39

Amper anderhalve kilometer verderop zat Piotr Korsakov in een onderduikpand van de FSB, terwijl een arts zijn neus verzorgde. Zijn mobieltje ging. Hij keek naar het nummer – Moskou, op een beveiligde lijn – en gebaarde naar de arts dat hij even de kamer uit moest.

‘Je hebt een slechte avond gehad, Korsakov.’ De stem klonk koel, vrouwelijk en autoritair.

‘Inderdaad, mevrouw de adjunct-directeur.’

‘Je bent een partner en een doelwit kwijtgeraakt.’

‘Ja.’

‘Matov heeft de prijs betaald voor zijn eigen incompetentie. Wat is er met jou gebeurd?’

‘Ik was nergens op bedacht. Ik dacht niet dat het doelwit, Carver, mij als een potentiële dreiging zag. Ik heb me vergist. Hij viel me aan. Ik had natuurlijk terug kunnen vechten. Dan zou ik hem zeker hebben gedood. Maar er waren meerdere getuigen. Het leek me verstandiger het onschuldige slachtoffer te spelen.’

‘Waarschijnlijk is dat inderdaad de juiste keus geweest. Het zal ons moeite genoeg kosten om de dood van Matov en het echtpaar dat jij hebt geëlimineerd te verdoezelen. Nog meer complicaties kunnen we niet gebruiken. Heb je gezien waar Carver naartoe ging?’

‘Nee, mevrouw. Hij heeft de zaak verlaten toen ik nog binnen was en ik hem niet kon volgen. Maar hij was niet alleen. Er was een andere man bij hem, heel opvallend, bijna twee meter lang, met lang haar. Ik zou hem zo weer herkennen.’

‘Dat is niet nodig. Ik weet al wie hij is.’

‘Wat wilt u dat ik nu doe?’

‘Ga terug naar Moskou. Ik zal nog wel kijken wat we met meneer Carver… en zijn harige vriend gaan doen.’

Ze hing op. En intussen zullen we Alix een boodschap sturen, dacht ze. De moordaanslag was mislukt, vooralsnog, maar dat hoefde zij niet te weten. We zullen eens zien hoe goed ze haar werk doet wanneer ze niet wordt afgeleid door gedachten aan een andere man.

Tweeduizend kilometer verder, alleen op haar hotelkamer, stond Alix over het water van de Canale della Giudecca naar de lichtjes van Venetië te kijken. Hier stond ze dan, in een van de meest roman tische steden ter wereld, en in de kamer naast de hare zat een man die ernaar hunkerde haar geliefde te worden. Ze hield hem nu al wekenlang op afstand, maar al haar training en professionele ervaring vertelden haar dat deze tactieken om hem aan het lijntje te houden niet al te lang meer zouden werken. Een man ontzeggen wat hij het meest begeert was een uitstekende manier om hem op zijn qui-vive te houden, maar zodra er een bepaald punt was bereikt, zou zelfs de verliefdste man uiteindelijk besluiten dat het allemaal niet de moeite waard was.

Als Olga Zhukovskaya kon zien wat hier gebeurde, zou zij haar onmiddellijk opdragen: ‘Ga met hem naar bed, nu meteen.’

Dus wat hield haar tegen?

Trouw aan Carver en een weigering om nog langer de hoer te spelen in dienst van de staat: dat waren de meest voor de hand liggende redenen, maar ze wist zelf ook wel dat het slappe argumenten waren om zichzelf te verdedigen. De werkelijke reden waarom Alix op dit moment niet in Vermulens kamer was, was juist het feit dat een deel van haar het net zo graag wilde als hij.

Ze hield niet van Vermulen zoals ze van Carver hield, of had gehouden van de man die hij vroeger was. Maar de generaal was nu in haar leven en Carver was slechts een herinnering die elke dag wat vager begon te worden. Vermulen was een goede, vriendelijke man, wiens gevoelens voor haar onmiskenbaar oprecht waren. En wat net zo belangrijk was: hij had geld, invloed en een bepaalde mate van macht. Hij kon haar bescherming bieden, een veilige haven als ze ooit zou besluiten Zhukovskaya en de FSB de rug toe te keren.

Vroeg of laat zou ze die belofte van veiligheid niet langer kunnen weerstaan.