11

Het was al middag voor Kelly terug was op het bureau en het nummer kon opzoeken van inspecteur Rampello, die als leidinggevende voor het onderzoek werd opgegeven. Ze werd eerst doorverbonden met een algemeen nummer voor particulieren die tips hadden inzake de moord op Tania Beckett.

‘Ik zal een notitie maken en zorgen dat die wordt doorgegeven aan iemand van het team,’ zei de vrouw op zo’n onverschillige toon dat Kelly vermoedde dat ze die dag niet de enige was die belde.

‘Ik wil echt inspecteur Rampello persoonlijk spreken. Ik ben een agent in dienst van British Transport en ik denk dat een van mijn zaken hier ook mee te maken heeft.’ Kelly hield haar vingers gekruist. Het was niet helemaal een leugen. Zoë Walker was naar haar toe gekomen en de naam van Kelly stond nog steeds op het rapport over Cathy Tanning. Haar werk, haar naam.

‘Ik zal u doorverbinden met de meldkamer.’

De telefoon ging eindeloos over. Kelly wilde het net opgeven toen een vrouw opnam, lichtelijk buiten adem, alsof ze net een trap op gerend was.

‘Moordonderzoeksteam Noordwest.’

‘Kan ik inspecteur Rampello aan de lijn krijgen alstublieft?’

‘Ik zal kijken of hij in zijn kantoor zit. Welke naam kan ik doorgeven?’ De vrouw sprak als een nieuwslezeres van de BBC en Kelly probeerde haar rol in te schatten. Ze had weinig ervaring met MOT’s. Hoewel British Transport een eigen team had, had dat veel minder te doen dan dat van de Londense politie en Kelly had er nooit gewerkt. Ze gaf haar naam en nummer en werd alweer in de wacht gezet.

‘Met Rampello.’

Geen sprake van een BBC-accent hier. Rampello was een geboren Londenaar en hij sprak snel en zo zakelijk dat het bijna bot was.

Kelly struikelde over haar woorden bij haar poging net zo snel te spreken en hoorde zelf dat ze onprofessioneel klonk, incompetent in ieder geval.

‘Waar zei u dat u werkte?’ vroeg Rampello halverwege haar uitleg.

‘Bij British Transport, inspecteur. Op dit moment zit ik op de Central Line. Vorige week is er een tas van iemand gerold en ik denk dat dat verband houdt met de moord op Tania Beckett. Ik hoopte dat ik bij u kon komen om het uit te leggen.’

‘Met alle respect, agent…’ zijn stem werd vragend omdat hij haar rang niet kende.

‘Swift. Kelly Swift.’

‘Met alle respect, agent Swift, dit is een moordzaak, geen zakkenrollerij. Tania Beckett was die avond niet in de buurt van de Central Line en alles wijst erop dat het een geïsoleerd incident was.’

‘Volgens mij is er een verband, inspecteur,’ zei Kelly zelfverzekerder dan ze zich voelde. Ze zette zich schrap voor de reactie van Rampello en was opgelucht toen hij niet kwaad werd.

‘Hebt u een kopie van het dossier daar?’

‘Ja, ik –’

‘Stuur maar naar mijn afdeling, dan zal ik ernaar kijken.’ Hij wilde van haar af.

‘Ik geloof, inspecteur, dat er een foto van uw slachtoffer in een advertentie in de London Gazette heeft gestaan. Klopt dat?’

Het bleef even stil.

‘Die informatie is niet vrijgegeven. Hoe weet u dat?’

‘Van een getuige die naar mij toe is gekomen. Dezelfde getuige die een foto gezien heeft van het slachtoffer van de zakkenrollerij in een andere editie van de Gazette. Dezelfde getuige die bang is omdat ze ook haar eigen foto in de krant heeft gezien.’

Deze keer duurde de pauze langer.

‘Komt u maar hiernaartoe.’

Het MOT Noordwest was gevestigd in Balfour Street, discreet gesitueerd tussen een uitzendbureau en een flatgebouw met een TE KOOP-bord op de derde verdieping.

