40

‘Dat lijkt nog niet echt op een feestje,’ zei Lucinda en ze keek naar het zakje pinda’s dat Nick had opengetrokken en midden op tafel had gelegd.

‘Het spijt me dat het niet aan uw verwachtingen voldoet, dame,’ zei Nick. ‘Ik denk niet dat de Dog and Trumpet kaviaar en kwarteleieren op het menu heeft staan, maar als je wilt kan ik nog wel even gaan kijken wat de aanbieding van de dag is?’

‘Haha, zo bedoelde ik het niet. Ik voel me gewoon een beetje leeg, snap je?’

‘Dat heb ik ook,’ zei Kelly. Het was zo hectisch geweest; de rit met de gillende sirenes naar Katie Walker, onmiddellijk gevolgd door een dodenrit naar Zoë en dan de politieauto’s die voor het huis van Melissa stonden te blèren. De ambulance was aan het begin van Anerley Road blijven staan; de wachtende broeders konden pas met hun taak beginnen toen het binnen veilig was. Kelly dacht niet dat haar hartslag de afgelopen uren onder de honderd was geweest, maar nu stortte ze in.

‘Het is gewoon de anticlimax,’ zei Nick. ‘Morgen, als het zware werk begint, veren jullie wel weer op.’

Er was veel te doen. Zodra ze toegang hadden tot de computer van Melissa had Cybercriminaliteit findtheone.com kunnen afsluiten en de klantenlijst kunnen bekijken. Ze allemaal opsporen en vaststellen of ze een misdaad hadden gepleegd, en zo ja welke, zou nog veel tijd kosten.

De aanvraag bij de kamer van koophandel had geresulteerd in de vaststelling dat Melissa West eigenaresse was van vier cafés in Londen: Melissa, Melissa Too, Espress Oh! en een zaak in het hart van Clerkenwell die nog geen naam had, maar die een fantastische omzet draaide, ondanks het ontbreken van een aanrecht, koelkast of keukenfaciliteiten.

‘Om geld wit te wassen,’ had Nick uitgelegd. ‘Een café is daarvoor een uitgelezen gelegenheid, omdat zo veel mensen contant betalen. Op papier kan ze een paar honderd pond per dag verdienen zonder dat ze enige omzet heeft gedraaid.’

‘Wat denk je dat haar man wist?’

‘Dat zullen we wel merken als we hem verhoren.’ Neil West had de leiding over het installeren van een miljoenen kostend IT-systeem bij een advocatenkantoor in Manchester. Uit zijn agenda, die gelukkig gesynchroniseerd was met die van zijn vrouw en die ze vanuit haar computer eenvoudig hadden kunnen bekijken, was gebleken dat hij de volgende dag op Londen City Airport zou landen. Daar zou hij door de politie worden opgewacht en gearresteerd. Op zijn computer, thuis, boven in zijn werkkamer waren mappen met gegevens over alle bedrijven waarvoor Neil ooit had gewerkt, allemaal voorzien van een uitgebreide lijst met contacten. De bedrijven waar Gordon Tillman en Luke Harris werkten hadden in het verleden Neil gecontracteerd en de verwachting was dat er meer overeenkomsten gevonden zouden worden tussen de lijsten van Neil en die op de computer van Melissa.

‘Denk je dat ze hem met de rotzooi had willen achterlaten?’ vroeg Lucinda.

Zoë had verteld dat Melissa van plan was het land te verlaten en Cybercriminaliteit had gezien dat ze online had gezocht naar vluchten naar Rio de Janeiro.

‘Ik denk het,’ zei Nick. ‘Ik geloof niet dat Melissa zich om iemand anders dan zichzelf bekommerde.’

Kelly dacht aan wat Katie haar had verteld, de verbittering in de stem van Melissa toen ze praatte over het oppassen op de kinderen van Zoë; over haar kinderloosheid. ‘Toch wel. Ik denk dat dat een deel van het probleem was. De website was gewoon een zakelijke onderneming, maar Zoë en Katie erbij betrekken? Dat stuk was persoonlijk.’

‘Ik vind het zo erg dat ze ermee weg is gekomen,’ zei Lucinda en ze stak haar hand uit naar de pinda’s.

