37

‘Hulp nodig?’ vroeg Ray, al wist hij dat Mags het makkelijk zelf afkon. Zoals altijd.

‘Nee. Alles is klaar,’ zei ze. Ze deed haar schort af. ‘Chili con carne en rijst in de oven, bier in de koelkast, brownies voor toe.’

‘Klinkt goed,’ zei Ray. Hij bleef in de keuken rondhangen.

‘Als je iets wilt doen, kun je de vaatwasser leeghalen.’

Terwijl hij de schone borden eruit begon te halen, zocht hij naar een neutraal onderwerp van gesprek dat niet tot ruzie zou leiden.

Het was Mags die op het idee was gekomen dit etentje te houden. Om te vieren dat ze de zaak hadden opgelost, had ze gezegd, maar Ray vroeg zich af of ze op deze manier iets probeerde goed te maken voor al het geruzie van de laatste tijd.

‘Nogmaals bedankt dat je dit hebt willen doen,’ zei hij stijfjes toen de stilte ronduit onaangenaam werd. Er bleef een spoor van druppels op de vloer achter toen hij het bestekmandje uit de vaatwasser tilde en op het aanrecht zette. Mags gaf hem een vaatdoek.

‘Het is een van de opzienbarendste zaken die je ooit hebt behandeld,’ zei ze. ‘Zoiets mag gevierd worden.’ Ze pakte de vaatdoek van hem aan en gooide hem in de gootsteen. ‘Bovendien waren jullie anders toch weer een hele avond in de Nag’s Head bier gaan zitten hijsen. Dan heb ik jullie liever hier.’

De kritiek kwam hard aan. Dát was dus de ware reden.

Ze draaiden behoedzaam om elkaar heen, alsof ze op dun ijs liepen. Alsof Ray vannacht niet op de bank had geslapen; alsof hun zoon niet een doos gestolen goederen onder zijn bed had staan. Ray wierp een steelse blik op zijn vrouw maar had geen idee wat er in haar hoofd omging en besloot dat hij beter niets kon zeggen, want de laatste tijd viel alles wat hij zei verkeerd.

Hij wist dat hij Mags niet met Kate mocht vergelijken, maar op het werk was alles gewoon makkelijker. Kate reageerde nooit geprikkeld, dus hoefde hij nooit zorgvuldig te overwegen wat hij tegen haar zou zeggen, zoals hij tegenwoordig deed als hij een moeilijk onderwerp moest bespreken met Mags.

Hij was er trouwens niet zeker van geweest of Kate de uitnodiging voor dit etentje zou aannemen.

‘Als je niet wilt, heb ik daar alle begrip voor,’ had hij gezegd. Kate had hem verbaasd aangekeken.

‘Waarom zou ik niet…’ Ze beet op haar lip. ‘O, dat.’ Ze had geprobeerd net zo ernstig te kijken als hij, maar had pretvonkjes in haar ogen toen ze zei: ‘Dat zouden we toch vergeten? Ik heb er geen probleem mee. Jij?’

‘Nee, natuurlijk niet.’

En dat hoopte hij nu maar. Hij kreeg het opeens Spaans benauwd bij het vooruitzicht dat Mags en Kate een hele avond bij elkaar aan tafel zouden zitten. Toen hij vannacht op de bank had gelegen, was hij ervan overtuigd geweest dat Mags wist dat hij Kate had gekust en dat ze haar had uitgenodigd om hem dat in te wrijven. Niet dat Mags wraakzuchtig was, maar het klamme zweet was hem uitgebroken toen de gedachte bij hem opkwam dat het vanavond mogelijk tot een confrontatie zou komen.

‘Tom heeft vandaag weer een brief van school meegekregen,’ zei Mags nu. Ze flapte het er zomaar opeens uit en Ray kreeg de indruk dat ze met opzet met dit nieuws had gewacht, in plaats van het hem te vertellen zodra hij was thuisgekomen.

‘Waarover?’

Mags gaf hem de brief.

Geachte meneer en mevrouw Stevens,

Ik verzoek u vriendelijk mij te bellen om een afspraak te maken. Er is op onze school een probleem dat ik graag met u wil bespreken.

Hoogachtend,

Ann Cumberland

Directeur, Morland Downs School

‘Eindelijk!’ Ray sloeg met de rug van zijn hand op de brief. ‘Eindelijk geven ze toe dat er een probleem is. Het zal tijd worden.’

Mags opende een fles wijn.

‘Wij klagen nu al een jaar dat Tom wordt gepest, maar niemand geloofde ons.’

Mags keek hem aan en heel even betrok haar gezicht en verdween haar stugge houding.