Kelly drukte op de bel, waar alleen MOT bij stond, en draaide iets naar rechts zodat ze recht in de camera kon kijken. Ze tilde haar kin iets omhoog en hoopte dat ze er minder nerveus uitzag dan ze zich voelde. Inspecteur Rampello had gevraagd of ze om zes uur wilde komen en daardoor had ze nog net tijd gehad om zich thuis te verkleden. Wat zeiden ze ook weer? Kleed je voor de baan die je ambieert. Kelly wilde dat inspecteur Rampello haar als een serieuze rechercheur beschouwde, iemand met belangrijke informatie over het moordonderzoek, niet als een simpele wijkagent. Ze drukte nogmaals op de bel en had er meteen spijt van toen een ongeduldige stem suggereerde dat dat niet nodig was geweest.

‘Ja?’

‘Agent Kelly Swift van British Transport. Inspecteur Rampello verwacht me.’

Met een luide klik ging de zware deur open en Kelly stapte naar binnen met een dankbare glimlach naar de camera, voor het geval ze nog keken. Ze stond voor de lift, maar nam de trap, niet zeker op welke verdieping het MOT zetelde. Aan de dubbele deuren boven aan de eerste trap was niets te zien en Kelly aarzelde even. Zou ze kloppen of doorlopen?

‘Zoekt u het crisiscentrum?’

Kelly herkende de BBC-stem van degene die ze aan de telefoon gesproken had en draaide zich om naar een vrouw met lang blond haar dat met een zwartfluwelen bandje uit haar gezicht gehouden werd. Ze droeg een smal toelopende broek en ballerina’s en stak Kelly haar hand toe. ‘Lucinda, ik ben een van de analisten. Jij bent toch Kelly Swift?’

Kelly knikte dankbaar. ‘Ik kom voor de inspecteur.’

Lucinda duwde de deur open. ‘Hier is de vergadering. Kom maar, ik zal het wijzen.’

‘Vergadering?’ Kelly volgde Lucinda door de dubbele deuren naar een grote kantoortuin waar een stuk of tien bureaus stonden. Aan één kant was een apart kantoor.

‘Dat is het kantoor van de hoofdinspecteur. Niet dat hij er veel gebruik van maakt. Over een halfjaar gaat hij met pensioen en hij heeft nog zo veel vakantiedagen staan dat hij tegenwoordig eigenlijk parttime werkt. Maar het is een beste vent, hoor, Diggers – als hij een keer zijn gezicht laat zien.’

Kelly spitste haar oren bij de bekende bijnaam. ‘Toch niet toevallig Alan Digby?’

Lucinda keek verbaasd. ‘Ja, die. Hoe ken je hem?’

‘Hij was mijn chef bij British Transport. Hij is toen overgeplaatst naar de Metropolitan en later hoorde ik dat hij was gepromoveerd. Het is een beste chef.’

Lucinda ging haar voor door de kantoortuin en Kelly gaf haar ogen de kost. Zelfs leeg ademde het een drukte en levendigheid die Kelly zich goed herinnerde van haar tijd bij het serieuze onderzoekswerk. Op elk bureau stonden twee monitoren en er rinkelden minstens drie telefoons; het geluid zweefde door de ruimte terwijl de telefoontjes automatisch werden doorgeschakeld, op zoek naar een reactie. Op de een of andere manier klonk het gerinkel hier dringender, alsof het de sleutel bevatte tot de oplossing van het mysterie waar het MOT die week aan werkte. Dit was waarom Kelly dit werk had gekozen en ze voelde de vertrouwde stroom van energie op gang komen.

‘Het antwoordapparaat pakt ze zo,’ zei Lucinda, die zag dat Kelly naar een knipperend lampje op een van de telefoons keek, ‘en dan belt iemand terug.’

‘Waar is iedereen?’

‘Bij de briefing. De inspecteur wil graag dat iedereen daarbij is. Dat noemt hij de NASA-theorie.’

Kelly keek haar verbaasd aan en Lucinda grinnikte.

‘President Kennedy bezocht een keer de NASA en raakte aan de praat met een van de schoonmakers. Hij vroeg hem wat voor werk hij deed en zonder aarzelen zei de man: “Ik help mee een man op de maan te zetten, meneer de president.” De theorie van Nick is dat wanneer het complete moordonderzoeksteam bij de briefings is, ook de schoonmakers, we niets over het hoofd zien.’

