23

‘Is dat uw auto?’ Kelly duwde een foto van een zwarte Lexus over de tafel. Gordon Tillman knikte. ‘Ten behoeve van de opname: de verdachte knikt.’ Kelly keek naar Tillman, minder zelfverzekerd nu zijn blitse pak was verruild voor een soort grijs trainingspak, maar nog arrogant genoeg om zijn ondervragers uit te dagen. Uit zijn geboortedatum bleek dat hij zevenenveertig was, maar hij leek tien jaar ouder; zijn huid was aangetast door jaren van uitbundig leven. Drugs? Drank? Drank en vrouwen. Avonden waarop hij met zijn geld zwaaide om de aandacht te trekken van vrouwen die hem anders geen blik waardig zouden keuren. Kelly probeerde haar afschuw niet te tonen.

‘Reed u gistermorgen om ongeveer kwart voor negen in uw auto?’

‘Dat weet u.’ Tillman was relaxed en hij hield zijn armen gekruist voor zijn borst terwijl hij Kelly aankeek.

Hij had niet om een advocaat gevraagd en Kelly had geen idee welke kant het verhoor op zou gaan. Een volledige bekentenis? Het leek erop, maar toch… er was iets in de ogen van Tillman wat deed vermoeden dat het niet zo gemakkelijk ging worden. Plotseling moest ze denken aan een andere verhoorkamer – een andere verdachte, een andere misdaad – en onder de tafel balde ze haar vuisten. Dat was een eenmalige gebeurtenis. Hij had haar tegen de haren in gestreken, maar toen was ze nog jonger, minder ervaren. Het zou niet meer gebeuren.

Evengoed voelde ze zweetdruppels over haar rug lopen en had ze moeite zich te concentreren. Ze had ze zich niet meer weten te herinneren, de gefluisterde woorden in haar oor. De woorden waardoor ze was geflipt en er een rode mist voor haar ogen was gekomen, zodat ze haar zelfbeheersing volkomen was kwijtgeraakt.

‘Kunt u me in uw eigen woorden vertellen wat er gisteren tussen halfnegen en tien uur is gebeurd?’

‘Ik kwam terug van een conferentie waar ik de avond tevoren was geweest. Er was na afloop een diner en ik had in Maidstone geslapen, dus ik was op weg terug naar Oxfordshire. De rest van de dag zou ik thuiswerken.’

‘Waar werkt u?’

Tillman keek naar haar en liet zijn blik even doelbewust afzakken naar haar borst voor hij antwoordde.

Kelly voelde dat Nick vooroverleunde in zijn stoel. In gedachten bezwoer ze hem zijn mond te houden. Ze wilde Tillman niet de voldoening geven dat ze zelfs maar had gezien waar hij naar keek.

‘In de City. Ik ben vermogensbeheerder bij NCJ Investors.’

Kelly was niet verbaasd geweest toen de inspecteur had aangekondigd dat hij bij het verhoor aanwezig zou zijn. Ze had hem gesmeekt Tillman te mogen verhoren en aangevoerd dat ze heel hard aan de zaak had gewerkt, en dat ze het persoonlijk tot een goed einde wilde brengen. Het had een eeuwigheid geduurd voor hij antwoordde.

‘Goed. Maar ik ben erbij aanwezig.’

Kelly had geknikt.

‘Je bent te onervaren om dit alleen te doen en er zullen op kantoor sowieso al wat wenkbrauwen de lucht in gaan.’

De andere reden lag onuitgesproken tussen hen in. Hij wist niet of Kelly zich zou kunnen beheersen. Hoe kon ze hem dat kwalijk nemen? Ze wist het zelf ook niet.

Ze was op staande voet geschorst en er dreigde behalve een intern onderzoek ook een strafprocedure.

