25

‘Natuurlijk had ze kunnen stoppen!’ zei Kate. Ze ijsbeerde heen en weer in de kleine ruimte tussen haar bureau en het raam. ‘Ze is zo kil dat ik er koude rillingen van krijg.’

‘Ga alsjeblieft zitten.’ Ray dronk zijn koffie en onderdrukte een geeuw. ‘Ik word doodmoe van je, en ik ben al zo afgepeigerd.’ Kort na middernacht hadden ze het verhoor gestaakt om Jenna wat slaap te gunnen.

Kate ging zitten. ‘Waarom denk je dat ze zich nu opeens zonder slag of stoot heeft overgegeven, meer dan een jaar nadat het is gebeurd?’

‘Dat weet ik niet,’ zei Ray. Hij leunde achterover en legde zijn voeten op Stumpy’s bureau. ‘Maar het zit me niet lekker.’

‘Waarom niet?’

Ray haalde zijn schouder op. ‘Ik kan het niet uitleggen. Misschien komt het alleen omdat ik zo moe ben.’ Stumpy kwam binnen. ‘Wat ben jij laat terug. Hoe was het in Londen?’

‘Druk,’ zei Stumpy. ‘Je snapt niet dat mensen daar willen wonen.’

‘Heb je succes gehad met Jacobs moeder?’

Stumpy knikte. ‘Niet dat ze meteen een fanclub zal oprichten, maar ze is bereid mee te werken. Ze zei dat ze na Jacobs dood het gevoel had dat de mensen het haar kwalijk namen. Nadat ze al zo veel moeite had gehad om hier als buitenlandse geaccepteerd te worden, was dit de laatste druppel.’

‘Wanneer heeft ze Bristol verlaten?’ vroeg Kate.

‘Meteen na de begrafenis. Er is in Londen een grote Poolse gemeenschap. Anya woont tijdelijk bij familie in een gedeelde woning. Als je tussen de regels door leest, begrijp je dat er bij de kwestie van haar werkvergunning een groot vraagteken staat. Mede daarom was het zo moeilijk haar op te sporen.’

‘Maar ze was wel bereid met je te praten?’ Ray strekte zijn armen en knakte zijn knokkels. Kate vertrok haar gezicht bij het geluid.

‘Ja,’ zei Stumpy. ‘Ik kreeg zelfs de indruk dat ze het een opluchting vond dat ze over Jacob kon praten. Weet je dat ze het nog niet eens aan haar ouders in Polen heeft verteld? Ze zegt dat ze zich te veel schaamt.’

‘Waar zou zij zich voor moeten schamen?’ vroeg Ray.

‘Dat is een lang verhaal,’ zei Stumpy. ‘Anya is op haar achttiende naar Engeland gekomen. Ze deed een beetje vaag over hoe precies, maar ze kreeg een baantje als schoonmaakster in de kantoren op het industrieterrein Gleethorne. Ze werkte zwart, dat snap je. Een van de mannen daar zag wel iets in haar en voordat ze het wist, was ze zwanger.’

‘En die vent heeft haar zeker laten stikken?’ raadde Kate.

‘Ja. Haar ouders vonden het zo’n schande dat ze een kind kreeg zonder getrouwd te zijn dat ze eisten dat ze zou terugkeren naar Polen, waar ze haar in de gaten konden houden, maar Anya weigerde. Ze wilde bewijzen dat ze voor zichzelf kon zorgen.’

‘En nu geeft ze zichzelf de schuld.’ Ray schudde zijn hoofd. ‘Arme meid. Hoe oud is ze?’

‘Zesentwintig. Ze beschouwt Jacobs dood als een straf voor het feit dat ze niet naar haar ouders heeft geluisterd.’

‘Wat triest.’ Kate zat er stilletjes bij, met haar knieën opgetrokken. ‘Ze heeft zich niets te verwijten. Zíj reed niet in die auto.’

‘Dat heb ik ook tegen haar gezegd, maar ze kampt met enorme schuldgevoelens. Ik heb haar verteld dat we een verdachte in hechtenis hebben genomen en verwachten dat die in staat van beschuldiging zal worden gesteld – aangenomen dat jullie tweeën je naar behoren van jullie taak hebben gekweten.’ Hij wierp een zijdelingse blik op Kate.