‘Wat een fantastische aanpak! Is de inspecteur prettig om voor te werken?’ Ze volgde Lucinda naar een openstaande deur.

‘Hij is een goede detective,’ zei Lucinda.

Kelly kreeg het idee dat de analiste haar woorden met zorg had gekozen, maar er was geen tijd om er dieper op in te gaan. Ze waren in de briefingruimte en Lucinda schoof haar naar voren.

‘Baas, dit is Kelly Swift van British Transport.’

Kelly voelde haar maag rommelen en wist niet of het door de zenuwen of de honger kwam. Ze ging met Lucinda achter in de ruimte staan en wierp steelse blikken om zich heen. Inspecteur Rampello had niks over een briefing gezegd; ze had verwacht in zijn kantoor met hem te spreken, misschien in het bijzijn van nog iemand van het onderzoeksteam.

‘Welkom allemaal. Dit is een briefing voor Operatie FURNISS. Ik weet dat het voor allemaal een lange dag is geweest en een aantal van jullie is nog lang niet klaar, dus ik zal het zo kort mogelijk houden.’ De inspecteur sprak net zo snel als hij door de telefoon had gedaan. Het was een grote ruimte en hij deed kennelijk geen enkele moeite om zijn stem te verheffen.

Kelly moest aandachtig naar elk woord luisteren. Ze vroeg zich af waarom hij niet wat luider sprak, maar toen ze naar de rest van het team keek zag ze dat iedereen geconcentreerd luisterde en besefte dat het – heel slim – zijn tactiek was.

‘Voor degenen die nieuw zijn in het team: het lichaam van Tania Beckett is vier dagen geleden, maandag 16 november, door George Skinner en zijn hond gevonden in Cranley Gardens in Muswell Hill.’

Kelly vroeg zich af hoe oud inspecteur Rampello was. Hij zag eruit als begin dertig; jong om al inspecteur te zijn. Hij was vierkant en stevig en had een lichtgetinte huid, wat paste bij zijn naam – in tegenstelling tot zijn afgebeten, Londense klinkers. Er lag een waas van stoppels over de onderkant van zijn gezicht en Kelly zag de schaduw van een tatoeage op zijn onderarm door de stof van zijn overhemd.

Tijdens het praten ijsbeerde de inspecteur voor de mensen en wuifde met aantekeningen, waar hij nog niet op had hoeven kijken. ‘Tania was onderwijsassistent op een lagere school, St.-Christopher, in Holloway. Ze werd om halfvijf thuis verwacht, maar toen ze om tien uur nog niet terug was heeft haar verloofde, David Parker, haar als vermist opgegeven. Een agent heeft er een rapportje van gemaakt, maar dacht niet dat het acuut was.’

Kelly wist niet of ze zich de verwijtende toon inbeeldde en hoopte dat de agent die de melding had behandeld zich niet schuldig voelde over wat er met Tania was gebeurd. Uit het weinige dat Kelly over de zaak wist leidde ze af dat er niet veel gedaan had kunnen worden om de moord te voorkomen.

‘Het lichaam van Tania is gevonden in een bosje in het park, een deel dat bekendstaat als ontmoetingsplaats voor seksafspraken. Onderzoekers van de plaats delict hebben gebruikte condooms gevonden die al dusdanig vergaan waren dat ze weken eerder dan de moord daar achtergelaten moeten zijn. Tania was geheel gekleed op haar slipje na, en dat is ook niet op de plaats delict aangetroffen. Ze is gewurgd met de schouderband van haar tas en sectie heeft uitgewezen dat ze door verwurging om het leven is gekomen.’

Hij keek de kamer door en zijn blik bleef hangen bij een oudere man die met zijn handen achter zijn hoofd onderuitgezakt op zijn stoel zat. ‘Bob, kun jij iets vertellen over de verloofde?’

Bob maakte zijn handen los en ging rechtop zitten. ‘Tania Beckett was verloofd met de zevenentwintigjarige bandenspecialist David Parker, die we uiteraard als eerste onder de loep hebben genomen. Meneer Parker heeft een ijzersterk alibi. Hij heeft de hele avond in de Mason’s Arms bij hem op de hoek gezeten en dat wordt bevestigd door de beveiligingscamera’s van de pub en zeker tien stamgasten.’

