86

Saga loopt op de loopband, beseft dat ze moet wachten tot hij naar zijn kamer gaat voor ze de microfoon kan bevestigen. Bernie staat op van de bank, doet een paar passen in haar richting en steunt met zijn hand tegen de muur.

‘Ik kom uit Säter,’ fluistert hij glimlachend.

Ze kijkt niet naar hem, maar merkt dat hij dichterbij komt. Zweet drupt van zijn gezicht op de vloer.

‘Waar zat jij voor je hierheen kwam?’ vraagt hij.

Hij wacht even en slaat dan meerdere keren hard met zijn vuist tegen de muur, waarna hij haar weer aankijkt.

‘In Karsudden,’ antwoordt hij zelf met een piepstemmetje. ‘Ik zat in Karsudden, maar ben hierheen verhuisd omdat ik samen met Bernie wil zijn...’

Saga draait weg en ziet nog net een donkere glimp achter de derde deur. Een schaduw die zich terugtrok. Ze begrijpt dat Jurek Walter naar hen staat te luisteren.

‘Dan moet je Jekaterina Ståhl daar tegengekomen zijn,’ zegt Bernie met zijn gewone stem.

Ze schudt haar hoofd, herinnert zich niemand met die naam, weet niet eens of hij het over een patiënt of een bewaarder heeft.

‘Nee,’ antwoordt ze eerlijk.

‘Want ze zat in Sankt Sigfrids,’ zegt hij glimlachend en hij spuugt op de grond. ‘Wie ben je dan tegengekomen?’

‘Niemand.’

Hij mompelt iets over skeletslaven, gaat voor de lopende band staan en kijkt naar haar.

‘Ik mag aan je kut voelen als je liegt,’ zegt hij en hij krabt in zijn blonde snor. ‘Wil je dat?’

Ze zet de band uit, staat even stil en bedenkt dat ze zich aan de waarheid moet houden, ze is in Karsudden geweest.

‘En Micke Lund dan. Je moet Micke Lund hebben gezien als je daar zat,’ zegt hij met een plotse glimlach. ‘Een lange gozer, een meter negentig... met een litteken op zijn voorhoofd.’

Ze knikt, weet niet wat ze moet zeggen, bedenkt dat ze hem moet laten kletsen, maar geeft toch antwoord.

‘Nee.’

‘Jezus, wat raar.’

‘Ik zat tv te kijken op mijn kamer.’

‘Daar heb je geen tv op je kamer – jezus, wat sta jij te liegen, je bent een vuile...’

‘In de isoleer wel,’ kapt ze hem af.

Hij ademt hijgend en blijft haar glimlachend aanstaren. Ze weet niet of hij dat wist, want hij likt aan zijn lippen en komt dichterbij.

‘Jij bent mijn slaaf,’ gaat hij langzaam verder. ‘Jezus, wat een lol... je ligt mijn tenen te likken...’

Saga stapt van de loopband af en loopt terug naar haar cel. Ze gaat op bed liggen en hoort dat Bernie even bij haar deur blijft staan en haar roept voor hij weer op de bank gaat zitten.

‘Godsamme,’ fluistert ze.

Morgen moet ze maken dat ze snel uit haar cel komt, op de rand van de loopband gaan zitten, haar schoen goed doen en de microfoon bevestigen. Ze zal met grote passen op de loopband lopen, iedereen negeren en als Jurek Walter komt, dan stapt ze gewoon van de band af en verlaat ze het dagverblijf.

Saga denkt aan de bank en het uitspringende gedeelte van de muur bij het pantserglas voor de tv. De camera heeft waarschijnlijk geen zicht in lijn met dat gedeelte. Ze moet goed uitkijken voor die blinde hoek. Daar stond ze toen Bernie in haar tepel kneep. Daarom reageerde het personeel niet.

Ze is pas vijf uur op de beveiligde eenheid in het Löwenströmska-ziekenhuis en nu al compleet uitgeput.

De kamer met de metalen wanden voelt krapper. Ze sluit haar ogen en denkt aan de reden waarom ze hier is. Ze ziet het meisje op de foto voor zich. Het is allemaal voor haar, voor Felicia.