4

Zodra hij in zijn auto zat, belde Ryan zijn beste vriend, Don Verona, die hem onmiddellijk uitnodigde om naar hem toe te komen. Hun vriendschap ging terug tot hun studietijd, toen ze een klein appartementje hadden gedeeld in de buurt van de University of Southern California. Ze koesterden er grote ambities en een stroom huwbare vriendinnen. Beiden hadden het helemaal gemaakt in de carrière van hun keuze en ze waren altijd close gebleven, ondanks vele vriendinnen en echtgenotes die hadden geprobeerd hen uit elkaar te drijven. Sommige vrouwen ervoeren de beste vriend van hun man als een grote bedreiging, maar Ryan en Don hadden alle pogingen om hun vriendschap te beëindigen glansrijk doorstaan.

Don woonde in een extreem modern huis dat hij zelf had ontworpen en had laten bouwen nadat zijn tweede huwelijk met een Franse filmster op de klippen was gelopen. Het lag boven aan Sunset Plaza Drive en was een vrijgezellenparadijs met de gewenste uitrusting. Een professionele biljarttafel, drie enorme plasmaschermen met elk een decoder voor alle sportzenders, een volledig uitgeruste fitnessruimte, een geluidsinstallatie die niet zou misstaan in een professionele studio en een kamer waarin naast virtual reality-games ook poker op niveau kon worden gespeeld. Buiten bevonden zich een kleine golfbaan, een roestvrijstalen barbecue met buitenkeuken en een enorme garage waarin hij zijn zes auto's stalde.

‘Hé,’ zei Ryan die zonder omhaal de woonkamer in liep en zich op de bank liet vallen.

‘Hoe is het?’ vroeg Don, die zo knap was als een filmster, met ravenzwart haar, donkere ogen, mannelijke trekken en een hippe stoppelbaard van twee dagen. Hij was echter geen acteur, maar presenteerde een zeer succesvolle talkshow. Don Verona was David Letterman, maar dan zonder de grappen over plattelanders, Jay Leno zonder de beledigingen, Craig Ferguson zonder het Schotse accent en Conan O'Brien zonder het rode haar. Don had zijn eigen kenmerkende stijl die uitstekend voor hem werkte.

Vrouwen vormden zijn enige probleem. Ze waren dol op hem en hij op hen. Met twee scheidingen achter de rug had hij echter moeite om een erectie te krijgen voor de parade van beeldschone vrouwen die zich aan hem opdrong. Sinds zijn laatste breuk kon hij zich in bed alleen nog maar ontspannen met een betaalde professional. Volgens zijn therapeut had het iets te maken met alimentatieangst. Hij betaalde zich inderdaad blauw aan zijn exen, dus daar zat misschien wel wat in.

Ryan haalde zijn schouders op. ‘Weet niet. Moest echt even het huis uit. Werd gek van Mandy.’

Don knikte alsof hij er alles van wist. ‘Ik weet nog goed hoe dat voelt. Vrouwen lopen maar tegen je te zeuren en denken dan ook nog dat dit hun goed recht is.’

Lui pakte Ryan een exemplaar van Sports Illustrated op en bestudeerde het model dat in bikini op de cover stond. ‘Mandy heeft weer eens een aanval van behoeftigheid.’

‘Niets nieuws, dus.’

‘Huh?’ Ryan gooide het tijdschrift terug op de salontafel.

Don besloot zijn vriend wakker te schudden. ‘Kom op, zeg, je weet best dat je vrouw een meesterlijke manipulator is. Ze kickt erop om je gek te maken, dat is haar ding.’

‘Misschien wel, ja.’ Ryan probeerde zich ervan te overtuigen dat Don het bij het verkeerde eind had, maar hij wist dat zijn vriend gelijk had. Mandy kickte er inderdaad op om hem tegen de haren in te strijken, hoe treurig dit ook was. En hij liet haar daar mee wegkomen omdat… nou ja, omdat het de gemakkelijkste manier was om ermee om te gaan.

‘Je weet dat ik gelijk heb, man,’ vervolgde Don. ‘Voorzover ik het kan inschatten, ben je al een hele tijd niet meer echt gelukkig geweest.’

‘Dat is niet waar,’ zei Ryan, die zich nog altijd vastklampte aan ontkenning.

‘Je moet eens gaan bedenken hoe je van haar af moet komen,’ stelde Don voor en hij opende de enorme glazen deuren naar een terras met daarachter een fors zwembad.

‘Ho even,’ protesteerde Ryan, die overeind kwam om zich bij Don in de deuropening te voegen. ‘Dat jij nou twee mislukte huwelijken achter de rug hebt, wil nog niet zeggen dat ik het moet opgeven. Mandy heeft ook goede kanten.’

