21

‘We hebben een probleem, chef.’

Nick keek op van zijn bureau toen Kelly aan kwam lopen. De ochtendbijeenkomst was net afgelopen, maar Nick had zijn das al losgetrokken en het bovenste knoopje van zijn overhemd losgemaakt.

Kelly wist dat tegen de lunch de das verdwenen zou zijn, in het borstzakje van zijn jasje voor het geval de bobo’s langs zouden komen.

‘De account die je bij de website hebt aangemaakt is verwijderd. Ik probeerde in te loggen om te zien of er nieuwe profielen waren toegevoegd, maar ik werd eruit gegooid.’ Kelly kon het niet helpen en logde elk uur in en zelfs die ochtend, toen ze vroeg wakker werd, ging haar hand meteen naar haar mobiel. En elke keer kreeg ze buikpijn wanneer de banner NIEUWE PROFIELEN TOEGEVOEGD oplichtte, want dat betekende dat er weer meer vrouwen in gevaar waren, dat er meer potentiële slachtoffers bij waren gekomen. De website groeide sneller dan het onderzoek kon bijhouden en de trip naar Amersham de vorige dag had ook niets opgeleverd. De creditcard van James Stanford was vorig jaar gekloond; hij was zijn portefeuille verloren – of hij was gestolen – en het resultaat was verschillende incidenten van identiteitsfraude. De postbusservice in Old Gloucester Street was de zoveelste in een eindeloze serie misdaden met creditcardgegevens, die ongetwijfeld vele malen waren doorverkocht, en de politie was geen stap dichter bij het achterhalen van de identiteit van degene die verantwoordelijk was voor het in gevaar brengen van vrouwelijke forensen.

De wanden van het crisiscentrum waren bedekt met rijen foto’s – sommige geïdentificeerd, andere naamloos – terwijl er op de website sinds ze daarop waren gekomen alweer nieuwe waren toegevoegd. Na de bijeenkomst had Kelly ingelogd en haar vingers vonden automatisch de juiste toetsen.

Inloggegevens niet herkend.

Kelly had verbaasd naar het scherm gekeken. Het opnieuw geprobeerd in de veronderstelling dat ze iets verkeerd had getypt.

Inloggegevens niet herkend.

Ze had alle gegevens van de account die Nick had geopend met zijn eigen creditcard en Gmail-adres herhaaldelijk gecontroleerd, maar zij deed niets fout. De account was opgeheven.

‘Denk je dat we verlinkt zijn?’

Nick tikte met zijn pen tegen zijn laptop. ‘Misschien. Hoeveel profielen heb je gedownload?’

‘Allemaal. Dat is misschien verdacht.’

‘Of het is verlakkerij om je je geld afhandig te maken. Wie gaat er nou naar de politie om zich te beklagen over iemand die ze onbeperkte stalkingmogelijkheden had beloofd?’

‘Financiën heeft een prepaid creditcard geregeld,’ zei Kelly. Ze had de e-mail binnen zien komen terwijl ze probeerde in te loggen met Nicks account.

‘Mooi. Maak een nieuwe account en dan zien we wel hoelang het duurt voor die ook wordt geweigerd. Ik wil dat je op zoek gaat naar profielen uit Kent.’

‘Tot nu toe komen ze allemaal uit Londen, chef.’

‘Gisteren is er een ontvoering geweest in Maidstone. Een man zag dat een vrouw in een zwarte Lexus werd gesleurd, die vervolgens wegreed. Een uur later kreeg de politie een melding van een vrouw die helemaal overstuur was en vertelde dat ze was meegenomen en seksueel misbruikt, waarna ze op een industrieterrein aan de rand van de stad uit de auto was gegooid.’

Hij gaf Kelly een stapel papieren. Ze wierp een blik op het bovenste.

Kathryn Whitworth, 36

‘Forens?’

‘Ze reist elke dag van Pimlico naar een uitzendbureau in Maidstone.’

‘Hebben ze het nummer van de Lexus?’

‘Nee, maar hij heeft een paar kilometer van de plaats van het incident te hard gereden en dat is opgepikt door de radarcontrole. Hij wordt nu ingerekend door de plaatselijke politie.’

