37

Gewapend met een lijst suggesties voor Lucy's aanstaande diner arriveerde Mandy tien minuten te vroeg bij Mr Chow. Ze was in een opperbeste stemming omdat Evie en de jongens weg zouden zijn tegen de tijd dat ze weer naar huis ging. Wat een nachtmerrie was het geweest om drie wildebrassen in huis te hebben die de hele tijd schreeuwend rondrenden en dingen braken. Ryan had het allemaal niet zo erg gevonden, maar ja, die was altijd dol op kinderen geweest.

Soms voelde ze zich schuldig dat ze hem geen erfgenaam had gegeven. Het was algemeen bekend dat mannen dat wilden: een klein evenbeeld van zichzelf. Het was hen niet gegund. Ze had het geprobeerd, het was niet haar schuld dat het niet was gelukt. Hoewel, als ze er goed over nadacht – wat ze niet graag deed – was het misschien toch wel haar schuld.

Vanaf het begin van hun huwelijk had Ryan een duidelijke kinderwens gehad. Hij wist niet dat baby's krijgen zo'n beetje het laatste was waar ze zin in had, maar natuurlijk had ze dat niet tegen hem gezegd. In plaats daarvan had ze hem een jaar na hun trouwdag wijsgemaakt dat ze zwanger was, om acht weken later te verkondigen dat ze een miskraam had gehad.

Hij was zeer bezorgd en zorgzaam geweest; het ‘drama’ had hun huwelijk alleen maar beter gemaakt. Mannen waren zo naïef en kneedbaar, het was gewoon belachelijk.

Achttien maanden later, toen ze hetzelfde kunstje nog eens wilde opvoeren, ontdekte ze tot haar schrik dat ze daadwerkelijk zwanger was. Onmiddellijk sloeg de paniek toe, ze wilde onder geen beding een kind. Nee! Nee! Nee! Ze had gezien wat kinderen krijgen met vrouwen deed. Geen vrouw kreeg ooit haar oude figuur terug, en ondanks de legioenen nanny's die kwamen en gingen waren ze altijd uitgeput en sliepen ze te weinig. Kinderen krijgen had haar meeste vriendinnen onvoorstelbaar saai gemaakt.

Mandy smeedde een nieuw snood plan. Na Ryan eerst het goede nieuws te hebben verteld, leefde ze een paar weken met haar zwangerschap en genoot enorm van de aandacht die hij aan haar besteedde, terwijl ze in werkelijkheid wachtte op het moment dat hij vier dagen op locatie zou gaan filmen. Zodra hij weg was, vloog ze snel naar een goed aangeschreven arts in Mexico en onderging een abortus. Toen Ryan terugkeerde van zijn shoot, vond hij haar in bed met meer slecht miskraamnieuws. De teleurstelling was op zijn gezicht te lezen, maar weer deed hij er alles aan om het voor haar makkelijker te maken.

Drie jaar geleden had Hamilton haar ontboden en zonder omhaal gezegd dat hij een kleinzoon nodig had en dat ze er binnen een jaar eentje moest produceren, omdat hij anders een vrouw zou trouwen die nog jong genoeg was om hem kinderen te schenken, zodat hij zich daarmee kon voortplanten – die kinderen zouden dan in haar erfenis delen.

Zwanger worden of haar erfenis delen! Alleen al van het idee keerde haar maag zich om. Dus had ze na ampel beraad besloten dat er als de bliksem een baby moest komen. Vastberaden had ze alles gedaan om zo snel mogelijk bevrucht te worden en drie maanden later was ze inderdaad zwanger. Triomfantelijk sleepte ze zich door achteneenhalve gekmakende maanden zwangerschap heen voor ze beviel van hun kind. En tot haar grote schok werd de baby – het was een jongetje – dood geboren.

Ze was er kapot van geweest. Alleen al het idee dat ze er zoveel voor over had gehad en dat allemaal voor een baby die blijkbaar in de baarmoeder was gestorven.

In de maanden daarna vroeg ze zich wel eens af of het misschien te maken had met de abortus die ze voor iedereen had verzwegen, zeker toen haar gynaecoloog haar vertelde dat ze door complicaties onvruchtbaar was geworden.

