38

De politiewagen racete met gillende sirene over Marylebone Street en kon nog net een open bus ontwijken die voor ze optrok toen ze Madame Tussauds passeerden.

Kelly luisterde naar de agenten die voorin zaten en de wedstrijd op Old Trafford bespraken boven het geluid van de sirene uit.

‘Hoe Rooney die misser kon maken begrijp ik niet. Als ik iemand driehonderdduizend per week zou betalen zou ik verdomme wel zorgen dat hij recht kon schieten.’

‘Kan niet presteren onder druk, dat is het punt.’

Op Euston Square ging het licht net op rood. De chauffeur drukte op de claxon, waardoor de sirene nog een toontje hoger klonk. De auto’s voor ze gingen aan de kant zodat ze erlangs konden. Ze sloegen rechts af Bloomsbury in en Kelly zette haar radio harder en wachtte gespannen op het laatste bericht. Dat kwam toen ze West End naderden. Kelly sloot haar ogen en liet haar hoofd tegen de leuning vallen.

Het was voorbij. In ieder geval voor Katie Walker.

Kelly boog zich voorover tussen de stoelen. ‘Je kunt nu wat rustiger aan doen.’

De chauffeur had het bericht ook gehoord en schakelde de sirene uit en liet de auto terugvallen tot een aanvaardbare snelheid nu er geen haast meer bij was. Niemand die gered moest worden.

Bij Leicester Square zette hij haar af voor het Hippodrome en ze rende naar het metrostation, waar ze met haar legitimatie zwaaide naar een verveeld uitziende dame bij de poortjes. Ze was langs een andere ingang binnengekomen dan ze van plan was en keek om zich heen om te bepalen waar ze zich precies bevond.

Daar.

De deur naar de werkkast was vies aan de onderkant, waar mensen hem met hun voet openschoven, en de poster waarop mensen werden gemaand verdachte pakketjes aan te geven was aan de hoeken omgekruld. Op een bordje stond dat het verboden toegang was voor onbevoegden.

Kelly klopte twee keer op de deur en ging naar binnen. Hoewel ze wist wat ze zou aantreffen, bonkte haar hart.

De werkkast had geen ramen en in het donker zag ze een bureau met een metalen stoel aan één kant en een stapel gele borden aan de andere kant. In een hoek stond een emmer op wieltjes met smerig grauw water. Daarnaast zat een jong meisje op een plastic krat met een bekertje thee in haar handen.

Ook zonder de uitdagend getuite lippen van de foto was Katie Walker duidelijk herkenbaar. Dikke strengen haar met highlights vielen over haar schouders en de bolle donsjas maakte haar dikker dan ze in werkelijkheid was.

Blank

18 jaar

Lang blond haar, blauwe ogen

Blauwe spijkerbroek, grijze enkellaarsjes, zwart V-hals-T-shirt en oversized grijs vest met een ceintuur; witte knielange donsjas, ook met ceintuur; zwarte handtas met kettinkje.

Maat 34-36

Tegen de muur geleund stond een breedgeschouderde man met donker haar. Hij kwam naar voren en stak zijn hand uit naar Kelly.

‘John Chandler van de BT-politie.’

‘Kelly Swift.’ Ze liet zich op haar hurken zakken. ‘Hoi, Katie, ik ben Kelly, een van de rechercheurs van de zaak van je moeder. Alles in orde?’

‘Ik geloof het wel. Ik ben bang dat mijn moeder…’

‘Er zijn al mensen onderweg naar haar toe.’ Ze stak een arm uit en kneep Katie even in haar arm. ‘Je hebt het geweldig gedaan.’

Het radiobericht van rechercheur Chandler, dat Katie in veiligheid was, werd al snel gevolgd door een bevestiging van wat Kelly al vermoedde; Zoë werd vastgehouden door Melissa West, eigenaresse van verschillende cafés in Londen, waaronder Espress Oh!

‘Het was afschuwelijk.’ Katie keek op naar John. ‘Ik wist niet of ik u kon vertrouwen. Toen u in mijn oor fluisterde wilde ik wegrennen. Ik dacht, als hij nou geen politie in burger is? Als het gewoon een smoesje is? Maar ik wist dat ik u moest geloven. Ik was zo bang dat Melissa zou begrijpen wat er aan de hand was en mama kwaad zou doen.’

‘Je hebt het geweldig gedaan,’ zei John. ‘Een Oscar waard.’

Katie probeerde te glimlachen, maar Kelly zag dat ze nog zat te trillen.

‘Er was niet veel acteerwerk bij. Hoewel u had gezegd wat er ging gebeuren, was ik ervan overtuigd dat alles gelogen was toen u me hier naar binnen trok. Ik dacht dat het voorbij was. Game over.’

‘Het spijt me dat we je daaraan hebben blootgesteld,’ zei Kelly. ‘We weten dat de beveiligingscamera’s gehackt zijn, maar we weten niet in hoeverre, hoeveel wel of niet zichtbaar was. Toen we jouw profiel op de website zagen wisten we dat we je veilig uit de treinen moesten zien te krijgen en weg van iedereen die je kwaad zou willen doen, zonder dat Melissa dat in de gaten had.’

‘Hoelang moeten we hier nog wachten? Ik wil naar mama toe.’

‘Het spijt me, we moeten zeker weten dat de beelden op de beveiligingscamera verwisseld zijn.’

Craig had snel gereageerd op de bezorgdheid van Kelly, dat Melissa rechercheur Chandler en Katie uit de werkkast zou zien stappen en zou begrijpen hoe het zat. Hij had de livebeelden vervangen door beelden van de vorige dag rond dezelfde tijd, toen het ongeveer even druk was op Leicester Square, in de hoop dat Melissa de verwisseling niet zou opmerken.

Kelly hoopte dat hij gelijk had. ‘Alles is in orde, we kunnen nu weg zonder dat ze ons kan zien.’

Op het moment dat ze de deur opendeed kraakte de radio van Kelly.

‘We hebben een ambulance nodig in Anerley Road,’ zei een anonieme stem. ‘Met spoed.’

Katies ogen werden groot.

‘Zeg dat ze geen sirene aan moeten doen en niet voor de deur moeten parkeren.’

‘Een voorzorgsmaatregel,’ zei Kelly snel toen de ogen van het meisje zich met tranen vulden. Ze zette het volume van de radio zo zacht dat die nauwelijks nog te horen was. ‘Je moeder is oké.’

‘Hoe weet je dat?’

Kelly opende haar mond voor nog meer nietszeggende geruststellingen, maar sloot hem toen weer. De waarheid was dat ze geen idee had of Zoë Walker überhaupt nog leefde.