15

Toen Mandy wakker werd en ontdekte dat Ryan niet was thuisgekomen, was ze eerst verrast, toen ontzet en vervolgens heel erg boos. Bezorgdheid kwam niet in haar hoofd op.

Onmiddellijk belde ze Ryan mobiel, maar werd meteen doorgeschakeld naar zijn voicemail. Woedend klapte ze haar gsm dicht. Hoe waagde hij haar dit aan te doen? En waar had hij de nacht doorgebracht?

Bij Don, natuurlijk. De vriend die zo'n slechte invloed op hem had en haar niet mocht. O, hij probeerde het wel te laten lijken alsof hij haar sympathiek vond, om de schijn voor Ryan op te houden, maar ze vóélde gewoon dat hij haar niet zo leuk vond als hij haar zou moeten vinden. Ze was tenslotte enig. En de dochter van Hamilton J. Heckerling.

Graag zou ze Don weer keurig getrouwd zien. Er ging iets dreigends uit van ongetrouwde vrienden van je man, vooral als die vrienden warme betrekkingen onderhielden met hoeren.

O, iedereen wist dat Don Verona gebruikmaakte van de diensten van prostituees. Waarschijnlijk was het grietje van gisteravond er ook eentje, dat lange blondje met dat droomlijf en alle airs. Ontzettend ergerlijk dat hij zo iemand had meegenomen naar haar exclusieve partijtje. Soms vertoonde Don echt helemaal geen klasse en dat was jammer, want verder had hij alles mee. Het lukte hem alleen maar niet om een goede vrouw te kiezen. Waarom had hij Mary Ellen niet meegenomen? Ze was dan misschien maar een duffe actreutel, maar ze was tenminste bekend, dat was nog wát.

Mandy's vingers jeukten om Dons nummer in te toetsen en te vragen of haar man bij hem was, maar ze wist zich in te houden. Ze weigerde het behoeftige vrouwtje te spelen dat zo nodig achter haar man aan moest bellen.

Maar wat als Ryan met zijn dronken kop achter een andere vrouw aan was gegaan? Wat als hij met haar naar bed was geweest?

Ze werd al ziek bij de gedachte. Haar vader was een notoire player, wat als haar man ook zo zou blijken te zijn?

Nee, niet Ryan. Niet goede, ouwe trouwe Ryan – de man met het morele kompas dat hem altijd op koers hield.

Ze wist dat andere vrouwen hem aantrekkelijk vonden en dat had ze altijd gezien als een compliment voor haar uitmuntende smaak. Maar Lucy had gelijk, de vrouwen in LA waren niet te vertrouwen, het waren aantrekkelijke roofdieren die nergens voor terugschrokken als ze een kerel wilden veroveren. Scrupules hadden ze niet, ze gingen achter alles aan, ook getrouwde mannen

Impulsief pakte ze de telefoon en belde Don alsnog. ‘Mag ik Ryan even?’ vroeg ze liefjes, alsof er niets aan de hand was.

‘Huh?’ mompelde Don, zoals gebruikelijk niet erg behulpzaam.

‘Sliep je nog?’ vroeg ze onschuldig, alsof kwart over zeven niet een erg vroeg tijdstip was om iemand te bellen.

‘Ja, Mandy, ik sliep nog,’ antwoordde Don en hij nam zich voor eindelijk een nieuw nummer te regelen en ervoor te zorgen dat Mandy het nooit in handen zou krijgen.

‘Sorry, Don, maar ik moet Ryan even spreken,’ zei ze, hoewel ze natuurlijk helemaal geen spijt van haar telefoontje had.

‘Waarom denk je dat hij hier is?’ informeerde Don pesterig.

‘Omdat jij altijd de eerste bent naar wie hij toe rent,’ zei Mandy iets schriller dan eerst.

‘Rent?’

Waarom moest hij zo verdomd moeilijk doen?

‘We hadden een kleine aanvaring en hij had een paar mojito's te veel op, dus hij is natuurlijk naar jou gevlucht.’ Mandy deed haar best haar stem neutraal en vriendelijk te houden. ‘Toch?’

‘Bel maar terug op een christelijker tijdstip,’ stelde Don geeuwend voor. ‘Zoals ik al zei; ik slaap nog.’

En weer hing Don Verona op voor ze nog iets kon zeggen.

Mandy was sprakeloos; zo'n botte behandeling was ze bepaald niet gewend. Ze nam zich voor hem op een of andere manier permanent uit hun leven te weren. Als Ryan dat niet leuk vond, had hij pech gehad.