Was dit de manier waarop God haar strafte?

Ze weigerde het te geloven.

Weer was Ryan er voor haar, maar ditmaal was het niet genoeg. Langzaam groeiden ze uit elkaar, tot de situatie was geescaleerd tijdens het gesprek in de auto waarbij hij relatietherapie had voorgesteld. Iedereen met één werkende hersencel wist dat relatietherapie het begin van het einde was, dus Mandy had besloten alles op alles te zetten om het weer goed te maken, maar het was niet zo makkelijk gebleken als ze had verwacht. Ryan trok zich steeds meer terug en hoe aardiger ze tegen hem deed, hoe meer ze hem leek af te stoten.

Perfect was de situatie bepaald niet en voor de verandering wist ze niet precies hoe ze dat recht moest zetten.

Er moest echter een oplossing zijn. Geen probleem zonder oplossing, was haar ervaring.

Ook op de tweede dag was Paradise afgeladen. Cameron keek rond in de volle fitnesszaal en kon een blije rilling niet onderdrukken. Ze had het gedaan: een eigen zaak opgezet en het was nog een succes ook – het gaf een sensationeel gevoel.

Wie had kunnen denken dat het vanaf de eerste dag zo goed zou lopen? Ze waren nog maar twee dagen open en elke trainer was al voor de hele week volgeboekt. Het was verbazingwekkend wat een beetje publiciteit kon doen, al had ze liever niet in de roddelbladen gestaan.

Cole werkte met een actrice terwijl Dorian bezig was met zijn favoriete homoseksuele acteur, die voor de buitenwereld nog altijd een hetero speelde. Cherry had het druk met een paar jonge klanten en Reno gaf een spinningles op het terras.

Aan de balie probeerde Lynda manmoedig de telefoons te bemannen, die geen moment leken te zwijgen. Daarnaast trachtte ze de papierwinkel rond het lidmaatschap in goede banen te leiden.

Cameron kon zien dat Lynda het werk niet in haar eentje afkon en Penni inschakelen was geen optie. Die kwam goed van pas om kranten en koffie te halen, en kleine boodschappen te doen, maar meer kon haar nog niet worden toevertrouwd. Het was duidelijk dat ze nog iemand zouden moeten aannemen.

Ze keek op haar horloge. Het was bijna twaalf uur en Don had nog steeds niet gebeld. Verwachtte ze te veel?

Nee, ze hadden gevrijd, toch? En hij had de nacht doorgebracht in haar bed – zoiets had ze nooit eerder toegestaan.

Ze probeerde zich te herinneren hoe ze uit elkaar waren gegaan. Samen hadden ze koffie zitten drinken aan haar keukentafel, toen hij opeens uit het keukenraam keek dat uitzicht bood op de straat en had geschreeuwd: ‘Ik krijg een bekeuring, dat geloof je toch niet?’ En met die woorden had hij haar in het voorbijgaan een snelle kus gegeven om naar zijn kostbare Ferrari te rennen.

Dag, Don Verona.

Nu wist ze hoe Mary Ellen zich moest voelen. Of had ze geen idee? Arme Mary Ellen stond weer in alle roddelbladen, als Loser van de Maand. Vreselijk voor haar en het was deels Came rons schuld.

Maar ja, het was ook weer niet zo dat ze Don van Mary Ellen had afgepikt. Don had heel duidelijk gemaakt dat Mary Ellen en hij niets met elkaar hadden. Toch had ze haar die ochtend uit zijn slaapkamer zien komen.

Zuchtend vroeg ze zich af of ze geen vergissing had gemaakt. En precies op dat moment arriveerde drie dozijn donkerrode rozen met een briefje: Je bent niet bazig, je hebt gewoon betere ideeën. Zie ik je later nog? D.

Wat moest ze met die laatste zin, verwachtte hij dat ze hem zou gaan bellen?

Ik zei toch dat je er niet aan moest beginnen? Zeg niet dat ik je niet heb gewaarschuwd, het leidt je duidelijk af. Was je niet beter af met Marlon, met wie het gewoon seks om de seks was?