‘Hoe is het mogelijk dat we dit niet hebben ingezien?’ Ze zocht in de mouw van haar trui naar een tissue maar vond er geen. ‘Ik ben een waardeloze moeder!’ Ze grabbelde in haar andere mouw, maar daar zat ook niets in.

‘Dat moet je niet zeggen, Mags.’ Ray pakte zijn zakdoek en droogde teder haar tranen. ‘Je hebt het juist wél ingezien. Wij allebei. Vanaf de eerste dag dat hij daar op school zat, wisten we dat er iets mis was en hebben we er bij de leerkrachten op aangedrongen er iets aan te doen.’

‘Maar dat is hun taak niet.’ Mags snoot haar neus. ‘Hij is óns kind.’

‘Ja, maar dit is niet ons probleem. Het probleem is de school en nu ze dat eindelijk toegeven, zullen ze er hopelijk iets aan doen.’

‘Ik hoop dat het voor Tom niet nog erger zal worden.’

‘Ik zou het bij Jeugdzaken kunnen aankaarten,’ zei Ray. ‘Dan kunnen ze iemand naar de school sturen voor een praatje over pesterijen en intimidatie.’

‘Nee!’

Ze zei het zo fel dat hij verbaasd opkeek.

‘Laten we proberen dit zelf op te lossen, in samenwerking met de school. Niet alles hoeft via de politie te lopen. Ik hou dit liever onder ons, goed? Ik had ook liever niet dat je Toms problemen met je collega’s besprak.’

Alsof de duivel ermee speelde, ging precies op dat moment de bel.

‘Gaat het?’ vroeg Ray.

Mags knikte, wreef met de zakdoek over haar gezicht en gaf hem terug aan Ray. ‘Ja.’

In de gang keek Ray even in de spiegel. Hij zag er bleek en moe uit. Opeens wou hij dat hij Kate en Stumpy naar huis kon sturen om de avond samen met Mags door te brengen. Maar Mags had de hele middag in de keuken gestaan en zou het niet leuk vinden als al haar moeite voor niets was geweest. Met een zucht deed hij open.

Kate droeg een spijkerbroek, laarzen tot de knie en een zwarte trui met een V-hals. Geen bijzondere of opvallende outfit, maar ze zag er een stuk jonger en relaxter uit dan op haar werk en het resultaat maakte Ray nerveus. Hij deed een stapje opzij om haar binnen te laten.

‘Dit was een erg leuk idee,’ zei Kate. ‘Bedankt voor de uitnodiging.’

‘Geen dank.’ Hij nam haar mee naar de keuken. ‘Stumpy en jij hebben de afgelopen maanden erg hard gewerkt. Daar mag weleens iets tegenover staan.’ Hij grinnikte. ‘Maar ere wie ere toekomt: het was Mags’ idee om jullie voor een etentje uit te nodigen.’

Mags glimlachte flauwtjes. ‘Dag, Kate. Leuk om je eindelijk te ontmoeten. Heb je het makkelijk kunnen vinden?’ De twee vrouwen keken elkaar aan en Ray werd getroffen door het contrast tussen hen. Mags had geen tijd gehad om zich om te kleden en op haar sweatshirt zat een spoor van vetvlekjes. Ze zag eruit zoals ze er altijd uitzag – vriendelijk, vertrouwd, lief – maar bij Kate vergeleken was ze… Hij zocht naar het juiste woord. Minder verfijnd. Hij schaamde zich meteen voor deze gedachte en ging iets dichter bij haar staan, alsof nabijheid zijn afvalligheid kon vergoeden.

‘Wat een prachtige keuken.’ Kate zag de brownies op het aanrecht, vers uit de oven en bestrooid met witte chocola, en gaf Mags het doosje dat ze had meegebracht. ‘Een kwarktaart, maar die valt in het niet bij jouw brownies.’

‘Erg aardig van je.’ Mags nam het doosje van Kate over. ‘Gebak smaakt altijd het lekkerst als iemand anders het heeft gemaakt, vind je ook niet?’

Kate glimlachte dankbaar. Ray slaakte stiekem een zucht. Misschien zou de avond minder moeilijk verlopen dan hij had gevreesd, al hoopte hij nog steeds dat Stumpy snel zou komen.

‘Wat kan ik voor je inschenken?’ vroeg Mags. ‘Ray heeft al een pilsje genomen, maar we hebben ook wijn.’

‘Wijn is prima.’

Ray riep naar boven: ‘Tom, Lucy, doe niet zo asociaal, kom gedag zeggen!’

Boven klonk eerst gebonk en toen kwamen de kinderen met een vaartje de trap af. In de keuken bleven ze verlegen bij de deur staan.