‘Hoe haal je het in je hoofd?’ had Diggers gevraagd toen Kelly uit de verhoorkamer werd gesleept, haar overhemd gescheurd en een opkomende blauwe plek aan de zijkant van haar gezicht, waar de verdachte haar had geraakt toen hij zich verdedigde. Ze trilde als een riet en de adrenaline vloeide net zo snel weg uit haar lichaam als ze was toegestroomd.

‘Geen idee.’ Dat was niet waar. Ze had aan Lexi gedacht. Het was onvermijdelijk, dat had ze geweten zodra de zaak zich aandiende. Een meisje dat door een vreemde was verkracht op weg van huis naar school. ‘Ik neem deze wel,’ had ze ogenblikkelijk tegen haar chef gezegd. Ze had het slachtoffer behandeld met een mededogen dat ze haar zusje ook had gegund en had het gevoel dat ze iets had kunnen bijdragen.

Een paar dagen later brachten ze de dader binnen; een DNA-match bij een bekende zedendelinquent. Hij had afgezien van juridische bijstand en zat met een brede grijns in een papieren overall in de verhoorkamer. Geen commentaar. Geen commentaar. Geen commentaar. Toen geeuwde hij alsof het hele gedoe hem mateloos verveelde en Kelly had de woede in zich voelen opborrelen als een fluitketel die bijna kookte.

‘U reed dus naar huis…’ zei Nick als opzetje toen Kelly bleef zwijgen.

Kelly dwong zichzelf zich op Tillman te concentreren.

‘Ik reed langs het politiebureau en bedacht dat ik waarschijnlijk te veel alcohol in mijn bloed had van de avond tevoren.’ De mondhoek van Tillman krulde op in een glimlach en Kelly begreep dat hij heel goed wist dat deze bekentenis geen gevolgen zou hebben.

Ze durfde er haar pensioen om te verwedden dat Gordon Tillman regelmatig met te veel alcohol op achter het stuur zat; hij was typisch zo’n arrogante bal die beweerde dat hij beter reed met een paar pilsjes achter zijn kiezen.

‘Ik dacht dat ik beter ergens koffie kon gaan drinken, dus ik stopte en vroeg aan een vrouw of er ergens een café was.’

‘Kunt u deze vrouw beschrijven?’

‘Midden dertig, blond haar. Strak figuurtje.’ Tillman glimlachte weer. ‘Ze raadde me een café aan dat vlakbij was en ik vroeg of ze zin had om koffie met me te drinken.’

‘U vroeg een volkomen vreemde om koffie met u te gaan drinken?’ vroeg Kelly, die geen moeite deed om haar ongeloof te verbergen.

‘U weet wat ze zeggen,’ zei Tillman met nog steeds een grijns op zijn gezicht. ‘Een vreemde is gewoon een vriend die je nog niet hebt leren kennen. Ze keek me verleidelijk aan zodra ik stopte.’

‘Is het uw gewoonte vrouwen die u niet kent mee te vragen voor koffie?’ hield Kelly vol.

Tillman nam de tijd. Hij monsterde Kelly weer van onder tot boven en schudde licht zijn hoofd voor hij antwoord gaf. ‘Maak je niet druk, schatje, ik vraag het alleen aan knappe vrouwen.’

‘Kunt u verdergaan,’ greep Nick nu in, ‘met uw weergave van de gebéúrtenissen?’

Tillman hoorde de nadruk, maar ging door. ‘Ze stapte in en we gingen naar het café, maar toen deed ze me een voorstel waar ik geen nee tegen kon zeggen.’

Bij de lach op zijn gezicht voelde Kelly gal in haar keel komen.

‘Ze zei dat ze nog nooit zoiets had gedaan, maar dat ze altijd had gefantaseerd over seks met een vreemde en wat ik ervan dacht. Nou,’ zei hij lachend, ‘wat denkt u? Ze zei dat ik niet mocht weten hoe ze heette en dat ze ook mijn naam niet wilde horen en toen wees ze me de weg naar een industrieterrein aan de rand van Maidstone.’