Het kostte Kelly niet veel tijd om een nieuwe account te openen en Kathryn Whitworth te vinden. Ze werd als Nieuw profiel op de eerste pagina gepromoot. Ze vergeleek de gegevens uit het proces-verbaal met die van het profiel dat ze voor zich op het scherm zag.

Blank

Blond

Halverwege de dertig

Platte schoenen, draagt strakke jasjes; wollen geruite omslagdoek; zwarte paraplu; grijze Mulberry-laptoptas.

Maat 36-38

07.15 uur: komt binnen bij Pimlico. Neemt de roltrap en slaat links af op het perron voor de trein in noordelijke richting. Gaat bij de advertentie links van de plattegrond staan. Eén halte naar Victoria. Slaat rechts af aan het eind van het perron en gaat de roltrap op. Links naar perrons 1-8. Gaat naar Starbucks naast perron 2, waar de barista zonder instructie een venti skinny decaf latte voor haar maakt. Neemt de Ashford International-trein van perron 3. Opent haar laptop en werkt het hele traject. Stapt uit bij Maidstone East. Loopt over Week Street en gaat linksaf Union Street in. Werkt bij Maidstone Recruitment.

Beschikbaarheid: maandag tot vrijdag

Tijdsduur: 80 minuten

Moeilijkheidsgraad: gemiddeld

Het leed geen twijfel dat het over dezelfde vrouw ging. In een opwelling zocht Kelly Maidstone Recruitment op. Onder de professionele foto van Kathryn stond haar functie en een beschrijving. Op de foto van de website had Kathryn haar haar achter haar oren en zag er een beetje gestrest uit – of in elk geval alsof ze met haar gedachten elders was. In de werkfoto zat ze met haar linkerschouder naar voren tegen een witte achtergrond. Haar glanzende blonde haar was in een bob geknipt. Ze lachte de camera tegemoet; professioneel, betrouwbaar en zelfverzekerd.

Hoe zag Kathryn Whitworth er nu uit, vroeg Kelly zich af. Hoe keek ze toen ze deze verklaring van tien blaadjes gaf aan de rechercheur van Maidstone; toen ze in een geleende badjas in de speciale kamer zat te wachten op de medisch onderzoeker, die haar opnieuw zou betasten?

De beelden kwamen al te gemakkelijk naar boven.

Ze haalde het profiel van de printer en boog zich voorover om het aan Lucinda te geven.

‘Het klopt.’

De mobiel van Kelly ging. Nummer onbekend, stond er op het schermpje. Kelly nam op.

‘Spreek ik met rechercheur Thompson?’

Kelly wilde net zeggen dat de beller een verkeerd nummer had toen ze het weer wist. ‘Ja, dat ben ik.’ Ze wierp een blik op Lucinda, maar die had zich alweer naar haar eigen computer omgedraaid.

‘Je spreekt met rechercheur Angus Green uit Durham. Ik heb dat dossier van die verkrachting waar u om vroeg.’

‘Hebt u een momentje? Ik loop even naar buiten.’

Kelly hoopte dat niet iedereen op kantoor kon zien dat haar hart in haar keel bonkte. Ze dwong zichzelf rustig op te staan en weg te lopen, alsof het een onbelangrijk telefoontje was.

‘Bedankt voor het terugbellen,’ zei ze toen ze in de gang stond. Ze stond boven aan de trap zodat ze het kon zien als er iemand naar boven kwam en ze hield tegelijkertijd de deur van het MOT in de gaten.

‘Graag gedaan. Hebben jullie iemand gearresteerd?’

‘Nee, we doen onderzoek naar dergelijke zaken in het land en dit kwam naar boven. Ik belde om te vragen of er de laatste jaren nog ontwikkelingen zijn geweest.’ Kelly’s hart bonkte nu zo hard dat het pijn deed. Ze drukte een vlakke hand tegen haar borstbeen. Als iemand hierachter kwam zou ze zeker haar baan kwijtraken – en dan kwamen er geen tweede kansen meer.

