16

Kelly haalde de kauwgom uit haar mond en gooide hem in de prullenbak. Hoewel ze vroeg van huis was gegaan moest ze nu niet langer treuzelen, anders zou ze nog te laat komen ook en dat zou niet goed vallen bij Nick Rampello. Ze haalde diep adem, stak haar neus in de lucht en stapte, met een paraplu die haar nauwelijks beschermde tegen het miezerige regentje dat horizontaal leek te vallen, energiek naar de deur waar ze vrijdag ook voor had gestaan.

Omdat ze op haar eerste dag een goede indruk wilde maken had ze vanmorgen haar mantelpakje uit de kast gehaald, maar dat haalde onwelkome herinneringen naar boven. Ze had het gedragen bij het verhoor en voelde nog het gekriebel van de wollen manchetten tegen haar polsen terwijl ze voor de deur van haar chef stond te wachten tot ze binnen werd geroepen.

Ze was misselijk geworden van de herinnering en had het mantelpak van de hanger gehaald en in een vuilniszak gepropt, klaar voor het goede doel. Ze had haar gestreepte bloes aangetrokken en een wijde, grijze broek, die nu onderaan kletsnat was van de regen. Ook zonder de herinnering die werd losgemaakt door de kleding werd Kelly overspoeld door gedachten die omgekeerd werden afgespeeld, als een film die werd teruggespoeld. Haar terugkeer naar het team, hoe ze met gloeiende wangen bij de briefing was gaan zitten. De echo van roddels die natrilden in de lucht. De maanden die ze niet had gewerkt; dagenlang alleen in haar kamer, in afwachting van het verhoor dat een einde kon maken aan haar carrière. Het geluid van het alarm, dat een roep om hulp was. Rennende voeten die haar niet kwamen helpen, maar haar kwamen bedwingen.

Ze had geen beelden van de aanval in haar hoofd. Had ze nooit gehad. Tijdens de cursus woedebeheersing was ze aangemoedigd om over het incident te vertellen; met haar therapeut stap voor stap te herbeleven wat er was gebeurd, wat haar zover had gebracht.

‘Ik weet het niet meer,’ had ze verklaard. Het ene moment had ze de gevangene ondervraagd; het volgende… het alarm. Ze had geen idee waarom ze zo uit de bocht was gevlogen; ze had er geen herinneringen aan.

‘Dat is toch gunstig?’ had Lexi gevraagd toen ze na een heel moeilijke sessie woedebeheersing bij haar op bezoek was gekomen. ‘Dat maakt het gemakkelijker om vooruit te kijken. Te vergeten dat het is gebeurd.’

Kelly had haar gezicht in een kussen gedrukt. Het was niet gemakkelijker om vooruit te kijken. Het was moeilijker. Want als ze niet wist wat ervoor had gezorgd dat ze haar zelfbeheersing verloor, hoe kon ze dan voorkomen dat het weer gebeurde?

Ze drukte op de bel van het MOT en schuilde ineengedoken in de smalle portiek voor de regen. Een stem zonder lichaam schalde door de portiek.

‘Hallo?’

‘Kelly Swift hier. Ik ben gedetacheerd bij Operatie FURNISS.’

‘Kom maar boven, Kelly.’

Kelly herkende de stem van Lucinda en haar zenuwen kalmeerden enigszins. Dit was een schone lei, bracht ze zichzelf in herinnering; een kans om opnieuw te beginnen, zich te bewijzen zonder op haar verleden te worden aangekeken. Ze nam de lift en wandelde zonder de aarzeling van haar vorige bezoek bij het MOT binnen. Iemand van het team knikte haar toe – Bob als ze het zich goed herinnerde, maar net te laat om hem bij naam te begroeten. Daar kikkerde ze van op en toen Lucinda achter haar bureau vandaan kwam was dat nog een geruststelling voor Kelly.

‘Welkom in het gekkenhuis.’

‘Dank je, denk ik. Is de inspecteur er?’

‘Hij is hardlopen.’