‘Zoals?’ Don aaide zijn zwarte labrador Butch die uit de tuin naar binnen was gekomen om Ryan enthousiast te begroeten. ‘Als ik jullie samen zie, doet ze nooit iets anders dan jou afzeiken.’

‘Mandy heeft veel meegemaakt,’ zei Ryan, terwijl hij afwezig Butch aanhaalde.

‘En jij niet, soms? Hoe lang moet je daarvoor boeten?’ vroeg Don botweg. ‘Shit happens. En dan moet je weer door. Of je kapt ermee óf je moet er een scharrel bij nemen.’

‘Dat is niets voor mij.’

‘Ik zou er toch eens over nadenken, want volgens mij neuk je nog amper.’

‘Waarom denk je dat?’

Don draaide met zijn ogen. ‘Je bent de laatste tijd zo fucking gespannen dat ik geen andere reden kan bedenken.’

‘Ik ben niet zoals jij,’ merkte Ryan verdedigend op. ‘Ik wil het niet te snel opgeven. En ik geloof al helemaal niet in ontrouw. Bemoei je nu maar niet met mijn huwelijk. Ik ben juist hier naartoe gekomen om daar even niet aan te hoeven denken.’

‘Wat jij maar wilt.’ Don wist met moeite een geeuw te onderdrukken. ‘Er komt zo een nieuwe trainer langs. Een van mijn producers was nogal enthousiast over haar, ze schijnt te werken als een drilsergeant. Ik kan wel een beetje discipline gebruiken.’ Hij klopte zich op zijn platte buik. ‘Ik begin uit te zakken.’

Ongelovig keek Ryan hem aan. ‘Ja hoor.’

‘Train met ons mee,’ stelde Don voor. ‘Dat maakt je vast minder down. Daarna kunnen we sport kijken, ik heb zin om gokje te wagen.’

‘Ik ben bang dat dat er allemaal niet inzit,’ zei Ryan. ‘Ik moet nog langs bij mijn zus en ik wil nog even gaan kijken in de montageruimte.’

‘Ik dacht dat je laatste meesterwerk klaar was?’ Don kuierde naar zijn hypermoderne keuken van staal en beton met de altijd hongerige Butch op zijn hielen.

Ryan volgde hem. ‘Een film is niet klaar voor hij in de bioscopen draait en zelfs dan…’

‘Ja, rustig maar, ik weet het.’ Don gooide Butch een hondenkoekje toe. ‘Als het op je werk aankomt, ben je een perfectionist.’

‘Jij loopt er anders ook de kantjes niet vanaf,’ vond Ryan. ‘Vijf shows per week en allemaal kijkcijferkrakers.’

Hoofdschuddend schonk Don zich een mok koffie in. ‘Het verschil is dat jij doet wat je altijd hebt willen doen, terwijl ik me met shit bezighoud.’

‘Shit? Ben je niet goed bij je hoofd? Je kunt het geen shit noemen als je steeds in de top drie van landelijke talkshows staat. Laten we bovendien niet vergeten dat je veel meer verdient dan ik.’

‘Dat is zo,’ zei Don meteen, ‘maar we weten allebei dat het niet om het geld gaat, maar om de passie. En als het op werk aankomt, heb jij passie en ik niet.’

‘Dat is niet waar.’

‘Helaas,’ sprak Don hem spijtig tegen, ‘is het wel waar.’

‘Nou ja, ik moet er weer eens vandoor,’ zei Ryan schouderophalend. ‘Waarom eet je vanavond niet met ons mee?’

‘Waar?’

‘Geoffrey's, halfacht. Ik betaal en Phil en Lucy komen ook. Breng een date mee en alsjeblieft geen betaald gezelschap – dat heeft Mandy binnen twee seconden door.’

Don schoot in de lach. ‘Goed plan. Zie je om halfacht.’

Ryan had het pand nog niet verlaten, of Mandy hing al aan de telefoon met haar vader in New York. Tot haar grote woede weigerde zijn truttige huishoudster haar door te verbinden, onder het voorwendsel dat haar vader niet gestoord mocht worden. Mandy verbrak de verbinding en smeet het toestel op de bank. Ze haatte de ‘poortwachters’ van haar vader, zoals ze zijn personeel noemde. Hij had een hele hofhouding in dienst aan huishoudsters, assistenten, chauffeurs en bodyguards die er allemaal voor zorgden dat hij onbereikbaar was, als hij dat wilde zijn.

‘Ik zou de uitzondering op de regel moeten zijn,’ zei ze voortdurend tegen hem.

‘Hoezo dat?’ wilde hij dan weten.

‘Omdat ik je dochter ben en dat geeft me recht op bepaalde privileges.’

Hamilton grinnikte meestal als ze bepaalde privileges probeerde af te dwingen. Ook zoiets wat ze haatte aan haar vader: zijn gegrinnik. Er zat geen warmte in, het was een boosaardig geluid. Ze had liever dat hij gewoon ernstig was, maar helaas trakteerde hij haar vrijwel altijd op De Grinnik.