‘Zijn vriendin verdwijnt en hij zit in de pub?’ zei iemand.

‘Parker zegt dat hij zich pas ’s avonds laat, toen hij haar als vermist kwam opgeven, zorgen begon te maken. Hij nam aan dat ze naar een vriendin was gegaan en vergeten was dat tegen hem te zeggen. We pakken haar dus op als ze met de Northern Line naar Highgate gaat. Er zit een gat in de beelden, maar dan zien we haar weer als ze op de bus staat te wachten. Helaas kan de buschauffeur niet bevestigen dat ze bij Cranley Gardens is uitgestapt en hij wist ook niet of ze alleen was. We zoeken op dit moment nog naar de andere passagiers in de bus.’

De blik van Nick Rampello bleef weer even op Kelly rusten. ‘Op woensdag 17 november horen we van mevrouw Zoë Walker, die gelijkenis heeft gezien tussen Tania Beckett en een foto in de zoekertjes in de London Gazette.’ Hij pakte een papier op A3-formaat dat ondersteboven op de tafel voor hem lag en hield dat omhoog.

Kelly zag de bekende advertentie; korrelig door de vergroting.

‘Deze stond tussen andere advertenties voor…’ de inspecteur pauzeerde even, ‘… verschillende persoonlijke diensten.’ Hij wachtte tot het gelach was weggeëbd en ging toen verder: ‘Waaronder chatboxen en escorts. Deze advertentie biedt ogenschijnlijk dezelfde service, al wordt er niets gespecificeerd. Het telefoonnummer geeft geen informatie, net zomin als de website.’ Hij plakte het papier met plastic magneten op een whiteboard. ‘Het onderzoeksteam is begonnen met het verleden van Tania en zoekt naar een verband met de seksindustrie, al houden haar ouders en verloofde bij hoog en bij laag vol dat dat absoluut niet bij haar past. We onderzoeken ook haar computer of er iets te vinden is van een registratie bij een datingsite of onlinecommunicatie met mannen. Tot nu toe hebben we niets gevonden. Vanmiddag was er sprake van een nieuwe ontwikkeling.’ Hij keek weer naar Kelly. ‘Misschien wil je je even voorstellen?’

Kelly knikte en hoopte dat ze meer zelfvertrouwen uitstraalde dan ze voelde. ‘Hallo, allemaal. Dank dat ik bij jullie briefing mag zijn. Ik heet Kelly Swift en ik werk voor British Transport bij het wijkteam op de Central Line.’ Te laat bedacht ze dat ze Nick Rampello in de waan had gelaten dat ze bij de Dip Squad werkte. Ze zag hem verbaasd kijken en richtte haar aandacht op het whiteboard. ‘Vanmorgen sprak ik Zoë Walker, de getuige over wie inspecteur Rampello het zojuist had en die mij maandag had benaderd. Ze had een advertentie gezien en de vrouw herkend; het slachtoffer van een zakkenroller en onderwerp van een lopend onderzoek door British Transport.’

‘Nog een moord?’ De vraag kwam van een tengere, grijsharige man die bij het raam zat.

Kelly schudde haar hoofd. ‘Diefstal. Cathy Tanning was in de Central Line in slaap gevallen en toen is er een sleutelbos ontvreemd uit de tas die op haar schoot stond.’

‘Alleen haar sleutels?’

‘Op dat moment dachten we dat de dader op zoek was naar iets anders – een portemonnee of een mobiel. Het slachtoffer heeft er een sleutelmaker bij moeten halen om in haar eigen huis binnen te komen, wat betekende dat ze het slot van de voordeur moest laten vervangen, maar de achterdeur heeft ze zo gelaten. Er stond geen adres op de sleutelbos en ze had geen reden om aan te nemen dat de dief wist waar ze woonde.’ Met kloppend hart laste Kelly een pauze in. Zelfs inspecteur Rampello was niet op de hoogte van het laatste nieuws. ‘Maandag sprak ik Cathy Tanning en ze is ervan overtuigd dat er iemand in haar huis is geweest.’

Het werd onrustig.

‘Inbraak?’ vroeg de man met het grijze haar.

