15

Ray draaide zich om en drukte zijn gezicht in zijn kussen om aan het licht te ontsnappen dat tussen de latjes van de luxaflex door naar binnen scheen. Er drukte een loodzwaar gevoel op zijn borst, maar het duurde een paar seconden voordat tot hem doordrong waarom. Het was een schuldgevoel. Wat had hij zich in godsnaam in zijn hoofd gehaald? Hij had Mags in alle vijftien jaar dat ze nu getrouwd waren nog nooit bedrogen. Het was zelfs nooit in zijn hoofd opgekomen. In gedachten liet hij wat er gisteravond was gebeurd nog eens de revue passeren. Had hij misbruik gemaakt van Kate? De vrees dat ze een klacht tegen hem zou indienen, doemde voor hem op, maar hij verwierp die gedachte meteen. Zo was ze niet. En toch was deze angst tien keer zo groot als zijn schuldgevoel.

Hij hoorde aan Mags’ regelmatige ademhaling dat ze nog sliep. Hij ging voorzichtig zitten en keek naar de slapende gestalte onder het hoog opgetrokken dekbed. Als Mags erachter kwam… Daar wilde hij maar liever niet aan denken.

Toen hij uit bed stapte, bewoog het dekbed. Hij bevroor. Hij had gehoopt er stilletjes tussenuit te kunnen knijpen zonder met haar te hoeven praten. Voordat hij haar onder ogen durfde te komen, had hij tijd nodig om alles voor zichzelf op een rijtje te zetten.

‘Hoe laat is het?’ mompelde Mags.

‘Net zes uur geweest,’ fluisterde Ray. ‘Ik ga vandaag een uurtje eerder naar het bureau. Ik heb een achterstand weg te werken.’

Ze bromde iets en sliep weer in. Ray slaakte een onhoorbare zucht van verlichting. Hij ging snel onder de douche en was een halfuur later op het politiebureau, waar hij de deur van zijn kantoor dichtdeed en aan een stapel dossiers begon alsof hij daarmee teniet kon doen wat er was gebeurd. Gelukkig was Kate vanochtend op pad. Tegen het middaguur waagde hij het om samen met Stumpy een hapje te gaan eten in de kantine. Er was nog een tafel vrij. Ray haalde twee borden met iets wat lasagne heette te zijn maar daar erg weinig op leek. Moira, de kokkin, had op het schoolbord naast de plat du jour liefdevol een Italiaanse vlag getekend, en zo stralend naar hem gelachen toen ze hem de borden aanreikte, dat Ray zich plichtsgetrouw door de pastaberg heen werkte, ook al voelde hij zich al de hele ochtend licht onpasselijk. Moira was een grote vrouw van onbestemde leeftijd die een huidaandoening had waardoor er zilverachtige schilfertjes van haar armen vlogen als ze haar vest uittrok, maar ondanks dat altijd opgewekt was.

‘Is er iets, Ray? Je kijkt zo somber.’ Stumpy schraapte de laatste stukjes van zijn lasagne bij elkaar. Hij was gezegend met een sterke maag, waardoor hij Moira’s gerechten niet alleen wist te verdragen, maar er zelfs van kon genieten.

‘Nee, niets,’ antwoordde Ray, blij dat Stumpy verder niet aandrong. Toen hij opkeek, zag hij Kate binnenkomen, en meteen wenste hij dat hij sneller had gegeten. De metalen stoelpoten schraapten over de vloer toen Stumpy opstond. ‘Dan zie ik je boven wel weer.’

Ray wist geen aannemelijke reden te verzinnen om Stumpy terug te roepen of zijn half opgegeten lunch in de steek te laten. Toen Kate bij hem kwam zitten, dwong hij zichzelf naar haar te glim­lachen. ‘Hallo, Kate.’ Hij voelde een warme blos over zijn gezicht kruipen en kreeg een kurkdroge mond.

‘Hallo.’ Ze ging zitten, pakte haar brood uit en deed alsof ze er geen erg in had dat hij zich geen houding wist te geven.

Haar gezicht stond ondoorgrondelijk. Ray kon geen hap meer door zijn keel krijgen. Hij schoof zijn bord opzij, want op dit moment was Moira’s kritiek de minste van twee kwaden. Hij keek om zich heen om te zien of iemand hem zou kunnen horen.

‘Over gisteravond…’ begon hij, als een stuntelige tiener.

Kate viel hem in de rede. ‘Het spijt me. Ik snap zelf niet waarom ik me zo heb gedragen. Ben jij oké?’

Ray slaakte een diepe zucht. ‘Min of meer. Jij?’

Kate knikte. ‘Ja, gaat wel. Een beetje verlegen met de zaak.’

