65

Carver was op een aantal problemen gestuit toen hij een plan had gemaakt om het document dat Vermulen wilde hebben uit het huis te krijgen waar Bagrat Baladze het bewaarde. Ten eerste was hij geen professionele dief, in tegenstelling tot Kenny Wynter, de man voor wie hij zich uitgaf. Hij wist niet waar in het gebouw het document verborgen was, en de enige manier die hij kende om een kluis te openen was om hem op te blazen: niet zo’n slim idee als je een dun kartonnen mapje met papier intact moest zien te houden. En dan waren er natuurlijk ook nog eens zes potentiële opponenten – hij kon er niet zomaar van uitgaan dat de vrouwen hun mannetje niet stonden in een gevecht – en was hij maar in zijn eentje.

Van al deze overwegingen was de laatste de minst belangrijke. Gezien het element van verrassing en een goed geplande overval zou hij die verhouding snel kunnen normaliseren. Dat had hij vaak genoeg gedaan. Maar hij was hier niet om mensen te doden. Hij was hier om te stelen. Dus werkte hij het probleem zo logisch mogelijk door, nam daarbij alle mogelijke veranderingen in aanmerking, totdat hij tot een oplossing kwam waar hij wat mee kon. Daarom had hij zijn boodschappenlijstje nodig gehad. Dat, en wat basiskennis van eenvoudige scheikunde zoals die van toepassing was op de kunst van het saboteren.

De logica was simpel. De simpelste manier om het document uit het huis te krijgen was om Bagrat Baladze het werk voor hem te laten doen. Daarover peinzend was Carver onvermijdelijk op de chemische eigenschappen gekomen van de substanties die op zijn lijstje hadden gestaan.

Lijnzaadolie bijvoorbeeld, heeft de neiging spontaan tot ontbranding te komen, waar kunst- en huisschilders – om nog maar niet te spreken van hun cliënten – vaak door schade en schande achter komen. Wanneer de olie in aanraking komt met lucht, oxideert deze en komt er hitte vrij. Hoe meer lucht, hoe groter de hitte. Als de lijnzaadolie in een dunne laag over een betrekkelijk groot oppervlak van een katoenen lap wordt verdeeld, vergroot dit de blootstelling aan de lucht, dus loopt de hitte op. Over een periode van pakweg zes uur kunnen de lappen een temperatuur bereiken van meer dan 430 graden Celsius, oftewel 800 graden Fahrenheit, wat genoeg is om een vlam te produceren.

Maar er zit een addertje onder het gras. Als er sprake is van te weinig ventilatie, loopt het oxidatieproces sterk terug. Bij een teveel aan ventilatie verspreidt de luchtstroom rond de lappen de hitte die wordt gecreëerd. Het is net als een vuur aanblazen. Blaas te zacht en het vuur dooft. Blaas te hard en je blaast het uit. Je moet de juiste balans zien te vinden.

Een ideale manier om niet te veel en niet te weinig lucht te krijgen is om in lijnzaadolie gedrenkte lappen in een open bus te stoppen. Een leeg verfblik is perfect.

Aquariumtabletten hebben even krachtige chemische eigenschappen. Ze dienen om water op te frissen door zuurstof te produceren, en hun werkzame bestanddeel is kaliumchloraat, een uitermate effi ciënt oxiderend middel. Net als bij lijnzaadolie produceert deze oxidatie energie in de vorm van hitte. Als het vrijkomen van energie met voldoende kracht gepaard gaat, ontstaat er een explosie. Ka lium chloraat is een prima oxidans, wat verklaart waarom het ook een werkzaam ingrediënt is in veel zelfgemaakte explosieven, of ze nu vervaardigd worden door vuurwerkhobbyisten of moordzuchtige terroristen. Carver had de tabletten in een vijzel fijngemalen en het poeder vervolgens vermengd met suiker, dat voor een nog grotere knal zou zorgen.