‘Er is niets van waarde meegenomen, maar Cathy houdt vol dat haar sleutels gebruikt zijn en dat er iemand in haar vuile was heeft zitten rommelen. Ze heeft de sloten vervangen en ik heb de zaak doorgespeeld aan de technische dienst, die op zoek gaan naar forensisch bewijs. Zoë Walker is ervan overtuigd dat haar eigen foto vandaag precies een week geleden in de krant heeft gestaan.’

‘En is Zoë Walker slachtoffer geworden van een misdrijf?’ vroeg Lucinda.

‘Nog niet.’

‘Dankjewel.’ De inspecteur liet niet merken dat hij de nieuwe informatie interessant vond en hij ging snel verder en eiste de aandacht weer op.

Plotseling voelde Kelly zich leeg.

‘We treffen elkaar morgenochtend om acht uur weer, maar laten we eerst een rondje doen. Heeft iemand iets te vragen of op te merken?’

Hij keek de ruimte rond en verzamelde alle opmerkingen en vragen. Zoals Lucinda al had gezegd werd niemand overgeslagen. Toen iedereen aan de beurt was geweest knikte hij kort en verzamelde zijn aantekeningen. De briefing was voorbij.

‘Ik hoop dat je vanavond geen plannen hebt, Lucinda,’ zei hij toen hij langs de analiste liep.

Ze lachte en wierp Kelly een samenzweerderige blik toe. ‘Het is maar goed dat ik met mijn werk getrouwd ben, of niet?’

Kelly, die niet wist of ze moest gaan of blijven, liep met Lucinda mee. Ze was ervan uitgegaan dat de inspecteur een eigen kantoor zou hebben, maar het bureau van Nick Rampello bevond zich, net als die van de rest, in de kantoortuin. Kennelijk had alleen de hoofdinspecteur een eigen kantoor en er scheen geen licht door de dichte jaloezieën.

Nick gebaarde naar Kelly dat ze moest gaan zitten. ‘Ik moet een verband vinden tussen de twee zaken,’ zei hij tegen Lucinda, die al aantekeningen aan het maken was. ‘Kenden ze elkaar? Werken ze voor een chatbox? Als escort? Wat doet Walker voor de kost? Zoek uit waar Tanning werkt. Zit ze net als Beckett in het onderwijs? Gaan haar kinderen naar de school van Beckett?’

Kelly luisterde en hoewel ze sommige vragen kon beantwoorden, dacht ze niet dat een onderbreking door haar nu op prijs zou worden gesteld. Ze zou later met Lucinda praten en haar vertellen wat ze wist.

Nick ging verder. ‘Zoek uit of een van hen gebruik heeft gemaakt van een datingsite. De partner van Zoë Walker heeft me gebeld; het zou kunnen dat hij erachter is gekomen dat ze op een datingsite zit en dat zij dat nu in alle toonaarden ontkent.’

‘Zoë Walker zit niet op een datingsite, inspecteur. Ze maakte zich vreselijk ongerust toen ze me belde.’

‘Wat heel verklaarbaar is als een… laten we zeggen agressieve partner erachter is gekomen dat hij niet de enige is,’ gaf Nick terug. Hij wendde zich tot Lucinda. ‘Zeg tegen Bob dat hij het originele dossier moet opvragen bij BT. Als het niet zorgvuldig is bestudeerd, moet hij het overdoen.’

Kelly kneep haar ogen samen. Het was niet verrassend dat iemand van de Metropolitan het werk van een andere afdeling niet vertrouwde, maar hij had het fatsoen kunnen hebben dat niet in haar bijzijn in twijfel te trekken. ‘De camerabeelden zijn zorgvuldig geanalyseerd,’ zei ze en ze keek opzettelijk naar Lucinda en niet naar de inspecteur. ‘Ik kan morgen voor kopieën zorgen, met stills van de dader. Gezien de oorspronkelijke overtreding leek het buiten proportie om een DNA-onderzoek aan te vragen, maar ik neem aan dat het budget nu geen probleem meer is. De tas is volgens de regels onderzocht en ingenomen door BT, ik kan hem ter beschikking stellen van jullie team. Cathy Tanning heeft geen kinderen, ze zit niet in het onderwijs en heeft nooit als escort gewerkt. Net zomin trouwens als Zoë Walker, wier foto ook in de London Gazette heeft gestaan en die, heel begrijpelijk, vreest voor haar veiligheid.’ Kelly haalde adem.