‘Met dit weer?’

‘Zo is de inspecteur. Maar hij verwacht je. Diggers heeft gisteren een e-mail rondgestuurd om het ons te laten weten.’

Kelly probeerde het gezicht van Lucinda te doorgronden. ‘En hoe viel dat?’

‘Bij Nick?’ Ze schoot in de lach. ‘Ach, je kent Nick. O nee. Hoor eens, de inspecteur is geweldig, maar hij heeft een beetje een autoriteitsprobleem. Als het zijn idee was geweest om iemand van British Transport aan het team toe te voegen zou het allemaal koek en ei zijn. Zoals de zaken er nu voor staan zijn hij en Diggers het niet bepaald eens, dus…’ Lucinda zweeg. ‘Het komt wel goed. Kom, dan zal ik je je werkplek laten zien.’

Op dat moment ging de deur open en inspecteur Rampello kwam binnen. Hij droeg een korte broek, een gore-tex T-shirt en een lichtgewicht fluorescerend jack dat half openstond. Hij trok zijn oordopjes uit en rolde die in een paar lycra handschoenen. Er droop water op de grond.

‘Hoe was het buiten?’ vroeg Lucinda.

‘Heerlijk,’ antwoordde Nick. ‘Bijna tropisch.’ Hij ging naar de garderobekastjes zonder Kelly een blik waardig te keuren. Die benijdde Lucinda om de gemakkelijke manier waarop ze met de inspecteur omging.

Ze had haar computer aangezet en zocht naar het papiertje met de tijdelijke inlogcode dat Lucinda haar had gegeven toen Nick terugkwam. Een wit overhemd plakte tegen zijn nog natte bovenlijf en hij had een opgerolde das in zijn hand. Zijn jasje gooide hij over de stoel naast die van Kelly.

‘Ik weet niet of ik kwaad moet zijn omdat je naar de hoofdinspecteur bent gegaan terwijl ik al nee had gezegd tegen je detachering of dat ik bewondering moet hebben voor je onderhandelingstechniek. In het belang van de samenwerking kies ik voor het laatste.’ Hij grinnikte en stak haar zijn hand toe. ‘Welkom aan boord.’

‘Dank u.’ Kelly voelde zich ontspannen.

‘Je bent dus een goede vriendin van de hoofdinspecteur als ik het goed begrijp?’

‘Geen vriendin, nee. Hij was mijn chef bij de zedenpolitie.’

‘Hij geeft hoog van je op. Ik begrijp dat je een aanbeveling hebt gekregen.’

Nick Rampello had zijn huiswerk gedaan. De aanbeveling van de hoofdcommissaris was naar aanleiding van het moeizaam opsporen van een potloodventer die schoolkinderen lastigviel. Kelly had tientallen getuigenverklaringen opgenomen en nauw samengewerkt met de inlichtingendienst om zedendelinquenten en andere ongure types die bekend waren bij de politie uit te sluiten. Ten slotte had Kelly met succes een verzoek ingediend om lokmiddelen – een team van undercover surveillanceagenten die zich in de risicogebieden hadden opgehouden als potentieel slachtoffer – en had de dader op heterdaad betrapt. Het vleide haar dat Diggers dat nog wist en het trof haar dat hij de weg naar Nick had geëffend door hoog van haar op te geven. Dat gevoel was geen lang leven beschoren.

‘De hoofdinspecteur wil dat je te allen tijde met iemand samenwerkt.’ Uit niets bleek dat Nick wist waarom Diggers die voorwaarde had gesteld, maar Kelly was niet zo naïef dat ze niet begreep dat de twee mannen dat hadden besproken.

Ze voelde dat haar wangen gingen gloeien en hoopte dat het Nick en Lucinda, die met interesse meeluisterde, niet zou opvallen.

‘Je werkt dus met mij samen.’

‘Met u?’ Kelly had aangenomen dat ze aan een rechercheur gekoppeld zou worden. Had Diggers besloten dat de inspecteur een oogje op haar moest houden of had Nick dat zelf bedacht? Vormde ze werkelijk zo’n groot risico?

