18

Alles was geregeld. Mandy had een kok, drie obers en een barman ingehuurd, wat vrij overdreven was om negen gasten te bedienen, maar wat donderde het ook – ze was niet van plan zelf te gaan sloven en haar huishoudster kon op zo'n korte termijn haar plannen niet meer omgooien om voor de avond terug te komen. Mandy had overwogen de vrouw te ontslaan, maar dan moest ze weer iemand anders inwerken en ze zag het niet zitten om die nachtmerrie nog eens mee te maken.

Het was allemaal Ryans schuld. Toen ze net getrouwd waren, had zij erop gestaan om inwonend personeel aan te nemen, maar hij was daar fel op tegen geweest, omdat hij zich vrij wilde voelen in zijn eigen huis. Hij had die strijd gewonnen. Meestal kreeg zij haar zin als het op huishoudelijke zaken aankwam, maar soms hield Ryan zijn poot stijf en daarom had ze dus niet altijd personeel tot haar beschikking.

Ze durfde deze blamage niet met haar vrienden te delen. Lucy en Phil hadden een echtpaar uit Guatemala in dienst, twee dage lijkse huishoudsters, een wasvrouw, een Britse nanny voor hun twee kinderen en drie assistenten die allemaal vanuit hun huis werkten. Volgens Lucy kon ze niemand missen, omdat Phil de slordigste man ter wereld was, om nog maar te zwijgen over de zooi die de kinderen en hun talloze huisdieren opleverden.

Impulsief pakte Mandy de telefoon en belde Lucy, die meteen opnam.

‘Ik zit in de auto,’ meldde Lucy met één hand aan het stuur. ‘Ben onderweg naar een schrijver om over mijn idee te overleggen.’

‘Wat vindt Phil daarvan?’ vroeg Mandy.

‘Phil kan de schijt krijgen,’ snauwde Lucy. ‘Hij is een autoritaire kloothommel.’

‘Jullie praten nog steeds niet met elkaar?’

‘Praten doen we wel,’ zei Lucy onheilspellend. ‘Er wordt alleen niet meer gevrijd en hoewel hij elders best aan zijn trekken komt, heeft hij toch zwaar de pest in dat hij zijn nachtelijke nummertje niet meer krijgt.’

Mandy was onder de indruk. Alle geruchten rond Phils onverzadigbare lust moesten waar zijn. Dan zou hij ook wel een enorme penis hebben, daarover deden ook legendarische verhalen de ronde. Niet dat het formaat er echt toe deed, natuurlijk. Trouwens, Ryan had op dat gebied ook niet te klagen.

Ooit, op hun jaarlijkse kerstfeest, had Phil geprobeerd haar in de badkamer te versieren. Hij had de deur op slot gedaan, gemompeld dat ze een lekker geil kontje had, haar tegen de spiegel gedrukt en een poging gedaan zijn tong in haar mond te stoppen.

Ze had hem weggeduwd en gezegd dat ze niet het soort vrouw was dat haar man bedroog, al helemaal niet met iemand die hij als een van zijn beste vrienden beschouwde.

Phil, stomdronken, had gelachen tot hij er een rode kop van kreeg, de deur van het slot gedaan en vervolgens aan iedereen die wilde luisteren verteld dat ze een frigide kreng was.

Há! had ze destijds gedacht. Je moest eens weten wat Ryan en ik allemaal in bed uitspoken. Frigide? Eerder het tegendeel.

Dat was toen geweest, vóór de twee miskramen en hun doodgeboren kindje. Voor de sleur van het huwelijk het gewonnen had en Ryan en zij zo aan elkaar gewend waren geraakt dat seks hen niet meer leek op te winden.

Hoe dan ook, als Ryan niet meer tevreden was over hun seksleven, kon ze daar maar beter iets aan doen. Hij had het vreselijke woord ‘scheiding’ laten vallen en dat was in haar ogen ondenkbaar. Ze wist dat hij op dat moment dronken en boos was geweest, zodat hij het niet echt had gemeend, maar toch…

Zou het tot een scheiding komen, dan zou Mandy het triomfantelijke gebulder van haar vader niet kunnen verdragen. ‘Ik had toch gezegd dat hij een verdomde loser is?’ zou Hamilton schreeuwen. ‘Een loser met zwak zaad.’

Ja, Hamilton kreeg er nooit genoeg van om haar eraan te herinneren dat de miskramen en het doodgeboren kindje allemaal het resultaat waren van Ryan's slappe sperma. Zelfs Mandy was geschokt dat haar vader zulke gemene dingen zei.

