22

Waylon McCabe bezat ruim tweeduizend hectare in Kerr County, Texas, een privékoninkrijkje tussen Austin en San Antonio, overschaduwd door eeuwenoude eiken en bewaterd door kronkelende beekjes en aangelegde vijvers. Hoog in de heuvels, op enkele kilometers afstand van het hoofdgebouw, stond een privéverblijf dat McCabe voor belangrijke gasten reserveerde. Daar nam hij Kurt Vermulen mee naartoe toen hij hem onder vier ogen wilde spreken.

‘U zei dat u iets voor mij had. Wat is het?’

Vermulen keek hem recht in de ogen. ‘Een kernwapen.’

McCabe wist niet of hij in de maling werd genomen. ‘Is dit een grap, generaal?’

‘Absoluut niet. Er zijn er meer dan honderd, die al tien jaar over de hele wereld verspreid verborgen liggen. Maar ik kan aan het document komen waarin staat waar ze zich bevinden.’

‘Maar u hebt dat document nog niet?’

‘Nee, maar ik verwacht de informatie, samen met de codes die no dig zijn om de bommen te activeren, binnen enkele weken in mijn bezit te krijgen. Dan is het verder alleen nog een kwestie van één functionerend wapen in handen krijgen.’

‘En wat wilt u daar dan mee gaan doen?’

‘Ter beschikking stellen aan islamitische terroristen.’

McCabes ogen werden groot van verbazing. ‘Bent u gek geworden?’

‘Maakt u zich geen zorgen… Ik ben van plan het te geven aan terroristen die wij zelf hebben verzonnen. Nieuwsagentschappen over de gehele wereld zullen een videoboodschap ontvangen van een radicale tak van de islamitische jihadbeweging – een tak die niet bestaat en die speciaal voor deze operatie in het leven is geroepen. Er zal worden gedreigd met het tot ontploffing brengen van een nucleaire bom in een grote stad. De bom zal zodanig worden gefilmd dat defensieanalisten onmiddellijk zullen zien dat hij echt is.’

‘En dan?’

‘Dan zal de wereld inzien dat islamitische terroristen over kernwapens beschikken en zich gedwongen zien de dreiging serieus te nemen.’

‘En wat als de president het Amerikaanse volk oproept zich geen zorgen te maken? En dat hij zegt: “Mensen, dat is geen bom, dat is gewoon een of ander namaakding.” Wat dan?’

‘Dat zie ik niet gebeuren. De bewijzen zouden veel te overweldigend zijn. Bovendien ben ik van plan ervoor te zorgen dat de bom wordt gevonden. Voordat hij tot ontploffing komt, natuurlijk.’

McCabe keek sceptisch. ‘Zelfde probleem. Speciale troepen van de CIA vinden dat ding en zeggen vervolgens dat het een nepbom is. Generaal, als u wilt dat mensen weten wat het is, dan zult u hem moeten laten ontploffen.’

‘En een grote stad treffen? Dat zou tienduizenden mensenlevens kosten. Dan zouden we geen haar beter zijn dan die terroristen zelf.’

‘Natuurlijk, als hij af zou gaan in een stad. Maar waarom zouden we dat doen? Die extremisten kunnen toch ergens een geheime schuilplaats hebben, ergens waar ze niet zo gemakkelijk kunnen worden gevonden. Misschien ergens in de woestijn, of in de bergen. Breng uw bom ergens midden in de rimboe tot ontploffing, zodat er geen slachtoffers vallen, en iedereen weet meteen dat het menens is, zeker weten… Shit!’ Hij begon weer te hoesten.

‘Daar zou u toch eens mee naar een dokter moeten gaan,’ zei Vermulen.

McCabe spuwde een klodder speeksel op de grond.

‘Ik heb het een beetje op mijn borst. Dat gaat wel weer over. Nog één laatste vraag: hoeveel gaat dit alles me kosten?’

‘Ik heb nog geen financieel plan gemaakt. Maar u zou toch rekening moeten houden met een paar miljoen dollar.’

McCabe begon te lachen. ‘Een paar miljoen? Is dat alles? Verdorie, ik dacht dat het me echt een smak geld ging kosten.’

