62

Slechts twee uur nadat Saga Bauer haar chef had meegedeeld dat ze van gedachten was veranderd en de opdracht aannam, was er een vergadering belegd.

Nu zitten Carlos Eliasson, Verner Zandén, Nathan Pollock en Joona Linna te wachten in een topappartement aan Tantogatan 71 met uitzicht over het besneeuwde ijs van de Årstaviken en het regenboogvormige vakwerk van de spoorbrug.

Het appartement is modern ingericht, met strakke witte meubels en ingebouwde spotjes. Op de grote eetkamertafel in de woonkamer liggen sandwiches van de Non Solo Bar. Carlos verstijft en staart Saga alleen maar aan als ze binnenkomt. Verner stokt midden in een zin en kijkt bijna angstig, en Nathan zakt met een verdrietige blik aan de tafel in elkaar.

Saga heeft haar lange haar afgeschoren. Op meerdere plekken zijn snijwonden zichtbaar.

Haar ogen zijn opgezet van het huilen.

Het bleke, mooie hoofd komt in alle gratie naar voren, de kleine oren en de lange, ranke hals.

Joona Linna loopt meteen naar haar toe en omhelst haar. Ze houdt hem even stevig vast, drukt haar wang tegen zijn borstkas en hoort zijn hart kloppen.

‘Je hoeft dit niet te doen,’ zegt hij met zijn mond tegen haar hoofd.

‘Ik wil het meisje redden,’ antwoordt ze.

Ze houdt hem nog even vast en loopt dan de keuken in.

‘Je kent iedereen,’ zegt Verner en hij trekt een stoel onder de tafel vandaan.

‘Ja,’ knikt Saga.

Ze gooit haar donkergroene parka op de grond en gaat zitten. Ze heeft haar gebruikelijke outfit aan, een zwarte spijkerbroek en een trainingsjack van de boksclub.

‘Als je echt bereid bent om undercover te gaan op de afdeling waar Jurek Walter zit, dan zullen we onmiddellijk tot actie overgaan,’ zegt Carlos, niet in staat zijn enthousiasme onder stoelen of banken te steken.

‘Ik heb je arbeidsovereenkomst doorgekeken, en er zijn dingen die beter kunnen,’ zegt Verner snel.

‘Mooi,’ mompelt ze.

‘Misschien hebben we ruimte voor loonsverhoging en...’

‘Dat interesseert me nu even geen reet,’ valt ze hem in de rede.

‘Je bent je ervan bewust dat er risico’s aan de opdracht kleven?’ vraagt Carlos voorzichtig.

‘Ik wil dit doen,’ antwoordt ze stellig.

Verner pakt een grijze mobiele telefoon uit zijn tas, legt hem op tafel naast zijn gebruikelijke mobieltje, schrijft een kort sms’je en kijkt haar aan.

‘Zal ik het proces in gang zetten?’ vraagt hij.

Als ze knikt, verstuurt hij het bericht met een kort, suizend geluid.

‘We hebben een paar uur om je voor te bereiden op wat je te wachten staat,’ zegt Joona.

‘Begin maar,’ zegt ze kalm.

De mannen halen snel mappen tevoorschijn, openen hun laptops en spreiden materiaal uit. Saga krijgt kippenvel op haar armen als ze beseft hoeveel er al is voorbereid.

De tafel wordt bedekt met kaarten van het terrein rondom het Löwenströmska-ziekenhuis, het tunnelsysteem en detailtekeningen van de forensisch psychiatrische afdeling en de beveiligde eenheid.

‘Het gerechtshof in Uppsala zal een vonnis uitspreken en morgenochtend vroeg word je overgebracht naar de vrouwenafdeling van het huis van bewaring,’ legt Verner uit. ‘’s Ochtends word je naar het Karsuddens-ziekenhuis in Katrineholm gebracht. Dat duurt ongeveer een uur. Dan ligt het besluit van de Dienst Gevangeniswezen tot overplaatsing naar het Löwenströmska-ziekenhuis al klaar.’

‘Ik heb een voorstel voor een diagnose waar je naar moet kijken,’ zegt Nathan, en hij glimlacht voorzichtig naar Saga. ‘Je hebt een geloofwaardige ziektegeschiedenis nodig, met Kinder- en Jeugdpsychiatrie en noodmaatregelen, plaatsingen, behandelingen en verschillende soorten medicatie tot op de dag van vandaag.’

‘Ik begrijp het,’ antwoordt ze.

‘Heb je ziektes of allergieën waar we van op de hoogte moeten zijn?’

‘Nee.’

‘Geen problemen met je lever of hart?’