27

‘Even luisteren, jongens. Dit is een briefing voor Operatie FURNISS op dinsdag 1 december.’

Het was net Groundhog Day, dacht Kelly. Elke ochtend en elke avond kwamen dezelfde mensen samen in dezelfde ruimte. Veel leden van het team zagen er vermoeid uit, maar Nicks energie leek onuitputtelijk. Het was precies twee weken geleden dat het lichaam van Tania Beckett was gevonden en al die tijd was hij ’s morgens als eerste op kantoor en ging hij ’s avonds als laatste weg. Twee weken waarin Operatie FURNISS drie moorden en zes aanrandingen en verdachte incidenten had verzameld die waren terug te voeren op findtheone.com.

‘Degenen onder jullie die hebben gewerkt aan de verkrachting in Maidstone – goed werk. Tillman is een akelige vent en door jullie inspanningen is hij van de straat.’ Nick zocht naar Kelly. ‘Wat is de laatste informatie over zijn computeractiviteiten?’

‘Cybercriminaliteit zegt dat hij geen enkele moeite heeft gedaan om zijn sporen te wissen,’ zei Kelly en ze keek naar de aantekeningen die ze had gemaakt tijdens haar gesprek met Andrew Robinson. ‘Hij heeft de details van het slachtoffer gedownload en aan zichzelf gemaild; waarschijnlijk om ze ook op zijn telefoon te hebben, waar we ze inderdaad hebben aangetroffen.’

‘Heeft hij nog andere gekocht?’

‘Nee. Maar hij heeft er heel wat bestudeerd. Uit opgeslagen mappen blijkt dat hij de profielen van ongeveer vijftien vrouwen heeft bekeken, maar vóór die van Kathryn Whitworth heeft hij er nooit een gekocht.’

‘Te duur?’

‘Ik geloof niet dat dat hem iets uitmaakt. Hij is in september zilveren lid geworden en heeft betaald met – let wel – zijn zakelijke creditcard.’

‘Leuk.’

‘We vonden een welkomstbrief bij zijn weggegooide bestanden – precies dezelfde die wij hebben gekregen toen we een account onder pseudoniem hadden aangemaakt, maar met een ander wachtwoord. Kennelijk wordt de beveiliging van de site regelmatig aangepast; zoals Harris ons vertelde is het telefoonnummer in de advertentie de code voor het laatste wachtwoord.’

‘Die jij zo slim hebt ontcijferd,’ zei Nick.

‘Tillman is lui,’ zei Kelly, hardop denkend. ‘Hij gaat met de auto naar zijn werk – voor de meeste vrouwen van de site zou hij moeten omrijden. Ik denk dat hij veel op de site heeft gekeken; misschien kreeg hij daar een seksuele kick van. Toen hij op het profiel zag dat Kathryn uit Maidstone kwam, waar hij naar een conferentie zou gaan, heeft hij zijn slag geslagen.’

‘Geef zijn nummer door aan de automatische nummerplaatherkenning. Kijk of zijn auto in de dagen voor de verkrachting in de buurt van Maidstone is gezien.’

Kelly schreef ANH op en onderstreepte het terwijl Nick verderging met de briefing.

‘Bij de analyse van Tilmans computer vond Cybercriminaliteit een versleuteld compartiment op zijn harddisk met honderdzesenzeventig onzedelijke foto’s, waarvan een groot deel valt onder sectie 63 van de wet op extreme pornografische foto’s. Hij blijft voorlopig zitten waar hij zit.’

Kelly had zelf Kathryn Whitworth willen bellen om haar te vertellen dat ze Tillman hadden gearresteerd op beschuldiging van verkrachting en dat hij ook vastzat voor het in bezit hebben van porno.

Lucinda had haar daarvan weerhouden. ‘Laat dat over aan het team Zedendelicten van Kent; zij hebben al een relatie met haar opgebouwd.’

‘Ze weten niks van de zaak,’ had Kelly tegengeworpen. ‘Ik kan haar vragen beantwoorden en haar geruststellen.’

Lucinda was onverbiddelijk. ‘Kelly, hou ermee op het werk van anderen te willen doen. Het team in Kent brengt het slachtoffer op de hoogte en jij hebt hier werk te doen.’

Hoewel de rechercheurs van het MOT geregeld grapjes maakten ten koste van de civiele medewerkers, werd Lucinda algemeen gerespecteerd om haar kennis en ervaring en Kelly vormde daarop geen uitzondering. Ze moest erop vertrouwen dat degene die Kathryn op de hoogte bracht dat met meeleven en begrip zou doen; er wachtte haar een langdurige rechtszaak en dat was geen sinecure.

Nick was nog niet klaar met zijn briefing. ‘De meesten van jullie weten waarschijnlijk wel dat Kelly en ik gisteren Luke Harris hebben meegenomen, ook een gebruiker van de website. Aanvankelijk beweerde Harris dat hij alleen het profiel van Zoë Walker had gedownload, maar toen hij eenmaal vastzat, zong hij een toontje lager.’

