21

De enige luxe waarvan Alix nog kon genieten was het hete, geparfumeerde bad waarin ze zich graag liet wegzakken voordat ze naar haar werk ging. Het was de goedkoopste manier die ze kende om zich lekker te voelen. Maar vanavond moest ze eerst Larsson bellen. Ze vond het vervelend afhankelijk van hem te moeten zijn. Hij had al zoveel voor haar gedaan.

‘Ze hebben me een financieel ultimatum gesteld,’ zei ze toen hij opnam. ‘Ik heb één week om te betalen. Ik weet niet meer wat ik moet doen.’

‘En er is nog steeds geen vooruitgang en er is nog geen zicht op dat hij zich herinnert waar hij zijn geld heeft opgeborgen?’

‘In één week zie ik dat niet meer gebeuren… Maar waarom hebben we de kliniek eigenlijk nodig? Ik kan hem zelf ook wel verzorgen.’

‘Hoe?’ vroeg Larsson. ‘De man is nog steeds ziek. Er moet constant iemand bij hem zijn en hij heeft medicijnen nodig en therapie. Waar ga je dat van betalen? Luister, als het echt niet anders kan, kan ik wel een lening krijgen op mijn flat.’

‘Nee, dat zou te ver gaan. Je bent een goede vriend voor ons geweest, Thor, maar zelfs een goede vriend moet aan zichzelf denken… O, verdomme! Ik moet naar mijn werk. We hebben het er een andere keer nog wel over.’

‘Het spijt me, Alix. Ik wilde dat ik meer kon doen om je te helpen.’

‘Dat heb je al gedaan. Je hebt een luisterend oor geboden. Dat had ik echt even nodig.’

Ze legde de telefoon neer. Ze had nog net tijd om haar haar te wassen voordat ze naar de club ging. Het bad zou moeten wachten. In een indrukwekkend, barok kantoorgebouw op het Lubyanka Plein in Moskou werd het gesprek tussen Alix en Larsson opgenomen, uitgetikt en doorgegeven aan een officier van dienst. Hij bekeek het, leunde toen achterover in zijn stoel en staarde zonder iets te zien naar het plafond, terwijl hij erover nadacht wat hij hiervan vond en hoe hij dit het best kon presenteren. Uiteindelijk kwam hij overeind en belde de assistent van zijn baas.

‘Ik moet de adjunct-directeur spreken,’ zei hij. ‘Het gaat om een bijzonder dringende kwestie.’