53

FBI-agent Tom Mulvagh mocht Kady Jones heel erg graag. Hij vond haar een mooie meid, voor een wetenschapper, wat natuurlijk wel hielp. Maar hij waardeerde haar vooral om de manier waarop zij werkte. Ze voelde zich niets beter dan ieder ander. Ze lachte om een grap, in plaats van beledigd te zijn. Kortom, ze was cool.

Daarom had hij dan ook graag een paar uurtjes vrijgemaakt om wat onderzoek te doen naar haar idiote theorie over de generaal en de kernfysicus. Aanvankelijk had het allemaal heel duidelijk geleken. Vermulen had geen enkel geheim gemaakt van de eerste gedeeltes van zijn reis. Hij en zijn assistente, Natalia Morley, hadden eersteklasvluchten naar Amsterdam, Wenen, Venetië en vervolgens Rome genomen. Ze hadden in de beste hotels gelogeerd, maar wel altijd in aparte kamers. Vermulens creditcards lieten de uitgaven zien die je zou verwachten van een man die een vrouw in zijn bed probeert te krijgen: restaurants, dure winkels, operakaartjes. Sommige mensen zouden het meelijwekkend noemen om zoveel moeite te doen, maar het was geen misdaad.

Vervolgens richtte Mulvagh zich op Vermulens telefoongegevens, maar die leverden niets op. De generaal had meerdere mobieltjes op zijn naam staan, maar geen van alle waren de afgelopen weken gebruikt. In de hotels waar zij logeerden, waren de telefoonrekeningen minimaal. Aan de ene kant was dat niet zo vreemd: wie betaalde er zoveel voor telefoongesprekken in een hotel als ze het konden vermijden? Maar tenzij Vermulen had besloten helemaal af te zien van telefoneren, moest hij wel een andere telefoon gebruiken.

Mulvagh spoorde alle bedrijven op waarvan Vermulen directeur was; daarna controleerde hij alle telefoons die op naam van die bedrijven stonden en vervolgens het gebruik ervan in de periode dat Vermulen in Europa was. Er was geen enkel verband te ontdekken. Nu werd Mulvaghs interesse toch wel gewekt. Hij ging weer terug naar de creditcards. Hij kon geen gegevens vinden van de aanschaf van een mobiele telefoon, of van telefoonrekeningen. Dat betekende dat Vermulen een prepaidtelefoon had gekocht en contant had betaald, of met een creditcard waarvan niemand het bestaan kende. Hij deed het dus voorkomen dat hij op een lange vakantie was, maar intussen waren dit toch de voorzorgsmaatregelen van een ervaren professional die iets van plan was.

Het was tijd om hulp in te roepen. Mulvagh onderhield goede contacten met Ted Jaworski in Langley, en met Bob Lassiter, de NSA-man in het bomteam. Hij vertelde hun in het kort het verhaal van Kady, plus zijn eigen bevindingen. Ze zeiden allebei dat hij wel stapelgek moest zijn om dit onderzoek zelfs maar te overwegen, maar hij wist hen toch over te halen een en ander officieus uit te zoeken. Toen belde hij de politie.

De politie van Washington was net zo terughoudend als andere agenten wanneer het erop aankwam samen te werken met de FBI, maar toen Mulvagh de rechercheur die de leiding had over de moordzaak van May Lou Stoller er eenmaal van had overtuigd dat hij zich absoluut niet met zijn onderzoek wilde bemoeien, waren ze in staat een zinnig gesprek te voeren.

‘Dit is dus volstrekt informeel en alleen tussen jou en mij, ja?’ vroeg de rechercheur.

‘Natuurlijk,’ zei Mulvagh. ‘Ik wil alleen weten wat er volgens jou gebeurd is. Ik hoef geen bewijzen. Ik wil weten wat je instinct je vertelt.’

‘Oké. Officieel is dit een uit de hand gelopen beroving. Maar mijn instinct zegt me dat dat onzin is. Mevrouw Stoller is vermoord door een beroeps.’

‘Waarom denk je dat?’

‘Het is veel te goed gedaan. Ik bedoel, ja, ze hebben het er wel uit laten zien als een beroving, maar de directe omgeving was helemaal schoon. Sporenonderzoek heeft niets opgeleverd: geen vingerafdrukken, geen DNA en de enige voetafdrukken waren afkomstig van een gloednieuw paar herenschoenen van het merk Florsheim, maat vierenveertig. Daar worden duizenden paren van verkocht, dus die vallen niet na te trekken. Maar het vertelt me wel iets anders. Ik bedoel, ken jij straatrovers die Florsheims dragen? Bovendien is de gemiddelde straatrover nog minder intelligent dan de yuccaplant die mijn luitenant in haar kantoor heeft staan, snap je wat ik bedoel? Daarbij komt dat hij hoogstwaarschijnlijk ook nog eens helemaal stijf staat van de speed. Dan maakt hij dus fouten, laat hij aanwijzingen achter. Christus, je weet hoe die idioten zijn. Maar wie dit ook heeft gedaan, geloof me, was bepaald niet achterlijk. Die wist precies wat hij deed. En ik geloof nooit dat we hem ooit te pakken gaan krijgen. Dat is wat ik denk, agent Mulvagh.’

‘Bedankt, rechercheur, ik waardeer je eerlijkheid.’

‘Maar als ik vragen mag, hoe komt het dat de FBI persoonlijk navraag komt doen naar deze zaak? God hebbe haar ziel, maar zo belangrijk was mevrouw Stoller niet.’

‘Nee,’ zei Mulvagh, ‘maar haar baas wel.’

‘Ah, shit, dat had ik kunnen weten…’

‘Maak je geen zorgen, rechercheur, ik heb je mijn woord gegeven dat dit gesprek onder ons zou blijven. Je zult er verder niets meer van horen.’

In gedachten verzonken hing Mulvagh op. Hij was dit onderzoek begonnen als een vriendendienst, maar nu kon hij er inmiddels toch niet meer onderuit dat er iets heel vreemds gaande was rond Kurt Vermulen. De Europese reis van de generaal was duidelijk veel meer dan een lange vakantie. Maar had hij ook de dood van zijn secretaresse georganiseerd? Als hij haar alleen maar had willen inruilen voor een jonger modelletje, had hij haar ook kunnen ontslaan. Dus wie had er belang bij de dood van Mary Lou Stoller? De enige kandidaat was de nieuwe secretaresse, die juffrouw Morley. Maar zij had die vrouw niet eigenhandig doodgeslagen in Glover-Archbold Park. Had iemand anders het voor haar gedaan? En zo ja, waarom?

Hij belde nog een keer met Ted Jaworski. ‘Ik zal eerlijk zijn,’ zei hij, ‘ik weet nog steeds niet of dit rechtstreeks verband houdt met waar ons team mee bezig is. Maar Kady Jones denkt van wel. Zij is de expert wat atoomgeleerden betreft, en alles wat ik tot nu toe heb ontdekt lijkt haar eerste ingeving te bevestigen. We moeten eens naar die Natalia Morley kijken en alles uitzoeken wat er over haar te vinden is, hier en overzee. Iemand wilde dat zij dat baantje bij Vermulen zou krijgen. Wij moeten erachter zien te komen wie dat is.’