Zuchtend bezon ze zich op een manier om het weer goed te maken met Ryan. Het familiediner was een eerste stap. Nu ze alles had geregeld, zag ze niet in waarom ze het in haar eentje zou moeten uitzitten. ‘Hebben jullie vanavond al wat?’ vroeg ze aan Lucy.

‘Hoezo?’ Lucy had geleerd niet te snel ergens mee in te stemmen, zeker niet als het een vraag van Mandy betrof.

‘Ik geef nog een klein, intiem dineetje voor Ryan,’ zei Mandy en probeerde het zo aanlokkelijk mogelijk te maken. ‘Gewoon bij ons thuis. Ik zou het enig vinden als jij en Phil ook zouden kunnen komen.’

Lucy dacht even na. Een intiem dineetje bij de Richards' thuis klonk als een ideale gelegenheid om haar idee voor een film bij Ryan te pitchen. ‘Ik moet het even overleggen met Phil, maar het klinkt leuk,’ zei ze en nam gas terug omdat ze haar bestemming naderde. ‘Ik bel je zo nog wel even.’

‘Doe dat,’ zei Mandy, die blij was dat ze vermoedelijk Ryans familie niet in haar eentje zou hoeven entertainen. Met de Standards haalde ze bovendien meteen topvolk in huis: een voormalig filmster én een schrijver die een Oscar had gewonnen: de Richards' mochten hun ordinaire handjes dichtknijpen dat ze in hun bijzijn mochten eten.

Don zat in zijn kantoor met panoramisch uitzicht op Burbank. Het hele team leed onder zijn slechte humeur: hij klaagde dat de koffie te lauw was, dat zijn koffiebroodje te oud was, dat de airco te koud stond en dat de gastenlijst voor de show van vanavond ronduit armetierig was.

‘Wat is er met jou aan de hand?’ vroeg zijn producer Jerry Mann. ‘Ben je verkeerd uit bed gevállen, of zo?’ Jerry, eind vijftig, kaal, diepgebruind en relaxed, had alles in het wereldje al een keer meegemaakt. Door de jaren heen had hij gewerkt met Carson, Griffin en Letterman. Hij had meer kennis en ervaring dan de meeste mensen en niets kon hem van de wijs brengen, wat Don buitengewoon aan hem waardeerde. Ze waren partners in een show die hij zelf niet had zien zitten, maar binnen een paar maanden vlogen de kijkcijfers omhoog en acht jaar later stond hij aan de top. Oorspronkelijk had hij reporter voor CNN of zo willen worden, om verslag te doen vanuit oorlogsgebieden en andere interessante locaties, maar nee – het lot had hem iets anders toebedeeld.

‘Ik heb vanmorgen niet kunnen sporten,’ mopperde hij. ‘Mijn trainer is niet op komen dagen.’

‘Je klinkt als een mekkerende poedel,’ zei Jerry, niet onder de indruk van Dons leed. ‘Je kunt toch gewoon zelf op een van die blitse apparaten bij je thuis klimmen en je uitsloven?’

‘Hij kan niet zonder Cameron,’ zei Jill Khoner, de redacteur die hem Cameron had aanbevolen. ‘Ze is de beste personal trainer die er is, ze weet je echt te motiveren om de lat steeds wat hoger te leggen, nietwaar Don? Ben je een beetje blij met haar? Volgens mij heb ik je een grote gunst bewezen, al zeg ik het zelf.’

‘Yeah,’ zei Don en deed zijn best niet al te enthousiast te klinken. ‘Cameron weet wat stimuleren is.’

‘We denken allemaal dat ze lesbisch is,’ meldde Jill met een samenzweerderig lachje alsof ze meer wist dan ze wilde loslaten. ‘Gaat nooit uit. Heeft het nooit over mannen. Wat denk jij?’

Ik denk dat ik dat valse lachje wel van je smoel zou willen slaan, dacht Don. Het meisje van mijn dromen is niet lesbisch.

Of toch wel?

Kon dat de reden zijn waarom hij bij haar geen steek verder kwam? Was Cameron Paradise misschien toch een befbabe, een baardlikker, een pot?

Nee!

Misschien.

O, shit, dat zou wat zijn, Maar toen hij ernaar had gevraagd… wat had ze toen ook alweer geantwoord?