‘Je kunt het net zo goed van de beste leren.’ Nick knipoogde naar haar.

‘Arrogante zak,’ zei Lucinda.

Nick haalde zijn schouders op alsof hij wilde zeggen: Ik kan er ook niks aan doen dat ik zo briljant ben, en Kelly glimlachte onwillekeurig.

Lucinda had gelijk, hij was een arrogante zak, maar hij kon tenminste om zichzelf lachen.

‘Heb je me wel gesponsord, Luce?’ vroeg Nick en Kelly besefte – niet zonder opluchting – dat hun gesprek voorbij was.

‘Dat heb ik je al weken geleden gegeven!’

‘Dat was voor de Great North Run. Nu is het voor de Great South Run.’ Hij keek naar Lucinda, die haar armen gekruist had. ‘Denk aan de kindertjes, Lucinda. Die arme weesjes –’

‘Al goed, noteer voor mij maar vijf pond.’

‘Per kilometer?’ Nick grinnikte. Lucinda keek hem streng aan. ‘Top. Nou, ik heb een update nodig. Op het eerste gezicht is er geen overeenkomst tussen Tania Beckett en Cathy Tanning, behalve de advertenties, maar ik wil weten of we niets over het hoofd zien.’

‘Zet theewater op en breek de geheime kluis met koekjes open, dan hoor je de rest bij de briefing.’

‘Welke geheime kluis?’ begon Nick, maar Lucinda keek hem nu vernietigend aan.

‘Ik ben analist, inspecteur,’ zei ze en ze trok een wenkbrauw op toen ze zijn rang benadrukte. ‘Voor mij kun je niets verbergen.’

Ze ging terug naar haar eigen bureau en Kelly waagde het te glimlachen.

‘Als u me vertelt waar de keuken is, zal ik wel theezetten.’

Nick keek haar waarderend aan. ‘Jij gaat het ver schoppen. De gang door en dan de tweede deur aan de rechterkant.’

Aan het eind van haar eerste dag had Kelly grondig kennisgemaakt met de waterkoker. Tussen het koffie- en theezetten door had ze het dossier doorgelezen en om vijf uur ging ze naar het crisiscentrum met Nick en Lucinda, en een handvol mensen aan wie ze was voorgesteld en wier namen ze nu al niet meer wist. Er stonden verschillende lege stoelen in de ruimte, maar de meeste mensen bleven staan. Hun rusteloosheid was een duidelijke boodschap dat ze eigenlijk wel iets beters te doen hadden.

Nick Rampello maalde daar niet om. ‘Pak een stoel en ga zitten,’ instrueerde hij ze. ‘Ik zal jullie niet lang ophouden, maar we hebben met een gecompliceerde zaak te maken en ik wil dat we allemaal over dezelfde informatie beschikken.’ Hij keek de kamer rond en wachtte tot alle ogen op hem gericht waren voor hij verderging. ‘Het is dinsdag 24 november en dit is een briefing voor Operatie FURNISS, een onderzoek naar de moord op Tania Beckett en daarmee samenhangende misdrijven tegen vrouwen, zoals het stelen van sleutels en de vermoedelijke inbraak bij een vrouw die Cathy Tanning heet. Het verband tussen deze misdrijven zijn advertenties die geplaatst zijn bij seksadvertenties in de zoekertjes van de London Gazette, compleet met hun foto.’ Nick keek naar Lucinda. ‘Over naar jou.’