‘Niet zeuren,’ zei Kate. ‘Ik heb op het moment geen greintje gevoel voor humor. Gray heeft alles bekend en omdat het al zo laat was, hebben we het verhoor gestaakt om haar te laten slapen.’

‘Slapen. Goed idee,’ zei Stumpy. ‘Is het goed als ik naar huis ga, baas?’ Hij maakte zijn stropdas los.

‘We gaan allemaal,’ zei Ray. ‘Kom, Kate, morgen is er weer een dag. Misschien krijgen we Gray dan zover dat ze ons vertelt waar de auto is.’

Ze liepen samen naar het parkeerterrein. Stumpy stak groetend zijn hand op toen hij door het brede hek reed. Ray en Kate bleven samen achter op het donkere terrein.

‘Lange dag,’ zei Ray. Hoewel hij doodmoe was, had hij opeens geen zin om naar huis te gaan.

‘Zeg dat wel.’

Ze stonden zo dicht bij elkaar dat hij Kate’s parfum kon ruiken. Hij voelde zijn hartslag versnellen. Als hij haar nu kuste, was er geen weg terug.

‘Welterusten,’ zei Kate, maar ze bleef staan.

Ray deed een stap bij haar vandaan en haalde de autosleutels uit zijn zak. ‘Welterusten. Slaap lekker.’

Toen hij wegreed, slaakte hij een diepe zucht. Dat had weinig gescheeld.

Heel weinig.

Het was over tweeën toen Ray eindelijk in bed lag en het leek alsof de wekker na een paar seconden alweer afliep. Hij had slecht geslapen, geplaagd door gedachten aan Kate, en tijdens de ochtendbriefing had hij moeite niet aldoor aan haar te denken.

Om tien uur troffen ze elkaar in de kantine. Ray vroeg zich af of zij ook wakker had gelegen en verweet zichzelf onmiddellijk dat hij zich belachelijk aanstelde. Hoe eerder hij dit van zich afzette, hoe beter.

‘Ik word te oud voor nachtwerk,’ zei hij toen ze in de rij stonden voor Moira’s breakfast special, ook wel bekend als ‘het slib’, omdat je aderen er spontaan van dichtslibden. Hij hoopte half dat Kate hem zou tegenspreken en voelde zich meteen belachelijk dat hij zoiets zelfs maar dacht.

‘Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik geen nachtpatrouilles meer hoef te doen,’ zei ze. ‘Weet je nog? De gevreesde kleine uurtjes?’

‘Hoe zou ik die ooit kunnen vergeten? Vechten om wakker te blijven, hopen op een achtervolging om de adrenaline te laten stromen. Ik zou er nu niet meer toe in staat zijn.’

Ze liepen met hun borden vol spek, worstjes, spiegeleieren, bloedworst en gebakken toast naar een vrije tafel. Kate bladerde onder het eten in de Bristol Post. ‘Het gebruikelijke sprankelende nieuws,’ zei ze. ‘Gemeenteraadsverkiezingen, schoolfeesten, klachten over hondenpoep op de stoep.’ Ze vouwde de krant op en legde hem opzij. Vanaf de voorpagina staarde Jacob hen aan.

‘Heb je vanochtend nog iets losgekregen van Gray?’ vroeg Ray.

‘Ze zei precies hetzelfde als gisteravond,’ zei Kate. ‘Ze is erg consequent. Ze weigert vragen te beantwoorden over waar de auto is en waarom ze niet is uitgestapt.’

‘Gelukkig hoeven wij alleen maar uit te zoeken wát er is gebeurd, niet waaróm het is gebeurd,’ zei Ray. ‘We hebben voldoende voor de tenlastelegging. Leg de zaak voor aan de officier van de justitie. Dan horen we wel of hij er vandaag al over wil beslissen.’

Kate keek peinzend.

‘Wat is er?’

‘Je zei dat je de indruk had dat er iets niet helemaal goed zat…’

‘Ja?’ drong Ray aan.