Nee, ik heb hier geen spijt van. Ik wist waar ik mee bezig was.

Ze werd uit haar gepieker opgeschrikt door de komst van Charlene Lewis, gevolgd door een man met hangwangen die Cameron als Charlenes bodyguard inschatte: iemand moest toch op al die diamanten passen.

‘Te druk om naar mij te komen, het is me wat moois,’ zei Charlene kribbig. Ze zat dik in de make-up, droeg een limoengroen, strakzittend pak en bewoog zich in een wolk Angel waar iedereen binnen een omtrek van twee meter van mee kon genieten. ‘Ik probeer het hier één keer,’ zei ze met een dreigend opgestoken vinger naar Cameron, ‘maar je weet hoe ik op mijn privacy ben gesteld.’

Haar enorme diamanten ring ving het licht en verblindde Lynda bijna. Die trok een boos gezicht, Charlene was haar minst favoriete klant.

‘Bent u Cameron Paradise?’ vroeg de bodyguard die botweg voor Charlene schoof.

‘Ja,’ zei Cameron die dat hondsbrutaal van de man vond. ‘Als u wilt, kunt u daar wacht…’

Voor ze haar zin kon afmaken, duwde hij haar een officieel ogende envelop in handen. ‘Ik heb een dagvaarding voor u,’ zei hij, en hij maakte zich snel weer uit de voeten.

Het was druk in The Grill. Ryan moest bij bijna elk tafeltje even zijn pas inhouden om bekenden te begroeten voor hij zich bij Phil en Don kon voegen.

‘Je bent laat,’ zei Don en hij tikte op zijn horloge. ‘Ik heb maar een uur voor ik weer in de studio moet zijn. Don Rickles is vanavond te gast, voor hem moet ik mijn huiswerk doen.’

‘Rickles is inderdaad niet de eerste de beste,’ zei Phil vol bewondering. ‘Dat is er nog eentje van de oude stempel. Ik neem aan dat je bereid bent de nodige beledigingen te incasseren?’

‘Graag zelfs.’ Don wuifde bij wijze van groet naar collegatalkshowpresentator Craig Ferguson die aan een nabijgelegen ta fel zat. Craig en Jon Stewart waren de enige collega's wiens programma's hij probeerde te zien. Hun monologen waren altijd interessant en scherp.

‘Nog nieuws?’ vroeg Ryan, die zag dat Don buitengewoon ontspannen was. Dat kon maar één ding betekenen, hij was recentelijk van bil geweest.

‘Nieuws is dat mijn krankzinnige vrouw erop staat dat we zo'n dineetje geven waar jullie allemaal zo dol op zijn,’ klaagde Phil. ‘Mensen over de vloer die in onze toiletten piesen en de dieren van streek maken. En daar moet ik dan ook nog voor betalen. Ik ben er helemaal niet blij mee.’

‘En toch heb je ermee ingestemd,’ concludeerde Don met een brede grijns. ‘Ze had je ballen in haar hand en net voor ze erin ging knijpen…’

‘Heb ik “ja” gezegd,’ beaamde Phil en hij streek over zijn baard, die wel eens getrimd mocht worden. ‘Wat moet een man anders om een beetje dagelijks geluk te houden?’

‘Ik dacht dat jij je portie dagelijks geluk gewoon elke morgen pakte,’ merkte Don op. ‘Het gerucht gaat namelijk dat je het met je assistente doet.’

‘Heb haar moeten ontslaan,’ bromde Phil. ‘Het kwam wat te dicht bij huis, volgens Lucy.’

‘Hoe kom je er toch mee weg?’ vroeg Ryan die een Jack Daniels bestelde omdat hij wel een borrel kon gebruiken.

Don hoorde de bestelling verbaasd aan. ‘Jij, drinken, midden op de dag?’ Wantrouwend trok hij een wenkbrauw op. ‘Wat is er met jou aan de hand?’

‘Je klinkt als een sponsor van de A.A.,’ snauwde Ryan. ‘Aangezien ik geen alcoholist ben, kun je maar beter je kop houden.’

Phil grinnikte. ‘Iemand moet hier eens een goede beurt krijgen.’