‘Ik ben bang van niet. We hebben zijn DNA in het bestand, dus als hij ooit wordt opgepakt voor iets anders hebben we een match, al zijn de kansen op vervolging ook dan nog klein.’

‘Hoezo?’ Kelly hoopte al op een arrestatie sinds ze bij de politie was gegaan en besefte dat oude zaken niet werden opgelost door hard werken, maar door stom toeval. Een eliminatie-DNA-test na een inbraak op het werk; een bewijsstuk na een aanhouding voor rijden onder invloed. Die ingehouden adem wanneer een eenvoudige zaak ineens iets heel anders werd en een misdaad van twintig jaar geleden eindelijk kon worden opgelost. Het was Kelly een paar maal overkomen en daar hoopte ze nu meer dan ooit op. Kelly had de man die Lexi had verkracht nooit gezien, maar ze kon de arrogante uitdrukking op zijn gezicht bijna zien veranderen in angst; een relatief simpele aanklacht die in het niet viel bij de positieve DNA-match die ondubbelzinnig vaststelde dat hij haar zusje had verkracht, haar had gestalkt, haar had overweldigd.

‘We hebben een brief van het slachtoffer in het dossier,’ zei rechercheur Green. ‘Een juffrouw Alexis Swift. Er staat in dat hoewel ze haar verklaring niet intrekt, ze niet op de hoogte gehouden wenst te worden van eventuele ontwikkelingen in de zaak.’

‘Maar dat bestaat niet!’ Kelly had het eruit gegooid voor ze het wist en haar stem echode door de lege gang.

De verwarring van rechercheur Green klonk duidelijk door in de stilte die volgde.

‘Ik bedoel, waarom zou een slachtoffer haar handen ervan aftrekken? Dat is gewoon niet logisch.’

‘Er is geen uitleg, alleen een ondertekende verklaring. Misschien was het allemaal niet zo eenduidig als in het proces-verbaal. Misschien was het uiteindelijk toch iemand die ze kende; misschien had ze er wel mee ingestemd en was van gedachten veranderd.’

Het kostte Kelly moeite kalm te blijven. Het beeld van Lexi kwam haar voor ogen; opgekruld in een stoel in de speciale kamer voor zedenslachtoffers, te gebroken om op te staan, zelfs toen Kelly binnenkwam. Die had alle snelheidslimieten tussen Brighton en Durham aan haar laars gelapt.

Lexi was gekleed in geleende kleren die haar niet pasten, haar eigen zaten in papieren zakken, die allemaal een keurig etiket hadden en geseald waren. Lexi lag op de onderzoekstafel terwijl de tranen tussen haar gesloten oogleden door drupten; haar hand kneep Kelly zo hard dat ze er een blauwe plek aan overhield. Lexi had helemaal nergens mee ingestemd.

‘Ja, dat zou kunnen,’ zei ze luchtig. ‘In ieder geval bedankt voor het telefoontje. Ik denk niet dat het in ons rijtje past, maar je kunt nooit weten.’ Ze hing op en drukte haar voorhoofd tegen de koele muur.

‘Als je wilt mediteren, Kelly, moet je dat maar in je eigen tijd doen.’

Ze draaide zich om en zag Nick in zijn hardloopoutfit, zijn gympen hadden geen geluid gemaakt op de trap. Onder zijn oksels en op zijn T-shirt had hij grote zweetplekken.

‘Sorry, chef. Kleine pauze.’ Kelly’s gedachten draaiden op volle toeren. Wat had Lexi gedaan? En waarom?

‘Die is nu voorbij. Ik ga douchen. Ik zie je over tien minuten in de briefingruimte.’

Kelly dwong zichzelf zich te concentreren op de huidige zaak. ‘Je had gelijk met die zaak in Maidstone. Ik heb de details doorgegeven aan Lucinda.’

‘Mooi. Laat de politie in Kent maar weten dat wij het overnemen. Maar laten we niet te hard van stapel lopen. Ik heb Cybercriminaliteit hier gevraagd om ons te vertellen wat ze in vredesnaam de afgelopen twee dagen hebben uitgevoerd. Je kunt tegenwoordig je kont niet keren zonder een digitale voetstap achter te laten. Hoe moeilijk kan het zijn om degene die achter deze website zit te vinden?’