Lucinda liep naar voren. ‘Ik heb de opdracht gekregen moorden van de afgelopen vier weken te onderzoeken, maar ik heb ook gekeken naar aanrandingen, seksuele intimidatie en inbraken waarbij de slachtoffers alleenstaande vrouwen waren. Ten behoeve van het onderzoek heb ik huiselijk geweld erbuiten gelaten, maar er blijven genoeg zaken over.’ Tijdens het spreken schoof ze een USB-stick in de laptop waaraan een zoemende projector verbonden was. Op het eerste beeld stonden de fotootjes van vrouwen die Kelly herkende uit de advertenties in de Gazette; allemaal uit het dossier dat Tamir Barron Kelly met tegenzin had gegeven. De volgende vier beelden klikte Lucinda snel door; een duizelingwekkende serie fotootjes. ‘Deze vrouwen zijn allemaal in de afgelopen maand het slachtoffer geworden van een relevant misdrijf. Ik heb ze gesorteerd op uiterlijke kenmerken. Huidskleur, daarna haarkleur en dan nog subcategorieën op de gemiddelde leeftijd. Dat is natuurlijk geen exacte wetenschap, maar het maakt wat volgt iets begrijpelijker.’

‘Ze koppelen aan de advertenties?’ De suggestie kwam ergens achter Kelly vandaan.

‘Precies. Ik heb vier hits door dieper in het dossier te duiken en het beeld uit de advertentie te vergelijken met andere foto’s van het slachtoffer.’ Lucinda ging vlot door de powerpoint heen en vatte elk beeld samen. ‘Charlotte Harris. Een zesentwintigjarige secretaresse van een jurist uit Luton die in Moorgate werkt. Poging tot aanranding door een onbekende man met een Aziatisch uiterlijk.’ Aan de linkerkant van het beeld stond een foto met de naam van het slachtoffer en aan de rechterkant de betreffende advertentie uit de London Gazette.

‘Bingo,’ zei Nick grimmig.

‘Emma Davies. Een vrouw van vierendertig die in West Kensington is aangerand.’

Kelly blies langzaam uit.

‘Laura Keen. Eenentwintig. Vorige week in Turnham Green vermoord.’

‘Die hadden we al in beeld,’ onderbrak Nick haar. ‘Het MOT West vermoedde dat er een link kon zijn met Tania Beckett vanwege haar leeftijd.’

‘Geen vermoeden meer,’ zei Lucinda. ‘Ik durf er mijn leven om te verwedden, als ik het zo mag zeggen. Oké, de laatste.’ Het volgende beeld liet een donkerharige vrouw van in de veertig zien. Net als bij de andere vrouwen was haar foto naast de advertentie uit de Gazette gelegd. ‘Deze is eigenaardig. Alexandra Chatham, die in de buurt van Hampstead Heath woont, komt zich voortdurend beklagen omdat er iemand haar huis binnenkomt wanneer ze slaapt en dingen verplaatst. Op dit moment houdt de buurtpreventie een oogje in het zeil, maar er wordt vanaf het begin aan getwijfeld. Kennelijk was de dienstdoende agent er niet van overtuigd dat er ooit echt iets is gebeurd, maar mevrouw Chatham houdt bij hoog en bij laag vol dat er iemand bij haar binnenkomt.’

Lucinda keek naar haar aantekeningen. ‘En dan hebben we natuurlijk nog Cathy Tanning – ook het slachtoffer van een nachtelijke inbreker – en Tania Beckett, ons moordslachtoffer. Zes. Tot nu toe. En ik ben nog niet door de hele lijst open zaken heen.’

Het bleef stil in het crisiscentrum en Nick liet de informatie van Lucinda even bezinken, waarna hij wees op haar laatste beeld; de zes bekende zaken met de betreffende advertenties ernaast. ‘Tot nu toe zijn er vierentachtig advertenties geplaatst, wat betekent dat we nog achtenzeventig vrouwen moeten identificeren die al dan niet slachtoffer zijn geworden van een misdrijf. We hebben hier kopieën van de advertenties,’ Nick wees op een tweede whiteboard, ‘en een pakket met informatie voor jullie.’

Er klonk papiergeritsel want iedereen bladerde meteen door de stapel documenten die ze bij binnenkomst hadden gekregen. Lucinda sprak intussen verder.