‘Dit is Kate,’ zei Mags. ‘Zij is rechercheur in opleiding in het team van jullie vader.’

Ray vond dat een beetje kleinerend, maar Kate leek het zich niet aan te trekken.

‘Nog een paar maanden, dan ben ik een échte rechercheur,’ zei ze lachend. ‘Hoe gaat het met jullie?’

‘Goed,’ zeiden Lucy en Tom eensgezind.

‘Jij heet Lucy, niet?’

Lucy had het blonde haar van haar moeder, maar leek verder op Ray. Iedereen zei dat beide kinderen op hem leken. Hij zag de gelijkenis nooit als ze wakker waren – dan had hun eigen persoonlijkheid te veel invloed – maar wel als ze sliepen. Als hun gezicht in rust verkeerde, zag hij daarop wel iets van zichzelf, maar hij wist niet of hij ooit zo recalcitrant had gekeken als zijn zoon op dit moment. Tom staarde naar de tegelvloer alsof die hem iets had aangedaan en zijn met gel rechtop gekamde haar zag er net zo opstandig uit als hijzelf.

‘Ja, en hij heet Tom,’ zei Lucy tegen Kate.

‘Zeg eens iets, Tom,’ zei Mags.

‘Iets,’ herhaalde hij nors.

Mags sloeg met een theedoek naar hem. ‘Sorry, Kate.’

Kate lachte naar Tom, die nu naar zijn moeder keek om te zien of ze hem zou dwingen te blijven.

‘Kinderen!’ zei Mags wanhopig. Ze haalde het folie van een schaal broodjes. ‘Jullie mogen boven eten, want jullie willen vast niet bij de ouwe mensen zitten.’ Ze sperde zogenaamd met afgrijzen haar ogen wijd open. Lucy moest erom lachen. Tom trok een grimas en toen verdwenen de kinderen snel weer naar boven.

‘Over het algemeen,’ zei Mags, ‘zijn het lieve kinderen.’ Ze maakte haar zin zo zachtjes af dat niet duidelijk was of ze het tegen zichzelf of tegen de anderen had.

‘Wordt Tom op school nog steeds gepest?’ vroeg Kate.

Ray kreunde inwendig en keek snel naar Mags. Ze meed zijn blik nadrukkelijk, maar hij zag haar kaakspier bewegen.

‘Daar wordt aan gewerkt,’ zei ze kortaf.

Ray probeerde zich, zonder dat Mags het zag, met een blik te verontschuldigen tegenover Kate. Hij had haar moeten waarschuwen dat dit een gevoelig onderwerp was. Het bleef onbehaaglijk stil tot een pingeltje aangaf dat er op Ray’s mobieltje een sms’je binnenkwam. Opgelucht viste hij het telefoontje uit zijn zak, maar zijn opluchting verdween snel toen hij het bericht las.

‘Stumpy kan niet komen,’ zei hij. ‘Zijn moeder is weer gevallen.’

‘O jee. Hoe is ze eraan toe?’

‘Geen idee. Hij is op dit moment op weg naar het ziekenhuis.’ Ray stuurde een berichtje terug en deed de telefoon weer in zijn zak. ‘Dan zijn we dus met ons drieën.’

Kate keek van hem naar Mags, die zich omdraaide om in de chili te roeren.

‘Misschien kunnen we dit beter uitstellen tot een andere keer,’ zei Kate, ‘als Stumpy er ook bij kan zijn.’

‘Welnee,’ zei Ray op een montere toon die ook in zijn eigen oren erg vals klonk. ‘Zonde van al dat eten. Dat krijgen wij met ons tweeën nooit op.’ Hij keek naar Mags en hoopte eigenlijk dat ze Kate’s suggestie zou ondersteunen en het dinertje zou willen uitstellen, maar ze bleef roeren en zei: ‘Helemaal mee eens.’ Ze gaf Ray een paar ovenwanten. ‘Als jij de ovenschaal even op tafel wilt zetten? En Kate, als jij die borden wilt meenemen?’

Ray ging automatisch aan het hoofd van de tafel zitten, met Kate aan zijn linkerhand. Mags zette een schaal rijst op tafel en liep terug naar de keuken om geraspte kaas en zure room te halen. Ze ging tegenover Kate zitten en eventjes waren ze allemaal druk met opscheppen.

Toen ze begonnen te eten, werd de stilte extra benadrukt door het tikken van het bestek op de borden. Ray zocht wanhopig naar een geschikt onderwerp van gesprek. Mags zou het niet op prijs stellen als ze over hun werk begonnen, maar misschien was dat toch wel het veiligst. Voordat hij een besluit had genomen, legde Mags haar vork neer.