‘Heel moeilijk,’ zei Andrew Robinson. ‘Hij heeft zijn sporen grondig gewist. De details van de website staan in de Caymaneilanden geregistreerd.’

‘De Caymaneilanden? Wordt de website daarvandaan gerund?’ vroeg Kelly.

‘Rustig maar,’ zei Nick en hij keek haar aan. ‘Er zit echt geen Caraïbisch tripje voor jou in.’

‘Het betekent niet dat de dader zich daar bevindt,’ ging Andrew verder, ‘alleen dat zijn contactgegevens daar geregistreerd staan. Uiteraard is de relatie tussen de Britse politie en de Caymaneilanden niet innig te noemen. De kans dat we de informatie die we nodig hebben in handen krijgen is nihil. Wat we echter nu wel hebben is het IP-adres waarvandaan de website antwoordt.’ Andrew zag de onnozele blik op de gezichten van Nick en Kelly en begon opnieuw. ‘Wanneer ik een domein opzoek gaat er een signaal naar de betreffende website. Als de website niet bestaat krijgen we geen antwoord, maar anders – zoals in dit geval – kunnen we aan het antwoord niet alleen zien waar de gegevens van het domein zijn opgeslagen, maar ook welk apparaat wordt gebruikt om op dat bepaalde netwerk te komen. Als jij bijvoorbeeld,’ hij gebaarde naar de smartphone van Nick, ‘inlogt bij je bank, registreert die website het IP-adres van je mobiel, zodat wij je kunnen opsporen.’

‘Ik snap het,’ zei Nick. ‘Dus waarvandaan logt de administrateur in?’

Andrew vlocht zijn vingers in elkaar en liet zijn knokkels kraken. ‘Helaas is het ook weer niet zo simpel.’ Hij opende zijn notebook en liet Nick en Kelly een nummer zien: 5.43.159.255. ‘Dat is het IP-adres – als een postcode voor computers. Het is een statisch IP, maar wordt gehost op een Russische server en helaas zijn de Russen –’

‘Laat me raden,’ onderbrak Nick hem. ‘De Russen werken niet samen met de Britse politie. Allemachtig!’

Andrew hief beide handen. ‘Ik ben slechts de boodschapper.’

‘En er is geen enkele manier waarop de website achterhaald kan worden?’ vroeg Kelly.

‘Eerlijk? Nee. In ieder geval niet binnen het tijdsbestek dat jullie hebben gezien het dreigingsniveau. Het is een nagenoeg onvindbare website.’

‘Betekent dat dat de man die we zoeken een whizzkid is?’ vroeg Kelly. ‘Iemand met een IT-achtergrond?’

‘Dat hoeft niet per se. Deze informatie kan iedereen online vinden. Zelfs de inspecteur zou het voor elkaar kunnen krijgen.’

Kelly verborg haar glimlach.

Nick hapte niet. ‘Wat stel je voor?’

‘Het aloude adagium. Volg de geldstroom.’

‘Hoe bedoel je dat?’ vroeg Kelly.

‘Heb je All the President’s Men gezien?’ vroeg Andrew. ‘Nee? Dan heb je wat gemist. De dader incasseert geld van mensen die zich op de datingsite inschrijven, toch? Dat geld moeten we in het oog houden. Elke transactie kan van de rekening of creditcard van de inschrijver gevolgd worden naar de PayPal-account die aan de website is gekoppeld en vandaar naar de rekening van de dader. Zodra je weet hoe het geld wordt opgenomen en door wie, ben je een stap verder.’

Kelly voelde een sprankje hoop.

‘Welke gegevens heb je nodig?’

‘Jij hebt je eigen creditcard gebruikt, of niet?’

Nick knikte.

‘De datum van de transactie, het bedrag en de gegevens van de creditcard die je hebt gebruikt. Bezorg me die en ik pak onze man voor je.’