‘Ik ben nog steeds bezig de foto’s van de vrouwen te vergelijken met foto’s van slachtoffers uit ons gebied en ik heb contact opgenomen met Surrey, Thames Valley, Hertfordshire, Essex en Kent, voor het geval daar gevallen zijn geregistreerd. Ik heb al een paar mogelijke zaken, maar ik wil wachten tot het zeker is en niet onze zaak vertroebelen, als dat goed is, chef?’

‘Prima.’

‘Je hebt me gevraagd op zoek te gaan naar overeenkomsten tussen de slachtoffers en de misdrijven. Ik heb niet veel gevonden, vrees ik. Op het eerste gezicht lijken de misdrijven niet op elkaar, maar wanneer je de overduidelijke dingen buiten beschouwing laat – het misdrijf zelf en de modus operandi – kom je bij het openbaar vervoer uit; al deze vrouwen waren op weg van of naar hun werk.’

Nick knikte. ‘Ik wil een beschrijving van hun route. Om te kijken of dezelfde trajecten voorkomen.’

‘Wordt al aan gewerkt, chef.’

‘Wat weten we van de dader?’

‘Dáders.’ Lucinda benadrukte het meervoud. ‘Charlotte Harris beschrijft een lange Aziatische man met een penetrante aftershave. Ze heeft zijn gezicht niet gezien, maar hij was keurig gekleed, met een krijtstreeppak en een grijze overjas. Emma Davies, die in West Kensington is aangerand, beschrijft haar aanvaller als blank en met duidelijk overgewicht. We weten heel weinig over de zaak in Turnham Green, maar op beelden van de bewakingscamera is in de buurt een lange blanke man gezien, vlak voor de moord op Laura Keen.’

‘De sleutels van Cathy Tanning zijn ontvreemd door een Aziatische man,’ zei Kelly. ‘Op de beelden kun je zijn gezicht niet zien, maar zijn handen zijn heel duidelijk.’

‘Zes misdaden,’ zei Nick, ‘en zes potentiële daders. Je hoeft geen genie te zijn om te weten dat de advertenties een sleutelpositie innemen bij deze misdaden; we concentreren ons er dus nu op om erachter te komen wie ze plaatst.’ Hij ging midden voor het team staan en Lucinda klikte op het volgende beeld, een vergrote foto van de advertentie van Zoë Walker.

‘Deze advertenties verschijnen sinds begin oktober. In de zoekertjes op de een-na-laatste pagina en allemaal in de hoek rechts onderaan. Geen van de foto’s is door een professional gemaakt.’

‘Zoë Walker belde me gisteren,’ zei Kelly. ‘Haar foto blijkt afkomstig te zijn van Facebook, ze heeft me de oorspronkelijke versie gestuurd. Het is een foto van haar met haar dochter Katie op een bruiloft een paar jaar geleden.’

‘Ik zal nog een keer op de Facebook-pagina’s van Tanning en Beckett kijken,’ zei Lucinda om Nick voor te zijn. ‘Er zijn overeenkomsten tussen alle foto’s, vooral dat geen van de vrouwen recht in de lens kijkt.’ Alsof ze zich er niet van bewust zijn dat ze worden gefotografeerd, dacht Kelly.

Nick ging door: ‘Bij elke advertentie staat dit webadres.’ Hij wees naar de bovenkant van het scherm, waar www.findtheone.com stond.

‘Een datingsite?’ De vrouw naast Kelly maakte ijverig aantekeningen in een spiraalschriftje. Ze keek naar Nick met haar pen in de aanslag.

Een rechercheur aan de andere kant van de kamer keek naar het scherm van zijn telefoon en weer terug naar het scherm om de URL goed over te nemen.

