31

‘Koffie.’

‘Nee, dank je.’ Kelly had de hele dag niet gegeten, maar ze dacht niet dat ze iets kon verdragen. Nadat hij haar had weggestuurd was Diggers nog een halfuur gebleven en daarna was hij vertrokken naar de plek waar bijna gepensioneerde hoofdinspecteurs met een overschot aan vrije dagen verbleven. Hij had niets meer tegen Kelly gezegd en was alleen even bij het bureau van Nick blijven staan voor een onverstaanbaar gesprekje dat, daar was Kelly van overtuigd, over haar ging.

‘Het was geen voorstel,’ zei Nick. ‘Trek je jas aan, we gaan naar de overkant.’

De Starbucks op Balfour Road leek meer op een afhaalrestaurant dan op een café, maar er stonden twee barkrukken voor het raam en die bezette Kelly terwijl Nick koffie haalde. Kelly wilde warme chocolademelk want ze had behoefte aan comfort food. Er zat een dikke klodder slagroom op, die was versierd met chocoladesnippers. Naast de koffie verkeerd van Nick zag het er overdreven uit.

‘Bedankt,’ zei Kelly toen duidelijk werd dat Nick niet van plan was het woord te nemen.

‘Het volgende rondje is voor jou,’ zei hij.

‘Omdat je me hebt gered net, bedoel ik.’

‘Ik snap wel wat je bedoelt.’ Hij keek haar aan zonder te glimlachen. ‘En als je nog eens gered moet worden omdat je het hebt verkloot of iets stoms hebt gedaan of om wat voor reden ook, vertel het me dan in godsnaam van tevoren. Wacht niet tot we in het kantoor van de hoofdinspecteur zitten.’

‘Het spijt me echt heel erg.’

‘Ja, dat snap ik.’

‘En ik waardeer het heel erg. Ik had niet verwacht dat je dat zou doen.’

Nick nam een slok koffie. Hij grinnikte. ‘Eerlijk gezegd had ik dat ook niet van mezelf verwacht. Maar ik kon niet werkeloos toekijken terwijl een van de beste rechercheurs met wie ik ooit heb gewerkt –’

Kelly sloeg haar ogen neer om te verbergen hoe verguld ze met de woorden was.

‘– de zak zou krijgen omdat ze zoiets oerdoms had gedaan als haar positie misbruiken voor een persoonlijke zaak. Wat heb je nou precies gedaan?’

De blos van genoegen die Kelly had gevoeld bij het compliment van Nick verdween als sneeuw voor de zon.

‘Ik vind dat je me wel een uitleg verschuldigd bent.’

Kelly lepelde wat warme slagroom haar mond in en voelde het smelten op haar tong. Ze probeerde de woorden in haar hoofd uit voor ze ze sprak. ‘Mijn zusje is tijdens het eerste jaar aan de universiteit van Durham verkracht.’

‘Dat had ik begrepen. En de dader is nooit gepakt?’

‘Nooit. Er waren wat verdachte omstandigheden voor de verkrachting; Lexi trof kaarten aan in haar postvak waarin werd gevraagd of ze bepaalde kleren aan wilde trekken – kleding die ze bezat – en op een dag lag er een dode goudvis voor haar deur.’

‘Heeft ze dat aangegeven?’

Kelly knikte. ‘Het interesseerde de politie niet. Zelfs toen ze vertelde dat ze werd gevolgd zeiden ze alleen maar dat ze er een aantekening van zouden maken. Op een donderdagavond had ze nog laat college en niemand liep dezelfde kant op dus was ze alleen. De avond dat het gebeurde heeft ze me nog gebeld. Ze belde omdat ze zenuwachtig was – ze zei dat ze voetstappen achter zich hoorde.’

‘Wat heb je gedaan?’

Kelly voelde tranen branden achter haar ogen. Ze slikte moeilijk. ‘Ik heb gezegd dat het haar verbeelding was.’ Ze hoorde nog steeds de stem van Lexi, hijgend terwijl ze de hal in liep.

‘Er loopt iemand achter me, Kelly. Ik zweer het. Net als vorige week.’

‘Lex, er zijn zeventienduizend studenten in Durham – er loopt altijd iemand achter je.’

‘Dit is anders. Hij probeert niet gezien te worden.’ Lexi sprak dringend en fluisterend en Kelly moest zich inspannen om haar te verstaan. ‘Ik draaide me net om maar toen was er niemand, maar ik weet dat hij er is.’

‘Je moet jezelf niet zo overstuur maken. Bel me als je thuis bent. Oké?’

Kelly had op het punt gestaan om uit te gaan, herinnerde ze zich. Ze had de muziek hard gezet terwijl ze haar haar deed en nog een jurk die ze niet aan wilde op de stapel op het bed gooide. Ze had zich niet gerealiseerd dat Lexi niet meer had teruggebeld tot ze door een onbekend nummer werd gebeld.

‘Kelly Swift? Je spreekt met agent Barrow-Grint van de politie van Durham. Ik heb je zusje hier bij me.’

‘Het was jouw schuld niet,’ zei Nick vriendelijk.

Kelly schudde haar hoofd. ‘Hij zou het niet hebben gedaan als ik aan de telefoon was gebleven.’

‘Dat weet je niet.’

‘Als hij het had gedaan, dan had ik het gehoord – dan had ik meteen de politie kunnen bellen. Lexi is pas na twee uur gevonden – ze was zo geslagen dat ze nauwelijks uit haar ogen kon kijken – en toen was de dader allang weg.’