Ontzet dat hij gearresteerd was op verdenking van poging tot moord, was Luke omgedraaid als een blad aan een boom. Hij had de wachtwoorden voor al zijn accounts verstrekt en opgebiecht dat hij het profiel van vier andere vrouwen op findtheone.com ook had gedownload. In alle gevallen was hij als ‘redder in de nood’ opgetreden. Hij verdrukte de vrouwen in een menigte en kwam dan naar voren om zich over ze te ontfermen. Deze techniek was matig succesvol; van één vrouw een kop koffie uit dankbaarheid met daaropvolgend een etentje, maar verder was het op niets uitgelopen.

‘Harris bleef volhouden dat hij niets verkeerds had gedaan,’ zei Nick tegen het team. ‘Hij beweert dat hij geen van de vrouwen die hij heeft gevolgd kwaad wilde doen en dat zijn enige doel een vriendschap was.’

‘Wat is er mis met uniform.com, zoals wij allemaal gebruiken?’ riep iemand en Nick wachtte tot het gelach was weggestorven.

‘Om datingsites hangt kennelijk een waas van wanhoop,’ zei Nick en hij herhaalde de woorden van Harris. ‘Luke Harris geeft de voorkeur aan de “spanning van de jacht”, zoals hij dat noemt. Ik vermoed dat hij voorlopig zijn buik vol heeft van spanning.’

Kelly’s mobiel ging. Ze keek op het schermpje in de verwachting daar de naam van Lexi te zien, maar het was Cathy Tanning. ‘Een getuige,’ zei ze tegen Nick, en ze hield haar mobiel even in de lucht als verklaring. ‘Neem me niet kwalijk.’ Ze nam op en liep de kamer uit naar haar bureau.

‘Hoi, Cathy, alles goed?’

‘Ja, prima, dank je. Ik wil je even laten weten dat ik niet meer in Epping ben.’

‘Ben je verhuisd? Dat is plotseling.’

‘Valt wel mee, hoor. Ik speel al heel lang met het idee om uit Londen weg te gaan en ineens deed zich iets voor. In Romford, dus niet heel ver weg. Ik kon me thuis niet meer ontspannen, ook niet nadat ik de sloten had veranderd.’

‘Wanneer is de verhuizing?’

‘Ik ben al weg. Ik heb eigenlijk een maand opzegtermijn maar de huisbaas wilde schilderen en behangen en het huis weer verhuren dus ik mocht eerder weg. Het pakt heel goed uit zo.’

‘Daar ben ik blij om.’

‘Maar daar bel ik eigenlijk niet voor,’ zei Cathy. Ze aarzelde. ‘Ik wil mijn verklaring intrekken.’

‘Zit er iemand op je nek? Heb je problemen gekregen door het artikel in de Metro? Want als je bedreigd wordt –’

‘Nee, dat is het niet. Ik wil het gewoon achter me laten.’ Ze zuchtte. ‘Ik vind het heel erg, ik weet hoe je je best hebt gedaan om erachter te komen wie mijn sleutels heeft en toen ik zei dat ik dacht dat er iemand in huis was geweest reageerde je fantastisch –’

‘We weten bijna wie er achter de website zit,’ onderbrak Kelly haar. ‘Als we hem in staat van beschuldiging stellen hebben we je verklaring nodig.’

‘Er zijn toch wel andere getuigen, of niet? Andere misdaden? Die arme meisjes die zijn vermoord – dat zijn de belangrijke zaken, niet die van mij.’

‘Ze zijn allemaal belangrijk, Cathy. We zouden het niet onderzoeken als we daar niet van overtuigd waren.’

‘Dank je. En als ik dacht dat mijn getuigenis het grote verschil zou maken, zou ik die zeker geven. Maar dat is niet zo, of wel?’

Kelly antwoordde niet.

‘Een vriendin van me is vorig jaar getuige geweest,’ zei Cathy. ‘Ze is maandenlang lastiggevallen door de familie van de aangeklaagde. Ik heb geen zin in dat gedoe. Ik heb nu de kans om met een schone lei te beginnen in een splinternieuw huis waarvan niemand anders de sleutels heeft. Het was een angstige ervaring, maar ik ben er ongeschonden door gekomen – en daar wil ik het bij laten.’

‘Mag ik het je dan tenminste wel laten weten als we iemand arresteren? Voor het geval je van gedachten verandert?’

Het bleef lang stil.

‘Ja, dat wel. Maar ik zal niet van gedachten veranderen, Kelly. Ik weet dat het belangrijk is iemand achter de tralies te krijgen, maar mijn gevoel telt toch zeker ook mee?’

Het draait altijd om de slachtoffers, dacht Kelly, geërgerd omdat dat in twijfel werd getrokken. Ze had Cathy gezien als een van de meest betrouwbare getuigen in de zaak en was teleurgesteld dat ze zich had vergist. Ze deed haar mond open om Cathy te waarschuwen dat haar weigering om te getuigen kon resulteren in een behandeling als vijandige getuige, dat het beschouwd zou kunnen worden als belediging van de rechtbank.