‘Mogelijk. Geen van de slachtoffers herkende de naam. Cathy is een poosje geabonneerd geweest op Elite en we hebben contact met ze opgenomen om te controleren of er ingebroken is in hun systeem. De verloofde van Tania Beckett heeft, niet onverwacht, verklaard dat Tania nooit bij een datingsite ingeschreven heeft gestaan en Zoë Walker zegt hetzelfde. Zoals een aantal van jullie vast al heeft ontdekt leidt het adres naar een lege pagina, zwart met alleen een venster dat om een wachtwoord vraagt. Cybercriminaliteit heeft zich over dit aspect van het onderzoek gebogen en ik zal jullie op de hoogte houden van de vorderingen. Goed, ik moet op de tijd letten. We gaan weer aan de slag.’

‘Het telefoonnummer,’ zei Lucinda. Ze wendde zich tot het whiteboard en onderstreepte een nummer dat met grote rode letters was geschreven: 0809 4 733 968. ‘Niet bekend bij ons en een ongeldig nummer, wat plaatsing bij de advertentie – behalve als het een vergissing is – tamelijk zinloos maakt.

Niets was zinloos. Dat nummer stond er niet zomaar. Kelly staarde naar de vergrote advertentie uit de London Gazette op het scherm achter Lucinda. Er stond een regel tekst onder de foto.

Bezoek de website voor meer informatie en voorwaarden. Op basis van beschikbaarheid.

De website, ja, maar wat dan? Wat was het wachtwoord?

Nick was naast Lucinda gaan staan, hij verdeelde taken en benadrukte dat hij op de hoogte gehouden moest worden.

Kelly keek naar de advertenties en vroeg zich af wat ze over het hoofd zagen.

‘In dit stadium van het onderzoek worden we overstelpt met informatie zonder dat we het onderlinge verband zien,’ zei Nick. ‘Degene die deze advertenties in de London Gazette heeft geplaatst kondigt daarmee aan dat hij van plan is een misdrijf te plegen, of andere daders in staat stelt om dat te doen.’

Kelly luisterde met een half oor en haar hersens kraakten. Wat was de zin van een advertentie als er geen actie op volgde? Waarom zou je klanten naar een website sturen als ze niet beschikten over het wachtwoord om de site op te komen?

0809 4 733 968

Plotseling kreeg ze een idee en ze schoot overeind. Stel je voor dat het telefoonnummer geen telefoonnummer was maar het wachtwoord?

Ze controleerde of haar telefoon op stil stond, opende Safari en toetste de domeinnaam in.

www.findtheone.com

De cursor knipperde naar haar. Ze typte 0809 4 733 968 in het venster en drukte op Enter.

Het wachtwoord wordt niet herkend.

Kelly onderdrukte een zucht. Ze was er zo zeker van geweest dat het nummer de sleutel was. Ze wilde net Safari afsluiten toen er een bericht binnenkwam.

Verheug me erop je te zien. Bel even als je later komt xx

Ook zonder de naam van haar zus te zien wist ze dat het van haar kwam. Kelly kende niemand anders die berichtjes verstuurde zonder afkortingen. Ze zag haar zus voor zich terwijl die zorgvuldig de toetsen een aantal keer indrukte en wachtte tot ze op haar Nokia bij de juiste letter gekomen was.

0809 4 733 968

Er begon een gedachte vorm te krijgen en ze haalde het toetsenbord op haar schermpje tevoorschijn. Ze keek naar de 4 en de letters eronder.

G. H. I.

Met een hand pakte ze haar aantekeningenboekje en zonder haar ogen van de telefoon te halen knipte ze de dop van de pen en begon te schrijven.

Onder de 7 stonden vier letters: P. Q. R. S. Kelly noteerde het.

Op naar de volgende. Twee keer de 3. De letters D, E en F.

Kelly schreef koortsachtig. De briefing was vergeten en ze werkte door naar de laatste cijfers. Daarna bekeek ze wat ze had opgeschreven en zocht naar een patroon, een woord.

I.

Spatie.

S.E.E…

I see you. Ik zie jou.

Kelly snakte naar adem. Ze keek op en zag dat Rampello met gekruiste armen naar haar stond te kijken.

‘Heb je informatie over het onderzoek die je graag met ons wilt delen?’

‘Zeker, chef,’ zei Kelly, ‘ik denk het wel.’