Nick sprak haar niet tegen. Hij draaide zijn kopje rond tot het oortje voor hem was en sloeg er toen beide handen omheen. ‘Geeft Lexi jou de schuld van wat er is gebeurd?’

‘Dat weet ik niet. Waarschijnlijk wel.’

‘Heb je het haar niet gevraagd?’

‘Ze wil er niet over praten. Ze vindt het vreselijk als ik dat wel doe. Ik dacht dat ze er maanden last van zou houden – misschien wel haar hele leven – maar het is net of ze er een streep doorheen heeft gezet. Toen ze haar man ontmoette is ze er met hem voor gaan zitten en heeft gezegd dat er iets was wat hij moest weten. Ze heeft hem het hele verhaal verteld en hem laten beloven dat hij het er nooit meer over zou hebben.’

‘Wat een sterke vrouw.’

‘Vind je? Ik vind het niet gezond. Net doen of het niet is gebeurd is niet de beste manier om een trauma te verwerken.’

‘Je bedoelt dat het niet is hoe jíj met traumatische gebeurtenissen omgaat.’

Kelly keek hem scherp aan. ‘Dit gaat niet om mij.’

Nick dronk zijn koffie op en zette het kopje zorgvuldig op het schoteltje voor hij Kelly recht aankeek en zei: ‘Inderdaad.’

Kelly’s telefoon ging toen ze terugliepen naar kantoor. Ze bleef achter op de trap om het lawaai van het MOT te vermijden. Het was Craig, van de beelden van de beveiligingscamera’s.

‘Kelly, heb je de interne briefing van British Transport van vandaag gezien?’

Nee dus. Het kostte haar al moeite genoeg om de stroom e-mails van deze zaak bij te houden zonder ook nog het dagelijkse schrijven van haar eigen team te lezen.

‘Het is daar mis met de regiekamer. Met wat je me laatst vertelde over je zaak bij de Met vond ik dat je het moest weten.’

‘Is er ingebroken?’

‘Erger. Ze zijn gehackt.’

‘Ik dacht dat dat onmogelijk was.’

‘Niets is onmogelijk, Kelly, dat zou je moeten weten. Het systeem werkt al weken traag en toen we er een techneut bij haalden ontdekte hij malware. We hebben een firewall die het zo goed als onmogelijk maakt om via het web gehackt te worden, maar er kan altijd fysiek een virus in gestopt worden.’

‘Het is dus iemand van binnenuit?’

‘Het voltallige personeel is vanmorgen ondervraagd en een van de schoonmaaksters sloeg door. Ze was omgekocht om een USB-stick in de hoofdcomputer te stoppen. Natuurlijk beweert ze dat ze geen idee had van wat ze deed.’

‘En wie heeft haar omgekocht?’

‘Ze weet niet hoe hij heet en kan zich verrassend genoeg ook niet herinneren hoe hij eruitzag. Ze zegt dat ze werd benaderd toen ze op weg was naar haar werk en meer geld aangeboden kreeg dan ze in een maand verdient.’

‘En hoe ver is de hacking gegaan?’

‘De malware heeft een programma geïnstalleerd dat in verbinding staat met de computer van de hacker en het hele systeem is vervangen. Ze hebben geen controle meer over de richting van de camera’s, maar het ergste is dat de hacker alles ziet wat de regiekamer ziet.’

‘O mijn god.’

‘Past dat in jullie zaak?’

‘Dat is heel goed mogelijk.’ Ondanks haar goede relatie met Craig was Kelly bang voor wat Diggers te zeggen zou hebben als ze meer over de zaak zei dan strikt noodzakelijk was. Het laatste waar ze op zat te wachten was nogmaals op het matje geroepen te worden, al twijfelde ze er niet aan dat de twee zaken met elkaar te maken hadden.

‘Onze dader heeft de eigen camera’s van British Transport gebruikt om de vrouwen te stalken,’ verkondigde Kelly toen ze het kantoor in liep en een gesprek van Nick met Lucinda onderbrak. Ze vertelde ze alles over het gesprek met Craig. ‘De cybercriminaliteiteenheid van BT buigt zich er nu over, maar hoewel ze de malware hebben geïdentificeerd, betekent dat niet dat ze hem zomaar kunnen verwijderen.’

‘Kunnen ze niet het hele systeem onklaar maken?’ vroeg Lucinda.

‘Dat zou kunnen, maar dan verkeert potentieel de hele stad in gevaar in plaats van –’

‘In plaats van een klein aantal vrouwen dat sowieso al gevaar loopt,’ maakte Nick de zin af. ‘We moeten tussen twee kwaden kiezen.’ Hij stond op, helemaal opgepept, en Kelly realiseerde zich hoe hij gedijde op de adrenaline veroorzaakt door snelle ontwikkelingen in het onderzoek. ‘Goed, we hebben een verklaring nodig van jouw contact van de camerajongens en ik wil dat die schoonmaakster wordt aangehouden wegen onwettige toegang tot de computersystemen met misdadige bedoelingen.’ Hij keek om zich heen op zoek naar de computerdeskundige van HOLMES, die de acties al invoerde in zijn laptop. ‘En laat Andrew Robinson hierheen komen. Ik wil weten waar de beelden van de camera’s heen gaan en wel meteen.’