Woord van dank

Samuel Carvers overleving is uitsluitend mogelijk dankzij de mensen die zo goed voor hem zorgen in Londen, New York en LA. Dan heb ik het onder meer (maar zeker niet alleen maar) over Aislinn Casey, Andrew Duncan, Ben Petrone, Bill Scott-Kerr, Clare Ferrara, Gavin Hilzbrich, Giles Milburn, Josh Kendall, Julian Alexander, Lucinda Bettridge, Mark Lucas, Martin Higgins, Michelle DeCoux, Nick Harris, Patsy Irwin, Peta Nightingale, Sally Gaminara en Selina Walker.

Zoals altijd voelde ik mij vereerd met de vriendelijkheid en de vrijgevigheid van mensen die hun professionele expertise met mij wilden delen. Ik dank hen allen. Het spreekt vanzelf dat alle vergissingen, of opzettelijke verdraaiingen, veroorzaakt door het proces van feiten omzetten in fictie, geheel voor mijn rekening komen. In het bijzonder Andy Missen heeft geprobeerd deze onwetende op het gebied van de luchtvaart iets bij te brengen over de fijne kneepjes van vliegen en luchtvaarttechnologie. Duncan Falconers boek First Into Action vertelde het ware verhaal van de SBS-inval in Irak, met een Amerikaanse SEAL als passagier, die de inspiratie is geweest voor Carvers nachtmerrie. De boeken over de SBS en SAS van Don Camsell en John ‘Lofty’ Wiseman zijn eveneens belangrijke informatiebronnen geweest over speciale eenheden en hun manier van werken. Professor Cary Cooper OBE heeft de tijd genomen om met mij over Samuel Carvers psychologische trauma’s, en zijn mogelijke herstel, te spreken, terwijl Danielle Nays persoonlijke ervaring met een soortgelijk geval mij veel heeft geleerd over de invloed van de persoonlijkheidsveranderingen van een slachtoffer op zijn geliefden. Craig Ungers artikel in de Vanity Fair van december 2005, getiteld ‘American Rapture’, heeft me de ogen geopend voor de apocalyptische kant van het christelijke evangelisme en de politieke invloed ervan. Nick Gaskell en Tony Turnbull van Nordic Challenge UK maakten mij deelgenoot van tientallen jaren ervaring met skiën in de buurt van Narvik. Pal Hansen heeft mij niet alleen (voor de tweede keer) toestemming gegeven zijn uiterlijk en blijmoedigheid te stelen voor de persoon van Thor Larsson, maar heeft me ook bijgepraat over het gedrag van Noorse verkeersagenten. Charlie Brocket gaf me de villa bij Nice in bruikleen die me aan het denken zette over Zuid-Frankrijk en bood mij de gelegenheid om, net als Carver, te lunchen in het Eden Roc. Radenko Popovic verschafte mij een heel nieuw inzicht in Kosovo (en ja, die ondergrondse vliegtuighangars bestaan echt), terwijl Tim Judahs boek: Kosovo: War and Revenge, en Soldier, de autobiografie van generaal Sir Mike Jackson, mij waardevolle achtergrondinformatie verleende over het conflict. De staf van Bombardiers Business Aircraft in Belfast en Quebec dacht serieus na over het probleem hoe een luik te maken in de romp van een privéjet en dat vervolgens tijdens de vlucht te openen, zich er in het geheel niet van bewust wat ik van plan was uit dat luik te gooien. Dokter Frank Barnaby, adviseur op het gebied van nucleaire aangelegenheden van de Oxford Research Group en auteur van How to Make a Nuclear Weapon: and Other Weapons of Mass Destruction was zo vriendelijk mij te helpen bij het bouwen van mijn denkbeeldige bom.

Ten slotte, het allerbelangrijkste van alles, mijn oprechte liefde en dank aan mijn familie, in het bijzonder mijn vrouw Clare. Veel andere auteurs vertelden me dat het tweede boek het allermoeilijkste is om te schrijven, maar hoe moeilijk het ook is voor de schrijver, het is altijd nog erger voor de mensen die met hem moeten leven. Bedankt voor jullie verdraagzaamheid.