‘En wat is daar gebeurd?’

‘U wilt alle details?’ Tillman boog zich naar voren en keek Kelly uitdagend aan. ‘Ze hebben een naam voor mensen zoals u.’

Kelly aarzelde geen moment. ‘Er is ook een naam voor mannen zoals u.’ Er zat een bal van woede in haar maag en ze concentreerde zich erop die daar te houden.

Het bleef even stil. Tillman grijnsde. ‘Ze heeft me gepijpt en daarna heb ik haar geneukt. Ik heb aangeboden haar naar huis te brengen, maar ze wilde dat ik haar daar achterliet. Zeker een deel van de fantasie.’ Hij hield Kelly’s blik vast, alsof hij kon voelen welke strijd ze inwendig voerde; dat deze situatie iets in haar bevrijdde wat ze zorgvuldig opgesloten had gehouden. ‘Ze wilde het ruig maar dat gaat voor veel vrouwen op, of niet soms?’ Opnieuw grijnsde hij. ‘En afgaande op het lawaai dat ze maakte vond ze het heerlijk.’

Ze vond het heerlijk.

De verdachte had zijn ogen tijdens het hele verhoor niet van Kelly af gehouden. Ze was samen met een mannelijke collega en er was geen onvertogen woord gevallen; hij had op geen enkele manier geprobeerd Kelly te intimideren. Pas toen de opnameapparatuur uit was en Kelly hem alleen terug begeleidde naar zijn cel boog hij zich naar haar over. Ze voelde zijn warme adem in haar nek en rook de zure geur van zijn lichaam en sigaretten.

‘Ze vond het heerlijk,’ fluisterde hij.

Het was net alsof ze buiten haar lichaam was getreden, dacht Kelly later. Alsof iemand anders zich met gebalde vuist om haar as had gedraaid; hem op zijn neus had gebeukt en hem in zijn gezicht had geklauwd. Iemand anders die haar zelfbeheersing verloor. Kelly was door een collega van hem af getrokken, maar toen was het al te laat.

Kelly vroeg zich af of Lexi toen ze die brief aan de politie van Durham schreef, toen al, minder om de uitkomst gaf dan Kelly; of ze voor niets bijna haar baan was kwijtgeraakt.

‘Dat is het dus,’ zei Kelly, die het beeld terzijde schoof. ‘Dat is uw verhaal.’

‘Dat is wat er is gebeurd.’ Tillman kruiste zijn armen voor zijn borst en leunde achterover in zijn stoel, waardoor het plastic kraakte. ‘Maar laat me raden. Ze heeft last gekregen van haar geweten of haar vriendje is erachter gekomen en nu jammert ze dat ze is verkracht, of niet soms?’

De laatste paar jaar had Kelly veel geleerd. Er waren betere manieren om met misdadigers om te gaan dan boos te worden. Ze leunde achterover en spiegelde Tillman, de palmen van haar handen geheven alsof ze zich overgaf. In afwachting van het onvermijdelijke zelfgenoegzame lachje.

En toen: ‘Vertel eens wat meer over findtheone.com.’

De verandering was onmiskenbaar.

Er straalde paniek uit de ogen van Tillman en zijn hele lichaam verstrakte.

‘Wat bedoelt u?’

‘Hoelang bent u al lid?’

‘Ik weet niet waar u het over hebt.’

Nu was het de beurt van Kelly om te lachen. ‘Werkelijk niet? Dus wanneer we uw huis doorzoeken – wat we uiteraard gaan doen terwijl u in hechtenis zit – en we bekijken uw computer vinden we geen bewijs van uw bezoek aan de website?’

Er verschenen zweetdruppeltjes op het voorhoofd van Tillman.

‘Dan vinden we geen details over de route die het slachtoffer dagelijks neemt? Betaald? Gedownload?’

Tillman wreef met zijn handpalm over zijn gezicht en veegde die daarna af aan zijn trainingsbroek. Er bleef een natte plek achter op zijn rechterdijbeen.