‘Bevalt het op de recherche, Kate?’

‘Ja, heel goed. Je maakt er wel lange uren, maar ik hou van het werk. Het is wat ik altijd heb gewild.’

‘Ik hoor dat de inspecteur een slavendrijver is.’

Ray keek snel naar zijn vrouw en zag dat ze vriendelijk naar Kate glimlachte, maar dat deed niets af aan zijn gevoel van onbehagen.

‘Dat valt wel mee,’ zei Kate met een zijdelingse blik op Ray. ‘Veel erger vind ik dat het in zijn kantoor altijd zo’n bende is. Overal staan halfvolle koffiemokken.’

‘Dat komt omdat ik zo hard werk dat ik nooit tijd heb om ze leeg te drinken,’ zei Ray. Gezien de omstandigheden vond hij het niet erg het mikpunt van hun grapjes te zijn.

‘En hij heeft altijd gelijk,’ zei Mags.

Kate deed alsof ze daarover nadacht. ‘Behalve als hij het mis heeft.’

Ze lachten allebei en Ray durfde zich eindelijk iets te ­ontspannen.

‘Neuriet hij thuis ook aldoor “Chariots of Fire”,’ vroeg Kate, ‘zo­als hij op kantoor doet?’

‘Geen idee,’ zei Mags poeslief. ‘Ik zie hem nooit.’

De luchtige sfeer vervloog meteen weer. Een poosje aten ze zwijgend. Ray kuchte. Kate keek op. Hij glimlachte verontschuldigend. Ze deed het met een lichte schouderophaling af, maar toen hij weer naar Mags keek, zag hij dat ze hen in de gaten hield met een lichte frons tussen haar wenkbrauwen. Ze legde haar vork neer en duwde haar bord van zich af.

‘Mis je het werk, Mags?’ vroeg Kate.

Dat vroeg iedereen, alsof ze dachten dat ze nog steeds taalde naar de eindeloze hoeveelheid rapporten, de onmogelijke werktijden, en de smerige huizen waar je je voeten veegde als je wégging.

‘Ja,’ zei ze zonder enige aarzeling.

Ray keek haar aan. ‘Echt waar?’

Mags sprak tot Kate alsof hij niet bestond. ‘Niet het werk, per se, maar de persoon die ik toen was. Wat ik mis is dat ik meetelde en anderen iets kon bijbrengen.’ Ray stopte met eten. Mags was precies zoals ze altijd was geweest. Precies zoals ze altijd zou blijven. Daar zou een politiepenning toch niets aan veranderen?

Kate knikte begrijpend. Ray stelde het op prijs dat ze zo haar best deed. ‘Zou je terug willen?’

‘Ja, maar dat kan niet. Wie moet er dan voor de kinderen zorgen?’ Mags hief vertwijfeld haar blik op naar de slaapkamers. ‘Om over hém nog maar te zwijgen.’ Ze keek naar Ray, maar glimlachte nu niet en hij kon aan haar ogen niet zien wat ze dacht. ‘Je weet wat ze zeggen: achter iedere succesvolle man –’

‘En dat is waar,’ zei Ray, met meer nadruk dan het kalme gesprek vereiste. Hij keek Mags aan. ‘Jij bent de spil van ons gezin.’

‘Toetje!’ zei Mags abrupt en ze stond op. ‘Tenzij je nog wat chili wilt, Kate?’

‘Nee, dank je. Kan ik je helpen?’

‘Nee, blijf maar zitten, ik ben zo terug. Ik zet de borden in de keuken en ga dan heel even naar boven om te zien of de kinderen geen kattenkwaad uithalen.’ Ze pakte de borden bij elkaar en verdween. Even later hoorde Ray lichte voetstappen op de trap en zachte stemmen in Lucy’s kamer.

‘Sorry,’ zei hij. ‘Ik weet niet wat ze heeft.’

‘Ligt het aan mij?’ vroeg Kate.

‘Nee, dat denk ik niet. Ze is de laatste tijd in een rare stemming. Ze maakt zich zorgen over Tom.’ Hij glimlachte geruststellend. ‘Het zal mijn schuld wel weer zijn. Dat is meestal zo.’

Ze hoorden Mags weer naar beneden komen en even later kwam ze binnen met een schaal brownies en een bakje slagroom.

‘Eerlijk gezegd, Mags,’ zei Kate, terwijl ze opstond, ‘denk ik dat ik het toetje maar oversla.’

‘Heb je liever fruit? We hebben meloen.’

