12

Cameron en Cole bespraken de deal met Laura Lizer, Natalies zaakwaarnemer en zetten hun handtekeningen op de documenten. Iris kwam met goed nieuws, zodat ze ook het huurcontract voor de ruimte aan Wilshire konden tekenen. Het leek erop dat alles volgens plan ging.

Om al het goede nieuws te vieren, trakteerde Cole op een dineetje bij Obar, een gezellig restaurant in Santa Monica. Hij arriveerde samen met Cameron, en Lynda bracht haar macho vriend Carlos mee, Dorian stapte binnen met een jonge mannelijke assistent die voor een bekende popster zorgde en Natalie werd vergezeld door haar meest recente verovering, een succesvolle projectontwikkelaar en Ty Morris, een van haar beste vrienden. Ty was fotograaf en gespecialiseerd in artistiek naakt.

Ty wierp één blik op Cole en Cameron en zeurde vervolgens de rest van de avond aan hun hoofd of ze niet voor hem wilden poseren. Intussen voelde de jonge assistent lust op het eerste gezicht bij Cole, zodat Dorian zich genoodzaakt voelde om beledigd te pruilen. Carlos liep op zijn beurt hanig rond alsof hij iedereen een groot plezier deed door alleen maar aanwezig te zijn.

‘Wat een nachtmerrie,’ fluisterde Cameron halverwege het etentje. ‘Dit is de eerste en meteen de laatste keer dat we introducés toestaan, oké?’

‘Helemaal mee eens,’ zei Cole, die op zich best genoot van alle aandacht die hem ten deel viel.

‘Ik kan niet wachten tot ik hier weg kan,’ mompelde Cameron nadat ze Ty voor de vierde keer had verzekerd dat ze echt niet voor hem uit de kleren zou gaan.

Er moest nog een naam voor de nieuwe club worden bedacht en iedereen kwam met suggesties. Dorian vond Flow goed klinken, Natalie vond Energy leuk, Ty bracht Strip in, maar Cole had het beste idee. ‘We noemen het Paradise,’ zei hij. ‘Dat heeft precies de juiste vibe.’

En zo kwam er Paradise op het naambord te staan.

Naast apparatuur huren en zorgen dat die goed geïnstalleerd werd, realiseerde Cameron zich al snel dat er nog veel meer gedaan moest worden voor ze open konden en dat zij óf Cole aanwezig moest zijn om erop toe te zien dat alles goed ging. Dat betekende dat ze allebei een paar klanten moesten opgeven; bovendien moest Cameron de man die Bounce runde vertellen dat ze er niet langer zou werken, wat meer drama opleverde dan ze had ingeschat.

De eigenaar van Bounce was een Iraniër van in de vijftig, die achter zijn rug om Mr. Fake Tan werd genoemd, omdat hij iets te vaak onder de zonnebank ging. Eén of twee keer per week paradeerde hij door het pand, meestal met een inwisselbare blondine in zijn kielzog. Hij gaf de voorkeur aan meisjes met grote nepborsten die hij eufemistisch omschreef als zijn assistenten.

Aangezien Cameron haar ruimte huurde en Mr. Fake Tan commissie betaalde over elke klant die de faciliteiten gebruikte, voelde ze zich niet verplicht een ruime opzegtermijn te hanteren. Toen ze hem vertelde dat ze zou vertrekken, sprong hij echter bijna uit zijn vel. ‘Hoe kun je me dit aandoen?’ schreeuwde hij. ‘Nadat ik je een baan heb gegeven? Voor je heb gezorgd? Hoe kun je zo ondankbaar zijn?’

Ondankbaar? Hij had een fortuin aan commissie aan haar twee jaar bij Bounce overgehouden. Wat had hij nu te klagen?

‘Waar ga je naartoe?’ brulde Mr. Fake Tan. ‘Je krijgt het nergens zo goed als hier.’

Zijn reactie joeg Lynda, die gewoon op de loonlijst stond, grote angst aan.

Cole had zoiets al verwacht. ‘Zeg hem maar niet dat we voor onszelf beginnen,’ had hij gewaarschuwd. ‘Want dan flipt hij helemaal.’

Dus loog Cameron en zij dat ze van plan was om alleen nog met privéklanten bij hen thuis te werken. Dat kalmeerde haar huurbaas enigszins.

‘Vroeg of laat komt hij er wel achter,’ zei Lynda zenuwachtig.

‘En dan is er niets meer wat hij eraan kan doen,’ stelde Cole haar gerust. ‘Je kunt maar beter snel je ontslag indienen.’

‘Wat moet ik dan als reden opgeven?’ jammerde Lynda onzeker.

‘Zeg maar dat je gaat trouwen.’

‘Was het maar waar.’