‘Ze is in haar halsslagader gestoken en doodgebloed,’ zei Nick. ‘Dat noem ik niet ermee wegkomen.’

Kelly glimlachte halfslachtig. ‘Je weet wel wat ik bedoel. Ze heeft het leven voor Zoë en Katie tot een hel gemaakt, om nog maar te zwijgen over de honderden vrouwen die niet eens wisten dat ze gevaar liepen. Ik had haar graag voor de rechter gesleept.’ Kelly’s telefoon lichtte op en ze veegde over het scherm om het te activeren, scrolde langs allemaal berichten waarop ze niet wilde reageren.

‘Wat is dit? Een viering of een wake?’ Diggers verscheen bij de tafel en Kelly schoot overeind alsof ze acht moest geven. Het was de eerste keer dat ze hem weer zag na de schrobbering in zijn kantoor en ze vermeed het oogcontact te maken.

‘Zal ik een stoel voor u pakken, chef?’ vroeg Lucinda.

‘Nee, ik blijf niet. Ik kwam alleen even om jullie een rondje aan te bieden. Jullie hebben fantastisch werk geleverd. Ik had de hoofdcommissaris al aan de lijn, die me feliciteerde. Goed gedaan.’

‘Bedankt, baas,’ zei Nick. ‘Ik zei net hetzelfde.’

‘En wat jou betreft…’ Diggers keek naar Kelly, die voelde dat ze bloosde. ‘Ik geloof dat we veel aan jou te danken hebben.’

‘Iedereen heeft even hard gewerkt,’ zei Kelly, die met tegenzin opkeek, maar opgelucht constateerde dat Diggers haar oprecht hartelijk aankeek. ‘Ik was toevallig op de goede plek toen het laatste puzzelstukje verscheen.’

‘Misschien wel. Je was in ieder geval een waardevolle toevoeging aan het team. Nou, wat drinken jullie?’ De hoofdinspecteur ging naar de bar en kwam terug met een blad met glazen en nog een zakje pinda’s. Hij had niets voor zichzelf meegenomen en Kelly besefte dat ze deze gelegenheid niet voorbij mocht laten gaan.

‘Chef? Moet ik weer terug naar BT?’ Terwijl ze het vroeg merkte ze pas hoezeer ze het antwoord vreesde; hoe graag ze weer deel wilde uitmaken van een team, zonder de roddels en het wantrouwen die haar in haar eigen eenheid ten deel vielen.

‘Drie maanden hadden we toch gezegd?’

‘Ja, maar ik dacht nu Melissa dood is en de website geblokkeerd…’ Kelly wist wat er allemaal nog gedaan moest worden – dat de moordenaar van Laura Keen nog vrij rondliep, net als de stalker van Cathy Tanning – maar achter in haar hoofd zat de preek die ze in Diggers’ kantoor had gehad. Was dat de aanleiding die hij nodig had om een einde te maken aan de detachering?

‘Drie maanden,’ zei Digger opgewekt. ‘Je mag de leiding hebben over het verhoor van Neil West en dan praten we een keer serieus over jouw carrière. Misschien is het tijd voor een schone lei bij een nieuwe eenheid, wat jij?’ Hij knipoogde naar haar en schudde de hand van Nick voor hij vertrok.

Tranen van opluchting sprongen Kelly in de ogen. Ze knipperde ze weg, pakte haar telefoon en bekeek de apps op zoek naar afleiding. Ze scrolde door Facebook, dat vol stond met versierde kerstbomen en sneeuwpoppen die gemaakt waren van het zielige beetje sneeuw dat de vorige dag was gevallen. Haar oog viel op een statusupdate van Lexi.

Een paar rimpels erbij, stond er, maar nog steeds dezelfde bende van Durham!

Ze hadden een foto uit hun studententijd gekopieerd en Lexi had de twee naast elkaar gezet, waarop een stroom aan reacties was gekomen van familie en vrienden. Op beide foto’s had Lexi de breedste grijns van iedereen en Kelly glimlachte in weerwil van zichzelf.

Prachtige foto, typte ze. Je bent niks veranderd.