Maar ze bedacht zich. Was het te rechtvaardigen om in de jacht op gerechtigheid een slachtoffer te bedreigen alsof ze aan een kruisverhoor werd onderworpen? Onwillekeurig zag ze Lexi voor zich. Ze haalde diep adem voor ze weer iets zei.

‘Het gevoel van het slachtoffer is leidend in elke zaak. Fijn dat je het me hebt laten weten, Cathy.’ Kelly verbrak de verbinding, sloot haar ogen en liep pas terug naar het crisiscentrum toen ze zeker wist dat ze haar emoties onder controle had. De briefing was klaar en het kantoor van het MOT gonsde weer van de activiteit. Ze liep naar Andrew Robinson, die naast Nick zat, en pakte een stoel bij een ander bureau vandaan zodat ze bij ze kon gaan zitten.

‘Nog steeds achter de geldstroom aan?’ vroeg Kelly, die zich die uitdrukking van de cybercriminaliteitrechercheur herinnerde.

‘Zeker. Ik heb de gegevens van de creditcard van de inspecteur gevolgd, net als die van Gordon Tillman en Luke Harris. Ze komen allemaal uit bij een PayPal-account – kijk, zo.’ Andrew haalde een leeg vel uit de printer en schreef er drie namen op: RAMPELLO, TILLMAN, HARRIS. ‘Het geld gaat van deze drie bronnen,’ hij trok pijltjes vanuit elke naam, ‘naar hier,’ Andrew tekende een rechthoek om het woord PayPal, ‘en gaat dan verder hierheen.’ Een pijl, en weer een rechthoek, dit keer om het woord bankrekening.

‘En die bankrekening is van onze dader. Ja?’ vroeg Nick.

‘Absoluut.’

‘En kunnen we aan die gegevens komen?’

‘Die hebben we al.’ Andrew zag de hoopvolle blik op het gezicht van Kelly. ‘Het is een studentenrekening die op naam van Mai Suo Li staat. Ik heb kopieën van de legitimatiebewijzen die zijn gebruikt om de rekening te openen en ze zijn allemaal koosjer; uit de paspoortcontroles blijkt dat Mai Suo Li op 10 juli van dit jaar het Verenigd Koninkrijk heeft verlaten en naar China is gegaan, en niet is teruggekomen.’

‘Kan de site vanuit China worden beheerd?’

‘Dat is mogelijk, maar ik kan je nu al verzekeren dat we geen enkele medewerking hoeven te verwachten van de Chinese autoriteiten.’

Kelly kreeg er hoofdpijn van.

‘Intussen kan ik jullie vertellen dat de dader een Samsung-apparaat gebruikt om de fondsen van PayPal over te hevelen naar de bankrekening. Ik kan niet zeggen of het een mobiel, een tablet of een laptop betreft, maar je kunt er gif op innemen dat het een draagbaar apparaat is.’

‘Hoe weet je dat?’ vroeg Kelly.

‘Elke keer dat je je mobiel aanzet stuurt die een signaal om te zoeken naar wifi of bluetooth. Als het een thuiscomputer was zou dat altijd vanuit dezelfde locatie gebeuren, maar er is kennelijk over nagedacht hoe hij ontdekking kan voorkomen.’ Andrew gaf Nick een papiertje en hij verschoof zijn stoel zodat Kelly het ook kon zien. ‘Als de wifi altijd aan zou staan zou je honderden locaties verwachten, maar zoals je kunt zien zijn het er maar een paar en met lange tussenpozen. Dat kan erop duiden dat het apparaat alleen voor bepaalde doeleinden wordt aangezet; bijna zeker om geld van PayPal naar de rekening over te maken. Ik vermoed dat dit een weggooimobiel is, niet zijn gebruikelijke.’

Op het papier stond een lijst met locaties. De bovenste was onderstreept.

Espress Oh!

‘Wat is dat?’

‘Een koffietentje in de buurt van Leicester Square en de plaats waar onze man bij voorkeur gebruikmaakt van zijn weggooimobiel. De afgelopen maand heeft hij bij drie gelegenheden hun wifi gebruikt om geld van PayPal over te boeken naar zijn bankrekening. De data en tijden staan eronder.’

‘Goed werk,’ zei Nick.

‘Dan is het nu tijd voor ouderwetse politiemethodes, vrees ik.’ Andrew was, terecht, erg in zijn nopjes.

Kelly en de inspecteur voelden zich meer vertrouwd met dat werk. Een koffiebar op een drukke plek als Leicester Square beschikte ongetwijfeld over een bewakingscamera en misschien herinnerde een medewerker zich een bepaalde klant op een bepaalde dag. Als ze een duidelijk beeld konden destilleren uit de bewegende beelden zou dat landelijk verspreid worden in een zaak die zo belangrijk was als deze.

‘Chef!’ De roep kwam van de andere kant van de ruimte. ‘Alarm van Zoë Walker. Er is een team onderweg naar Crystal Palace.’

Nick pakte zijn jas al. Hij keek naar Kelly. ‘Kom, we gaan.’