Cameron vroeg zich af of ze niet te veel op haar nek had genomen. Dromen over een eigen zaak was één ding, maar nu het menens werd, kwam er toch wel erg veel op haar af. Het geld verdween in een alarmerend tempo: haar geld, Coles geld, Natalies investering. En er kwam nog niets binnen, wat haar grote zorgen baarde. Toch waren Cole en zij ervan overtuigd dat het een succes zou worden. Ze konden niet anders; er was geen weg terug meer.

Elke ochtend trainde Cameron om zeven uur met Don Verona en ging dan nog twee andere klanten af. Rond halfelf was ze op de nieuwe locatie om schilders, installateurs, loodgieters en elektriciens aanwijzingen te geven. Cole nam het om vier uur van haar over, zodat ze de rest van de dag aan haar andere klanten kon besteden. Het was een uitputtingsslag, maar elke dag ging Paradise er beter uitzien, en dat maakte alle inspanningen goed.

Don bleef maar zeuren om een date. Ze wees hem stelselmatig af, wat hem niet leek te ontmoedigen. Ze kwam echter niet in de verleiding om zich gevleid te voelen, want ze wist dat hij alleen maar zo vasthoudend was omdat hij nooit ‘nee’ te horen kreeg.

‘Je ziet er een beetje moe uit,’ merkte hij op, terwijl hij op de loopband holde.

Ze stond ernaast met een stopwatch in haar hand. ‘Dat heb je met amper vijf uur slaap per nacht,’ zei ze spijtig. ‘Op den duur is dat te zien.’

‘Ik weet dat je het vervelend vindt als ik te persoonlijk word,’ zei hij aarzelend. ‘Maar waarom slaap je zo weinig? Waar heb je het zo druk mee?’

Ze had hem nog niets over de nieuwe zaak verteld. Dat kon altijd nog als ze open gingen. En het leek erop dat dit moment nooit zou komen, want geen van de werklui die ze had ingehuurd, leek in staat om op tijd iets af te maken. Hun zogenaamde aannemer was waardeloos, de sanitaire ruimtes waren nog niet klaar, de telefoons deden het nog niet, het licht was nog niet goed en van de apparatuur was nog slechts de helft geleverd. Het was niet alleen frustrerend, maar ook een dure grap. Elke dag maakte ze zich meer zorgen dat ze failliet zouden gaan, voor ze zelfs maar waren begonnen.

‘Ik begin voor mezelf,’ zei ze, met een blik op haar horloge. ‘Nog vijf minuten, dan gaan we door met krachttraining.’

‘Wat voor zaak?’ vroeg hij en holde gewoon door op de band.

‘Een fitnessclub.’

‘Met jou als eigenaar?’

Cameron keek hem aandachtig aan. ‘Verbaast dat je?’

‘Ik ben alleen verbaasd omdat je er nooit iets over hebt gezegd.’ Hij vroeg zich af waarom ze toch altijd zo verdomd gesloten was.

‘Ik ben niet van plan mijn leven lang personal trainer te blijven,’ meldde ze. ‘Dit is altijd mijn droom geweest.’

‘Nou, gefeliciteerd,’ zei hij, een beetje buiten adem. ‘Gaat het goed?’

Ze slaakte een zucht. ‘Het gaat vooral langzaam. Niets komt op tijd af, dus moest ik er constant zijn om overzicht te houden. Als ik er niet ben, is mijn partner er.’

Don wist niet wat hij hoorde. ‘Je hebt een partner?’ vroeg hij gealarmeerd. Geen wonder dat hij geen steek verder kwam met haar. Ze had verdomme al iemand! Woonden ze samen? Neukten ze? Shit!

‘Ja, ik heb een partner,’ zei ze koeltjes. ‘Cole de Barge, ook personal trainer.’

‘Je hebt me nooit gezegd dat je iemand had,’ zei Don fronsend.

‘Ik heb hem ook helemaal niet, hij is van zichzelf.’

‘Maar jullie hebben dus wat samen?’ zeurde Don door. ‘Anders zou je hem niet je partner noemen.’

‘O.’ Cameron schoot in de lach. ‘Cole is mijn zakenpartner, ik ben zijn type niet.’

‘Jij bent iedereens type.’

‘Cole is homo.’

Waarom luchtte die mededeling hem in vredesnaam zo op? ‘Je meent het?’ zei hij en probeerde luchtig te klinken.

‘Cole is een goede vent; zijn zus Natalie is onze geldschieter.’

‘Dus je hebt investeerders?’ Don bracht de loopband terug tot een lager tempo.

‘Eentje maar, Natalie de Barge.’

‘Volgens mij ken ik die wel.’ Hij stapte van de loopband af. ‘Zit zij niet in dat entertainmentprogramma, vroeg op de avond?’

Cameron overhandigde hem een handdoek. ‘Klopt.’