‘Voor welk lidmaatschap hebt u gekozen? Goud zeker? Voor een man als u is alleen het beste goed genoeg.’

‘Stop het verhoor,’ zei Tillman. ‘Ik ben van gedachten veranderd. Ik wil een advocaat.’

Het verbaasde Kelly niet dat Gordon Tillman geen genoegen nam met de dienstdoende advocaat en zijn eigen mannetje liet komen. Dat hij drie uur op dat privilege moest wachten deerde Kelly niet in het minst. In de tussentijd haalde de politie van Oxfordshire de laptop van Tillman op, samen met de boxershort die hij had gedragen tijdens de aanranding waarvan hij werd verdacht en die half in en half uit de wasmand in zijn badkamer hing. Agenten van de Met bezochten zijn kantoor en namen zijn werkcomputer en de inhoud van zijn bureauladen mee. Het deed Kelly genoegen dat zijn carrière, of hij nou schuldig werd bevonden of niet, in ieder geval voorbij was.

‘Hoe snel kun je de laptop doorzoeken?’ vroeg Nick aan Andrews.

Hij en Kelly waren teruggegaan naar het MOT terwijl Tillman overlegde met zijn advocaat.

‘Drie tot vijf dagen als het haast heeft. Vierentwintig uur als je het budget kunt vinden.’

‘Dat vind ik wel. Ik wil de zoekgeschiedenis van het afgelopen halfjaar, met elk bezoek aan de betreffende website. Ik wil weten welke profielen hij heeft bekeken, wat hij heeft gedownload en of hij de locaties heeft bekeken met Google Earth. En kijk meteen of er porno op de harde schijf staat – dat kan eigenlijk niet missen, en als er iets is wat buiten het toelaatbare valt, pakken we hem daar ook op. De arrogante klootzak.’

‘Je vond Tillman dus niet aardig?’ vroeg Kelly nadat Andrew in zijn eigen hok verdwenen was. ‘En hij was nog wel zo charmant.’ Ze vertrok haar gezicht. ‘Hoeveel denk je dat hij weet?’

‘Moeilijk te zeggen. Genoeg om dicht te slaan zodra hij begreep dat we de website kenden, zeker, maar of hij weet wie erachter steekt, dat denk ik niet. Als zijn raadsman een beetje verstand van zaken heeft zal hij hem adviseren niets meer te zeggen, dus dan komt het op het technische onderzoek aan. Is het rapport van de medisch onderzoeker er al?’

‘Ik heb Zedendelicten in Kent gesproken voor het verhoor en ze hebben ons het hele onderzoek per fax gestuurd. Er is duidelijk bewijs van seksuele gemeenschap, maar dat staat natuurlijk niet ter discussie.’

Ze gaf de fax aan Nick, die de inhoud even snel bekeek.

‘Geen verwondingen die op verzet wijzen en geen tekenen van geweld?’

‘Dat zegt niks.’

Lexi was niet gewond. Ze was verlamd geweest, had ze Kelly verteld; dat nam ze zichzelf meer kwalijk dan wat ook. Dat ze zich niet had verzet.

‘Nee, maar het maakt het een stuk lastiger voor ons om te bewijzen dat ze er niet mee instemde. Het is essentieel dat we een verband vinden tussen Gordon Tillman en haar profiel op de website. Wanneer we dat hebben houdt zijn verhaal dat hij haar zomaar op straat was tegengekomen geen stand.’

‘En als ons dat niet lukt?’ vroeg Kelly.

‘Dat lukt ons wel. Waar is Lucinda?’

‘Bij een taakverdelingsoverleg.’

‘Ik wil dat ze de slachtoffers van de website identificeert. We hebben hun foto en weten precies wanneer ze waar zijn op weg van huis naar hun werk. Ze moeten worden opgehaald en gewaarschuwd.’