‘Ik wil met Ryan Richards trouwen,’ had ze zeven jaar geleden gezegd.

Grinnik. Grinnik.

‘Ik wil co-producent worden bij een van je films.’

Grinnik. Grinnik.

‘Kan ik mijn trustfonds wat eerder krijgen?’

Grinnik. Grinnik.

Hij nam haar nooit serieus.

Het gerucht ging dat vaderlief een nieuwe vriendin had en dat beviel Mandy in het geheel niet. Hij had al vijf echtgenotes versleten, was dat niet genoeg?

Berichten over zijn meest recente scharrel waren tot haar gekomen via een vertrouwelinge, Lolly Summer, die voor een grote gossip-website werkte. In ruil voor sappige weetjes over sterren, hield Lolly haar op de hoogte van álles.

Omdat ze haar vader niet kon bereiken, belde Mandy Lolly. ‘Nog nieuws?’ informeerde ze.

‘Hij geeft vanavond een diner,’ antwoordde Lolly meteen. ‘En het is bepaald geen eenvoudig etentje, iedereen van Rudy Guliani tot Donald Trump wordt verwacht. Het belooft een heel spektakel te worden.’

‘En het doel van dit vreetfestijn is…?’

‘Zodra ik wat weet, hoor je het van me. Ik heb twee contacten op de gastenlijst staan.’

‘Wat dan ook, sms het me even. Ik ga vanavond uit, maar ik móét weten wat er aan de hand is.’

‘Vanzelfsprekend,’ zei Lolly. ‘Zeg, en dan nu nog even over dat Owen Wilson-item dat je me had beloofd…’

Ryans zus Evie woonde in een klein huis in Silverlake. Ze had drie zoontjes, allemaal onder de acht. Haar man Marty werkte als stuntman, maar was helaas ook hopeloos verslaafd aan alcohol.

Alcohol en stunts waren een gevaarlijke combinatie. Ryan had eenmaal van zijn diensten gebruikgemaakt en dat was meteen de laatste keer geweest. Zijn zwager was een onaangename klootzak zonder vrienden; Ryan kon niet wachten op het moment dat Evie zou besluiten een punt achter hun huwelijk te zetten.

Momenteel zal Marty in de bak omdat hij voor de derde keer dronken achter het stuur vandaan was gehaald.

Ryan wist dat Evie de eindjes aan elkaar moest knopen: elk filmbedrijf met een greintje verstand dacht er wel twee keer over na voor ze Marty werk zouden aanbieden. Zijn zus wimpelde echter al zijn pogingen om haar financieel te helpen af.

Ze begroette haar broer met een hartelijke omhelzing. Evie was zeven jaar jonger dan Ryan en ze was mooi, op een wat uitgebluste manier. Haar drie jongens hingen voor de buis naar tekenfilms te kijken.

‘Ik dank god op mijn blote knieën voor de zaterdagochtend,’ zei ze met een zucht. ‘Het is het enige moment dat ze stil zijn, die moordlustige kleine monsters.’

‘Hé, mannen.’ Ryan boog zich over zijn neefjes heen om hen te begroeten. ‘Hoe gaat-ie? Hebben jullie iets leuks te vertellen?’

De jongens reageerden niet, maar bleven als gehypnotiseerd naar het scherm staren.

‘Ze willen een hond,’ zei Evie die een verdwaalde lok haar achter haar oor schoof. ‘Het betekent nog meer werk voor mij, maar ze willen het echt heel graag. En nu Marty zo vaak weg is…’ Ze maakte haar zin niet af.

‘Als ik nu eens een hond voor ze koop,’ stelde Ryan voor.

‘Nou…’ Evie aarzelde even. ‘Alleen als je me belooft dat het geen duur ras wordt. Ze hebben me laten zweren dat ik een zielig geval uit het asiel zal halen.’

‘Zo jong en toch al zulke brave burgertjes,’ zei Ryan en woelde even door het haar van de jongste.

‘Ik weet het,’ beaamde Evie vermoeid. ‘Petey eet nu ook al principieel geen kip meer. Het is echt énig om voor ons allemaal te koken.’

‘Ik zou ze mee kunnen nemen voor iets lekkers,’ stelde Ryan voor, omdat zijn zus eruitzag alsof ze wel even een adempauze zou kunnen gebruiken. ‘Gaan we een balletje trappen in het park. Lijkt dat je wat?’

Dankbaar keek Evie hem aan. ‘Had ik al gezegd hoe gek ik op je ben?’

