81

Saga zit roerloos in het busje en kijkt naar buiten. De kettingen van de handboeien rinkelen mee met de bewegingen van de wagen.

Ze heeft niet aan Jurek Walter willen denken. Ze was er zelfs in geslaagd om haar kennis over de moorden die hij heeft gepleegd op afstand te houden sinds ze de opdracht had aangenomen.

Maar nu lukt dat niet meer. Na drie dagen monotonie in het Karsuddens-ziekenhuis wordt het besluit tot overplaatsing ten uitvoer gebracht. Ze is onderweg naar de beveiligde eenheid in het Löwenströmska-ziekenhuis.

De ontmoeting met Jurek Walter komt steeds dichterbij.

Voor haar geestesoog ziet ze duidelijk de foto die bovenop in het dossier lag: zijn gerimpelde gezicht en de lichte, heldere ogen.

Walter werkte als monteur en leidde een teruggetrokken en kalm bestaan tot hij werd opgepakt. Niets in zijn appartement kon in verband worden gebracht met de moorden, en toch werd hij op heterdaad betrapt.

Saga was doornat geworden van het zweet toen ze de verslagen las en de prints van de foto’s van de vindplaats bekeek. Op een grote kleurenfoto zag je de genummerde bordjes op de open plek met vochtige aarde rond een graf en een geopende kist.

Nils ‘de Naald’ Åhlén had een nauwkeurig forensisch geneeskundig rapport opgesteld van al het letsel dat de vrouw had opgelopen die twee jaar levend begraven was geweest.

Saga voelt zich wagenziek en kijkt naar de weg en de bomen die voorbijflitsen. Ze denkt aan de ondervoeding van de vrouw, haar doorligwonden, koudeletsel en loszittende tanden. Joona had getuigd dat de magere en verzwakte vrouw keer op keer uit de kist probeerde te komen, maar dat Jurek haar telkens weer had teruggeduwd.

Saga weet dat ze er niet aan zou moeten denken.

Een donkere bloem van angst ontvouwt zich langzaam in haar maag.

Ze mag onder geen beding bang worden, houdt ze zichzelf voor. Ze heeft de situatie onder controle.

De auto remt af en de handboeien rinkelen.

Zowel de ton van plastic als de kist was uitgerust met luchtpijpen die boven de grond uit kwamen.

Waarom doodt hij ze niet meteen?

Het is onbegrijpelijk.

Saga neemt in gedachten de getuigenis van Mikael Kohler-Frost over de gevangenschap in de capsule door en haar hart begint sneller te kloppen als ze eraan denkt dat Felicia daar nu alleen is, het meisje met de warrige vlecht en de paardrijhelm.

Het sneeuwt niet meer, maar de zon laat zich niet zien. De hemel is ondoordringbaar en blind. Het busje verlaat de oude provinciale weg, slaat behoedzaam rechts af en rijdt het ziekenhuisterrein op.

In een bushokje zit een vrouw van een jaar of veertig met twee plastic tassen in haar handen gretig te inhaleren.

Een gesloten afdeling kan na een regeringsbesluit worden ingericht als een beveiligde afdeling, maar Saga weet dat de letter van de wet in de praktijk aan de instellingen alle ruimte geeft om naar eigen goeddunken te handelen.

Achter de gesloten deuren houden gewone wetten en rechten op. Echt toezicht op de patiënt is er niet en van follow-up is geen sprake. Zolang er niemand ontsnapt is het personeel koning over een eigen Hades.