‘Ik heb precies hetzelfde gevoel.’ Kate nam een slokje, zette haar mok neer en staarde naar de thee alsof daarin de oplossing te vinden was.

‘Denk je dat ze het verzonnen heeft?’

Dat gebeurde weleens, vooral bij zaken die voorpaginanieuws wa­ren. Iemand gaf zichzelf aan, maar halverwege het verhoor kwam je tot de ontdekking dat hij het onmogelijk kon hebben gedaan, omdat hij niet op de hoogte was van een detail dat de politie met opzet uit de berichten aan de media had weggelaten, waardoor zijn bekentenis geen enkele waarde meer had.

‘Niet precies. De auto is immers van haar en haar verhaal komt overeen met dat van Anya Jordan. Maar…’ Ze leunde achterover en keek Ray aan. ‘Weet je nog wat ze zei over het moment waarop ze Jacob raakte?’

Ray duidde met een knikje aan dat ze moest doorgaan.

‘Zo gedetailleerd als ze Jacob beschreef. Zijn kleding, zijn schooltas…’

‘Ze heeft blijkbaar een goed geheugen. En ik kan me voorstellen dat dergelijke dingen in je geheugen gegrift komen te staan.’ Hij speelde voor advocaat van de duivel; hij zei wat de commissaris zou zeggen, wat de korpschef zou zeggen. Maar het knagende gevoel van gisteravond liet hem niet los. Hield Jenna Gray iets achter?

‘De remsporen hebben uitgewezen dat de auto geen vaart heeft geminderd,’ vervolgde Kate. ‘En Gray zei zelf dat Jacob “uit het niets kwam”.’ Ze maakte aanhalingstekens in de lucht. ‘Als het inderdaad allemaal zo plotseling gebeurde, hoe heeft ze dan zo veel details kunnen zien? En als het niet plotseling gebeurde en ze genoeg tijd had om te kunnen zien wat voor kleren hij aanhad, waarom heeft ze hem dan evengoed geraakt?’

Ray gaf geen antwoord. Kate’s ogen stonden helder, ondanks haar korte nachtrust en hij kende die vastberaden blik maar al te goed. ‘Wat wil je daarmee zeggen?’

‘Dat ik haar nog niets ten laste zou leggen.’

Hij knikte langzaam. Een verdachte vrijlaten terwijl ze een volledige bekentenis had afgelegd: de commissaris zou uit haar vel springen.

‘Ik wil eerst de auto zien te vinden.’

‘Het zal niets uitmaken,’ zei Ray. ‘We zullen hooguit Jacobs DNA op de motorkap en Gray’s vingerafdrukken op het stuurwiel aantreffen. Daar zullen we niets wijzer van worden. Wat mij veel meer interesseert, is haar mobieltje. Ze zegt dat ze het heeft weggegooid nadat ze Bristol had verlaten, omdat ze niet wilde dat mensen contact met haar zouden zoeken, maar stel dat ze het heeft weggegooid omdat het bewijsmateriaal bevatte? Ik wil weten wie ze vlak voor en vlak na de aanrijding heeft gebeld.’

‘We kunnen haar op borgtocht vrijlaten,’ zei Kate. Ze keek Ray vragend aan.

Hij aarzelde. Het makkelijkst zou zijn om Jenna gewoon in staat van beschuldiging te stellen. Applaus van de collega’s, een schouderklopje van de commissaris. Maar kon hij dat doen terwijl hij zo sterk het gevoel had dat er meer achter zat? Het bewijsmateriaal wees in haar richting, maar zijn instinct vertelde hem iets anders.

Ray dacht aan Annabelle Snowden, nog levend in de flat van haar vader, terwijl die de politie smeekte de ontvoerders op te sporen. Zijn instinct was toen correct geweest, maar hij had het genegeerd.

Als Jenna een paar weken op borgtocht werd vrijgelaten, konden ze proberen een duidelijker beeld te krijgen: zich ervan vergewissen dat ze al het mogelijke hadden gedaan voordat ze de zaak aan de officier van justitie zouden voorleggen.

Hij knikte tegen Kate. ‘Oké. Doe dat maar.’