‘Nee, daar gaat het niet om. Ik ben gewoon moe. Het was een zware week. Maar ik heb heerlijk gegeten.’

‘Zoals je wilt.’ Mags zette de schaal op tafel. ‘Ik heb je nog niet eens gefeliciteerd met het succes in de Fishponds-zaak. Ray zegt dat jij die uiteindelijk gekraakt hebt. Wat heerlijk om zo vroeg in je carrière al zoiets in je cv te kunnen zetten.’

‘O, maar daar heeft iedereen aan meegewerkt,’ zei Kate. ‘We zijn een goed team.’

Ray wist dat ze de hele recherche bedoelde, maar ze wierp een blik op hem toen ze het zei en hij durfde niet naar Mags te kijken.

In de hal gaf Mags Kate twee luchtkusjes. ‘Kom snel weer eens op bezoek. Het was erg leuk om je te leren kennen.’ Ray hoopte dat alleen hem opviel hoe onoprecht zijn vrouw klonk. Hij stond in dubio of hij Kate nu ook moest zoenen en besloot dat het raar zou staan als hij het niet deed, maar hij deed het heel vluchtig en voelde dat Mags naar hem keek. Hij was blij toen Kate het tuinpad af liep en ze de deur achter haar konden sluiten.

‘Ik lust best een brownie,’ zei hij met geveinsde opgewektheid. ‘Jij?’

‘Ik doe aan de lijn,’ zei Mags. Ze liep naar de keuken, klapte de strijkplank uit, vulde de strijkbout met water en wachtte tot hij warm werd. ‘Ik heb een bakje rijst met chili in de koelkast gezet voor Stumpy. Kun je dat morgen voor hem meenemen? Als hij de hele avond in het ziekenhuis blijft, eet hij alleen maar junkfood en morgen heeft hij vast geen zin om te koken.’

Ray was met een brownie naar de keuken gekomen en at hem staande op. ‘Dat is lief van je.’

‘Stumpy is een fijne vent.’

‘Dat is hij zeker. En dat geldt voor mijn hele team.’

Mags pakte een broek en begon die te strijken. Toen ze weer sprak, klonk ze nonchalant, maar ze drukte de punt van de strijkbout hard op de stof.

‘Ze is erg leuk om te zien.’

‘Wie? Kate?’

‘Nee, Stumpy,’ zei Mags geïrriteerd.

‘Ja, dat zal wel. Ik heb er nooit zo op gelet.’ Het was een belachelijke leugen en Mags kende hem beter dan wie ook.

Ze trok haar wenkbrauwen op, maar toen zag Ray dat ze glimlachte. Hij waagde een plagend vraagje. ‘Ben je jaloers?’

‘Integendeel. Als ze bereid is het strijkwerk te doen, mag ze wat mij betreft bij ons intrekken.’

‘Sorry dat ik haar over Tom heb verteld,’ zei Ray.

Mags drukte op een knop van de strijkbout. Een wolk stoom verspreidde zich sissend boven de broek. Ze hield haar ogen op de bout gericht terwijl ze sprak. ‘Je houdt van je werk, Ray, en ik ben blij dat je ervan houdt. Het hoort bij je. Maar het is alsof de kinderen en ik op de tweede plaats komen. Ik voel me onzichtbaar.’

Ray deed zijn mond open om dat tegen te spreken, maar Mags schudde haar hoofd.

‘Je praat met Kate meer dan met mij,’ zei ze. ‘Het was vanavond heel duidelijk te zien, dat het tussen jullie klikt. Ik ben niet achterlijk, ik weet hoe het is als je zo veel uur per dag met iemand optrekt: je vertelt elkaar dingen, dat is logisch. Maar dat wil niet zeggen dat je niet met mij hoeft te praten.’ Ze liet nog een wolk stoom vrij­komen en drukte met de bout hard op de strijkplank, heen en weer, heen en weer. ‘Er heeft nog niemand op zijn doodsbed spijt betuigd dat hij niet méér tijd aan zijn werk heeft besteed,’ zei ze. ‘Maar onze kinderen worden groot en dat gaat voor een groot deel langs jou heen. Voor je het weet zijn ze het huis uit en ga jij met pensioen, en dan zitten wij hier met ons tweeën en weten we niet wat we tegen elkaar moeten zeggen.’

Ray was het daar niet mee eens en dat wilde hij tegen haar zeggen, maar de woorden bleven in zijn keel steken en uiteindelijk schudde hij alleen zijn hoofd, alsof hij daarmee haar woorden kon laten verdwijnen. Hij meende Mags te horen zuchten, maar misschien was dat weer een wolk stoom uit het strijkijzer.