‘Ja, zij kan wel wat.’ Hij sloeg de handdoek om zijn nek.

‘Dat hoop ik maar, wat het geld is bijna op.’

Verdomme, waarom flapte ze dat er nu uit? Veel te persoonlijk!

‘Is dat zo?’ Don voelde een opening aankomen.

‘Misschien moet ik je nóg meer in rekening gaan brengen,’ zei ze snel, in een poging het gesprek luchtig te houden. ‘Denk je dat je me kunt veroorloven?’

‘Misschien heb je gewoon nog een investeerder nodig,’ stelde hij voor. ‘Ik wil best…’

Snel kapte ze hem af. ‘Nee, dank je.’ Stel je voor dat Don Verona zou denken dat ze zijn geld nodig had. Dat was niet zo, ze zouden het wel redden. Ze moesten wel.

‘Wanneer ga je open?’ vroeg hij.

‘Over twee tot drie weken, hopelijk,’ zei ze en ging hem voor naar de gewichten. ‘Kom je ook?’

‘Aha,’ zei hij sluw. ‘Mevrouw heeft me nodig voor de publiciteit.’

Daar had ze nog niet aan gedacht, maar het kon zeker geen kwaad om een paar beroemdheden bij de opening te hebben. ‘Kan ik op je aanwezigheid rekenen?’

‘Laten we een dealtje maken.’ Hij nam plaats op een bankje en pakte een paar handgewichtjes.

‘O, o,’ zei ze met een wantrouwende blik. ‘Het bevalt me nu al niet.’

‘Ik kom naar je opening, als jij zondagavond met me meegaat naar het verjaardagsfeest van een goede vriend van me.’

‘Je weet dat ik…’

‘Ja, ja,’ onderbrak hij haar. ‘Ik weet het, zaken en privé gescheiden houden en zo. Maar denk eens aan de storm van publiciteit die het oplevert als ik er bij ben als jij je deuren opengooit voor een hongerig publiek. Dat overigens dól op me is,’ meldde hij er voor alle zekerheid bij. ‘Ik heb talloze loyale fans die natuurlijk ook allemaal fit moeten blijven.’

‘Dit is chantage,’ zei ze streng.

‘En wat dan nog?’

Grinnikend schudde ze haar hoofd. ‘Je bent niet mis, meneer Verona.’

‘Jij ook niet, juffrouw Paradise.’

‘Oké, deal,’ zei Cameron. Lynda zou uit haar dak gaan als ze hoorde dat ze eindelijk Don Verona in levenden lijve zou zien.

‘Zeker weten? Je gaat niet op het laatste moment alsnog afhaken?’

‘Nee, afspraak is afspraak,’ zei ze. ‘Dat geldt overigens ook voor jou. En breng gerust nog wat beroemde vrienden mee.’ Hoe meer sterren hoe beter, in LA was dat de beste reclame die je kon hebben.

‘Ik heb geen beroemde vrienden,’ zei Don die een serie bicepsoefeningen afwerkte. ‘Het zijn hooguit kennissen.’

‘Neem dan je vriendin mee.’

‘Heb ik niet.’

‘Volgens de pers wel.’

Don voelde zijn spieren protesteren. ‘En wie zou dat dan moeten zijn?’

‘Mary Ellen Evans.’

‘O god, nee!’ Hij legde de gewichten neer. ‘Geloof alsjeblieft niet alles wat je leest.’

‘Internet loopt er ook van over.’

‘O ja?’

‘Niet dat ik iemand ben die voortdurend online zit, maar jullie zijn blijkbaar een droompaar.’

‘Jaloers?’ vroeg hij plagend.

‘O, enorm,’ kaatste ze even plagend terug. ‘Ik doe geen oog meer dicht.’

‘Dus dáárom slaap je zo weinig,’ constateerde hij grijnzend. ‘Je bent er kapot van dat jij me niet als eerste hebt gevangen.’

Cameron draaide met haar ogen. ‘Ik dácht het niet.’

‘Echt niet?’ vroeg hij, nog steeds niet serieus.

‘Zeker niet.’

‘Wat kan ik dan eens doen om je wakker te houden?’

‘Helemaal niets,’ verzekerde Cameron hem.

‘Weet je het zeker?’

‘Heel zeker, dank je wel.’

‘Dat zullen we nog wel eens zien.’

Hoofdschuddend keek ze hem aan. ‘Wat heb je toch een kolossaal ego.’

‘Dat is niet het enige wat kolossaal…’

‘Ho maar,’ kapte ze hem snel af. ‘Ik wil het niet eens weten.’

Don schonk haar een van zijn hartveroverende beroemde grijnzen. Ze draaide bij. Zijn charmes werkten nog altijd.

Binnenkort zouden de verrukkelijke Cameron Paradise en hij een stel zijn.