9

Ver weg in Rusland zat Lev Yusov in een smoezelige bar, Club Kabul genaamd, te proberen de betekenis van een op het eerste gezicht waardeloos stuk computerpapier vol cijfers uit te leggen aan Bagrat Baladze, een donkere, besnorde psychopaat van in de dertig in een glanzend pak. Gezien het lawaai in de bar en de aanzienlijke hoeveelheden wodka die beide mannen consumeerden, viel het niet mee de waarde van het document duidelijk te maken, vooral niet omdat Yusov niet wilde vertellen waar het was voordat Bagrat toezeggingen had gedaan.

‘Hoe kan ik er nu mee instemmen voor iets te betalen wat ik nog niet eens heb gezien?’ vroeg Bagrat.

‘Als het document echt is, wat betaal je me dan?’

‘Vijfduizend Amerikaanse dollar.’

Yusov had op meer gehoopt. Hij wist dat de lijst miljoenen waard zou zijn tegen de tijd dat hij zijn eindbestemming had bereikt. Maar in een land waar Amerikaans geld veel meer waard was dan lokale roebels, was vijfduizend dollar meer dan hij in tien jaar kon verdienen.

‘Tienduizend,’ zei hij.

‘Ik zit hier mijn tijd te verdoen, ouwe,’ zei Bagrat, terwijl hij opstond. ‘Je vroeg wat ik je zou betalen. Dat heb ik je verteld. Als je geen belangstelling hebt, ook goed. Val dood.’

‘Goed, goed!’ piepte Yusov, toen hij zijn jackpot van tafel zag opstaan. ‘Vijfduizend.’

Bagrat wendde zich tot een van zijn handlangers. ‘Zie je wel? Wijsheid komt met de jaren.’ Hij ging weer zitten en haalde een stapeltje bankbiljetten uit zijn jaszak. Hij legde het tussen hen in op tafel. ‘Hier is het geld. Waar is die lijst?’

Yusov reikte met zijn hand achter zich en trok de enveloppe uit zijn broekband. Hij maakte hem open en haalde de lijst eruit.

‘Kijk,’ zei hij. ‘Eerst de geografische breedte, dan de lengte en dan de code. Met de wapens die op deze lijst staan kun je een wereldoorlog uitvechten.’

Bagrat dacht hier even over na en knikte toen. ‘Oké, we hebben een deal. Pak je geld.’

Hij schoof het stapeltje bankbiljetten naar Yusov toe, die het van tafel griste met een gretigheid die zijn wanhoop verraadde. Hij keek alsof hij ervandoor wilde gaan voordat de gangster van gedachten zou veranderen. Maar Bagrat legde een hand op zijn schouder.

‘Rustig aan,’ zei hij. ‘Ik heb nog meer zaken af te handelen, maar jij moet hier lekker blijven zitten om het te vieren. Geniet ervan… op kosten van de zaak.’

Bagrat pakte de enveloppe op en vertrok. In het voorbijgaan riep hij naar de barman: ‘Breng mijn vriend wodka… de speciale wodka, begrepen? De beste!’

Illegaal gestookte wodka, of samogan, is een giftig goedje, gebrouwen in illegale stokerijen in heel Rusland. Tot de ingrediënten behoren (onder andere) medische ontsmettingsmiddelen, remvloeistof, aanstekerbrandstof, goedkope aftershave en zelfs zwavelzuur. In de loop der jaren zijn al duizenden Russen na het nuttigen ervan overleden, en nog veel meer zijn er blind van geworden of hebben er chronische leverkwalen aan overgehouden, zodat artsen en lijkschouwers er al helemaal niet meer van opkijken wanneer ze weer een geval onder ogen krijgen.

Bagrat Baladze had er daarom nog eens goed over nagedacht voordat hij een wel bijzonder giftig partijtje samogan, gekocht van een plaatselijke stoker, weggooide, ook al was het zo giftig dat het onverkoopbaar was, zelfs aan de meest wanhopige alcoholist. Hij had onmiddellijk bedacht dat hij een ideaal moordwapen in handen had gekregen.

Toen Yusov met een lege fles naast zich in elkaar zakte, werd hij naar een wachtende auto gedragen, die naar een stil steegje in de buurt van zijn flatgebouw reed. De Amerikaanse dollars werden uit zijn zak gehaald en vervolgens werd hij uit de auto gesleept en op de stoep gelegd. Nadat de volgende ochtend zijn dode lichaam bij de politie was gemeld, werd Yusov naar het mortuarium vervoerd. Er vond een oppervlakkige lijkschouwing plaats en er werd geen politieonderzoek ingesteld. De dood van de zoveelste onbetekenende dronkelap was nauwelijks een prioriteit te noemen.

Op het kantoor van de 12de GUMO werd Yusovs overlijden eerder gevierd dan betreurd. Een nieuwe, jongere, meer behulpzame ambtenaar nam zijn taken over.

De man had er geen idee van dat het ontbrekende dossier ooit had bestaan, laat staan dat het verkocht was aan een ambitieuze gangster die op hetzelfde moment bezig was uit te zoeken hoe hij het kon gebruiken om in één klap een paar treden hoger op de criminele ladder te komen. Er bestonden, zo wist Bagrat, tussenpersonen die zich hadden gespecialiseerd in het opzetten van handeltjes tussen Russen die in het bezit waren van wapens – conventionele, chemische, biologische en nucleaire – en de rijke klanten die ernaar op zoek waren. Hij moest nu een van die handelaren zien te vinden zonder andere, machtiger criminelen te attenderen op datgene wat hij te koop had. Als ze er lucht van zouden krijgen, zouden ze zich even snel van hem ontdoen als hij met Yusov had afgerekend.

Dus begon Bagrat Baladze inlichtingen in te winnen. En zette de wereld een eerste, blinde stap op de weg naar Armageddon.