Jezus! Die vrouw is net een octopus, dacht Don en hij tastte naar zijn horloge. Normaal gesproken zou hij allang op zijn geweest, maar nu was het al na zevenen. Waar was Cameron met haar Spartaanse aanpak? Normaal gesproken was ze altijd stipt op tijd.

Hij rolde uit bed, stommelde naar de badkamer om te plassen en zijn tanden te poetsen en ging toen op zoek naar Ryan, die niet meer op zijn bank bleek te liggen. De arme sukkel was vast naar huis gegaan, ontnuchterd en verslagen.

De koffie die Ryan had gezet was nog warm, dus schonk hij zichzelf in en luisterde zijn berichten af. Het was een hele reeks, de meesten waren de vorige avond ingesproken. Zijn manager, de stylist van de show, Mary Ellen die hem uitnodigde voor haar verjaardag en toen het eerste bericht van vandaag: Cameron die meldde dat er iets tussen was gekomen en dat ze er morgen weer zou zijn.

Don voelde zich vreemd teleurgesteld. Hij was eraan gewend geraakt de dag met haar te beginnen en nu was ze er niet.

Zou hij iets verkeerds hebben gezegd?

Iets hebben misdaan?

Nee, gisteravond – hun eerste date – had hij zich keurig gedragen. Hij niet aan haar gezeten, hij had zelfs niet aangedrongen op een afscheidszoen, hoe graag hij die ook had willen hebben.

Cameron beheerste elk moment zijn gedachten. Hij voelde zich als een tiener die maar niet in het bloesje van de mooiste cheerleader van school kon komen. Wat was er aan de hand? Hij was Don Verona! Hij kon kiezen uit de mooiste vrouwen van het land. Wat maakte Cameron Paradise zo anders?

Haar lippen, haar ogen, haar jukbeenderen, haar lijf, haar haren, haar geur.

Man, hij had het echt zwaar van haar te pakken!

Het was best opwindend, zeker gezien het feit dat hij de laatste tijd een beetje blasé was geworden – vandaar dat hij op de callgirl-scène was teruggevallen. Ze kwamen, deden wat hij wilde, kregen betaald en vertrokken weer: prettig en geen gedoe.

Hij wist echter dat het slechts een fase was, niets voor de lange termijn. En toen had Cameron ineens op de stoep gestaan en hem helemaal gek gemaakt, zodat hij nu alleen nog maar stompzinnig grijnsde als hij aan haar dacht. En hij dacht vrijwel altijd aan haar.

Don was ervan overtuigd dat als hij het maar goed aanpakte, er goede tijden voor hem zouden aanbreken.

Rond tien uur had Mandy ook tevergeefs de montagekamers en Ryans kantoor gebeld. Omdat ze geen andere opties kon bedenken, belde ze met frisse tegenzin zijn moeder.

Noreen Richards was hartelijk en charmant als altijd. ‘Mandy, liefje, wat leuk van je te horen. Ryan zei dat je gisteren een knus dineetje voor jullie had geregeld om zijn verjaardag te vieren. Het is zo belangrijk om dat soort romantische dingen voor elkaar te blijven doen. Hebben jullie het leuk gehad?’

Mandy realiseerde zich dat Noreen geen besef had van het feest bij Mr. Chow en dat Ryan blijkbaar niet bij zijn moeder in Calabasas was. ‘Dag Noreen,’ zei ze en ze brak haar hoofd over wat ze toen eens moest zeggen. ‘Ik eh… dacht dat het misschien een leuke verrassing voor Ryan zou zijn als jij – en natuurlijk de rest van de familie – vanavond bij ons zouden komen eten. Een soort afterparty, zeg maar.’

‘Dat klinkt enig,’ antwoordde Noreen enthousiast. ‘Heb je Ryans zussen al gebeld?’

‘Nee, ik had eigenlijk gehoopt dat jij dat misschien zou willen doen. Bel me later maar wie er komen, is dat oké?’

‘Natuurlijk liefje, ik ga er meteen achteraan.’

‘O, en Noreen?’ voegde Mandy er haastig aan toe. ‘Mocht je Ryan spreken, mondje dicht, hè? Het moet een verrassing blijven.’

‘Uiteraard, schat.’

‘Zeven uur, bij ons thuis, zie je dan.’

Triomfantelijk klikte Mandy haar telefoon dicht. Hiermee kon ze Ryan bewijzen dat ze wel degelijk om hem gaf.

Anderzijds moest ze nu wel een cateraar bellen en een hele avond doorbrengen met zijn stomvervelende familie. Zoals ze wel eens zeiden: goede daden blijven nooit onbestraft.

Het was echter de enige manier om Ryan te paaien, dus het moest maar. Ze zou het uitzitten en voor één keer het lieve vrouwtje spelen. Geen probleem.