McCabe was onder de indruk. Hij had Vermulen voor een uitdaging gesteld en de generaal had hem niet teleurgesteld. Die lijst met kernwapens zou de oorlog tegen de Antichrist een heel stuk dichterbij brengen. Nu moest hij dus nog een plek zien te vinden waar een bom de lont kon zijn die de hele wereld in rook kon doen opgaan. Zodra Vermulen weer op weg was naar Washington, keerde McCabe terug naar het grote huis, waar hij een hele bibliotheek van godsdienstige boeken had ingericht. Hij schonk zichzelf een stevig glas bourbon in en begon zijn research.

Het eerste waar hij aan dacht was de berg Megiddo zelf, maar dat was slechts een heuvel op het platteland ten oosten van Tel Aviv, waar verder niets te vinden was. Het was beslist de plek waar de allerlaatste strijd zou worden uitgevochten. Maar het was niet de beste plaats om een oorlog te beginnen. Daarvoor had hij een plek nodig die al een kookpunt was, een heilige plek voor zowel Christus als de Antichrist.

Hij zat aan zijn bureau, peinzend waar hij het best kon zoeken, toen opeens zijn oog viel op een brief die hij onlangs had ontvangen en waarin hem om een bijdrage werd gevraagd om mee te helpen aan het behoud van de Tempelberg in Jeruzalem. Recentelijk had de evangelische beweging besloten samen te werken met de Joden omdat beide de Arabieren haatten. Op dit moment werden de Arabieren ervan beschuldigd geen respect te tonen voor de joodse relikwieën op de berg. Veel mensen hadden hier aanstoot aan genomen.

McCabe bekeek het van alle kanten. Hij wist weinig van de joodse godsdienst en helemaal niets van de islam. Maar hij had een goed oog voor kansen. Hij begreep dat er al verschillende godsdiensten ruzie hadden gemaakt om de Tempelberg. Het leek hem de moeite waard het eens wat beter uit te zoeken.

Het werd hem al snel duidelijk wat de betekenis van de berg was. De Joden beschouwden het blootliggende gesteente op de Tempelberg als de basis waaruit de rest van de wereld was geschapen, het middelpunt van alles. Toen Abraham zijn zoon Isaäc wilde offeren, gebeurde dat ook op de Tempelberg. Salomo had er zijn tempel gebouwd en hij had de Ark des Verbonds in het Heilige der Heiligen geplaatst, boven op de rots. Dit alles maakte de berg dus tot de heiligste plek in het judaïsme.

McCabe wist echter niet wat hem overkwam toen hij de visie van de moslims las. Hij zag moslims als goddeloze heidenen, maar waar hij echt versteld van stond was niet hoe verschillend de leer van de islam was van die van de Joden, maar hoeveel overeenkomsten er waren.

Zij geloofden ook in de rots. De Rotskoepel, het oudste islamitische gebouw ter wereld, was er bovenop gebouwd. De moslims geloofden ook dat Abraham naar de berg was gekomen, die zij het Heiligdom noemden. Het enige verschil was dat hij zijn andere zoon, Ismaël, als offer aanbood, en dat Ismaël een voorvader was van de profeet Mohammed.

Volgens de moslimgeschriften had de profeet in Mekka bezoek gekregen van de aartsengel Gabriël, die een dier meebracht dat al-Buraq heette en waarop hij midden in de nacht naar de rots op de berg reed. Toen steeg de profeet op naar de hemel, waar hij Adam, Jezus en Johannes, Jozef, Enoch, Aaron, Moses en Abraham ontmoette, alvorens oog in oog te staan met Allah zelf.

McCabe begreep niet hoe de moslims aan profeten en engelen uit de Bijbel kwamen. En wat deed Jezus in hun hemel? Waar het echter op neerkwam, was dat er zich nu twee antieke moslimheiligdommen op de berg bevonden – de Rotskoepel en de al-Aqsamoskee – zodat hij samen met Mekka en Medina tot een van hun heiligste plaatsen behoorde.

Toen hij een plattegrond van Jeruzalem bekeek, zag McCabe ook de Kerk van het Heilige Graf, die gebouwd was op de plek waar Christus begraven was geweest. Dat was een van de belangrijkste heiligdommen van de christelijke wereld en hij stond maar een paar honderd meter verder, in het hart van de Oude Stad, ruim binnen het bereik van de nucleaire explosie.

Opeens maakten de pijn en de angst van zijn ziekte plaats voor een gevoel van innige tevredenheid. De Tempelberg was het centrale punt waar hij naar op zoek was geweest. Gooi daar een bom op en de hel zou losbreken. O ja, dat zou zeker het gewenste resultaat geven.