36

‘Welke telefoonnummers hebben we van Zoë Walker?’ wilde Nick weten.

Lucinda keek in haar aantekeningen. ‘Mobiel, werk en thuis.’

‘Bel ze allemaal.’

Kelly zocht al verbinding met haar mobiel en schudde haar hoofd toen ze de voicemail kreeg. ‘Zoë, wil je alsjeblieft het MOT bellen zodra je dit bericht hoort?’

‘Wat weten we van de dochter?’ vroeg Nick.

‘Ze heet Katie,’ zei Kelly, die haar hersens pijnigde in een poging zich alles wat Zoë haar ooit had verteld te herinneren. ‘Ze wil actrice worden, maar werkt op het moment in ploegendiensten in een restaurant in de buurt van Leicester Square – ik weet niet welk.’ Kelly probeerde zich te herinneren of Zoë nog meer had verteld over haar kinderen; ze had ook nog een zoon, wist Kelly, en een partner, maar ze hadden eigenlijk alleen over de zaak gesproken.

‘Nick, Zoë Walker is vandaag niet op haar werk,’ zei Lucinda en ze legde de telefoon neer. ‘Haar baas heeft haar gisteren naar huis gestuurd, hij zei dat ze zich alleen nog maar kon concentreren op – ik citeer – die klotezaak. Ik heb gezegd dat hij Zoë moet vragen contact met ons op te nemen als hij haar eerder spreekt.’

‘Bel haar thuis.’

‘Geen gehoor.’

‘En we hebben geen andere nummers voor haar in ons systeem?’ Nick begon te ijsberen, zoals hij deed wanneer hij sneller wilde nadenken.

‘Niet van Zoë en niets van Katie. We hebben een oud mobiel nummer van haar zoon, Justin – hij is in 2006 opgepakt wegens winkeldiefstal en heeft een waarschuwing gekregen voor bezit van softdrugs in 2008. Sindsdien niets meer, al is hij een aantal keer ter controle aangehouden.’

‘Wat zegt de telefooninlichtingendienst?’

‘Er is voor Katie Walker geen telefoon geregistreerd op het huisadres. Dan heeft ze dus geen abonnement of ze lift mee op het abonnement van haar moeder. Ik heb ze gevraagd het te onderzoeken.’

‘Waar kwam de mail met het profiel van Katie vandaan?’ Nick vuurde de vraag af op Andrew, die zich niet van de wijs liet brengen door zijn felheid.

‘Niet uit Espress Oh!, als je dat soms denkt. Een ander IP-adres. Ik zal een verzoek indienen.’

‘Hoelang gaat dat duren?’ Nick keek op zijn horloge en wachtte niet op antwoord. ‘Hoelang ook, het duurt te lang. De politie van BT is onderweg naar Leicester Square, maar het is niet gezegd dat ze op tijd bij Katie zijn en intussen lijkt de kans me groot dat Zoë in onmiddellijk gevaar verkeert.’

‘Ze is nog steeds niet thuis.’ Lucinda legde de telefoon neer. ‘Haar mobiel staat uit.’

‘Ik wil dat haar mobiel getraceerd wordt. Zoek uit wanneer die voor het laatst is gebruikt en waar. Kelly, zodra Lucinda een locatie heeft wil ik dat er een eenheid op afgaat.’

‘Zeker,’ zei Kelly en ze ging naast Lucinda zitten, die al op zoek was. Nick ijsbeerde weer en ratelde opdrachten zonder adem te halen. Er vormde zich een gedachte; iets wat iemand net had gezegd, maar Kelly kon er de vinger niet achter krijgen in de drukte en chaos van de briefingruimte.

‘Kunnen we het nummer van Katie van de rekening van Zoë Walker af halen?’ vroeg Nick.

‘Eventueel,’ zei Lucinda. ‘Maar dat is een langdurige procedure en biedt geen zekerheid. Dan moet ik kijken naar de nummers die ze veel heeft gebeld en gokken welke van gezinsleden zijn.’

‘Doe dat. Alsjeblieft,’ zei hij er snel achteraan.

Het was de eerste keer dat Kelly meemaakte dat de inspecteur uit zijn doen raakte.

Hij had zijn das al losgetrokken, maar nu deed hij hem af en gooide hem op tafel, maakte het bovenste knoopje los en rekte zijn hals uit, eerst de ene kant op en toen de andere.

‘Andrew, hou de website in de gaten en waarschuw me zodra er iets verandert. Doe wat je kunt om erachter te komen waar dat recente mailtje vandaan kwam. Als het niet Espress Oh! is, is het misschien een ander café. Als dat zo is, Kelly, stuur er dan meteen een eenheid op af om de beelden van de beveiligingscamera te bekijken van de tijd dat het werd verstuurd.’

Espress Oh!

Dat was het. De gedachte die rondzweefde in het hoofd van Kelly landde eindelijk. De ontmoeting met Zoë in het café in Covent Garden. De vriendin met de keten van koffietentjes; de nieuwe zaak in Clerkenwell. Het Australische meisje bij Espress Oh! en de afwezige eigenaar met de keten. ‘Geen klanten,’ zei ze en plotseling wist ze met zekerheid wie ze zochten. De persoon achter de website; de persoon die nu, op dit moment, de negentienjarige Katie het gevaar in stuurde en waarschijnlijk Zoë Walker vasthield als gijzelaar.

Nick keek haar verwachtingsvol aan.

Kelly voelde een golf van adrenaline. ‘We moeten bij de kamer van koophandel zijn,’ zei ze. ‘Het gaat niet om een klant die de wifi gebruikt bij Espress Oh!, het is de eigenaar!’