‘Komt voor elkaar.’

Nick pauzeerde even. ‘Dat was een lastig verhoor. Je hebt het goed gedaan. Ik ben onder de indruk.’

‘Dank je.’

‘We halen hem weer op. Ik denk niet dat het lang zal duren.’

De inspecteur had het bij het rechte eind. Op advies van zijn advocaat, een nerveuze, magere man met een stalen bril, beantwoordde Gordon Tillman elke vraag met ‘Geen commentaar’.

‘Ik ga ervan uit dat mijn cliënt op borgtocht vrij kan komen,’ zei de advocaat toen Tillman naar zijn cel was gebracht.

‘Dat is niet helemaal wat wij in gedachten hadden, ben ik bang,’ zei Kelly. ‘Dit is een serieuze zaak en er moet veel technisch onderzoek worden verricht. Uw cliënt moet het zich hier maar even gemakkelijk maken.’ De positieve feedback van Nick had haar zelfvertrouwen gegeven en tijdens het tweede deel van het verhoor had ze zich weer meer ontspannen gevoeld. Als de rechercheur die ze was geweest voor ze er een puinhoop van had gemaakt.

Ze konden Tillman vierentwintig uur vasthouden, maar Nick had al contact opgenomen met de dienstdoende hoofdcommissaris voor een verlenging. Maar met de tijd die Andrew genoemd had was de twaalf uur die hij eraan vast mocht knopen waarschijnlijk onvoldoende; ze hadden toestemming van een rechter nodig om Tillman langer achter de tralies te houden.

Kelly bladerde de papieren van de zaak door terwijl ze wachtte tot ze de brigadier van de bewaring op de hoogte kon brengen. Het verslag van het slachtoffer was akelig om te lezen.

De zwarte Lexus was naast haar komen rijden; de man achter het stuur had de weg gevraagd en de passagiersdeur opengegooid omdat ‘het raam vastzat’.

Ik vond het wel vreemd, stond in het verslag, aangezien het een vrij nieuwe auto was, maar ik zocht er niks achter. Kathryn had zich voorovergebogen de auto in om aanwijzingen te geven. De chauffeur zei dat hij naar de M20 moest en ze beschreef hem als vriendelijk en niet bedreigend.

Hij verontschuldigde zich dat hij mijn tijd verknoeide, zei ze, en hij bedankte me omdat ik zo behulpzaam was.

Kathryn had hem nogmaals verteld hoe hij moest rijden (hij zei dat hij een slecht geheugen had) en toen waren de ware bedoelingen van Gordon Tillman aan het licht gekomen.

‘Plotseling strekte hij zijn arm uit en greep me. Hij pakte een hele hand van de grijze omslagdoek die ik om had, ergens achter mijn rechterschouder, en trok me de auto in. Het gebeurde zo snel dat ik niet eens tijd had om te schreeuwen. Hij reed weg terwijl mijn benen nog uit de auto staken en hij hield mijn hoofd tegen zijn schoot gedrukt. Ik voelde het stuur tegen mijn achterhoofd en met zijn vrije hand duwde hij mijn gezicht tegen zijn kruis.’

Op een gegeven moment had de auto lang genoeg stilgestaan dat Tillman voor het slachtoffer langs het portier dicht kon trekken, maar hij hield haar gezicht tegen zijn kruis gedrukt; de auto stond in een lage versnelling en dat bleef zo.

Ik probeerde mijn hoofd te draaien, maar dat stond hij niet toe, had ze gezegd tegen de rechercheur in Kent die de verklaring opnam. Mijn gezicht lag tegen zijn penis en ik voelde hem steeds harder worden. Toen wist ik dat hij me zou verkrachten.

Uit een aantekening van de dienstdoende agent bleek dat het slachtoffer twee kinderen had, van wie de jongste net anderhalf was. Ze werkte fulltime als intercedent en was elf jaar getrouwd.