Hij probeerde zich het te herinneren. Het was iets van: Alleen maar omdat ik niet met jou uit wil, moet ik wel op vrouwen vallen?

‘Don?’ drong Jill aan. ‘Wat denk jij?’

Jill had zich in het onderwerp vastgebeten. Ze wachtte natuurlijk op zijn mening als expert, want iedereen wist dat Don Verona een echte kenner was als het op vrouwen aankwam. Nou ja, die naam had hij in ieder geval.

‘Ik heb me daar nog niet zo in verdiept,’ zei hij zo nonchalant mogelijk, om er niemand lucht van te geven dat hij smoorverliefd op haar was. ‘Ze is een heel goede trainer, dat is voor mij het enige wat telt.’

‘Ja, en ze gaat een eigen fitnessclub openen,’ zei Jill enthousiast. ‘Ik kan bijna niet wachten!’

Don besloot haastig van onderwerp te veranderen. ‘Kunnen we het nu weer over de show van vanavond hebben?’ Hij wist dat hij alleen maar pissig was omdat ze die ochtend niet was komen opdagen en wilde niet nog meer aan haar herinnerd worden.

Jerry schraapte zijn keel. ‘Birdy Marvel. Zingt een liedje van haar nieuwe cd die volgende week uitkomt, daarna misschien nog een kort interviewtje met jou.’

‘Nee!’ zei Don met nadruk. ‘Echt no way dat ik ga praten met dat leeghoofd dat jij zo nodig moest boeken. Eén liedje en wegwezen. Ik wil haar slipjesloze kont niet op mijn bank hebben. Heeft iedereen dat goed begrepen?’

‘Ja, Don.’ Jill vond haar baas behoorlijk sexy als hij een slecht humeur had. Ze vroeg zich af met wie hij het tegenwoordig deed. Het gerucht ging dat hij het de laatste tijd met hoeren hield. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. De pers was genadeloos als het aankwam op het fileren van relaties van bekende mensen.

‘Wat jij maar wilt,’ zei Jerry schouderophalend. ‘Als je maar wel weet dat ze razend populair is.’

‘Kan me geen ruk schelen,’ zei Don, nog altijd kribbig. ‘Dus het is duidelijk? Eén liedje en dan meteen opzouten.’

‘Sneller!’ kreunde Phil.

De jonge Aziatische vrouw tussen zijn benen produceerde gesmoorde geluiden.

‘Ik zei: snéller, mens!’ drong Phil aan terwijl haar mond zich nog steviger vast zoog om zijn pik in een poging het tempo op te voeren.

Het hielp niet, ze had ‘het’ niet. Geen techniek, en als een vrouw niet over techniek beschikte, kon hij niet klaarkomen.

Hij voelde zijn erectie verslappen en duwde zijn assistente weg.

Ze lachte nerveus. Lucy had geroepen dat ze lachte als een hyena en zoals gewoonlijk had ze gelijk.

Lucy kon geweldig pijpen. Het niveau van een filmster, ook al was ze dat tegenwoordig niet meer. Dat was meteen de reden dat ze hem niet meer wilde bevredigen: hij wilde niet helpen om haar weer in het zadel te helpen.

Phil Standard was niet dom. Hij had een ongelofelijk mooie, sexy en getalenteerde vrouw die hij niet wenste te delen met het grote, vraatzuchtige publiek. Toen hij haar tien jaar geleden had leren kennen, was Lucy omringd geweest door managers, woordvoerders, regisseurs, knappe co-sterren, stylisten, visagisten en een hele hofhouding aan bewonderaars. Hij had kans gezien haar los te weken van haar entourage, haar verliefd op hem te laten worden, had haar zwanger gemaakt en was met haar getrouwd. Stukje bij beetje had hij haar laten afkicken van haar filmsterrenbestaan en haar een normaal leven gegeven, of nou ja, zo normaal als mogelijk was in dit vak. Als razend succesvol scriptschrijver had hij nooit de behoefte gehad aan een entourage, dus had hij het vanzelfsprekend gevonden die van haar ook weg te werken.

Hun leven was goed, in zijn ogen. Mooi huis, interessante vrienden, twee kinderen die bijna tieners waren en die tot nu toe nog geen grote problemen hadden opgeleverd, daarnaast nog hun geliefde dieren. Bovendien gaf hij Lucy alles wat ze wilde hebben. Een nieuwe auto. Een huis aan het strand. Een vakantie op Bali, designerkleding, zoveel handtassen en schoenen als ze maar wilde. Ze kon kopen wat haar hartje begeerde.