‘Altijd goed om te horen,’ zei Ryan. Het zou natuurlijk helemaal perfect zijn als hij de jongens mee naar huis nam en ze in het zwembad liet spetteren tot ze uitgeteld waren, maar Mandy zou erin blijven. Omdat ze zelf geen kinderen kon krijgen, wilde ze geen kinderen van anderen over de vloer hebben en al helemaal niet de drie lawaaierige schoffies van Evie. Daar hadden ze al vaak ruzie over gehad.

‘Moet even naar de plee,’ kondigde hij aan.

Op weg naar de wc maakte hij een tussenstop in Evies slaapkamer, waar hij een stapeltje tientjes en twintigjes uit zijn zak haalde en ze kunstzinnig verdeelde over de kamer. Op deze manier leek het niet op een gift; hopelijk dacht Evie gewoon dat ze het geld rond had laten slingeren.

Het was belachelijk dat hij haar niet mocht helpen. Hij woonde in een kast van een huis van zo'n duizend vierkante meter in Beverly Hills en verdiende een luxe belegde boterham, terwijl zij zat te verkommeren in Silverlake met haar nutteloze echtgenoot en amper genoeg geld om de rekeningen te betalen.

Een kwartiertje later verslonden zijn drie neefjes hun patat en lieten zich door hun oom door het park jagen. Op weg terug naar huis stopte hij bij een elektronicazaak om voor hen alle drie een Playstation Portable te kopen. De jongens waren uitzinnig van vreugde.

Tegen de tijd dat hij hen weer bij hun moeder had afgeleverd, had hij het gevoel onder een stoomwals te hebben gelegen. ‘Je kinderen hebben me helemaal afgemat,’ beklaagde hij zich. ‘Ik heb geen idee hoe jij het volhoudt.’

‘Je bent ook de jongste niet meer,’ zei ze zo nuchter als alleen een zus dat kan. ‘Zie het maar onder ogen, Ryan, je wordt een dagje ouder.’

‘Ik ben nog maar negenendertig,’ protesteerde hij.

‘Bijna veertig, dus,’ constateerde ze met enig leedvermaak.

Jezus! Was dat echt zo? Bijna veertig?! Shit, dan was hij niet langer de jonge hotshot producer, maar een lul van middelbare leeftijd. Onvoorstelbaar.

Onwillekeurig dacht hij aan zijn gesprek met Don. Diep in zijn hart wist hij dat zijn vriend gelijk had: hij was niet zo gelukkig met Mandy als hij zou moeten zijn. Ze was altijd wel over iets aan het zeiken, het was nooit eens goed. Altijd maar zeuren en klagen. In het laatste jaar was er geen sprake meer geweest van een seksleven, eigenlijk al niet meer sinds hun zoontje dood was geboren. Zodra hij haar aanhaalde, wimpelde Mandy hem af met een of andere stomme smoes. En dit voor een vrouw die er ooit prat op ging dat ze pijpte als de beste.

Misschien waren ze allebei wel beter af als ze uit elkaar gingen.

Opeens dook het woord ‘echtscheiding’ op in zijn hoofd.

Nee, onmogelijk. Zijn moeder zou diep teleurgesteld zijn als hij het zou opgeven. Voor zijn vader was gestorven, waren zijn ouders vijfenveertig jaar gelukkig getrouwd geweest. Scheiden was niet iets waar zijn moeder enig heil in zag. En wat Hamilton J. Heckerling betrof – jezus, die zou hem waarschijnlijk laten omleggen.

Ryan grimlachte bij het idee dat hij vol argwaan door LA zou lopen, dat hij in iedereen een potentiële huurmoordenaar zou zien en steeds onder zijn auto zou kijken of daar al een bom zat.

Je hebt een wat al te levendige fantasie, bedacht hij en kuste zijn zus gedag.

‘Pas goed op jezelf,’ zei ze en gaf vol genegenheid een kneepje in zijn arm.

‘Jij ook,’ antwoordde hij. ‘Wanneer komt Marty ook alweer vrij?’

‘Deze week.’

‘Gaat hij naar de Anonieme Alcoholisten?’

‘Hij zegt dat hij dat niet nodig heeft.’

‘Evie…’

‘Laat maar, ik weet het.’ Ze ontweek zijn blik. ‘Alsjeblieft, geen preek. Het komt wel goed.’ Ze wisten allebei dat het weer een fiasco zou worden.

Opnieuw legde ze even een hand op zijn arm. ‘Alles goed tussen jou en Mandy?’

Zijn zus had een zesde zintuig als het aankwam op dingen die hem dwars zaten, maar Ryan had geen zin om erop in te gaan.

‘Ja hoor, niets aan de hand, hoezo?’

‘Zomaar, je ziet er zo moe uit.’

Alsof herinnerd worden aan zijn aanstaande verjaardag al niet erg genoeg was, zag hij er nu ook nog eens moe uit. Geweldig.

Vandaag was bepaald geen dag met een gouden randje.