‘Dat is nergens voor nodig,’ zei Ray. ‘Ik had nooit –’

‘Het had niet mogen gebeuren,’ zei Kate. ‘Maar het was alleen maar een kus.’ Ze grinnikte naar Ray, nam een hap van haar brood, en praatte met volle mond door. ‘Een heel prettige kus, maar evengoed alleen maar een kus.’

Ray haalde diep adem. Alles zou in orde komen. Het was ellendig dat het was gebeurd en als Mags erachter kwam, zou het huis te klein zijn, maar het kon hierbij blijven. Ze waren twee volwassenen die dit konden beschouwen als een vergissing en doen alsof er niets was gebeurd. Voor het eerst sinds gisteravond mocht Ray er van zichzelf aan terugdenken hoe fijn het was geweest iemand te kussen die zo bruiste van leven. Hij voelde een nieuwe blos opkomen en kuchte terwijl hij de gedachte snel van zich afzette.

‘Zolang jij oké bent,’ zei hij.

‘Dat ben ik. Echt. En ik ga geen klacht tegen je indienen, daar hoef je echt niet bang voor te zijn.’

Weer kreeg Ray een kleur. ‘Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Maar je weet dat ik getrouwd ben en –’

‘En ik heb een vriend,’ zei Kate kortaf. ‘We weten allebei waar we aan toe zijn. Dus zand erover, oké?’

‘Oké.’

‘De reden waarom ik je wilde spreken,’ zei Kate, weer helemaal professioneel, ‘is dat ik je mening wil horen over het idee een ­nieuwe media-oproep te plaatsen over de Fishponds-zaak. Het is binnenkort namelijk precies een jaar geleden gebeurd.’

‘Een jaar alweer.’

‘Ik verwacht niet veel reacties, maar stel dat iemand er iets over heeft losgelaten, dan krijgen we misschien toch nieuwe informatie. Het is ook altijd mogelijk dat de dader het alsnog wil opbiechten. Íémand weet wie die auto bestuurde.’

Kate’s ogen flonkerden en op haar gezicht lag de vastberaden blik die hij zo goed kende.

‘Oké, laten we dat dan doen,’ zei hij, al wist hij nu al hoe de commissaris op het voorstel zou reageren en dat het zijn carrière weinig goed zou doen. Een media-oproep was op zich een goed idee. Ze deden dit wel vaker voor onopgeloste zaken, al was het maar om de familie van het slachtoffer te laten zien dat ze het nog niet hadden opgegeven, zelfs als het onderzoek in de praktijk stillag. Het was in elk geval de moeite van het proberen waard.

‘Dank je. Ik moet een rapport gaan schrijven over mijn gesprekken van vanochtend, maar kom daarna bij je om dit uit te werken.’ Ze wuifde naar Moira toen ze de kantine verliet.

Ray wenste dat hij de kus net zo makkelijk van zich af kon zetten als Kate. Elke keer dat hij naar haar keek, herinnerde hij zich hoe ze haar armen om zijn hals had geslagen. Hij verborg de onopgegeten lasagne onder een servet en zette zijn bord in het rek bij de deur. ‘Het was weer heerlijk, Moira,’ zei hij toen hij langs het serveerluik kwam.

‘Morgen Grieks!’ riep ze hem na.

Hij nam zich voor morgen brood van huis mee te nemen.

Hij was aan het telefoneren toen Kate zonder te kloppen binnenkwam. Toen ze zag dat hij zat te bellen, mimede ze een verontschuldiging en wilde weer weggaan, maar hij wenkte haar naar binnen. Ze deed de deur zachtjes dicht en ging op een van de lage stoelen zitten wachten tot hij klaar was. Hij zag dat ze naar de foto van Mags en zijn kinderen keek en dat bezorgde hem een nieuwe opwelling van berouw, waardoor hij moeite had zijn aandacht bij het gesprek met de commissaris te houden.

‘Is dat echt nodig, Ray?’ vroeg Olivia. ‘De kans dat iemand zich zal melden, is bijzonder klein, en ik vrees dat dit juist de aandacht zal vestigen op het feit dat we degene die schuldig is aan de dood van het kind, niet hebben weten te vinden.’

Zijn naam is Jacob, zei Ray in gedachten, als een echo van wat Jacobs moeder had gezegd, nu bijna een jaar geleden. Hij vroeg zich af of zijn baas echt zo ongevoelig was als ze zich voordeed.

‘En aangezien er niemand om gerechtigheid roept, lijkt het me niet nodig de zaak opnieuw onder de aandacht te brengen. Ik zou denken dat je het al druk genoeg hebt, vooral nu de selectie-examens voor de deur staan.’

Het was duidelijk wat ze daarmee bedoelde.