Hij goot het mengsel in de geopende, leeggemaakte chipszak, stopte de chips weer terug en lijmde de zak dicht. Toen pakte hij de fles ‘sinaasappellimonade’, waar in werkelijkheid aceton in zat – gekocht bij dezelfde doe-het-zelfzaak waar hij de rest van de schilderspullen had aangeschaft – oranje kleurstof en, opnieuw, suiker. Aceton is een uiterst brandbare vloeistof, waarvan de dampen maar een vonkje nodig hebben om te exploderen. Een van de eigenschappen van suiker is dat het bij verhitting karamelliseert en ontzettend kleverig wordt. De toevoeging van suiker aan dit soort flessenbom, of molotovcocktail, zorgt ervoor dat de vlam aan zijn doelwit blijft kleven, zoals dat ook bij napalm gebeurt.

Aan de verfthinners of de olieverf hoefde Carver niets meer toe te voegen. Die waren prima zoals ze waren.

Zijn schilderstas met inhoud vormde dus in wezen een zelfdetonerende brandbom. Nadat hij alles had neergelegd, was Carver met de bakkerswagen teruggereden naar het dorp, had zijn hotelrekening betaald en was de berg weer op gereden, ditmaal via de toeristische route. Hij maakte een tweede wandeling over de berg naar zijn waarnemingspost, nu beladen met de spullen die Vermulens mensen hem, geheel volgens zijn instructies, poste restante hadden bezorgd. Daarna was het een kwestie van afwachten.

Tegen de middag was de temperatuur gestegen tot een graad of achtentwintig. De vrouwen lagen te zonnen met de dankbaarheid van Noord-Europeanen die aan het eind van een lange, koude winter de zon weer zien. De mannen liepen rond met ontbloot bovenlijf, zodat alle tatoeages zichtbaar waren die een essentieel status-symbool zijn binnen de Russische bendecultuur. De honden lagen te dommelen in hun kooi, hoewel hun ontspannen houding niet zozeer werd veroorzaakt door de hete zon op hun vacht als wel door de hoeveelheden valium – vijftig milligram vermalen en vermengd met de paté op hun sandwiches – in hun bloedbaan.

De mensen lunchten pas laat, om een uur of twee ’s middags. Ze dronken er stevig bij. Om halfvier had George de wacht bij de poort van Ringo overgenomen. Bagrat en Linda waren naar binnen gegaan voor seks en een dutje. Verder lag iedereen half in coma bij het zwembad. Dat was het moment waarop Carver de eerste rookkringeltjes uit zijn canvas tas zag komen.

Hij sms’te naar Vermulen: ‘Levering 19.00 uur in bar, zoals afgesproken.’ Carver spelde de woorden voluit. Hij vond sms-taal infantiel gewauwel en ging ervan uit dat een gepensioneerde generaal er hetzelfde over zou denken. Eigenlijk betwijfelde hij het of Vermulen ooit van zijn leven wel eens een sms’je had verstuurd.

Tegen de tijd dat hij klaar was, was er al een duidelijk zichtbare vlam. Hij had de binnenkant van de tas ook met lijnzaad ingesmeerd, puur voor de zekerheid. Zodra de vonk aansloeg, zou het vuur zich snel verspreiden.

Opeens klonk er een scherpe knal, een geluid van versplinterend glas en een geruis van vlammen toen de fles schoonmaakmiddel openbarstte en de inhoud vlam vatte. Vanaf dat moment was het een kettingreactie. De eerste vlam stak de zak chips aan, die met een explosief gesis afging, als een vuurpijl. Dat verbrijzelde de limonadefles, die een vuurbol van aceton en suiker uitspuwde, die op hun beurt de kurkdroge houtblokken in vuur en vlam zetten.

Carver had zijn kogelvrije vest al aangetrokken, met zijn pistoolholster eronder. De geladen granaatwerper hing op zijn rug. De wapenstok zat in zijn broekzak. De wasbolletjes had hij diep in zijn oren geduwd. Zijn handen, in strakke leren handschoenen, hielden zijn gasmasker vast. Dat was het laatste wat hij zou opzetten.

Inmiddels stond de houtopslag in lichterlaaie en de vlammen dansten tegen de zijkant van het huis omhoog. Op de eerste verdieping stond een raam open en de houten luiken en raamkozijnen en de nylon gaasgordijnen vatten vlam. Zo heimelijk als een geveltoerist glipten de vlammen de kamer binnen. Ook de eiken balken onder de overhangende dakrand begonnen nu te smeulen. Het zou niet lang duren voordat ook die vlam zouden vatten.