‘Ben je klaar?’ vroeg Nick Rampello. Hij wachtte niet op een antwoord en wendde zich tot Lucinda. ‘Kom over een uur terug en laat me weten hoe ver je bent.’

Lucinda knikte, stond op en knikte naar Kelly. ‘Leuk om kennis te maken.’

De inspecteur wachtte tot Lucinda achter haar eigen bureau zat voor hij zijn armen over elkaar sloeg en Kelly aanstaarde. ‘Is het jouw gewoonte om het gezag van je meerderen te ondermijnen?’

‘Nee, inspecteur.’ Is het uw gewoonte om andermans werk af te kraken, wilde ze eraan toevoegen.

Het leek erop dat de inspecteur wilde doorgaan, maar zich ineens herinnerde dat het niet zijn taak was Kelly op het matje te roepen. Hij ontvouwde zijn armen en stond op. ‘Bedankt dat je het verband onder onze aandacht hebt gebracht. Ik zal later contact opnemen met mijn collega voor het dossier en de tas. We kunnen het net zo goed onder één dak brengen als ze toch met elkaar in verband staan, ook al is er technisch gesproken geen sprake van een seriemoord.’

‘Inspecteur?’ vroeg Kelly en ze zette zich schrap. Ze kende het antwoord voor ze de vraag had gesteld, maar ze kon het MOT niet verlaten zonder in ieder geval een poging te wagen.

‘Ja?’ vroeg Rampello ongeduldig.

‘Ik zou graag verder werken aan de zaak van Cathy Tanning.’

‘Het spijt me, maar daar zie ik het nut niet van in.’ Hij zag de teleurstelling op haar gezicht en zuchtte. ‘Hoor eens, je hebt het verband tussen de zaken boven tafel gekregen. Het is heel goed dat je contact hebt gezocht en ik waardeer je aanwezigheid bij de briefing. Je hebt nu toch geen dienst, of wel?’

Kelly knikte.

‘Maar wij handelen het verder af. Elke seriemoord wordt onderzocht door het team dat de eerste in behandeling heeft en in dit geval is dat de moord op Tania Beckett. Deze seriemoord valt onder de jurisdictie van de Metropolitan, niet British Transport. Zoals gezegd ben ik er nog niet van overtuigd dat het een seriemoord betreft, maar als het zo is, is jouw slachtoffer van de zakkenroller misschien de dans ontsprongen. Dat is een zaak van het MOT, niet van jouw Dip Squad.’

Er was geen speld tussen te krijgen.

‘Kan ik niet voor u werken?’ Het was eruit voor ze over haar woorden kon nadenken. ‘Gedetacheerd, bedoel ik. Ik heb de zaak van Cathy Tanning in behandeling gekregen toen hij binnenkwam en ik kan in uw zaak helpen met het onderzoek bij de metro. Ik ken elke centimeter van de ondergrondse en u hebt uren camerabeelden nodig, of niet?’

Nick Rampello was beleefd, maar duidelijk. ‘We hebben mankracht genoeg.’ Hij glimlachte naar haar, wat het vervolg verzachtte. ‘Bovendien heb ik het gevoel dat het nogal vermoeiend is om met je te werken.’

‘Ik ben niet onervaren, inspecteur. Ik heb vier jaar gewerkt bij de zedenpolitie. Ik ben een goede rechercheur.’

‘Als rechercheur? Waarom loop je dan nu weer in uniform?’

Kelly overwoog even de waarheid te verdraaien. Beweren dat ze meer actie wilde of naar een brigadiersexamen toe werkte. Maar iets vertelde haar dat Nick Rampello dat direct zou doorzien.

‘Dat ligt wat ingewikkeld.’

Nick keek haar even aan en ze hield haar adem in, in de hoop dat hij van gedachten zou veranderen. Maar toen sloeg hij zijn ogen neer, opende zijn agenda, een handeling waarmee hij haar al had weggestuurd voor hij iets zei.

‘Ik doe helaas niet aan ingewikkeld.’