‘Ik heb overwogen jou de leiding te geven over het onderzoek naar de drugshandel in Creston,’ ging ze door, ‘maar als je je liever bezighoudt met oude zaken…’ Operatie Break was een succes geweest en dit was niet de eerste keer dat de commissaris een nog smakelijker worst voor Ray’s neus liet bengelen. Hij aarzelde een ogenblik, maar ving toen Kate’s blik op. Ze hield hem nauwlettend in de gaten. Werken met Kate herinnerde hem er voortdurend aan waarom hij bij de politie was gegaan. Dankzij haar had hij zijn liefde voor het werk hervonden en van nu af aan zou hij doen wat hij juist vond en niet wat het hoger kader goed uitkwam.

‘Ik kan het er makkelijk bij doen,’ zei hij. ‘Ik ga de oproep verzorgen. Het is volgens mij een juist besluit.’

Er viel een korte stilte. Toen zei Olivia: ‘Eén artikel in de Post, Ray, en wat posters in en rond de stad. Meer niet. Een week. Daarna moet alles weer weg zijn.’ Ze beëindigde het gesprek.

Kate tikte afwachtend met haar pen op de armleuning van haar stoel.

‘We hebben toestemming,’ zei Ray.

Ze grijnsde van oor tot oor. ‘Mooi. Is ze erg boos?’

‘Daar komt ze wel overheen,’ zei Ray. ‘Ze wil gewoon duidelijk maken dat ze hier niet achter staat, zodat ze zich erboven verheven kan voelen als het niets oplevert en het vertrouwen van het volk in de politie een nieuw dieptepunt bereikt.’

‘Wat cynisch.’

‘Maar zo zijn ze, de hoge pieten.’

‘En jij wilt evengoed promotie maken?’ Kate’s ogen fonkelden en Ray lachte.

‘Ik kan hier niet eeuwig blijven,’ zei hij.

‘Waarom niet?’

Ray wist hoe fijn het zou zijn als hij al het gekonkel rond een promotie kon vergeten en zich alleen maar hoefde te concentreren op zijn werk, het werk waar hij van hield. ‘Omdat ik twee kinderen heb die nog moeten gaan studeren,’ zei hij. ‘Maar ik zal niet zo zijn als de rest. Ik zal niet vergeten hoe het in de lagere regionen toegaat.’

‘Daar zal ik je aan herinneren als je commissaris bent en tegen mij zegt dat ik geen hernieuwde oproep over een oude zaak mag plaatsen,’ grapte Kate.

Ray lachte. ‘Ik heb al met de Post gesproken: Suzy French vindt het prima als we aanhaken bij hun herdenkingsartikel om een oproep te doen aan getuigen en andere mensen die informatie mochten hebben. De krant zal een achtergrondartikel over Jacob schrijven. Geef Suzy alle contactinformatie plus een officieel citaat van onze kant dat we alle tips vertrouwelijk zullen behandelen.’

‘Oké. En zijn moeder? Wat moeten we daarmee?’

Ray haalde zijn schouders op. ‘We zullen dit zonder haar moeten doen. Ga een praatje maken met de directeur van Jacobs school, vraag of zij de krant een interview wil geven. Het zou goed zijn als we iets konden toevoegen wat nog niet eerder aan bod is gekomen. Misschien hebben ze op school nog iets van hem bewaard. Een tekening of zoiets. We moeten afwachten of de oproep iets oplevert voordat we gaan zoeken naar een vrouw die van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen.’

Ray was woedend op de agenten van Slachtofferhulp die zo laks waren geweest in hun contact met Jacobs moeder. Dat zij met de noorderzon was vertrokken, verbaasde hem trouwens niet. Ervaring had geleerd dat mensen die een geliefde hadden verloren in twee groepen konden worden verdeeld: degenen die zwoeren nooit te verhuizen en in de kamer van de overledene alles precies lieten zoals het was geweest op de dag van zijn of haar dood, alsof het een heilige der heiligen was, en degenen die radicaal met hun oude leven kapten, omdat ze niet in staat waren door te gaan alsof er niets was veranderd, terwijl álles was veranderd.

Toen Kate weg was, keek hij peinzend naar de foto van Jacob die nog steeds op het prikbord hing. De randen waren een beetje omgekruld. Ray haalde de foto eraf en streek haar glad. Toen zette hij hem tegen die van Mags en de kinderen, zodat hij hem goed kon zien.

De herdenkingsoproep was een strohalm waar ze waarschijnlijk niets mee zouden bereiken, maar het was niettemin de moeite van het proberen waard. Als ook dit niets opleverde, zou hij het dossier laten archiveren en proberen de zaak van zich af te zetten.