Ik werk volledig mee aan het politieonderzoek en ben zo nodig bereid in de rechtbank te getuigen.

Natuurlijk wilde ze dat. Waarom zou je dat niet willen?

Waarom wilde Lexi dat niet?

‘Ik heb frisse lucht nodig,’ zei ze tegen Nick, die nauwelijks opkeek van zijn bureau. Kelly rende de trap van het MOT af en ging naar de binnenplaats achter het bureau. Ze merkte dat haar handen tot vuisten gebald waren en dwong zichzelf haar vingers te ontspannen en diep adem te halen.

Lexi nam op, net toen Kelly dacht dat ze de voicemail zou krijgen.

‘Waarom heb je tegen de politie van Durham gezegd dat je niet wilt getuigen?’

Lexi schrok hoorbaar.

‘Wacht even.’

Er volgde een onderdrukt gesprek; stemmen die Kelly herkende als Lexi’s echtgenoot en een van de kinderen. Fergus, dacht ze. Er ging een deur dicht.

Toen Lexi weer aan de telefoon kwam sprak ze zacht, maar gedecideerd: ‘Hoe weet je dat?’

‘Waarom heb je gezegd dat je niet wil meewerken aan een vervolging, Lexi?’

‘Omdat ik dat niet wil.’

‘Ik begrijp het niet. Hoe kun je weglopen van het belangrijkste wat je ooit is overkomen?’

‘Omdat het niet het belangrijkste is wat me ooit is overkomen, daarom! Mijn man is het belangrijkste wat me ooit is overkomen. Fergus en Alfie zijn het belangrijkste. Jij, mama en papa… allemaal veel belangrijker dan wat er een leven lang geleden in Durham is gebeurd.’

‘Hoe zit het dan met andere mensen? Hoe zou je het vinden als hij iemand anders verkracht omdat hij niet schuldig is bevonden aan de aanval op jou?’

Lexi zuchtte. ‘Daar voel ik me ook wel schuldig over, echt waar. Maar het is zelfbehoud, Kelly. Ik was eraan onderdoor gegaan, en wat had ik dan gemoeten? Wat hadden de jongens dan nog aan me gehad?’

‘Ik begrijp niet waarom je het zo zwart-wit ziet. Het kan nog jaren duren voor ze hem te pakken hebben – als ze hem al krijgen – en dan denk je er misschien heel anders over.’

‘Maar snap je nou niet dat dat het juist zo moeilijk maakt?’

Kelly hoorde de stem van haar zusje breken en voelde een brok in haar eigen keel.

‘Ik wist nooit wanneer het zou gebeuren. Of ik plotseling opgebeld zou worden en dat ze dan iemand hebben opgepakt of dat iemand informatie heeft verstrekt. Stel je voor dat dat de dag voor een sollicitatie gebeurt? Of op de verjaardag van een van de kinderen? Ik ben gelukkig, Kelly. Ik heb een fijn leven met een gezin waar ik van hou en wat er in Durham is gebeurd is honderd jaar geleden. Ik wil het niet allemaal oprakelen.’

Kelly zweeg.

‘Dat moet je toch kunnen begrijpen? Je snapt toch wel waarom ik het heb gedaan?’

‘Nee, daar begrijp ik helemaal niks van. En ik snap ook niet waarom je me dat nooit hebt verteld.’

‘Hierom, Kelly. Omdat ik van jou nooit verder mocht leven, ook al wilde ik dat. Je bent politieagent; je hele leven wroet je in het verleden op zoek naar antwoorden. Maar soms zijn er geen antwoorden. Soms gebeuren er de meest vreselijke dingen en daar moet je dan maar zo goed mogelijk mee in het reine zien te komen.’

‘Ontkenning is niet de beste manier om –’

‘Leef je leven, Kelly. Maar laat mij het mijne leven.’

De verbinding werd verbroken en Kelly stond in de ijzige kou, half verborgen door de schaduwen.