft je een heleboel geleerd,’ mompelde Ryan, ‘maar weinig goeds.’

‘Hoe waag je het kritiek te hebben op papa!’ gilde Mandy buiten zichzelf.

Ryan slaakte een diepe zucht. ‘Kritiek? Ik zou niet durven.’

‘Wel waar!’ antwoordde ze verhit. ‘Je haat papa, dat is altijd al zo geweest.’

‘Ik haat je vader niet.’

‘Waarom wil je dan niet voor hem werken?’

Dit was een steeds terugkerende discussie in hun huwelijk, Ryan kreeg weer niet de kans om te zeggen wat hij op zijn hart had. ‘Hoe vaak moet ik het je nu nog zeggen?’ zei hij effen, in een poging om kalm te blijven. ‘Ik maak kleine, onafhankelijke films en geen waardeloze kaskrakers die alleen maar bedoeld zijn om geld binnen te harken.’

Mandy werd rood van woede. ‘Hoe waag je het om zoiets te zeggen!’

Ryan verloor alsnog zijn geduld. ‘Verdomme, Mandy, houd gewoon je kop eens.’

‘Jij bepaalt niet of ik praat of niet.’

Tegen de tijd dat ze eindelijk bij het restaurant arriveerden, spraken ze geen van beiden nog.

‘Waarom moeten we dat hele fucking eind naar Geoffrey's rijden?’ wilde Phil weten. Hij zat met Lucy in zijn Range Rover vast in de file op de Pacific Coast Highway.

‘Mandy heeft het restaurant voorgesteld,’ zei Lucy.

‘Het zal weer eens niet zo zijn,’ mopperde Phil. ‘Mandy bepaalt alles en wij hollen er als makke schapen achteraan.’

‘Zij betalen,’ zei Lucy. ‘Dus zij mogen het restaurant kiezen.’

‘Mandy's probleem is dat ze denkt dat ze haar vader is.’ Phil snoof afkeurend. ‘Snapt ze dan niet dat Hamilton degene met de ballen en alle macht is? Dringt het dan gewoon niet tot haar door dat ze niet meer dan “de dochter van” is?’

‘O, kom op, Phil,’ plaagde Lucy, ‘dat zeg je alleen maar omdat je haar nooit plat hebt kunnen krijgen.’

‘Waar heb je het over?’ vroeg hij nijdig. ‘Over mijn lijk dat ik Mandy zou willen neuken, zeg. Om te beginnen is ze veel te klein, ik houd van lange vrouwen.’

‘Jij houdt van vrouwen in alle soorten en maten,’ corrigeerde Lucy droog. ‘Je zou het nog met een dwerg doen als het je zo uitkwam.’

Phil weigerde de waarheid onder ogen te zien. ‘Waarom zeg je zulke onzinnige dingen?’

‘O, Phil, je weet toch wel dat je een reputatie hebt?’

‘Shit!’ brulde hij en hij toeterde uit pure onmacht. ‘Waar wachten al die debielen op?’

‘Zij kunnen het ook niet helpen dat alles vaststaat,’ zei Lucy geduldig en ze trok de zonneklep naar beneden om haar volmaakte teint te bewonderen. Botox was de beste uitvinding ooit; er was nog geen lijntje te zien op haar porseleinen huid. En ze was jonger dan de meeste actrices die een comeback hadden gemaakt. Demi Moore was over de veertig toen ze in Charlie's Angels speelde, Michelle Pfeiffer was de vijftig al gepasseerd, maar had ook net weer in een paar grote films meegespeeld. Sharon Stone was bijna vijftig geweest toen ze Basic Instinct 2 maakte. En dan had ze het nog niet eens over Madonna en een reeks andere oudere actrices die zichzelf nog prima staande hield.

Lucy vond dat ze in verhouding met deze veteranen eigenlijk nog maar een jonkie was.

Ja, dacht ze bij zichzelf. Vanavond ga ik het een en ander in gang zetten. Vanavond ga ik mijn carrière nieuw leven inblazen.

Dineren met Ryan en Mandy bood de perfecte kans.

Don reed als een maniak, met één hand op het stuur van zijn zwarte Ferrari – zijn keuze voor die avond uit zijn wagenpark van zes bolides – en met zijn andere hand graaide hij naar een sigaret, een pepermuntje en zijn iPhone. Don zat nooit stil.