En nu gooide ze deze bom op hun bestaan. Ze wilde weer gaan werken.

Nee, daar kwam niets van in!

Haar carrière weer oppakken zou haar blootstellen aan allerlei verleidingen. Hij had er geen moeite mee dat hij ontrouw was, omdat hij wist dat het niets voorstelde, maar zij moest hem dat niet flikken. Als het op zijn vrouw aankwam, was Phil Standard razend jaloers.

‘Genoeg, Suki,’ grauwde hij toen de Aziatische hem begon af te trekken. ‘Ik ben niet in de stemming.’

Suki kroop onder zijn bureau vandaan. ‘Heb ik iets verkeerd gedaan, Phil?’ vroeg ze met een gekwetste blik.

Hij maakte zich ervan af met de meest gebruikte smoes aller tijden. ‘Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij.’

‘Ik zou kunnen…’

‘Nee, Suki,’ zei Phil en ritste zijn gulp dicht. ‘Vandaag maar even niet.’

‘Hoi,’ zei Lucy tegen de jonge man die opendeed nadat ze had aangeklopt bij zijn vervallen strandhuisje in Venice. Hij droeg een gescheurd UCLA-shirt, vale jeans en was blootsvoets. Zijn door de zon gebleekte blonde haar zat in de war en was een beetje vochtig, alsof hij net onder de douche vandaan kwam.

Ze had een stuudje verwacht, geen stuk.

‘Ik ben Lucy Standard,’ stelde ze zich voor.

‘Aangenaam kennis te maken, mevrouw,’ zei hij en stak een hand uit.

Mevrouw? Hij maakte hopelijk een geintje?

‘Kom binnen,’ zei hij met een licht zuidelijk accent. ‘Het is een beetje een samengeraapt zootje, maar mijn vader heeft me geleerd dat je het moet redden met wat je hebt.’

‘O ja,’ zei ze en stapte naar binnen. ‘Je vader is een heel goede advocaat.’

‘Dat klopt. Dat zei mijn moeder ook altijd, hoewel ze uit elkaar zijn gegaan toen ik zeven was.’

‘Wat jammer voor je.’

‘Yeah. Pa verhuisde naar LA, wij bleven achter in Tennessee. Maar nu ik in LA studeer, hebben mijn vader en ik toch wel weer een band opgebouwd.’

‘Fijn voor je,’ zei Lucy en keek rond in het alles-in-één vertrek met uitzicht over de promenade van Venice. In het midden lag een futon op de vloer, links en rechts lagen hopen kleren die daar zomaar waren neergegooid en stapels kranten en tijdschriften. Een oud houten bureau lag vol met boeken, een computer en bijbehorende elektrische apparaten.

‘Ik zal je maar zeggen wat ik in mijn hoofd heb,’ zei Lucy, die zag dat alles behalve het bureau bedekt was met een dikke laag stof.

‘Steek van wal,’ zei hij, ‘ik heb zin om er meteen aan te beginnen.’

‘Dat zal best.’ Ze vroeg zich af of het erg pervers was om erotische gedachten te hebben over een knappe tiener. ‘Trouwens,’ voegde ze er nonchalant aan toe. ‘Hou oud ben je eigenlijk?’

Hij keek haar een beetje vreemd aan. ‘Maakt leeftijd wat uit, mevrouw Standard?’

‘Zeg maar Lucy,’ zei ze snel. ‘En het maakt niets uit, het is alleen…’

‘Ja, ik weet het,’ zei hij met een jongensachtige grijns. ‘Mijn moeder zegt ook altijd dat ik er jonger uitzie dan ik ben. Maar u vond mijn scripts goed, toch?’

‘Daarom ben ik hier.’

‘Dan kan leeftijd geen probleem zijn,’ zei hij vol zelfvertrouwen. ‘Ik wil mezelf niet op de borst slaan, maar ik heb meer in mijn mars dan een of andere ouwe, uitgebluste vijfendertigjarige sukkel.’

Hij vond vijfendertig oud! Dan zou hij haar ongetwijfeld als antiek beschouwen. Charming!

‘Ik ben negentien,’ voegde hij er met weer zo'n ontwapenende grijns aan toe. ‘En ik sta helemaal klaar om Hollywood te veroveren, dus mevrouw Standard, eh… Lucy, laat maar eens horen.’