‘Ach, laat hem toch met rust,’ zei Don goedgehumeurd. ‘Hij probeert het te regelen, toch, maatje?’

Verdomme! dacht Ryan. Hij is met haar naar bed geweest. Ik weet het zeker. Ik zie het aan zijn veel te knappe smoel.

Klootzak.

Eikel.

Waarom moest hij nu per se Cameron aan zijn lange lijst veroveringen toevoegen?

Fuck, waarom nu net precies zij?

‘Hoeveel mensen wil je uitnodigen?’ vroeg Mandy, die achteloos een grote garnaal in pruimensaus doopte en in haar mond stak.

Lucy haalde haar schouders op. ‘Daar had ik nog niet echt over nagedacht.’

‘Doe dat dan even,’ zei Mandy bazig. ‘Ik kan je niet adviseren als ik niet weet om hoeveel mensen het gaat.’

‘Hmm.’ Lucy fronste. Ze wist dat ze haar script wilde presenteren, maar de groep moest niet te groot zijn. ‘Misschien twaalf man, inclusief Phil en ik,’ zei ze ten slotte. ‘Aan onze grote tafel kunnen net twaalf mensen zitten.’

‘Dat betekent twee koks, drie obers, een barman, valet-parking en twee hulpjes,’ telde Mandy op haar vingers af. ‘Ik e-mail je straks het nummer van mijn party-planner, zij doet alles voor je.’

‘God!’ riep Lucy uit en zag Phils gezicht al voor zich als ze hem de rekeningen zou overhandigen. ‘Dat klinkt allemaal erg duur, Phil zal uit zijn vel springen. Hij haat het om geld uit te geven.’

‘Elke man haat dat,’ merkte Mandy nuchter op. ‘Alle mannen zijn vrekken, op een enkele big spender na en die heb je niet veel in LA.’

‘Klopt,’ zei Lucy en knikte instemmend.

‘Heb je het wel eens meegemaakt dat een acteur een rekening betaalt?’ vervolgde Mandy. ‘Dat gebeurt gewoon niet, tenzij je met Michael Caine uit eten gaat.’

‘Ik heb ooit met Michael gewerkt,’ zei Lucy, die zich de Britse acteur en zijn exotische vrouw Shakira herinnerde. ‘Hij was een schat van een man, ik heb veel van hem geleerd.’

‘En dus nog gul ook,’ voegde Mandy eraan toe.

Lucy knikte vaag en piekerde over wie ze eens zou kunnen uitnodigen. De Richards, natuurlijk en Don met een date, Hamilton en zijn nieuwe vrouw, al zou ze dat maar voor Mandy verzwijgen, want die zou daar vast niet blij mee zijn. Daarnaast een paar belangrijke producers die misschien geïnteresseerd zouden zijn in haar script. Anne en Arnold Kopelson wellicht, die succesvolle films als Seven en The Fugitive hadden geproduceerd. Of de Bruckheimers, hoewel Jerry tot over zijn nek in de übersuccesvolle tv-shows zat zoals Cold Case en de CSI-series – hij zou vermoedelijk geen tijd hebben.

Ze besloot dat Marlon haar verrassingsgast zou zijn. Ze zou hem bij het dessert tevoorschijn halen, hem bij iedereen introduceren en dan zouden ze samen kopieën van het script kunnen uitdelen.

Wellicht zou ze zelfs een doorloop kunnen doen. Ja, dat was een briljant idee, maar dan had ze wel een acteur nodig om mee samen te kunnen spelen. Hmm, van wie zou Phil nu eens niet meteen krankzinnig van jaloezie worden?

Het kwam geen seconde in haar op dat de aanwezigheid van Marlon al zou volstaan om Phils afgunst te wekken.

‘Wat ben je stil?’ merkte Mandy op. ‘Je maakt je toch hopelijk niet echt zorgen dat Phil het te duur zal vinden? Die man is steenrijk, waar spaart hij het allemaal voor op? Dineetjes zijn enig en als je nu maar naar mij luistert en de juiste mensen inhuurt, komt het allemaal goed.’

Lucy knikte. Het zou beter dan goed worden, daar kon Mandy gerust vanuit gaan.