Zijn date, een beroemde tv-ster die mateloos populair was omdat ze er zo benaderbaar uitzag, alsof ze gewoon een leuk buurmeisje was, klampte zich paniekerig vast aan haar stoel. Het was hun eerste afspraakje en ze wilde het niet voor zichzelf verpesten door hem te vragen wat rustiger te rijden.

Gemakshalve negeerde Don het vastgelopen verkeer op de Pacific Coast Highway en nam tegen alle regels in de vluchtstrook.

‘Met wie dineren we vanavond?’ vroeg het sterretje, in een poging hem af te leiden van zijn krankzinnige manier van rijden.

Haar naam was Mary Ellen Evans en ze had recent een zeer publieke en zeer vernederende scheiding achter de rug, nadat haar echtgenoot, een wereldberoemde filmster, er met zijn adembenemend mooie co-star vandoor was gegaan. Het publiek had massaal de kant van Mary Ellen gekozen en zou verrukt zijn om haar aan de zijde van Don Verona te zien, een man die sinds zijn laatste scheiding even felbegeerd en zeker zo aantrekkelijk was als George Clooney.

‘Vrienden van me,’ zei Don nonchalant. ‘Je zult het best met ze kunnen vinden.’

Hij had Mary Ellen een week eerder leren kennen, toen ze te gast was in zijn talkshow. Presentator zijn van zo'n programma bood uitstekende kansen om mooie vrouwen te ontmoeten: actrices kwamen en gingen, dus hij had het voor het kiezen. Hoewel ze niet allemaal beschikbaar waren, waren de meesten er meteen voor in als hij hen mee uit vroeg.

‘Ken ik hen?’ vroeg Mary Ellen, die zichzelf moed insprak. Ze had er meer dan genoeg van om in de roddelpers voortdurend te worden afgeschilderd als eenzaam en verloren. Het was hoog tijd dat ze weer eens in een ander licht werd gezien.

‘Zou kunnen,’ zei Don, ‘maar ik wou je eigenlijk verrassen.’

‘Oké,’ zei Mary Ellen en ze vroeg zich af of ze wellicht met Tom en Katie zouden dineren. Of anders met de beroemde Beckhams? Don Verona kende iedereen.

Vragend keek Don haar aan en haalde daarbij even zijn ogen van de weg, wat haar nog meer doodsangst aanjaagde. ‘Je houdt toch wel van verrassingen?’

‘Laat maar komen,’ zei ze en gooide haar beroemde steile goudbruine haar over haar schouder terwijl ze zich afvroeg of het later op de avond nog op seks zou uitdraaien. Ze was er klaar voor. Een goede wraakwip was precies wat ze nodig had nadat haar man haar zo voor schut had gezet. Don Verona was een volmaakte keuze.

‘Het zijn Phil en Lucy Standard, en Mandy en Ryan Richards,’ meldde Don alsnog.

‘O,’ zei Mary Ellen. ‘Ik heb ooit in een film van Ryan gespeeld.’

‘O ja? Was het een prettige ervaring?’

‘Ik vind hem geweldig,’ zei Mary Ellen enthousiast. Ze herinnerde zich nog levendig wat een enorme crush ze op hem had gehad. ‘Het was mijn eerste rol, een kleintje maar, maar Ryan was zo aardig en hulpvaardig. Iedereen op de set liep met hem weg. Ik heb sindsdien geen contact meer met hem gehad. Leuk om hem weer eens te zien.’

‘Het wordt vast een gezellige avond.’

‘Ik ben ook een grote fan van Phil Standards werk,’ voegde ze eraan toe, in haar nopjes met het gezelschap van die avond. ‘Hij is beslist een van de meest getalenteerde scenarioschrijvers van dit moment.’

‘Phil is nogal een losbandig type,’ zei Don. ‘Hij zal vast proberen om je onder de tafel te betasten, dat je daar op voorbereid bent.’

‘Echt waar?’ Mary Ellen zette grote ogen op.

‘Knieën stevig bij elkaar houden, dan red je het wel,’ adviseerde Don en hij reikte naar een sigaret.

O, gatver, hij rookt, dacht Mary Ellen. Niemand rookt in LA. Het is zo ongezond en als ik met hem naar bed ga, stinken morgen zowel mijn haar als mijn kleren. Shit! Shit! Shit!

‘Je hebt toch hopelijk geen last van de rook?’ vroeg Don.

‘Absoluut niet,’ antwoordde Mary Ellen zo overtuigend mogelijk.

Don Verona was een hot date. Ze was niet van plan de sfeer te verpesten.